Μαύρα Διαμάντια: Καλές ηχογραφήσεις κλασσικής μουσικής σε βινύλιο.

Τον Gieseking τον πρωτογνώρισα από τις ονομαστές ηχογραφήσεις του στον Debussy σε δίσκους Angel mono.Η ηχογράφηση ήταν μέτρια ανεξάρτητα του μονοφωνικού. Αργότερα είχαμε τις επίσης εξαιρετικές εκτελέσεις του MIchelangeli σε DG αλλά ούτε αυτές ήταν πρότυπα ηχογράφησης.
Σχετικά πρόσφατα η EMI εξέδωσε τον Debussy του Gieseking σε sacd. Η δουλειά που έκαναν ήταν εξαιρετική δεδομένου ότι η ηχογράφηση πρέπει να είναι του πενήντα.

Αργότερα τον άκουσα από ένα διπλό cd της Philips στην σειρά Great pianists of the 20th century και πρόσφατα τον άκουσα στις σονάτες του Mozart από βινύλια. Λοιπόν στον Mozart είναι το ίδιο καλός με τον Debussy. Είναι μάλιστα καλύτερος από την αναφορά μου στον Mozart την Maria Joao Pires σε Erato (αναφέρομαι στο σύνολο του έργου). Και αυτές όμως οι ηχογραφήσεις του είναι μεταξύ του 1950-55 και τα βινύλια έχουν ένα ενδογενές φύσημα παρότι είναι πεντακάθαρα.

Σήμερα έβαλα στο πικαπ το 10 ιντσο της φωτογραφίας να τον ακούσω στις παιδικές σκηνές (Kinderszenen) του Schumann. Όπως το περίμενα. Εξαιρετικός. Αντίστοιχος του Horowitz που είναι η αναφορά μου στο έργο. Έβαζα το <ονειροπόλημα> πότε με τον έναν πότε με τον άλλο. Ο ήχος πεντακάθαρος, η ηχογράφηση μονοφωνική.


gieseking 8.jpg

Πολύ καλή εκτέλεση του έργου έχω ακούσει και από την Annie Fisher.

Πολλές είναι οι καλές εκτελέσεις του πιανιστικού έργου του Schumann τουλάχιστον σε βινύλια.
Πολύ-πολύ πρόχειρα και υποκειμενικά. Ξέρω ότι ξεχνάω πολλούς και πολλούς δεν έχω ακούσει όπως τον Ciccolini, Brendel, Cortot,Nat,Lupu...

Kreisleriana-Kempff,Arrau,Horowitz,Egorov
Carnaval-Rubinstein, Arrau, Mickelageli
Symphonishe Etuden-Pollini Pogorelich,Richter, Κempff
Fantasie c-dur-Kempff, Richter
Fantesiestucke op.12-Rubinstein (δεν θυμάμαι την Argerich)
Sonate1-Pollini
Papillons-Kempff, Richter (δεν έχω ακούσει τον Zacharia,Gavrilov)
Davidsbuntlertanze-Anda,Pollini,Arrau (του έχω αδυναμία)
Σονατα 3-Horowitz,Pollini
Waldszenen & Bunteblater-Richter
Toccata-Gilels,Egorov,Richter,Pogorelich
 
Ξανάκουσα το Gieseking σε Schumann παρακινημένος από τον εκλεκτό συνβινυλιοφάγο. Το δικό μου δεκαράκι περιέχει και το Childrens' Corner Debussy. Ο ήχος θα είναι σίγουρα κατώτερος του αγγλικού, καθότι πολλή μουσική στριμωγμένη σε λίγο χώρο, αλλά έχεις ένα έργο παραπάνω.

513nJwpX7JL._SL500_AA300_.jpg


Εκτός από fleamarket εδώ γύρω υπάρχουν και μαγαζιά που πουλάνε δίσκους. Σε ένα από αυτά (όπου δούλευα πριν 15 χρόνια) ανακάλυψα αυτή την υπέροχη κασσετίνα με τις ύστερες συμφωνίες του Mozart παιγμένες από την Ορχήστρα Δωματίου της Μόσχας υπό τη διεύθυνση του Rudolf Barshai. Επανέκδοση στη γερμανική Ariola Eurodisk του ρωσικού πρωτότυπου της Melodiya.

mozart barshai.jpg

H τιμή ήταν πολύ συμφέρουσα (20ευρώ) η κατάσταση άψογη, το άρπαξα κατευθείαν. O ήχος είναι εξαιρετικός, σε σύγκριση των δύο εκδόσεων εντόπισα ελάχιστες διαφορές. Η ρωσική έκδοση έχει λίγο μεγαλύτερο βάθος, η γερμανική είναι λίγο πιο "μπροστά", αλλά κατά τα άλλα και οι δύο είναι πολύ καλές. Καταχάρηκα, μέχρι που, πλένοντας τους δίσκους και ακούγοντάς τους με σειρά αρίθμησης, έφτασα στις 4 τελευταίες συμφωνίες. Εκεί διαπίστωσα με μεγάλη μου απογοήτευση ότι οι Γερμανοί στη δική τους έκδοση πετσόκοψαν τις ηχογραφήσεις για να χωρέσουν όλες οι συμφωνίες σε λιγότερους δίσκους.

Εδώ μιά παρένθεση. Η ηχογράφηση του Barshai είναι σημαντική γιατί ήταν η πρώτη όπου παίχτηκαν όλες οι επαναλήψεις στις συμφωνίες του Mozart. Οι 4 τελευταίες συμφωνίες στο πρωτότυπο Melodiya απαιτούν μιάμιση πλευρά δίσκου, σίγουρα πάνω από μισή ώρα διάρκειας, η αρ.41 "του Διός" κρατάει σχεδόν 40 λεπτά, αντί για τα συνηθισμένα 20-25. Το αποτέλεσμα είναι έξοχο, αν ακούσεις τον Barshai μετά όλες οι άλλες ηχογραφήσεις σου φαίνονται λειψές. Η Eurodisc έκοψε από ότι φαίνεται ακριβώς αυτές τις επαναλήψεις στις συμφωνίες 38,39 και 40, (η 41 τη γλίτωσε). Αυτό ουσιαστικά ισοδυναμεί με βανδαλισμό, στέρησαν από αυτές τις ηχογραφήσεις αυτό ακριβώς που τις έκανε ξεχωριστές. Τι να πεις; Το αφήνω ασχολίαστο.
 
ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ said:
Δηλαδή άμα το σχολίαζες τι θα έλεγες Κώστα?
Click to expand...

Κακές λέξεις.

Κ@λ@γερμαναράδες με τη γ@μημ νη την τσιγκουνιά τους, χάλασαν την ηχογράφηση για να γλιτώσουν 100 γρ. βινύλιο...
 
Πολύ καλές ή καλύτερα εξαίρετες εκτελέσεις των έργων για βιολί και πιάνο του Schubert είναι αυτές με την βιολίστρια Michele Auclair σε Erato που άκουσα πρόσφατα από το βινύλιο της φωτογραφίας (κατάσταση ΝΜ).

schubert.jpg

Σε κάποιον από τους εμπόρους του διαδικτύου που εμπορεύεται σπάνιους δίσκους είδα την παρακάτω κριτική για τον δίσκο και την τιμή του.
SCHUBERT: Complete works for violin & piano vol. 1 (Fantasy op. 159, Sonatine n° 3 op. 137, Rondo Brillant op. 70) Michèle AUCLAIR / Geneviève Joy ERATO STE 50136 (Recorded in 1962, in Studio Hoche, Paris) ultra-rare original stereo issue – These item belongs to the finest and most sought-after french chamber records (F) sleeve near mint, record mint 1890

Η πρώτη σκέψη ήταν ότι τον πουλάω και καλύπτω κάποιες ανάγκες. Κατόπιν ωριμότερου σκέψεως στέφθηκα να τον κρατήσω και να οργανώσω επισκέψεις σπίτι μου για ακρόαση. Το εισιτήριο θα είναι λογικό και θα περιλαμβάνει καφέ και μπισκοτάκι. Στα οργανωμένα (πούλμαν) θα οι τιμές θα είναι μειωμένες.
Αχ να μην ήτανε και η κόπια Γιαπωνέζικη
 
Κώστας Γκαβάκος said:
Πολύ καλές ή καλύτερα εξαίρετες εκτελέσεις των έργων για βιολί και πιάνο του Schubert είναι αυτές με την βιολίστρια Michele Auclair σε Erato που άκουσα πρόσφατα από το βινύλιο της φωτογραφίας (κατάσταση ΝΜ).

View attachment 104784

Σε κάποιον από τους εμπόρους του διαδικτύου που εμπορεύεται σπάνιους δίσκους είδα την παρακάτω κριτική για τον δίσκο και την τιμή του.
SCHUBERT: Complete works for violin & piano vol. 1 (Fantasy op. 159, Sonatine n° 3 op. 137, Rondo Brillant op. 70) Michèle AUCLAIR / Geneviève Joy ERATO STE 50136 (Recorded in 1962, in Studio Hoche, Paris) ultra-rare original stereo issue – These item belongs to the finest and most sought-after french chamber records (F) sleeve near mint, record mint 1890

Η πρώτη σκέψη ήταν ότι τον πουλάω και καλύπτω κάποιες ανάγκες. Κατόπιν ωριμότερου σκέψεως στέφθηκα να τον κρατήσω και να οργανώσω επισκέψεις σπίτι μου για ακρόαση. Το εισιτήριο θα είναι λογικό και θα περιλαμβάνει καφέ και μπισκοτάκι. Στα οργανωμένα (πούλμαν) θα οι τιμές θα είναι μειωμένες.
Αχ να μην ήτανε και η κόπια Γιαπωνέζικη
Click to expand...

Υπερβολές. Το Popsike διαβεβαιώνει ότι ο δίσκος σου αξίζει μόλις 300 δολλάρια ΗΠΑ. Το αλμυρό εισιτήριο δικαιολογείται μόνο αν περιλαμβάνει και αξιοπρεπή αναψυκτικά (τσίπουρα, μοσχοφίλερο, ροδίτη κλπ) συνοδευόμενα από ανάλογο μεζέν. Επί τη ευκαιρία, αυτή τη στιγμή υπάρχει στο ebay ένα αντίτυπο για μόλις $99 (τιμή ευκαιρίας). Όταν βρω καλύτερη δουλειά θα το χτυπήσω.
 
Κώστας Γκαβάκος said:
Πολλές είναι οι καλές εκτελέσεις του πιανιστικού έργου του Schumann τουλάχιστον σε βινύλια.
Πολύ-πολύ πρόχειρα και υποκειμενικά. Ξέρω ότι ξεχνάω πολλούς και πολλούς δεν έχω ακούσει όπως τον Ciccolini, Brendel, Cortot,Nat,Lupu...

Kreisleriana-Kempff,Arrau,Horowitz,Egorov
Carnaval-Rubinstein, Arrau, Mickelageli
Symphonishe Etuden-Pollini Pogorelich,Richter, Κempff
Fantasie c-dur-Kempff, Richter
Fantesiestucke op.12-Rubinstein (δεν θυμάμαι την Argerich)
Sonate1-Pollini
Papillons-Kempff, Richter (δεν έχω ακούσει τον Zacharia,Gavrilov)
Davidsbuntlertanze-Anda,Pollini,Arrau (του έχω αδυναμία)
Σονατα 3-Horowitz,Pollini
Waldszenen & Bunteblater-Richter
Toccata-Gilels,Egorov,Richter,Pogorelich
Click to expand...

Πωπω μόλις άκουσα τον Lupu σε Humoreske. EΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ.
Δεν ξανακάνω πίνακα
 
ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ said:
Υπερβολές. Το Popsike διαβεβαιώνει ότι ο δίσκος σου αξίζει μόλις 300 δολλάρια ΗΠΑ. Το αλμυρό εισιτήριο δικαιολογείται μόνο αν περιλαμβάνει και αξιοπρεπή αναψυκτικά (τσίπουρα, μοσχοφίλερο, ροδίτη κλπ) συνοδευόμενα από ανάλογο μεζέν. Επί τη ευκαιρία, αυτή τη στιγμή υπάρχει στο ebay ένα αντίτυπο για μόλις $99 (τιμή ευκαιρίας). Όταν βρω καλύτερη δουλειά θα το χτυπήσω.
Click to expand...

