Κάλλη Συνοδινού
Supreme Member
- 17 June 2009
- 3,594
Λακωνικά, να πω ότι ψυχή ΔΕΝ υπάρχει χωρίς την διανόηση, οπότε νομίζω ότι αυτό κάνει a long story short.
Μουσική και μουσικοί
- Thread starter Δημήτρης Ν.
- Start date
Λακωνικά, να πω ότι ψυχή ΔΕΝ υπάρχει χωρίς την διανόηση, οπότε νομίζω ότι αυτό κάνει a long story short.
MOUKIOUROUFIS KOSTAS
Banned
- 27 June 2006
- 7,771
Προσωπικά μιλώντας, έπεσα κάποτε στη παγίδα να θεωρήσω πως "ακούω αλλιώς πια" επειδή και μόνο στα 18 μου άρχισα μαθήματα drums τα οποία και συνέχισα για 8 χρόνια σερί. Εντάξει, τα δυο χρόνια στις αρχές Γυμνασίου με δάσκαλο κιθάρας δεν τα μετράω καν... αφού βαρέθηκα και τα παράτησα χωρίς συζητήσεις.
Ίσως βρίσκοντας φως σε κάποιες τεχνικές που μέχρι εκείνη τη στιγμή έμοιαζαν εξωπραγματικές για την ανθρώπινη ικανότητα, να με έκανε να καταρρίψω μύθους και να σκεφτώ ότι η μαγεία κρύβεται αλλού. Οδηγήθηκα λοιπόν σε νεα μονοπάτια και σκέψεις για το τι αξίζει τελικά στη μουσική: το να σε αφήνει με ανοικτο στόμα ενας βιρτουόζος ή οι κατραπακιές από κάποια μαγικά δευτερόλεπτα αδεξιότητας?
Και τα δυο έχουν αναμφίβολα την αξία τους, και κατά κάποιο τρόπο αδιόρατο αλληλοσυμπληρώνονται. Στις απόλυτες εκφάνσεις και των δύο, προσωπικά γέρνω στο ένστκτο. Κι ας μην συνοδεύεται καθόλου από σπουδή. Από μόνο του είναι ικανό να με κάνει να χάνομαι και να περνάω καλά.
Η καθηλωτική δεξιοτεχνία αντίστοιχα, φλερτάρει περισσότερο με το ανούσιο όταν της λείπει μια πρωτογενής φαντασίωση. Κι εδώ χωράει κουβέντα όμως.
Ζήτημα αντιληπτικότητας και παιδείας 100%.
Αλλά μακριά από αποστειρώσεις. Δυστυχώς τα Ωδεία και η πολλή στείρα μελέτη οδηγούν εκεί. Όταν λείψει το πάθος είτε από τον μουσικό, είτε από τον ακροατή, αρχίζει το δράμα. Το μονο σίγουρο είναι ότι ο μουσικός δεν νιώθει τη πλήξη της απάθειας του όσο ο ακροατής του. Θεωρεί ότι αγγίζει άλλα πεδία, ότι πιάνει στόχους. Θεμιτό. Αλλά στη πραγματικότητα, συμβαίνει μόνο όταν όλη του η αφοσίωση ήταν γόνιμη σε ανανεωμένες ιδέες που το ένστικτό του τον οδήγησε.
Το τι παίζεις σε σχέση με το πως το παίζεις, έχουν τόσα πεδία ανοικτά που ζητάνε να καλυφθούν, που ούτε φανταζόμαστε.
Ίσως βρίσκοντας φως σε κάποιες τεχνικές που μέχρι εκείνη τη στιγμή έμοιαζαν εξωπραγματικές για την ανθρώπινη ικανότητα, να με έκανε να καταρρίψω μύθους και να σκεφτώ ότι η μαγεία κρύβεται αλλού. Οδηγήθηκα λοιπόν σε νεα μονοπάτια και σκέψεις για το τι αξίζει τελικά στη μουσική: το να σε αφήνει με ανοικτο στόμα ενας βιρτουόζος ή οι κατραπακιές από κάποια μαγικά δευτερόλεπτα αδεξιότητας?
