Nίκο κάθε μέρα στα δισκάδικα γύρναγα τότε. 16χρονος vinyl hunter με κέρματα στη τσέπη...
Ένα βροχερό Σάββατο μπήκα με τον Άγγελο (ο έτερος junior Μανωλάκος) στο jazz rock επί της Ακαδημίας για όσους θυμούνται.
Επίσης για όσους θυμούνται, το συγκεκριμένο μαγαζί εκείνη την εποχή (μετά άλλαξε μορφή) ήταν η χαρά του ψαξάκια! Απέραντα γυμνά τετραγωνικά και στη μέση οι μακριές σειρές με τα βινύλια. Οι μουσικές από τα ηχεία άλλαζαν εν ριπή οφθαλμού...
Είχα πάνω μου λεφτά για ενα μόνο δίσκο, άσχημη μέρα για ανοίγματα...
Πιάνω στα χέρια το πορτοκαλί της Nina Hagen..
-''κοιτα ρε τη γκόμενα, θεά''
-''ναι, αλλά από μουσική?''
-''έχω ακούσει στο ραδιόφωνο μια κομματάρα που στο ρεφρέν λέει κάτι παλαβά σαν αλαλούι, αλαλούι... με μια φωνάρα διαστημική. Λες να'ναι σ'αυτό το δίσκο? Αν ναι το πήρα''
-''Ξέρω γω... πάρτο'' (με βέβαιη αδιαφορία για τη παλαβή στο εξώφυλλο)
Ξαφνικά αλλάζει ο δίσκος στα πλατώ και μπαίνει ενα ΣΟΥΠΕΡ ΝΤΟΥΠΕΡ ΡΙΦ και μια δυνατή μελωδική φωνή, όλα τόσο πεντακάθαρα που ξέσκισε το χώρο σε δευτερόλεπτα από την ενέργεια.
Κόκκαλο....
Ήμασταν μέσα στα μέταλλα τότε και προσπαθούσαμε να πάμε παραπέρα ψάχνοντας μονοπάτια..
Αυτό δεν ήταν μεταλ με τίποτα. Είχε μια απίστευτη ενέργεια, κρύσταλλο από ορμή και μελωδία..
-''Φίλε τι είναι αυτό που παίζει?''
-''Σινγκλ φίλε, μόλις παραλάβαμε μερικά από Αυστραλία''
Κοιτάζω το εξώφυλλο, διαβάζω το όνομα κι αναρωτιέμαι: είναι από Αυστραλία τούτοι δηλαδή?....
Ούτε που το σκέφτηκα άλλο..
έγινε δικό μου πάραυτα, πάει και η Nina (την αγόρασα κανα δυο μέρες μετά)...
perator:
πολλά τέτοια...
αλλά φίλος ο Γιουτζίνας Ηλία.
opcorn:
