Σήμερα το MEGA είχε την ταινία ο Παπατρέχας. Έγχρωμη. Πρώτη φορά που βλέπω αυτή την ταινία έγχρωμη.
Και επιβεβαίωσε αυτό που με ενοχλούσε από την αρχή με αυτές τις "βαμμένες" ταινίες.
Πολύ έντονα χρώματα. Όχι στα πρόσωπα, όπως ήταν οι πρώτες αποτυχημένες προσπάθειες να προστεθεί χρώμα σε ασπρόμαυρες ταινίες.
Αλλά στο περιβάλλον που φτιάχνουν τα χρώματα που μπαίνουν.
Πολύ έντονα χρώματα σε ρούχα, αυτοκίνητα, εσωτερικούς χώρους.
Μιλάμε για την δεκαετία του 60. Όλα ήταν πολύ συμβατικά ακόμα στην Ελλάδα, για να μην πω συντηρητικά. Πολύ πριν από την δεκαετία του 70, με τους χίπηδες και τα έντονα χρώματα του Δαλλιανίδη κτλ.
Δεν μου κολλάει ότι στην δεκαετία του 60 όλοι φορούσαν πράσινα και μπορντό κουστούμια τα μεσημέρια, γιατί ευτυχώς τα επίσημα ρούχα ήταν πιο συμβατικά, οι γυναίκες φορούσαν συνεχώς κόκκινα και ροζ φορέματα, είχαν κόκκινες ή κίτρινες κουρτίνες στα σπίτια, οι είσοδοι των πολυκατοικιών είχαν κόκκινα πλακάκια στο πάτωμα και στις σκάλες.
Αλλά εκεί που φρίκαρα ήταν στην σκηνή που ο Βέγγος είχε βγάλει τα σκυλιά για βόλτα, και ήρθε η αφεντικίνα των σκυλιών να τα πάρει με ροζ μερσεντές. Ροζ μερσεντές; Είναι δυνατόν στην δεκαετία του 60 να είχε πουληθεί στην Ελλάδα ροζ μερσεντές, πολύ πρίν τους χίπηδες κτλ;
Το ασπρόμαυρο φιλμ θεωρείται πολύ καλλιτεχνικό, και ατμοσφαιρικό. Δεν είναι απαραίτητα παλιό και ξεπερασμένο.
Οι ασπρόμαυρες εικόνες αποτυπώνουν την εικόνα της εποχής, όπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε.
Το χρώμα δεν είναι μεν άσχημο εξαρχής, αρκεί να είναι φυσιολογικό. Μια γκρι ασπρόμαυρη μερσεντές μου θυμίζει την εποχή εκείνη.
Μία ροζ μερσεντές όμως με αποσυντονίζει τελείως. Χάνω τελείως την εποχή και το μέρος που αναφέρεται η ταινία. Όπως τα μη φυσιολογικά χρώματα στα ρούχα, στο περιβάλλον που δείχνει η ταινία κτλ.
Η προσθήκη του χρώματος μπαίνει σε εργαστήρια που από ότι λένε οι τίτλοι τέλους των ταινιών είναι στο εξωτερικό. Δεν ξέρουν όμως και δεν σέβονται τις συνθήκες και τις συνήθειες της χώρας από όπου προέρχεται η ταινία. Ούτε τόσο έντονα ρούχα, ούτε τόσο έντονα έπιπλα, ή αυτοκίνητα είχαμε τότε στην Ελλάδα. Τεχνικά το βάψιμο δεν είναι κακό, κακή όμως είναι η επιλογή των χρωμάτων που χρησιμοποιούνται. Καταλαβαίνω την pink Cadillac στην Αμερική, αλλά τότε δεν είχαμε ροζ μερσεντές στην Ελλάδα.
Οπότε, ξαναγυρνάω στην αρχική επιλογή από όταν άρχισαν να "βάφονται" οι ταινίες. Ρυθμιστικά χρώματος στην τηλεόραση ώστε να βλέπω αυτές τις ταινίες ασπρόμαυρες, όπως τις ήθελε ο δημιουργός τους.
Και γενικά προτείνω οι εταιρίες διανομής και τα κανάλια να αφήσουν τις παλιές ταινίες στην ησυχία τους, και στην μαγεία που έχουν όπως φτιαχτήκανε. Όχι στο αποτυχημένο βάψιμο, όχι στην αλλαγή ονομάτων των ταινιών (Μπακαλόγατος λέγεται μία παλιά ταινία με τον Φραγκίσκο Μανέλλη, η ταινία του Χατζηχρήστου λέγεται Της Κακομοίρας και έτσι έχει καταγραφεί στα αρχεία του ελληνικού κινηματογράφου) , όχι στην προσθήκη σύγχρονων πλάνων σε παλιές ασπρόμαυρες ταινίες (με αποτέλεσμα να βλέπουμε αυτοκίνητα της δεκαετίας του 80 σε ταινία του 60) , όχι μπιπ σε οτιδήποτε θεωρείται προσβλητικό από το κανάλι την στιγμή που σε άλλο κανάλι βλέπουμε άλλες ταινίες με υπότιτλους που υπάρχει κανονικό ξενόγλωσσο βρίσιμο και βίαια σκοτωμένα άτομα αλλά μας ενοχλεί η λέξη που αναφέρεται στον πισινό μας και μπαίνει μπιπ. Αν την θεωρείς ακατάλληλη λόγω ύβρεων άστην όπως είναι και βάλε την ανάλογη σήμανση.
Γενικά, αφήστε τις παλιές ελληνικές ταινίες στην ησυχία τους.
Ναι στην ψηφιοποίηση των ταινιών, ναι στον καθαρισμό της εικόνας και του ήχου, αλλά τα υπόλοιπα αφήστε τα όπως είναι.
Αν θέλετε να επέμβετε σε κάτι, να επέμβετε στον ήχο της ταινίας Οι Γαμπροί Της Ευτυχίας, και καθαρίστε τον ήχου αφαιρώντας τον αντίλαλο, που δεν σε αφήνει να ακούσεις καθαρά τις απίθανες ατάκες του Νίκου Τσιφόρου.