Re: Απάντηση: ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ “HIGH END” ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ FORUMS!!!
To φυσιολογικό είναι να πληρώνεις μέχρι εκεί που αρχίζεις να μην ακους σημαντικες διαφορές. Κι αν ακούς κάποιες διαφορές, αυτές να μην είναι ικανες να σου στερήσουν τη ικανοποίηση από την ακρόαση της ίδιας της μουσικής.
Το να συμφωνήσω ΚΑΙ εγώ με το παραπάνω θα ήταν περιττό.
Εκείνο όμως που θάθελα να πω και το οποίο κατά καιρούς φαίνεται πως όλοι μας το ξεχνάμε - μηδέ του εαυτού μου εξαιρουμένου - είναι το
γιατί χρειαζόμαστε τα μηχανήματά μας και
γιατί αυτά πρέπει να αξίζουν
τόσο ή 2 x
τόσο ή 3 x
τόσο, κ.ο.κ.
Έχω κατά καιρούς συλλάβει τον εαυτό μου (και φαντάζομαι πως όλοι μας το έχουμε νοιώσει αυτό, εκτός κι αν είμαστε άρρωστοι "μηχανάκηδες", με ελάχιστη ή καθόλου μουσική καλλιέργεια) να "λιώνει" από συγκίνηση ακούγοντας ένα αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι, είτε αυτό προέρχεται από το Clarion του '87, που έχω στο αυτοκίνητό μου είτε από την αναμετάδοση μιας μουσικής τηλεοπτικής εκπομπής, με εγγραφή του χειρίστου είδους, είτε τέλος από το ίδιο μου το - κατ' εμέ - hi-end σύστημα, και πιστέψτε με, δεν αισθάνομαι καμιά απολύτως συγκινησιακή διαφορά, από όπου και αν το ακούω. Για να μην πω, βέβαια, πως ειδικά για το είδος της μουσικής που βρίσκεται στην κορυφή των προτιμήσεών μου, οι εγγραφές - και λόγω χρονικής περιόδου και λόγω των πενιχρών μέσων της εποχής - δεν ήταν ποτέ ότι καλύτερο, άρα οι διαφορές αναπαραγωγής τους είτε με ένα συστηματάκι των 1000 είτε με το σούπερ-ντούπερ σύστημα των 40000 ευρώ θα ήταν σχεδόν ανεπαίσθητες.
Και για να είμαι πιο σαφής, ειδικά για το ζήτημα των εγγραφών, και όπως αυτό συνδυάζεται με ένα αναλόγου αξίας σύστημα, θα σας δώσω ένα παράδειγμα, που απορρέει από την προτίμησή μου στο είδος της μουσικής που ανέφερα παραπάνω:
Διαθέτω τρεις, εκ των οποίων η μία διπλή (βινύλιο και CD) εκτελέσεις της - ίσως - μεγαλειωδέστερης στιγμής του Ελληνικού τραγουδιού: του "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" του Μ. Θεοδωράκη.
Η πρώτη, η ορίτζιναλ, με τον Μπιθικώτση, τον Δημήτριεφ, τον Κατράκη κλπ. είναι η διπλή.
Οι άλλες δύο (σε CD) είναι: Η μιά με τον Νταλάρα και η άλλη με τον Κώτσιρα. Εξαίρετες και οι δύο, τόσο ερμηνευτικά όσο και ηχητικά. Άλλωστε η χρονική διαφορά μεταξύ των 2 νεότερων εγγραφών και της πρώτης είναι χαώδης, και ουδείς θα ανέμενε να υπάρχει σύγκριση.
Ότι, όμως και να πω, δεν υπάρχει σύγκριση ακούσματος με την πρώτη, την ορίτζιναλ. Με αυτήν, 19 στις 20 φορές, το δάκρυ θα βγει αβίαστο σε κάποιες κορυφαίες μουσικές και ερμηνευτικές στιγμές του έργου, όσες μα όσες φορές και να το ακούσω.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με τις άλλες δύο εκτελέσεις, όμως.
Και ερωτώ:
Για κάτι τέτοιο, τί και πού έχει αξία η σύγκριση; Με αυτό, βέβαια, δεν έννοώ να απαξιώνει κάποιος ένα ηχητικό σύστημα, που προσδίδει ηχητική μουσική απόλαυση στον χρήστη-ακροατή, αλλά εννοώ πως ένα τέτοιο σύστημα είναι απλά
το εργαλείο για την απόλαυση του πραγματικού μέσου που είναι η μουσική, τόσο στην αρχική της μορφή (σύνθεση-στίχος-τραγούδι) όσο και στην τελειωτική της (εκτέλεση-ερμηνεία-ενορχήστρωση-εγγραφή).