Και τα δυο έχουν αναμφίβολα την αξία τους, και κατά κάποιο τρόπο αδιόρατο αλληλοσυμπληρώνονται. Στις απόλυτες εκφάνσεις και των δύο, προσωπικά γέρνω στο ένστκτο. Κι ας μην συνοδεύεται καθόλου από σπουδή. Από μόνο του είναι ικανό να με κάνει να χάνομαι και να περνάω καλά.
Η καθηλωτική δεξιοτεχνία αντίστοιχα, φλερτάρει περισσότερο με το ανούσιο όταν της λείπει μια πρωτογενής φαντασίωση. Κι εδώ χωράει κουβέντα όμως.
Ζήτημα αντιληπτικότητας και παιδείας 100%.
Αλλά μακριά από αποστειρώσεις. Δυστυχώς τα Ωδεία και η πολλή στείρα μελέτη οδηγούν εκεί. Όταν λείψει το πάθος είτε από τον μουσικό, είτε από τον ακροατή, αρχίζει το δράμα. Το μονο σίγουρο είναι ότι ο μουσικός δεν νιώθει τη πλήξη της απάθειας του όσο ο ακροατής του. Θεωρεί ότι αγγίζει άλλα πεδία, ότι πιάνει στόχους. Θεμιτό. Αλλά στη πραγματικότητα, συμβαίνει μόνο όταν όλη του η αφοσίωση ήταν γόνιμη σε ανανεωμένες ιδέες που το ένστικτό του τον οδήγησε.
Το τι παίζεις σε σχέση με το πως το παίζεις, έχουν τόσα πεδία ανοικτά που ζητάνε να καλυφθούν, που ούτε φανταζόμαστε.
Last edited:
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ
Supreme Member
- 14 December 2006
- 4,265
Αν υπάρχει πράγματι διαχωρισμός μεταξύ ακροατή που γνωρίζει και ακροατή που δεν γνωρίζει, τότε πως εξηγείτε εσείς το γεγονός πως και οι μεν και οι δε, έχουν κατά καιρούς επανεκτιμήσει πράγματα. Πως γίνεται? Λογικά κάποιος που γνωρίζει κάποιο όργανο ή γνωρίζει νότες, ή οτιδήποτε άλλο, δεν θα έπρεπε να είχε αντιληφθεί εξ αρχής την σπουδαιότητα ενός έργου?
Γιατί άργησε? Η γιατί το άφησε? Η γιατί δέκα χρόνια πριν δεν είχε την ικανότητα να το απολαύσει και τώρα την έχει? Και αν ακόμα θεωρητικά η εξέλιξη προήλθε λόγω ενασχόλησης του με ένα μουσικό όργανο, τότε γιατί το ίδιο έχει συμβεί και σε έναν που δεν έχει δει ποτέ του πεντάγραμμο?
Δείξτε μου ακροατές που επανεκτιμούν και επαναπροσδιορίζουν πράγματα, να σας δείξω κάποιους που ζηλεύω Και αυτό δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με τον αν ο άλλος είναι ένας ικανότατος μουσικός Μήπως τελικά το σλόγκαν “Ακου το πρώτα 10 φορές” είναι πολύ ουσιαστικότερο από το “Ακου και αυτό κάτι ξέρω παραπάνω ως μουσικός”
Γιατί άργησε? Η γιατί το άφησε? Η γιατί δέκα χρόνια πριν δεν είχε την ικανότητα να το απολαύσει και τώρα την έχει? Και αν ακόμα θεωρητικά η εξέλιξη προήλθε λόγω ενασχόλησης του με ένα μουσικό όργανο, τότε γιατί το ίδιο έχει συμβεί και σε έναν που δεν έχει δει ποτέ του πεντάγραμμο?
Δείξτε μου ακροατές που επανεκτιμούν και επαναπροσδιορίζουν πράγματα, να σας δείξω κάποιους που ζηλεύω Και αυτό δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με τον αν ο άλλος είναι ένας ικανότατος μουσικός Μήπως τελικά το σλόγκαν “Ακου το πρώτα 10 φορές” είναι πολύ ουσιαστικότερο από το “Ακου και αυτό κάτι ξέρω παραπάνω ως μουσικός”
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ
Supreme Member
- 14 December 2006
- 4,265
Κατά αρχήν Κώστα το ποστ σου είναι “σφαγείο” Αναπτύσσεται και σε δέκα σελίδες.
