Οι Τετρομαγμένοι.
- Thread starter Σπύρος Σούρλας
- Start date
AFam
AVClub Fanatic
- 11 September 2006
- 26,961
Από το contra.gr επίτη ευκαιρία.......
Ακολουθώντας προσεκτικά βήματα και με δύναμη από το αρραγές εσωτερικό μέτωπο η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ένα ξεκάθαρο βέτο στην πρόσκληση της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, εάν προηγουμένως δεν υπάρχει κοινά αποδεκτή λύση στο ζήτημα της ονομασίας. Η ελληνική θέση στηρίχθηκε από σειρά χωρών και η πρόσκληση προς της ΠΓΔΜ αναβάλλεται.
Ο πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, εξέφρασε τις θέσεις της χώρας μας στο επίσημο δείπνο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι, το βράδυ της Τετάρτης (4/2).
Σύμφωνα με πληροφορίες, η ελληνική αντιπροσωπεία δεν απομονώθηκε από τους συμμάχους, αντιθέτως υπέρ της ελληνικής θέσης τάχθηκαν η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανίας, το Λουξεμβούργο και η Ισλανδία.
Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι η ελληνική θέση έτυχε της κατανόησης της Ουγγαρίας, της Σλοβακίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας και της Γερμανίας.
Δεν συμφώνησαν με τις ελληνικές θέσεις τασσόμενες υπέρ της ένταξης της ΠΓΔΜ η Τουρκία, η Σλοβενία, η Τσεχία, η Εσθονία και η Λιθουανίας. Σε ανάλογο πνεύμα και η στάση της Δανίας, της Βουλγαρίας και της Νορβηγίας. Δεν πήραν θέση ο Καναδάς, η Βρετανία και η Πορτογαλία.
Όπως έγινε γνωστό ισχυρότερος σύμμαχος της χώρας μας αποδείχθηκε ο γάλλος πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος τόνισε, μεταξύ άλλων ότι «είμαστε αλληλέγγυοι με τους Έλληνες, πιστεύουμε ότι πρέπει να βρεθεί λύση. Έχω ουγγαρέζικες ρίζες, αλλά έχω και ελληνικές και τις αποδέχομαι πλήρως».
Πριν από το δείπνο δόθηκε δεξίωση προς τους ηγέτες, στην οποία ο Κ. Καραμανλής είχε σύντομη συνομιλία με τον Τζορτζ Μπους καθώς και άλλους ηγέτες.
Σε δηλώσεις του ο εκπρόσωπος Τύπου του ΝΑΤΟ, Τζέιμς Απατουράι, τόνισε ότι «η Ελλάδα ξεκαθάρισε πως παρά το γεγονός ότι θα επιθυμούσε και αυτή να δει το συντομότερο δυνατό την ΠΓΔΜ να εντάσσεται στο ΝΑΤΟ, δεν είναι δυνατόν να συναινέσει στο βαθμό που παραμένει ανεπίλυτο το ζήτημα της ονομασίας. Κατόπιν αυτών, ομοφωνία υπάρχει μόνο για την ένταξη της Αλβανίας και της Κροατίας».
Πρόσθεσε ότι «μετά την ελληνική τοποθέτηση θα πρέπει να συνεχιστούν οι προσπάθειες για την επίλυση του προβλήματος της ονομασίας. Όλες οι χώρες-μέλη θέλουν να βρεθεί συμβιβαστική λύση το ταχύτερο δυνατό, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι έχουν τεθεί και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα».
Το ενδιαφέρον πλέον στρέφεται στη διαπραγμάτευση για το κείμενο των συμπερασμάτων.
Αυτό το παλιό Ελλάς - Γαλλία συνεχίζεται !!!!!!
Ακολουθώντας προσεκτικά βήματα και με δύναμη από το αρραγές εσωτερικό μέτωπο η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ένα ξεκάθαρο βέτο στην πρόσκληση της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, εάν προηγουμένως δεν υπάρχει κοινά αποδεκτή λύση στο ζήτημα της ονομασίας. Η ελληνική θέση στηρίχθηκε από σειρά χωρών και η πρόσκληση προς της ΠΓΔΜ αναβάλλεται.
Ο πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, εξέφρασε τις θέσεις της χώρας μας στο επίσημο δείπνο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι, το βράδυ της Τετάρτης (4/2).
Σύμφωνα με πληροφορίες, η ελληνική αντιπροσωπεία δεν απομονώθηκε από τους συμμάχους, αντιθέτως υπέρ της ελληνικής θέσης τάχθηκαν η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανίας, το Λουξεμβούργο και η Ισλανδία.
Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι η ελληνική θέση έτυχε της κατανόησης της Ουγγαρίας, της Σλοβακίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας και της Γερμανίας.
Δεν συμφώνησαν με τις ελληνικές θέσεις τασσόμενες υπέρ της ένταξης της ΠΓΔΜ η Τουρκία, η Σλοβενία, η Τσεχία, η Εσθονία και η Λιθουανίας. Σε ανάλογο πνεύμα και η στάση της Δανίας, της Βουλγαρίας και της Νορβηγίας. Δεν πήραν θέση ο Καναδάς, η Βρετανία και η Πορτογαλία.