Τα 99,99 $ είναι τιμή εκκίνησης. Είμαι περίεργος που θα φθάσει σε 6 ημέρες που τελειώνει το στοίχημα. Στον vinyl garage japon πάντως ο ένας δίσκος κόστισε 14,99$. Μεταξύ μας αυτο τώρα μην μου ακυρώσουν και τα πούλμαν.

Η εμπειρία μου σχετικά με τις Αγγλικές Decca SXL είναι ότι οι πρώιμες (προσοχή σε αυτό) Γιαπωνέζικες επανεκδόσεις της King records σε χοντρό βινύλιο και αρχικά SLC, SL, SLB πάιζουν το ίδιο καλά, καλύτερα πάντως από τις Γερμανικές επανεκδόσεις. Για τις Erato δεν γνωρίζω.
Ανεξαρτήτως αυτών η εκτέλεση της Michele Auclair είναι πάρα πολύ καλή. Καλύτερη από την εκτέλεση Gyorgy Pauk -Peter Frankl σε Vox που επίσης έχω.

Πάντως για κάποιον που δεν ασχολείται με βινύλια εξαίρετη σε εκτέλεση(τραγουδιστική) και ποιότητα ηχογράφησης, στα συγκεκριμένα έργα, είναι η Julia Fischer- Martin Helmchen σε sacd της Pentatone.
 
Κώστας Γκαβάκος said:
Τα 99,99 $ είναι τιμή εκκίνησης. .
Click to expand...

Σωστό, τώρα το πρόσεξα. Πάντως από πάνω έχει και την επανέκδοση της Musical Heritage Society, η οποίες συχνά ήταν πολύ καλές. Αλλά και πάλι, $79 συν τα μεταφορικά, ξεφεύγουμε πολύ.

Από το vinyl garage japon χτύπησα πρόσφατα αυτό το δισκάκι

752537236_o.jpg


12 ευρώπουλα, μέσα και τα μεταφορικά. Μουσική θεσπέσια, σε υπέροχη ηχογράφηση. Νομίζω έκλεισα με τους Loewenguth, για την ώρα τουλάχιστον.
 
ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ said:
Υπερβολές. Το Popsike διαβεβαιώνει ότι ο δίσκος σου αξίζει μόλις 300 δολλάρια ΗΠΑ. Το αλμυρό εισιτήριο δικαιολογείται μόνο αν περιλαμβάνει και αξιοπρεπή αναψυκτικά (τσίπουρα, μοσχοφίλερο, ροδίτη κλπ) συνοδευόμενα από ανάλογο μεζέν. Επί τη ευκαιρία, αυτή τη στιγμή υπάρχει στο ebay ένα αντίτυπο για μόλις $99 (τιμή ευκαιρίας). Όταν βρω καλύτερη δουλειά θα το χτυπήσω.
Click to expand...

Μ'έσωσες ΚΖ, ο "φίλος" μου μου τον παζάρευε για 2ΚΕ (μούσι 1) και σχεδόν ήμουν έτοιμος να τον πάρω (μούσι 2).
Μάλλον πάω για μπισκοτάκι άντε και κάνα καφέ.
 
@geovar. Καλά έκανες και δεν τον αγόρασες, σου πουλάω εγώ αυτόν το δίσκο που ήρθε χτες από τη Ρωσική Ομοσπονδία:

20140619_125258.jpg

Έκανε ένα μήνα να έρθει, αλλά τελικά έφτασε. Πρόκειται για διπλό δίσκο, περιέχοντα το Καλά Συγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο του Bach, Πρελούδια και Φούγκες Αρ.1 έως 8 και 17 έως 24. Ερμηνευμένα από τον Samuil Feinberg σε ρωσική Melodiya. Η πλήρης έκδοση σε 6 δίσκους είναι απλησίαστη . Λέω να οργανώσω κι εγώ ακροάσεις, αλλά πρέπει να μισθώσω τσάρτερ. Κανείς πρόθυμος;