Θα σταθώ στο ένστικτο που λες, που το θεωρώ κεντρικό σημείο, και που συμφωνώ, με μια μικρή ένσταση. Το ένστικτο που μπορεί να έχει ένα απλός ή έστω ένας πιο σπουδαγμένος ακροατής μπορεί να γίνει στο τέλος η φυλακή του. Μπορεί να σε εγκλωβίσει με τον ίδιο τρόπο που ένας βιρτουόζος εγκλωβίζεται στην αποστειρωμένη γνώση του.
Το να οδηγηθείς επι παραδείγματι από ένστικτο στα τρία ακόρντα του γκαράζ που λέει και ο φίλος μας, μέχρι να μπορέσουν τα τρία αυτά ακόρντα να σου γδάρουν τα σωθικά είναι μια μεγάλη απόσταση που χοντρά χοντρά την κόβω γύρω στις 20 ακροάσεις(και λίγες λέω).Τείνω να πιστεύω _για να το συσχετίσω έτσι και με το παραπάνω ποστ_ ότι είμαι σε γενικές γραμμές κακός ακροατής , αφού δεν έχω επιβεβαιώσει το ένστικτο μου σε πολλά πράγματα και αφού πράγματα που έχω απαξιώσει(και γρήγορα), δεν έχω επανέλθει να τα τσεκάρω. Αυτό είναι μια δική μας ευθύνη η οποία δεν έχει να κάνει με τον αν είμαστε γνώστες ή όχι.
Last edited:
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,609
είτε έχεις πάει Ωδείο ή όχι αρκούν δυό τρεις νοτες μόνο από το Ghost Sonata ή το Reflections ή το Nuages ή το good vibrations ή το all you need is love γιά να καταλάβεις ότι έχουν γραφτεί από ψυχή....
Back Door Man
AVClub Enthusiast
Προσωπικά πιστεύω ότι η απόλαυση της μουσικής είναι προνόμιο που όλοι το χουν αλλά από διαφορετικό πρίσμα. Σίγουρα το πάθος, η ''δίψα'', η παιδεία, η αμεσότητα του ήχου και η...λαλιά του σε κάθε άνθρωπο είναι ακρογωνιαίοι λίθοι αλλά διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο και γι αυτό η μουσική είναι τόσο προσωπικό θέμα. Κανείς δε μπορεί να πει ότι είναι βλακεία αυτό που ακους. Το μόνο που μπορεί είναι να το απορρίψει στυγνά- κάτι που όλοι το κάνουμε μέσες - άκρες. Διαφωνώ κάθετα με την άποψη ότι ''δεν πρέπει να πολυψειρίζουμε το θέμα''. Αυτό το λέω αφ ενώς γιατί πάρα πολλές στιγμές μουσικής μαγείας, ή πιο απλά αν θέλετε, στιγμές που πιάνουμε τον εαυτό μας εκτεθειμένο όταν ακούμε μουσική, μας αποκαλύπτονται μετά από πολλά ακούσματα- έχω σαν βάση και προσωπικές εμπειρίες. Αφετέρου, το να μην πολυψειρίζεις το θέμα σε οδηγεί στο να παίρνεις ανεπεξέργαστα κάτι και η μουσική γίνεται πολύ επιφανειακή απόλαυση για κάποιον. Αποτελέσματα αυτού του φαινομένου πολλές φορές είναι η δημιουργία ενός ανθρώπου, ο οποίος φροντίζει μόνο να ακούει ότι του πέσει στα χέρια του, χωρίς να νοιάζεται να μάθει το ''τι, το ''πως'' και το ''απο που''. Αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται στα όρια του ανοργασμικού χωρίς να το ξέρει και σίγουρα δεν είναι ο ακροατής που θα κάτσει να νοιαστεί για την μουσική με τον τρόπο που στοχάζεται ένας παθιασμένος ακροατής. Τέλος το να πολυψειρίζεις κάτι δεν είναι πάντα κακό γιατί δε δείχνει μόνο ξεροκεφαλιά αλλά και πάθος και ενδιαφέρον, κάτι που εμένα μ αρέσει και το θεωρώ πολύ θετικό. Τώρα όσον αφορά τους μουσικούς, αυτοί είναι άλλο κεφάλαιο. Είναι κατ εμέ παγίδα να πας να κάνεις μόνιμα ανατομία στο δίσκο. Κάνεις εκεί που το ένστικτο σε προστάζει να κάνεις. Εκεί που όταν αφαιρείσαι, όταν απολαμβάνεις, ''πιάνεις'' κάτι, οτιδήποτε και αν είναι αυτό(φωνή, riff, εναλλαγή, κλπ). Οι συνεχείς αναλύσεις διαφθείρουν και την έννοια της αναλύσης και την ομορφιά ενός δίσκου ή ενός κομματιού. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε μπορεί να απολαύσει τη μουσική. Ίσως να είναι...κάπως. Βέβαια, ο μουσικός δεν ασχολείται και πολύ με τέτοιου είδους ζητήματα, γιατί η πρώτη του σκέψη μόλις ακούει ένα κομμάτι είναι το πώς παίζεται και γι αυτό πολλές φορές παρασύρεται. Υπο αυτή την έννοια, έχει ελαφρυντικά.