Όπως έγινε γνωστό ισχυρότερος σύμμαχος της χώρας μας αποδείχθηκε ο γάλλος πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος τόνισε, μεταξύ άλλων ότι «είμαστε αλληλέγγυοι με τους Έλληνες, πιστεύουμε ότι πρέπει να βρεθεί λύση. Έχω ουγγαρέζικες ρίζες, αλλά έχω και ελληνικές και τις αποδέχομαι πλήρως».
Πριν από το δείπνο δόθηκε δεξίωση προς τους ηγέτες, στην οποία ο Κ. Καραμανλής είχε σύντομη συνομιλία με τον Τζορτζ Μπους καθώς και άλλους ηγέτες.
Σε δηλώσεις του ο εκπρόσωπος Τύπου του ΝΑΤΟ, Τζέιμς Απατουράι, τόνισε ότι «η Ελλάδα ξεκαθάρισε πως παρά το γεγονός ότι θα επιθυμούσε και αυτή να δει το συντομότερο δυνατό την ΠΓΔΜ να εντάσσεται στο ΝΑΤΟ, δεν είναι δυνατόν να συναινέσει στο βαθμό που παραμένει ανεπίλυτο το ζήτημα της ονομασίας. Κατόπιν αυτών, ομοφωνία υπάρχει μόνο για την ένταξη της Αλβανίας και της Κροατίας».
Πρόσθεσε ότι «μετά την ελληνική τοποθέτηση θα πρέπει να συνεχιστούν οι προσπάθειες για την επίλυση του προβλήματος της ονομασίας. Όλες οι χώρες-μέλη θέλουν να βρεθεί συμβιβαστική λύση το ταχύτερο δυνατό, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι έχουν τεθεί και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα».
Το ενδιαφέρον πλέον στρέφεται στη διαπραγμάτευση για το κείμενο των συμπερασμάτων.
Αυτό το παλιό Ελλάς - Γαλλία συνεχίζεται !!!!!!
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_16/03/2008_263070
Εξαιρετικό κείμενο τού Ευάγγελου Κωφού στην Καθημερινή για το Μακεδονικό ζήτημα..
Εξαιρετικό κείμενο τού Ευάγγελου Κωφού στην Καθημερινή για το Μακεδονικό ζήτημα..
Και ένα συγκλονιστικό κείμενο τής ´Ελευθεροτυπίας´τού σοβαρότατου Κυρίου Δήμα...
Υπάρχει μια αποκαλυπτική φράση τού κυρίου Φρίντ :´George owes us'.
Σε οποιαδήποτε σοβαρή Χώρα και μόνον αυτή η φράση θα δημιουργούσε μείζον πολιτικό ζήτημα....
Εδώ όμως το ´αυτί ουδενός ίδρωσε´.
http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=38080656
Υπάρχει μια αποκαλυπτική φράση τού κυρίου Φρίντ :´George owes us'.
Σε οποιαδήποτε σοβαρή Χώρα και μόνον αυτή η φράση θα δημιουργούσε μείζον πολιτικό ζήτημα....
Εδώ όμως το ´αυτί ουδενός ίδρωσε´.
http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=38080656
Kαί Ζωγράφος η Γαλλικού κυρία Ρεπούση,πού συνέγραψε το περίφημο βιβλίο Ιστορίας της Στ.Δημοτικού...
Τελικά ορισμένοι άνθρωποι δεν σταματούν πουθενά...
Η αλλοιώς μερικά βαρέλια δέν έχουν πάτο...
´
ναυτίλος
Στο τέλος η κυρία Ρεπούση θα κάνει και γελοιογραφίες! Το πράγμα έχει πλέον πλάκα (χωρίς μάλιστα καμμίαν αίσθηση τού χιούμορ)- ή ίσως νάναι και για λύπηση.
Η καθηγήτρια της Γαλλικής, που εζήλωσεν δόξαν εθνικής ιστορικού σκοράροντας στο πονημά της 78 πραγματολογικά λάθη, χώρια τα μεθοδολογικά, έχει μάλλον και φιλοδοξίες... ζωγράφου! Μα τον Ντελακρουά!
Συνοπτικώς, η ιστορία (αυτής της ιστορίας που δεν θέλει να τελειώσει με τίποτα) έχει ως εξής: Μετά την απόσυρση του παρ' ολίγον σχολικού εγχειριδίου, η κυρία Ρεπούση αποφάσισε να το κυκλοφορήσει στο εμπόριο -να προβεί δηλαδή σε ιδιωτική έκδοση (ενός έργου που το κράτος ήδη είχε πληρώσει)- προκαλώντας τις επιφυλάξεις και την αντίστοιχη ενδεχομένως νομική αντίδραση του Εκπαιδευτικού Ινστιτούτου - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, ας βγάλουν άκρη οι ενδιαφερόμενοι.
Εκείνο που υπερβαίνει κάθε προηγούμενο (αλλά και δηλώνει ποιότητες) είναι ότι στην ιδιωτική έκδοση, το εξώφυλλο του βιβλίου, που είχε φιλοτεχνήσει για τη σχολική έκδοση ο γνωστός ζωγράφος κ. Γιώργος Λαζόγκας,
εμφανίζεται ως «σύνθεση εξωφύλλου της κυρίας Μαρίας Ρεπούση βασισμένη σε μια ιδέα τού Γιώργου Λαζόγκα»!!
