http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=867804&lngDtrID=244
Σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος καθήκοντα τοποτηρητού προβλεπόταν να αναλάβει ο μητροπολίτης Λαγκαδά κ. Σπυρίδων, ο οποίος από όλα τα μέλη της Ιεραρχίας έχει τα πρεσβεία της Αρχιεροσύνης. Επειδή είναι ασθενής ο εν λόγω ιεράρχης μπορεί να δηλώσει κώλυμα, οπότε θα έπρεπε να αναλάβει ο μετά από αυτόν μητροπολίτης Κιλκισίου, ο οποίος επίσης είναι ασθενής. Ο επόμενος στα πρεσβεία ήταν μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης κ. Νικηφόρος, ο οποίος όμως εκοιμήθη και αυτός το πρωί της Δευτέρας. Έτσι τοποτηρητής ανέλαβε ο μητροπολίτης Καρυστίας κ. Σεραφείμ.
Sorry παίδες αλλά εδώ γέλασα.
Είναι κάτι μεταξύ τραγικής ειρωνείας και μαύρου χιούμορ.
Έχω την εντύπωση ότι ο Σύριος δε γέλασε επειδή είναι αστείο ακριβώς...
Είμαι αθεράπευτα συναισθηματικός, σε σημείο που συγκινήθηκα το πρωί που το άκουσα.
Όσο γι αυτόν που θα μας κρίνει όλους.......
.....Καλά κρασιά!
Οποιος φοβάται να πεθάνει, φοβάται και να ζήσει.
αν δεν συμφιλιωθείς με την ιδέα του αναπόφευκτου, να δεις τα δευτερόλεπτα να κυλουν ανάποδα, δεν συνειδητοποιείς οτι πρέπει να κατηγοριοποιήσεις τα ονειρά σου σε βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, να δουλεψεις για τα πρώτα, να θέσεις την βάση για τα δευτερα, και να τα κυνηγήσεις,
αλλά προσβλέπεις συνεχώς στο χρώμα ενος αυριο που ισως να μην ερθει και ποτέ.
συμβιβάζεσαι λοιπόν με το σήμερα, με την ελπίδα ενος καλύτερου αυριο,
και ετσι τα αυριο σου περνουν χωρίς να τα υπολογίζεις, πόσο ακριβά ειναι.
και οταν ερχεται η μέρα που δεν εχει αυριο,
απο τους μήνες μέχρι τα nanosecond που σου μένουν απο την συνειδητοποίηση του τέλους μέχρι το τέλος καθαυτό,
το μόνο που σκέφτεσαι ειναι τα "αυριο" που αφησες να γίνουν "εχθές" τσάμπα,
ενώ ηταν τόσο μα τόσο ακριβά.......
Συναισθηματικος στην αρχη , κυνικος στο τελος :cool4:
Οποιος φοβάται να πεθάνει, φοβάται και να ζήσει.
αν δεν συμφιλιωθείς με την ιδέα του αναπόφευκτου, να δεις τα δευτερόλεπτα να κυλουν ανάποδα, δεν συνειδητοποιείς οτι πρέπει να κατηγοριοποιήσεις τα ονειρά σου σε βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, να δουλεψεις για τα πρώτα, να θέσεις την βάση για τα δευτερα, και να τα κυνηγήσεις,
αλλά προσβλέπεις συνεχώς στο χρώμα ενος αυριο που ισως να μην ερθει και ποτέ.
συμβιβάζεσαι λοιπόν με το σήμερα, με την ελπίδα ενος καλύτερου αυριο,
και ετσι τα αυριο σου περνουν χωρίς να τα υπολογίζεις, πόσο ακριβά ειναι.
και οταν ερχεται η μέρα που δεν εχει αυριο,
απο τους μήνες μέχρι τα nanosecond που σου μένουν απο την συνειδητοποίηση του τέλους μέχρι το τέλος καθαυτό,
το μόνο που σκέφτεσαι ειναι τα "αυριο" που αφησες να γίνουν "εχθές" τσάμπα,
ενώ ηταν τόσο μα τόσο ακριβά.......
We use essential cookies to make this site work, and optional cookies to enhance your experience.