Εν κατακλείδι, όντας και ακροατής και μουσικός - έστω και εκκολαπτόμενος- πιστεύω ότι οι ακροατές χωρίζονται σε τρία είδη:
τους ''μυρωδιάδες'', οι οποίοι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία, τους ακροατές με ενδιαφέρον και αγάπη γι αυτό που ακούν αλλά και με μία καλοπροαίρετη διάθεση προς τη μουσική γενικότερα και τους μουσικούς. Και οι τρεις αντιλαμβάνονται διαφορετικά ότι ακούνε, με ίδιο σκοπό(απόλαυση) αλλά επ ουδενί λόγο υπάρχει κάτι το ''κακό'' ή το ''καλό'' στο τι κοιτάει όταν ακούει κάποιος τη μουσική. Το βασικό είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η επαφή του με αυτά που ακούει. Τα υπόλοιπα υπάρχουν(ή δεν υπάρχουν) μόνο στις οπτικές γωνίες του καθενός από μας.
Εν κατακλείδι, όντας και ακροατής και μουσικός - έστω και εκκολαπτόμενος- πιστεύω ότι οι ακροατές χωρίζονται σε τρία είδη:
τους ''μυρωδιάδες'', οι οποίοι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία, τους ακροατές με ενδιαφέρον και αγάπη γι αυτό που ακούν αλλά και με μία καλοπροαίρετη διάθεση προς τη μουσική γενικότερα και τους μουσικούς. Και οι τρεις αντιλαμβάνονται διαφορετικά ότι ακούνε, με ίδιο σκοπό(απόλαυση) αλλά επ ουδενί λόγο υπάρχει κάτι το ''κακό'' ή το ''καλό'' στο τι κοιτάει όταν ακούει κάποιος τη μουσική. Το βασικό είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η επαφή του με αυτά που ακούει. Τα υπόλοιπα υπάρχουν(ή δεν υπάρχουν) μόνο στις οπτικές γωνίες του καθενός από μας.
Εγω πραγματικα δε θα μπορω να υποθεσω πως ακουει ο καθενας απο εσας μουσικη, οταν στη δικη μου περιπτωση υπαρχουν τοσο διαφορετικοι τροποι που προσεγγιζω την ακροαση που προσπαθωντας να τους σκεφτω ... δε τους θυμαμαι ολους.
Μπορει να ακουω ενω γραφω στο pc και να περασουν και 2 κομματια που δε θυμαμαι οτι ακουσα, μπορει να ειμαι καρφωμενος στο sweet spot για να ακουσω ενα εργο απο σπουδαιους οργανοπαιχτες, μπορει στην ιδια θεση να ψυχαναγκαστω με τα πριμα, μπορει να μου προτεινει καποιος που εκτιμω την αποψη του ενα μουσικο εργο και να το ακουω με προσοχη προσπαθωντας να καταλαβω τι στο καλο του αρεσει, μπορει Κυριακη πρωι να παιζω τσιτα rammones και ac-dc μονο για τη βαβουρα ακουγοντας μονο tunes, μπορει να ακουσω ενα χειριστο μουσικο εργο επειδη μου αρεσουν οι στιχοι ή τα vocals, ακομα και τη φαντασια του Νταλαρα μπορει να βαλω για να ακουσω αυτο
"σε μένα τώρα πια ταιριάζει για να κλάψω
για της καρδιάς μου τα χαμένα ιδανικά"
και να κανω by-pass ολο το υπολοιπο τραγουδι.