Κάγκελο ο ζωγράφος!
Διαμαρτύρεται τώρα ο άνθρωπος με επιστολή του κι ανακοινώνει ότι θα καταφύγει στη Δικαιοσύνη! Δεν ξέρει, φοβάμαι, πού έχει μπλέξει...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 2.IV.2008
Τελικά ορισμένοι άνθρωποι δεν σταματούν πουθενά...
Η αλλοιώς μερικά βαρέλια δέν έχουν πάτο...
´
ναυτίλος
Στο τέλος η κυρία Ρεπούση θα κάνει και γελοιογραφίες! Το πράγμα έχει πλέον πλάκα (χωρίς μάλιστα καμμίαν αίσθηση τού χιούμορ)- ή ίσως νάναι και για λύπηση.
Η καθηγήτρια της Γαλλικής, που εζήλωσεν δόξαν εθνικής ιστορικού σκοράροντας στο πονημά της 78 πραγματολογικά λάθη, χώρια τα μεθοδολογικά, έχει μάλλον και φιλοδοξίες... ζωγράφου! Μα τον Ντελακρουά!
Συνοπτικώς, η ιστορία (αυτής της ιστορίας που δεν θέλει να τελειώσει με τίποτα) έχει ως εξής: Μετά την απόσυρση του παρ' ολίγον σχολικού εγχειριδίου, η κυρία Ρεπούση αποφάσισε να το κυκλοφορήσει στο εμπόριο -να προβεί δηλαδή σε ιδιωτική έκδοση (ενός έργου που το κράτος ήδη είχε πληρώσει)- προκαλώντας τις επιφυλάξεις και την αντίστοιχη ενδεχομένως νομική αντίδραση του Εκπαιδευτικού Ινστιτούτου - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, ας βγάλουν άκρη οι ενδιαφερόμενοι.
Εκείνο που υπερβαίνει κάθε προηγούμενο (αλλά και δηλώνει ποιότητες) είναι ότι στην ιδιωτική έκδοση, το εξώφυλλο του βιβλίου, που είχε φιλοτεχνήσει για τη σχολική έκδοση ο γνωστός ζωγράφος κ. Γιώργος Λαζόγκας,
εμφανίζεται ως «σύνθεση εξωφύλλου της κυρίας Μαρίας Ρεπούση βασισμένη σε μια ιδέα τού Γιώργου Λαζόγκα»!!
Κάγκελο ο ζωγράφος!
Διαμαρτύρεται τώρα ο άνθρωπος με επιστολή του κι ανακοινώνει ότι θα καταφύγει στη Δικαιοσύνη! Δεν ξέρει, φοβάμαι, πού έχει μπλέξει...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 2.IV.2008
Ανδρεας Σχιζας
AVClub Addicted Member
(αυτής της ιστορίας που δεν θέλει να τελειώσει με τίποτα) Mηπως και αυτος ειναι ενας λογος για να το φερουν σιγα σιγα στο προσκηνιο ξανα?
Υπάρχει στην ουσία νομικό ζήτημα γιατί το βιβλίου-κουρελού έχει πληρωθεί απο το Κράτος και μία από τούς συγγραφείς θέλει να το εκδόσει ιδιωτικά...
Σαφώς και θά επανέλθει μέ άλλους τρόπους το ζήτημα...
Ηδη ο κύριος Βερέμης εξέδοσε ´πόνημα´μέ τίτλο :Greeks and Turks in War and Peace...
Tήν απάντηση στο ´πόνημα´δεν την δίνει Ελληνας,αλλά ο Βρεττανός διπλωμάτης William Mallinson και το κάνει το ´πόνημα´ φύλλο και φτερό στο περιοδικό ΑΝΤΙ τού προηγουμένου δεκαπενθημέρου..
BIOS
AVClub Fanatic
- 19 June 2006
- 15,781
Κανα σχολιάκι γιά τον μεσιέ Σαρκοζί οσον αφορά τα λόγια και τις πράξεις του στην σύνοδο ? Κατα τ'άλλα του έχουμε σούρει τόσα εδώ στην Ελλάδα (και νομίζω κι εδώ στο forum)? - γιά άλλους λόγους όμως... Λοιπόν, αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες...
Mια άποψη για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις
Thanos Veremis, Greeks and Turks in War and Peace, Athens News, Athens 2007, σ. 287
Πρόκειται, δίχως αμφιβολία, περί απλής σύμπτωσης το γεγονός ότι το βιβλίο του καθηγητή κ. Βερέμη δημοσιεύθηκε τη στιγμή που μαινόταν ο δημόσιος διάλογος σχετικά με τις παραποιήσεις, τις μεροληπτικές προσεγγίσεις και τις καταφανώς ανακριβείς αναφορές του βιβλίου Ιστορίας της ΣT’ δημοτικού.