Στο ψητό τώρα: ο δίσκος είναι μονοφωνικός, δεν υπήρξε ποτέ στερεοφωνική έκδοση, αν και πρόκειται για ηχογράφηση του '62. Γενικά οι Ρώσοι τον Feinberg φαίνεται να τον είχαν σαν αποπαίδι, καμμιά σχέση με τους άλλους σουπερστάρ τύπου Richter, Gilels, κλπ. Αλλά ο Feinberg μάλλον τους βάζει όλους στο τσεπάκι του ερμηνευτικά, τουλάχιστον στον Bach. Tο παίξιμό του φέρνει κυριολεκτικά δάκρυα στα μάτια, τέτοιο πράγμα δεν έχω νιώσει ούτε με τον Gould, ούτε με το Richter, ούτε με τον Horszowski. Το ξέρω, είναι ιεροσυλία να το λέω στο παρών νήμα, αλλά ακούστε τον εδώ https://www.youtube.com/watch?v=OzerJmdStq8

και μετά αγοράστε το Download της Pristine Audio. Το χρωστάτε στον εαυτό σας.
 
Last edited:
Κωστα, ο εταιρος Κωστας τον εχει τον Fainberg, ολοκληρη την κασετίνα. Τον ακουσαμε μια φορα που πηγα απο εκει παρεα με τον Γιωργο (Geovar), όντως εξαιρετική ερμηνεία.
 
Ο Ζαγγογιάννης έχει απόλυτο δίκιο σε ότι γράφει σχετικά με την ερμηνεία του Feinberg στο Καλώς Συγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο. Για την ερμηνεία του δεν έχω τίποτε να προσθέσω τα είχε άλλωστε πρώτος γράψει σε ανύποτο χρόνο ο Κ. Λυμπερόπουλος.
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php/19-Mozart-τσέπης-΄-Bach-σκέτη-αναρχία

Επειδή έχω και τα δύο βιβλία του έργου με τον Feinberg σε cd(flac) και Lp έχω να παρατηρήσω ότι η απόδοση των βινύλιων, αν και μονοφωνική, είναι εξαιρετική. Το πιάνο ακούγεται πιο γεμάτο στο βινύλιο και πιο λεπτόηχο στο cd.
Το πρώτο από τα τρία βινύλια του βιβλίου Ι και το πρώτο του βιβλίου ΙΙ αναγκάστηκε ο έμπορος να μου τα αντικαταστήσει γιατί παρότι οπτικά καθαρά είχαν αρκετά τικ. Ευτυχώς έπεσα σε μουσικόφιλο έμπορο και έσπασε μια άλλη συλλογή του για να τα ξαναστείλει. Τα προβλήματα ποιότητας με τις Μελόντια είναι πάντα πιθανά.
Από τον ίδιο είχα αγοράσει και την τέχνη της φούγκας με τον άλλο μεγάλο σύγχρονο Ρώσσο τον Sokolov (επίσης υπερτιμημένο βινύλιο ανεξάρτητα της καλλιτεχνικής του αξίας).
Παρόλα αυτά η μεταφορά σε cd είναι καλή και συστήνεται χωρίς επιφύλαξη, άσε που δεν χρειάζεται να σηκώνεσαι κάθε λίγο.

Η τιμή των βινυλίων έχει σχέση μόνο με την προσφορά και την ζήτηση ανεξάρτητα αν η αξία τους στην χώρα παραγωγής είναι μηδαμηνή. Δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει και με κάποια καλά sacd που βγαίνουν σε περιορισμένα αντίτυπα π.χ esoteric sacd 4 όπερες Karajan-Kalas 400 ευρώ. Άσε το άλλο τρελό να κοστίζει μερικές φορές η audiofile ανατύπωση ακριβότερα από το original.
 
sibelius columbia.JPG sibelius DG.jpg



Από τις ακόλουθες δύο εκτελέσεις δεν έχει μεγάλη σημασία ποιά θα διαλέξετε.

H 5η του Sibelius με τον Karajan-Philarmonia (Columbia) είναι μια κορυφαία ερμηνεία από το 1961, που έχω στο βινύλιο της φωτογραφίας. Ερμηνευτικά δεν διαφέρει πολύ από την εγγραφή Karajan-Berlin που έγινε το 1965 (DG) και επίσης έχω στο βινύλιο της φωτογραφίας.
Και οι δύο εγγραφές είναι πολύ καλές σε ποιότητα ήχου με πιο φυσικό ήχο στην Columbia.

Ο Karajan αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά σε τεράστιο μαέστρο. Την 5η την είχε ηχογραφήσει για πρώτη φορά μονοφωνικά πάλι με Philarmonia τo 1953. H αφοσίωση του στον Sibelius δεν αφορά μόνο τις 4 ηχογραφήσεις της 5ης ή τις 6 ηχογραφήσεις της 4ης αλλά κάποια ιστορικά στοιχεία που αναφέρω.

Ξέρετε ότι η Φιλαρμονική του Βερολίνου έπαιξε για πρώτη φορά στην μακρά ιστορία της την 3η του Sibelius μόλις το 2002 με μαέστρο τον Rattle που τις διηύθυνε συχνά στην προηγούμενη θητεία με την ορχήστρα του Birmingham ;. Οι Γερμανοί δεν έπαιζαν Sibelius.
Πριν τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο η σταθερή Γερμανική μουσική κουλτούρα καλοδεχόταν όλους τους νεοφερμένους συνθέτες όπως τον Sibelius τον Elgar και τον Delius. Μεγάλοι μαέστροι όπως ο Hans Richter και ο Weingartner ανέβαζαν τα έργα τους. Ο Karajan πρώτο έπαιξε την 1η του Sibelius το 1930 στην Στοκχόλμη με την Swedish Radio Orchestra.
Μετά τον 2ο πόλεμο στην Γερμανία και Γαλλία δεν παιζόταν ο Sibelius λόγω της πολεμικής από τον Adorno που συνέδεε την προσήλωση του Sibelius στην φύση με την εθνοσοσιαλιστική ιδεολογία <Blood and Earth> δανεισμένη από τον εθνικό ρομαντισμό και την περιέγραφε σαν <επικίνδυνο παράδειγμα>. Έγραφε "If Sibelius is to be considered a good composer, then we shall have to disregard all of the criteria historically used to evaluate music from Bach to Schoenberg". Είχε προηγηθεί και το 1935 η βράβευση του Sibelius από τον Hitler με το βραβείο Goethe για τα εβδομηκοστά του γενέθλια.
Ο Leibowitz από την άλλη είχε αποκαλέσει τον Sibelius σαν <τον χειρότερο συνθέτη του κόσμου>.

Αντίθετα από αυτά τα ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια ο Karajan και ο Rosbaund ήταν οι μόνοι που αντιστάθηκαν στην περιρέουσα ατμόσφαιρα και λειτουργούσαν με αμιγώς μουσικά κριτήρια. Μάλιστα όταν ανέλαβε την δια βίου διεύθυνση του Βερολίνου το 1955 επέβαλε μια από τις πρώτες παραστάσεις με την ορχήστρα να είναι η 4η του Sibelius.
 
Ποτέ δε χώνεψα την αντιπάθεια των Γερμανών για το Sibelius. Η αντιπάθεια αυτή πάει πολύ πιο πίσω από τον Adorno, φτάνει μέχρι το Μahler, που όταν συνάντησε τον Sibelius βρέθηκε να διαφωνεί μαζί του σε βασικές αρχές περί συμφωνικής. Ο ένας (Mahler) ήταν της άποψης ότι η Συμφωνία είναι ένας ανεξάρτητος και αυτάρκης Κόσμος, με τους δικούς του κανόνες. Ο άλλος (Sibelius) επέμενε ότι η Συμφωνία είναι έκφραση του Κόσμου. Δε βλέπω σε τι διαφέρει τόσο πολύ η θεώρησή του από του Dvorak, αλλά τέλος πάντων, έχοντας φάει τα νιάτα μου προσπαθώντας να καταλάβω τέτοιες υψιπετείς γερμανικές θεωρίες (αερολογίες ίσως;) σε άλλο τομέα (τις εικαστικές τέχνες της αρχαιότητας) δεν ασχολούμαι πλέον. Θυμάμαι μόνο τι τράβαγα στις προ internet εποχές για να βρω ένα ψωροβινύλιο του μεγάλου Φινλανδού στη Γερμανία και συγχύζομαι. Περασμένα ξεχασμένα όμως.