Τι να λεμε τωρα. Το μονο που χρειαζεται η ακροαση μουσικης ειναι απενοχοποιηση.
Μπορει να ακουω ενω γραφω στο pc και να περασουν και 2 κομματια που δε θυμαμαι οτι ακουσα, μπορει να ειμαι καρφωμενος στο sweet spot για να ακουσω ενα εργο απο σπουδαιους οργανοπαιχτες, μπορει στην ιδια θεση να ψυχαναγκαστω με τα πριμα, μπορει να μου προτεινει καποιος που εκτιμω την αποψη του ενα μουσικο εργο και να το ακουω με προσοχη προσπαθωντας να καταλαβω τι στο καλο του αρεσει, μπορει Κυριακη πρωι να παιζω τσιτα rammones και ac-dc μονο για τη βαβουρα ακουγοντας μονο tunes, μπορει να ακουσω ενα χειριστο μουσικο εργο επειδη μου αρεσουν οι στιχοι ή τα vocals, ακομα και τη φαντασια του Νταλαρα μπορει να βαλω για να ακουσω αυτο
"σε μένα τώρα πια ταιριάζει για να κλάψω
για της καρδιάς μου τα χαμένα ιδανικά"
και να κανω by-pass ολο το υπολοιπο τραγουδι.
Τι να λεμε τωρα. Το μονο που χρειαζεται η ακροαση μουσικης ειναι απενοχοποιηση.
zavara
Senior Member
- 1 May 2007
- 660
Η γυναίκα μου, λέει πως ακούει μουσική με "εικόνες"...όσο πιο καλές τόσο πιο καλό το κομμάτι..
Στην προσπάθειά μου να εξηγήσω στον εαυτό μου ,γιατί, μου αρέσει αυτό που ακούω,άρχισα να αναλύω τις ακροάσεις μου.Παίζω κι8άρα,αυτοδίδακτος,και έτυχε για κάποια φεγγάρια να πληρώνομαι γι'αυτό.Δεν νιώθω πως η ανάλυση μου έχει στερήσει τίποτα από την απόλαυση της ακρόασης.
Ισα ίσα έχει λειτουργήσει προσθετικά.Εκτός από τις φορές(και είναι και πολλές) που η ζήλεια μου, προς τον μουσικό που με μια "φράση" του με απογείωσε,δεν με άφησε χαλαρό και δεκτικό.Ευτυχώς αυτό φεύγει γρήγορα όμως......:music-smiley-004:
Στην προσπάθειά μου να εξηγήσω στον εαυτό μου ,γιατί, μου αρέσει αυτό που ακούω,άρχισα να αναλύω τις ακροάσεις μου.Παίζω κι8άρα,αυτοδίδακτος,και έτυχε για κάποια φεγγάρια να πληρώνομαι γι'αυτό.Δεν νιώθω πως η ανάλυση μου έχει στερήσει τίποτα από την απόλαυση της ακρόασης.
Ισα ίσα έχει λειτουργήσει προσθετικά.Εκτός από τις φορές(και είναι και πολλές) που η ζήλεια μου, προς τον μουσικό που με μια "φράση" του με απογείωσε,δεν με άφησε χαλαρό και δεκτικό.Ευτυχώς αυτό φεύγει γρήγορα όμως......:music-smiley-004:
Απάντηση: Re: Μουσική και μουσικοί
Γιατί όμως ; Υπάρχει κάποιος λόγος να επιμένουμε , με το ζόρι σχεδόν , να πάρουμε κάτι , όταν δεν είναι αυτό που θέλουμε ; Λίγο ψυχαναγκαστικό το βρίσκω αυτό .
Γιατί όμως ; Υπάρχει κάποιος λόγος να επιμένουμε , με το ζόρι σχεδόν , να πάρουμε κάτι , όταν δεν είναι αυτό που θέλουμε ; Λίγο ψυχαναγκαστικό το βρίσκω αυτό .
Μήπως αυτό που γράφεις έχει σχέση με το γεγονός ότι ακούς συχνά με ακουστικά ή ισχύει το ακριβώς αντίστροφο, δηλαδή επειδή έχεις αυτήν την τάση ακούς με ακουστικά?