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε κάποιους Τούρκους φίλους του κ. Βερέμη από το Ελληνοτουρκικό Φόρουμ, ορισμένοι εκ των οποίων είχαν συμβάλει στη διαμόρφωση της κατάστασης των ελληνοτουρκικών σχέσεων σχετικά με το Κυπριακό και τις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες». Ο εκδότης, που περιέγραψε το βιβλίο ως «τόμο», αναφέρει ότι το βιβλίο απευθύνεται στους «μη ειδικούς» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το γεγονός ότι δημοσιεύθηκε στα αγγλικά και όχι στα ελληνικά περιορίζει τον αριθμό των σοβαρών, μη ειδικών, αναγνωστών του σε ένα μικρό κύκλο Βρετανών και Αμερικανών διπλωματών που ενδιαφέρονται για το θέμα. Το λογικό θα ήταν ένα τέτοιο βιβλίο να είχε δημοσιευθεί στα ελληνικά και τα τουρκικά.
Αν και έχει συνταχθεί από έναν καθηγητή Πολιτικής Ιστορίας, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι προφανές ότι δεν έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Απουσιάζουν, λοιπόν, οι πρωτογενείς πηγές, ιδίως τα βρετανικά, ελληνικά, αμερικανικά και τα εν πολλοίς δυσπρόσιτα οθωμανικά και τουρκικά διπλωματικά έγγραφα, τα οποία, σε πολλές περιπτώσεις, αφηγούνται μια μάλλον διαφορετική ιστορία από αυτή του βιβλίου.
Η πρώτη κιόλας πρόταση του πρώτου κεφαλαίου –το «ορεκτικό» για τον αναγνώστη– μας «κερνά» δύο επικίνδυνα απλουστευτικές απόψεις, οι οποίες μαρτυρούν είτε άγνοια είτε σκόπιμη παράλειψη: «Η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν το αποκορύφωμα μιας σταδιακής συρρίκνωσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία είχε ξεκινήσει με τη μάχη του Ματζικέρτ το 1071. Το 1453, η κυριαρχία της αυτοκρατορίας είχε μειωθεί ...». Ο συγγραφέας παραλείπει να αναφέρει ότι κάποια χρόνια μετά από τη μάχη του Ματζικέρτ, Βυζαντινοί και Σταυροφόροι είχαν νικήσει τους Σελτζούκους Τούρκους, καθώς και τις επιθέσεις των Νορμανδών εναντίον του Βυζαντίου κάποια χρόνια αργότερα. Παραλείπει επίσης να αναφέρει ότι το Βυζάντιο ουσιαστικά καταστράφηκε από τους Σταυροφόρους του 1204, οι οποίοι μοίρασαν το μεγαλύτερο μέρος της αυτοκρατορίας σε φέουδα και ότι ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος ανέκτησε το 1261 μια ακρωτηριασμένη Κωνσταντινούπολη, έπειτα από τη μάχη της Πελαγονίας το 1259. Ο κίνδυνος από την απλουστευτική και ανώδυνη προσέγγιση του συγγραφέα έγκειται στο ότι ο αμύητος μη ειδικός, στον οποίο προφανώς απευθύνεται το βιβλίο, δεν θα μάθει ότι η Χριστιανοσύνη της Δύσης είναι εξίσου υπεύθυνη με τις τουρκικές φυλές για την τελική πτώση της Κωνσταντινούπολης στα χέρια των Οθωμανών.
Οι παραλείψεις του βιβλίου, όχι τόσο λεπτομερειών όσο ζωτικής σημασίας γεγονότων, είναι, πράγματι, αξιοσημείωτες. Ο συγγραφέας δηλώνει: «Δεν αναφέρεται ο Ελληνικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας, διότι αποτελεί ένα μεγάλο ιστορικό κεφάλαιο, που πρέπει να εξετασθεί ξεχωριστά». Πρόκειται για σαφώς αναληθή και σαθρή δικαιολογία για την απαλοιφή μιας ολόκληρης περιόδου στην οποία δεν αφιερώνεται ούτε καν ένα μικρό κεφάλαιο. Ίσως κάτι τέτοιο να ενοχλούσε το κεμαλικό κοινό-στόχο του κ. Βερέμη. Έτσι αποφεύγονται οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των σφαγών των Ελλήνων από τους Tούρκους στην Κύπρο, την Κρήτη, την Κωνσταντινούπολη, τη Χίο και σε άλλα μέρη, οι οποίες ακολούθησαν τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ελλάδας, καθώς και πολλές άλλες, μικρότερης έκτασης σφαγές των Tούρκων από τους Έλληνες, όπως στην Τρίπολη. Ο πόλεμος της απελευθέρωσης των Ελλήνων είναι τόσο σημαντικός για την κατανόηση των σύγχρονων ελληνοτουρκικών σχέσεων όσο και η ίδρυση του τουρκικού κράτους το 1923. Εν τούτοις, ο κ. Βερέμης μας παρουσιάζει μια λεπτομερέστατη αναφορά των απαρχών της σύγχρονης Τουρκίας, προφανώς σημαντικότερο γι’ αυτόν γεγονός από τις απαρχές της σύγχρονης Ελλάδας.