O Kοζανίτης μου είναι γενικά αντιπαθής, αλλά στο Sibelius και το Bruckner κάνω εξαιρέσεις. Το πρώτο βινύλιο το έχω σε αμερικάνικη Angel (μπλιάχ...) αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αποκτήσω και το εγγλέζικο βινύλιο.
 
Έκατσα την περασμένη εβδομάδα και σύγκρινα μερικές ηχογραφήσεις της υπέροχης συμφωνίας του Cesar Franck. Για λόγους οικογενειακής πολιτικής χρησιμοποίησα ως μέτρο το δεύτερο, αργό μέρος της συμφωνίας και όχι την υπερδραματική και φασαριόζικη αρχή.

Πρώτος δίσκος που προσγειώθηκε στο Lenco ήταν η ερμηνεία του Furtwangler για την Decca το 1953. Η δισκογραφία του Yangkok Lee την αναφέρει ως στουντιακή αλλά όχι με 100% βεβαιότητα. Σίγουρα δεν είναι από τις καλύτερες ηχογραφήσεις της Decca, πουθενά δεν ακούμε τη διαφάνεια και τη δυναμική περιοχή που ήταν ικανή να διαιωνίσει ήδη από το 1947. Η ίδια η ερμηνεία είναι βαριά και ανέμπνευστη. Αξίζει ως ενθύμιο, αν θέλει κανείς να έχει όλο το ρεπερτόριο του Furt (όπως εγώ). Ο ίδιος παραπονιόταν στο τέλος της ζωής του ότι κανείς δεν ήθελε να τον ακούσει να διευθύνει Bartok ή Stravinsky. Αυτός ο δίσκος ίσως περιέχει την απάντηση στο "γιατί". Ο Peter Gutmann υποστηρίζει ότι η ζωντανή ηχογράφηση της 28ης Ιανουαρίου του 1945, πάλι με τη Φιλαρμονική της Βιέννης (τελευταία συναυλία του μαέστρου πριν διαφύγει στην Ελβετία) είναι γεμάτη ένταση και πάθος, σκάλες ανώτερη από αυτή την διεκπεραιωτική στο στούντιο. Θα το ψάξω.

FurtwanglerFranck.jpg
 
Δεν είμαι ο καταλληλότερος για να γράψω σαυτό το νήμα, πόσο μάλλον δε να εγκαινιάσω την καινούρια σεζόν. Τέλος πάντων αφού οι δυνατές πέννες του νήματος ακόμα δεν ανέκαμψαν απο τις θερινές διακοπές ας τολμήσω να γράψω εγώ. Στην καινούρια σεζόν το Μέγαρο έχει στις 28 Σεπτεμβρίου την Συμφωνική το Λονδίνου LSO, με τον πολύ Βαλερί Γκεργκίεφ, σε δύο συμφωνίες του Προκόφιεφ, την 1η και την 5η, και το κοντσέρτο για πιάνο αριθμός 2 του τσαικόφσκι.
http://www.megaron.gr/default.asp?pid=5&la=1&evID=2141
Ξεσκόνισα λοιπόν την δισκοθήκη (στην κυριολεξία, πολύ σκόνη το καλοκαίρι ρε παιδί μου) για να δω τι έχω. Ξεκίνησα λοιπόν απο την πρώτη συμφωνία το Προκοφιεφ, την Κλασσική.

Η καλλίτερη που διαθέτω είναι με τον Rozhdestvensky και την Large symphony orchestra of the central tv and USSR radio. (βέβαια στην εικόνα φαίνεται η 3η συμφωνία, αλλά ακριβώς ίδια είναι και η δική μου που έχει την 1η και την 7η).
R-4702683-1372755440-1970.jpeg.jpg

H άλλη είναι με τον Celibidache, στην Longanesi Periodici, με την ορχήστρα A. Scarlatti, της Νάπολι της ιταλικής ραδιοτηλεόρασης. Σαν εκτέλεση καλή αλλά σαν εγγραφή δεν λέει τίποτα, και μάλιστα πρέπει να είναι πολύ παλιά.
 
Top Bottom