Ή μήπως είναι ανεξάρτητο θέμα?
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,609
καμμία σχέση αγαπητέ μου.
Η ανατομία γίνεται ακόμα και αν θα ακούσω κάτι στο αυτοκίνητο, ή περπατώντας στο δρόμο από το παράθυρο του διπλανού.
Είναι φυσική αντίδραση.
Φυσικά ένα ζευγάρι ακουστικά, από ένα σημείο και ύστερα βοηθάει πολύ περισσότερο, αλλά πιό πολύ για επιβεβαίωση και τελικά την απαραίτητη εμπέδωση των αρχικών εκτιμήσεων.
Η ανατομία γίνεται ακόμα και αν θα ακούσω κάτι στο αυτοκίνητο, ή περπατώντας στο δρόμο από το παράθυρο του διπλανού.
Είναι φυσική αντίδραση.
Φυσικά ένα ζευγάρι ακουστικά, από ένα σημείο και ύστερα βοηθάει πολύ περισσότερο, αλλά πιό πολύ για επιβεβαίωση και τελικά την απαραίτητη εμπέδωση των αρχικών εκτιμήσεων.
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Re: Απάντηση: Re: Μουσική και μουσικοί
να σου το θέσω αλλιώς: στα 21 μου διάβασα το 'Μαγικό Βουνό' του Τόμας Μαν. Περιττό να πώ πως μου έφυγε ο τάκος για να το τελειώσω. Ηταν άσκηση υπομονής, αντοχής. Το διάβασα γιατί έβρισκα παντού αναφορές για αυτό στο λόγο αγαπημένων μου καλλιτεχνών και ήθελα να δώ τι είναι αυτό που το κάνει τόσο σημαντικό αυτό το βιβλίο. Το πρώτο ήμισυ ήταν περίπου φιλοσοφικό δοκίμιο, πάρα πολύ δύσκολο για μένα τότε. Οσο προχωρούσα όμως, σιγά σιγά με έπαιρνε μαζί του. Μου άνοιγε πόρτες.
Το ίδιο έπαθα με τα κουαρτέτα Μπετόβεν αργότερα, όπως και με άπειρα άλλα έργα, είτε μουσικά, είτε του γραπτού λόγου.
Η επαφή μου με την 'δύσκολη' τέχνη δεν είχε πάντα να κάνει με την απόλαυσή μου. Δεν της έχω απονείμει το ρόλο του διασκεδαστή στη ζωή μου. Μάλλον του ψυχαγωγού - με την πραγματική όμως σημασία της λέξης.
Κινητήρια δύναμή μου ήταν πάντα η περιέργεια και η όλη διαδικασία συχνά ήταν επίπονη.
Τα οφέλη όμως που απεκόμισα τα θεωρώ τεράστια.
να σου το θέσω αλλιώς: στα 21 μου διάβασα το 'Μαγικό Βουνό' του Τόμας Μαν. Περιττό να πώ πως μου έφυγε ο τάκος για να το τελειώσω. Ηταν άσκηση υπομονής, αντοχής. Το διάβασα γιατί έβρισκα παντού αναφορές για αυτό στο λόγο αγαπημένων μου καλλιτεχνών και ήθελα να δώ τι είναι αυτό που το κάνει τόσο σημαντικό αυτό το βιβλίο. Το πρώτο ήμισυ ήταν περίπου φιλοσοφικό δοκίμιο, πάρα πολύ δύσκολο για μένα τότε. Οσο προχωρούσα όμως, σιγά σιγά με έπαιρνε μαζί του. Μου άνοιγε πόρτες.
Το ίδιο έπαθα με τα κουαρτέτα Μπετόβεν αργότερα, όπως και με άπειρα άλλα έργα, είτε μουσικά, είτε του γραπτού λόγου.
Η επαφή μου με την 'δύσκολη' τέχνη δεν είχε πάντα να κάνει με την απόλαυσή μου. Δεν της έχω απονείμει το ρόλο του διασκεδαστή στη ζωή μου. Μάλλον του ψυχαγωγού - με την πραγματική όμως σημασία της λέξης.
Κινητήρια δύναμή μου ήταν πάντα η περιέργεια και η όλη διαδικασία συχνά ήταν επίπονη.
Τα οφέλη όμως που απεκόμισα τα θεωρώ τεράστια.