Σε σχέση με τα παραπάνω, ο συγγραφέας επιδεικνύει μια περίεργη έλλειψη κατανόησης των πραγμάτων όταν αναφέρει ότι «η Βρετανία υποστήριξε και την ελληνική υπόθεση αν και με καθυστέρηση και, ίσως, περισσότερο τυχαία παρά από πρόθεση». Εκτός από τον Κάννινγκ –και αυτός με αρκετή δόση κυνισμού– η Βρετανία ουδέποτε υποστήριξε επίσημα την ελληνική υπόθεση. Η βρετανική πολιτική, η οποία παραμένει ίδια μέχρι σήμερα, αν και με διαφορετικές αποχρώσεις, συνοψίζεται καλύτερα τη δήλωση του Λάιονς, Βρετανού πρέσβη στην Ελλάδα, το 1841: «Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα μπορεί να ανήκει είτε στην Αγγλία είτε στη Ρωσία και, εφόσον δεν πρέπει να ανήκει στη Ρωσία, πρέπει απαραιτήτως να ανήκει στην Αγγλία». Δεν υπήρχε τίποτε το τυχαίο στη βρετανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα. Η Βρετανία αναγκάστηκε να βοηθήσει εξαιτίας της πίεσης της Ρωσίας, όπως πολυάριθμα βιβλία μάς λένε. Όταν ο φιλέλληνας ναύαρχος Κώδριγκτον συνέτριψε τον αιγυπτιακό στόλο στο Ναυαρίνο, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών το χαρακτήρισε ως «δυσάρεστο γεγονός».
Μια άλλη σημαντική παράλειψη είναι η Υπόθεση Πασίφικο το 1850, όταν η Βρετανία προέβη σε ναυτικό αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών, προσπαθώντας να επιτύχει την καταβολή αποζημίωσης στον Πασίφικο λόγω της καταστροφής της οικίας του, κάτι που εντέλει το πέτυχε. Δεν υπάρχει επίσης αναφορά στην αγγλογαλλική επίθεση εναντίον της Αθήνας το 1916, η οποία αποκρούσθηκε.
Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τη «Μικρασιατική καταστροφή» είναι πραγματικά περίεργος. Δεν αναφέρεται η κακή συμπεριφορά των ελληνικών στρατευμάτων κατά την απόβαση στη Σμύρνη το 1919, για να μην αναφέρουμε τις σφαγές των Ελλήνων, ιδιαίτερα των Ποντίων, και τις πορείες θανάτου προς το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων και αργότερα, συμπεριφορά που ανάγκασε τον Βρετανό διπλωμάτη στις διαπραγματεύσεις για τη Συνθήκη των Βερσαλλιών να γράψει:
«Για τους Τούρκους δεν έτρεφα –και δεν τρέφω– καμία απολύτως συμπάθεια. Η μακρά παραμονή μου στην Κωνσταντινούπολη με έπεισε ότι πίσω από τη μάσκα της νωθρότητάς του ο Τούρκος κρύβει κτηνώδους αγριότητας ορμέμφυτα [...] Οι Τούρκοι δεν έχουν συνεισφέρει απολύτως τίποτε στην πρόοδο της ανθρωπότητας: είναι μια φυλή πλιατσικολόγων της Ανατολίας: το μόνο που θα επιθυμούσα από μια συνθήκη ειρήνης είναι να τους ξαπόστελνε πίσω στην Ανατολία».
Ο καθηγητής Βερέμης αποφεύγει επιμελώς να ασκήσει κριτική στον αμφιλεγόμενο Βενιζέλο. Λησμονεί να αναφέρει την κριτική που του ασκήθηκε για το ότι δεν κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες να σταματήσει την εκτέλεση των «έξι», οι οποίοι είχαν μεταβληθεί σε αποδιοπομπαίο τράγο της καταστροφής. Παραδόξως, αποφεύγει επίσης να μας πει ότι ο Βενιζέλος είχε προτείνει, χωρίς επιτυχία, τον Ατατούρκ για το Νόμπελ Ειρήνης. Στην πραγματικότητα, ελάχιστα υπάρχουν στο βιβλίο του σχετικά με τον Ατατούρκ, τον αναχρονιστικό αυτό θεό της σύγχρονης Τουρκίας. Προφανώς, δεν μπορούσε να παραπέμψει στον John Gunter, ο οποίος γράφει: «Ο Κεμάλ Ατατούρκ [...] είναι ο τύπος του δικτάτορα στην έσχατη μορφή του [...] Ο Κεμάλ Ατατούρκ είναι ο χειρότερος όλων των δικτατόρων. Μπροστά του ο Χίτλερ μοιάζει με μαμόθρεφτο και ο Μουσολίνι με παρφουμαρισμένο δανδή».
Μπορούμε να συγχωρήσουμε τον κ. Βερέμη για το ότι δεν περιέλαβε τέτοιες ασεβείς αναφορές, όχι όμως και για το ότι παρέλειψε τις διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάνης σχετικά με τις θρησκευτικές μειονότητες (Τμήμα ΙΙΙ, Άρθρα 37–45), οι οποίες καθιστούν απολύτως σαφές το ότι οι θρησκευτικές (και όχι εθνοτικές) μειονότητες στην Ελλάδα και την Τουρκία πρέπει να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με εκείνα της πλειονότητας. Η πολιτική των ΗΠΑ και της Τουρκίας είναι εκείνη που αναφέρεται σε εθνικές μειονότητες, παραβιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάνης προκειμένου να προκαλέσουν προβλήματα στη Θράκη.
