Ένα παράδειγμα.
Δίσκος "L' art de la harpe" της Arion. Κοινό φόνο το FSP (προσαρμοσμένο στην εκάστοτε κεφαλή).
Με την Frog, ο ήχος βαρετός, ανούσιος, φλατ. Όχι κάτι το ιδιαίτερο.
Με την A&R (P77), η άρπα παίρνει υπόσταση, οι αρμονικές είναι παρούσες, γίνεται ενδιαφέρον το άκουσμα (δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η κλασσική), οι αντηχήσεις του χώρου είναι ξεκάθαρες και επιτέλους παίζεται όλη η πλευρά.
Φυσικά το φόνο δεν είναι η αιτία (του κακού). Αντιθέτως...
Δίσκος "L' art de la harpe" της Arion. Κοινό φόνο το FSP (προσαρμοσμένο στην εκάστοτε κεφαλή).
Με την Frog, ο ήχος βαρετός, ανούσιος, φλατ. Όχι κάτι το ιδιαίτερο.
Με την A&R (P77), η άρπα παίρνει υπόσταση, οι αρμονικές είναι παρούσες, γίνεται ενδιαφέρον το άκουσμα (δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η κλασσική), οι αντηχήσεις του χώρου είναι ξεκάθαρες και επιτέλους παίζεται όλη η πλευρά.
Φυσικά το φόνο δεν είναι η αιτία (του κακού). Αντιθέτως...