Μια άλλη επικίνδυνη παράλειψη αφορά τις επιπτώσεις του Εμφυλίου Πολέμου και τον εξαιρετικά αμφιλεγόμενο ρόλο της Βρετανίας, καθώς και την «αμερικανική βοήθεια», η οποία, για λίγο, «ένωσε» τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας στο πλαίσιο της αντικομμουνιστικής τους σταυροφορίας.
Οι παραπάνω παρατηρήσεις ωχριούν από πλευράς σπουδαιότητας μπροστά στην «ενασχόληση» του βιβλίου με το κυπριακό πρόβλημα, αναμφίβολα το μεγαλύτερο πρόβλημα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μαζί με τις διεκδικήσεις ελληνικών εδαφών από τους Τούρκους. Ο αναγνώστης του βιβλίου θα πιστέψει ότι για το Κυπριακό ευθύνεται αποκλειστικά η Τουρκία, ενώ, στην πραγματικότητα, η Βρετανία διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο. Ο συγγραφέας του βιβλίου δεν παραλείπει μόνο να αναφερθεί στην τεκμηριωμένη συμπαιγνία Βρετανών και Τούρκων στο Κυπριακό, αλλά ακόμη και σε ζωτικής σημασίας αναφορές (του επικεφαλής του Foreign Office τον Ιούνιο του 1955) όπως:
«Με προσέλκυε πάντοτε η ιδέα μιας Συνδιάσκεψης των Τριών Δυνάμεων, μόνο και μόνο διότι πιστεύω ότι θα προκαλούσε έντονη ενόχληση στην ελληνική κυβέρνηση. Και αν θα γινόταν μια τέτοια Συνδιάσκεψη, δεν θα κατέθετα κανένα σχέδιο και καμία πρόταση από πλευράς Βρετανίας, παρά μόνο όταν θα είχε διαφανεί καθαρά το αδιέξοδο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας [...]. Και επαναλαμβάνω: δεν θα καταθέσω κανένα σχέδιο από πλευράς Βρετανίας, έως ότου αποκαλυφθούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές».
Τον επόμενο μήνα (Ιούλιος 1955) ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών δήλωσε: «Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων ο σκοπός μας είναι να φέρουμε σε σύγκρουση τους Έλληνες με τους Τούρκους, οι οποίοι αρνούνται να αποδεχτούν την ένωση και, έτσι, να τους αναγκάσουμε να αποδεχτούν μια λύση, η οποία θα αφήνει την κυριαρχία της Κύπρου στα χέρια μας».
Η συνδιάσκεψη, όπως ήταν αναμενόμενο, τινάχτηκε στον αέρα, γεγονός που οδήγησε στις ανθελληνικές οχλοκρατικές ταραχές στην Τουρκία, τις οποίες τουλάχιστον αναφέρει ο κ. Βερέμης. Λίγους μήνες νωρίτερα, ένας Βρετανός αξιωματούχος του Υπουργείου Εξωτερικών είχε δηλώσει: «Λίγες ταραχές στην Άγκυρα θα ήταν ό,τι πρέπει για εμάς» (Βλ. το βιβλίο του Holland).
Το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε είναι γιατί ο καθηγητής Βερέμης παρέλειψε να αναφέρει τον κεντρικό ρόλο που έπαιξε η Βρετανία τόσο στη συμμετοχή της Τουρκίας στη Συνδιάσκεψη (παραβιάζοντας το Άρθρο 16 της Συνθήκης της Λωζάνης, το οποίο υπάρχει στο βιβλίο του!) όσο και, κατ’ επέκταση, στις ταραχές του 1955.
Άλλες παραλείψεις του αφορούν (σελ. 146) το ρόλο του Foreign Office στη βοήθεια που προσέφερε στον πρόεδρο Μακάριο προκειμένου να εισηγηθεί το σχέδιο των 13 Σημείων, το οποίο οδήγησε στη διχοτόμηση της Κύπρου, την αγγλοαμερικανική συμφωνία του 1964 περί μη αντίστασης σε μια πιθανή τουρκική εισβολή, την υποταγή της Βρετανίας στον Κίσσιντζερ το 1974 και τη συμπόρευσή της με την αναβλητική του τακτική, την επιθυμία της Βρετανίας να παραιτηθεί από τις βάσεις της το 1974 και το 1975 και τη μεγαλύτερη στρατηγική σημασία που είχε –όπως και σήμερα– για τη Βρετανία η Τουρκία από την Ελλάδα. Σύμφωνα με το Foreign Office: «Η Τουρκία πρέπει να θεωρείται σημαντικότερη για τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης από την Ελλάδα. Εάν πρέπει να πάρουμε κάποιο ρίσκο, αυτό πρέπει να είναι το ρίσκο της έντασης των σχέσεων της Δύσης με την Ελλάδα και όχι με την Τουρκία».
Ο κ. Βερέμης κατορθώνει, επίσης, να παραλείψει τις αδιάσειστες αποδείξεις σχετικά με το ρόλο του Βρετανού πρωθυπουργού κ. Κάλλαχαν, ο οποίος είχε αποκρύψει ότι γνώριζε εκ των προτέρων τα τουρκικά σχέδια για την εισβολή στην Κύπρο.
Για να ολοκληρώσουμε με τις παραλείψεις του βιβλίου, ο κ. Βερέμης επιλέγει να μην αναφέρει το ότι το Foreign Office θεωρούσε ότι η Τουρκία ουδέποτε πίστευε ότι θα κερδίσει την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο χωρίς υποστήριξη. Η παραδοχή αυτή θα εμπλούτιζε το κεφάλαιο που αφιερώνει στη διαμάχη σχετικά με την υφαλοκρηπίδα.
Προτού γράψω αυτή την κριτική, αναρωτιόμουν εάν έπρεπε να ξεκινήσω με τα θετικά στοιχεία του βιβλίου. Θεώρησα όμως ότι ήταν καλύτερο να ξεκινήσω με τα αρνητικά και να τελειώσω με τα θετικά. Πρώτον, ο καθηγητής Βερέμης είναι λίαν διαφωτιστικός όσον αφορά τη μεταχείριση των Τούρκων υπηκόων ελληνικής καταγωγής κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα προβλήματα που τους δημιούργησε η επιβολή του φόρου περιουσίας –του Varlik Vergisi. Δεύτερον, εκθέτει με πολύ καλό τρόπο τις ελληνικές θέσεις για τα Ίμια. Τρίτον, μας ενημερώνει και μας θυμίζει το ζήτημα της Αλεξανδρέττας (η οποία έπρεπε να ανήκει στη Συρία). Τέταρτον, μας υπενθυμίζει τους χιλιάδες Έλληνες Οθωμανούς υπηκόους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Οθωμανική Aυτοκρατορία το 1913–14, κυρίως από τη Μακεδονία, το Αιγαίο και την ελληνική ηπειρωτική χώρα. Τέλος, κατορθώνει να αποκαλύψει, σχεδόν παρεμπιπτόντως και με μια αξιόπιστη παραπομπή, ότι η Βρετανία «εργάσθηκε για την ανατροπή της ενότητας της Κύπρου».
Εάν το βιβλίο τύχει ανατύπωσης, τότε θα ελπίζαμε να βρούμε τουλάχιστον κάποιες αναφορές στο βιβλίο του Bahceli Greek-Turkish Relations Since 1955. Κατά τα άλλα, το βιβλίο είναι απλώς επιφανειακό, παραλείπει ορισμένα από τα πλέον ζωτικής σημασίας γεγονότα και μοιάζει ωσάν να έχει λογοκριθεί από τη βρετανική ή/και την αμερικανική πρεσβεία.
Τα γεγονότα πρέπει να αντιμετωπίζονται και όχι να αποφεύγονται, ακόμα και όταν μας είναι δυσάρεστα. Οι Γάλλοι και οι Γερμανοί το έπραξαν, με τη βοήθεια βεβαίως του Σχεδίου Μάρσαλ και μορφών με ευρωπαϊκή συνείδηση όπως ο Adenauer, o Monet, o de Gasperi, o Schuman, o Spaak και ο de Gaulle. Το έπραξαν αναγνωρίζοντας και όχι αποφεύγοντας τα γεγονότα. Δεν μπορούμε εδώ να μη φέρουμε στο νου μας την Αφρικανική Επιτροπή Αλήθειας.
Ο καθηγητής Βερέμης θα μπορούσε, αδικαιολόγητα, να κατηγορηθεί ως «αρνητής του ελληνικού ολοκαυτώματος» (αν και η αναλογία είναι παραμορφωτική). Φυσικά δεν είναι «αρνητής του ελληνικού ολοκαυτώματος». Θα πρέπει όμως να μεταχειριστεί ισότιμα τον καλό, τον κακό και τον άσχημο. Διότι είμαστε βέβαιοι ότι επιθυμεί, όπως κάθε σώφρων άνθρωπος, σωστές ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπως την περίοδο 1945–1955.
Δρ. William Mallinson
Ο δρ. Ουίλλιαμ Μάλλινσον υπήρξε Βρετανός Διπλωμάτης, έχει ασχοληθεί με τις Δημόσιες Σχέσεις και είναι διδάκτωρ του London School of Economics. Έχει συγγράψει –μεταξύ άλλων– το Κύπρος, Μια Ιστορική Προοπτική, I. B. Tauris, Λονδίνο & Νέα Υόρκη 2005, και Παπαζήσης (στην ελληνική), Αθήνα 2005 και το Public Lies and Private Truths – An Anatomy of Public Relations, Leader Books, Αθήνα 2000.
..........................................................................................................
Το κείμενο αναδημοσιευεται απο το ΑΝΤΙ καί αξίζει να διαβαστεί ειδικά μάλιστα οταν η κριτική γίνεται απο Βρεττανό,παρότι μακροσκελές.
Μην ξεχνάμε οτι ο κυριος Βερέμης αποτελεί think tank τού ΕΛΙΑΜΕΠ έχει δόσει πάμπολλες συνεντευξεις,μαζί με την κυρία Ρεπούση στην Turkish Daily News και ηγείται τής προσπάθειας αθωώσεως τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας..
Thanos Veremis, Greeks and Turks in War and Peace, Athens News, Athens 2007, σ. 287
Πρόκειται, δίχως αμφιβολία, περί απλής σύμπτωσης το γεγονός ότι το βιβλίο του καθηγητή κ. Βερέμη δημοσιεύθηκε τη στιγμή που μαινόταν ο δημόσιος διάλογος σχετικά με τις παραποιήσεις, τις μεροληπτικές προσεγγίσεις και τις καταφανώς ανακριβείς αναφορές του βιβλίου Ιστορίας της ΣT’ δημοτικού.
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε κάποιους Τούρκους φίλους του κ. Βερέμη από το Ελληνοτουρκικό Φόρουμ, ορισμένοι εκ των οποίων είχαν συμβάλει στη διαμόρφωση της κατάστασης των ελληνοτουρκικών σχέσεων σχετικά με το Κυπριακό και τις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες». Ο εκδότης, που περιέγραψε το βιβλίο ως «τόμο», αναφέρει ότι το βιβλίο απευθύνεται στους «μη ειδικούς» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το γεγονός ότι δημοσιεύθηκε στα αγγλικά και όχι στα ελληνικά περιορίζει τον αριθμό των σοβαρών, μη ειδικών, αναγνωστών του σε ένα μικρό κύκλο Βρετανών και Αμερικανών διπλωματών που ενδιαφέρονται για το θέμα. Το λογικό θα ήταν ένα τέτοιο βιβλίο να είχε δημοσιευθεί στα ελληνικά και τα τουρκικά.
Αν και έχει συνταχθεί από έναν καθηγητή Πολιτικής Ιστορίας, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι προφανές ότι δεν έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Απουσιάζουν, λοιπόν, οι πρωτογενείς πηγές, ιδίως τα βρετανικά, ελληνικά, αμερικανικά και τα εν πολλοίς δυσπρόσιτα οθωμανικά και τουρκικά διπλωματικά έγγραφα, τα οποία, σε πολλές περιπτώσεις, αφηγούνται μια μάλλον διαφορετική ιστορία από αυτή του βιβλίου.
Η πρώτη κιόλας πρόταση του πρώτου κεφαλαίου –το «ορεκτικό» για τον αναγνώστη– μας «κερνά» δύο επικίνδυνα απλουστευτικές απόψεις, οι οποίες μαρτυρούν είτε άγνοια είτε σκόπιμη παράλειψη: «Η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν το αποκορύφωμα μιας σταδιακής συρρίκνωσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία είχε ξεκινήσει με τη μάχη του Ματζικέρτ το 1071. Το 1453, η κυριαρχία της αυτοκρατορίας είχε μειωθεί ...». Ο συγγραφέας παραλείπει να αναφέρει ότι κάποια χρόνια μετά από τη μάχη του Ματζικέρτ, Βυζαντινοί και Σταυροφόροι είχαν νικήσει τους Σελτζούκους Τούρκους, καθώς και τις επιθέσεις των Νορμανδών εναντίον του Βυζαντίου κάποια χρόνια αργότερα. Παραλείπει επίσης να αναφέρει ότι το Βυζάντιο ουσιαστικά καταστράφηκε από τους Σταυροφόρους του 1204, οι οποίοι μοίρασαν το μεγαλύτερο μέρος της αυτοκρατορίας σε φέουδα και ότι ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος ανέκτησε το 1261 μια ακρωτηριασμένη Κωνσταντινούπολη, έπειτα από τη μάχη της Πελαγονίας το 1259. Ο κίνδυνος από την απλουστευτική και ανώδυνη προσέγγιση του συγγραφέα έγκειται στο ότι ο αμύητος μη ειδικός, στον οποίο προφανώς απευθύνεται το βιβλίο, δεν θα μάθει ότι η Χριστιανοσύνη της Δύσης είναι εξίσου υπεύθυνη με τις τουρκικές φυλές για την τελική πτώση της Κωνσταντινούπολης στα χέρια των Οθωμανών.
Οι παραλείψεις του βιβλίου, όχι τόσο λεπτομερειών όσο ζωτικής σημασίας γεγονότων, είναι, πράγματι, αξιοσημείωτες. Ο συγγραφέας δηλώνει: «Δεν αναφέρεται ο Ελληνικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας, διότι αποτελεί ένα μεγάλο ιστορικό κεφάλαιο, που πρέπει να εξετασθεί ξεχωριστά». Πρόκειται για σαφώς αναληθή και σαθρή δικαιολογία για την απαλοιφή μιας ολόκληρης περιόδου στην οποία δεν αφιερώνεται ούτε καν ένα μικρό κεφάλαιο. Ίσως κάτι τέτοιο να ενοχλούσε το κεμαλικό κοινό-στόχο του κ. Βερέμη. Έτσι αποφεύγονται οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των σφαγών των Ελλήνων από τους Tούρκους στην Κύπρο, την Κρήτη, την Κωνσταντινούπολη, τη Χίο και σε άλλα μέρη, οι οποίες ακολούθησαν τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ελλάδας, καθώς και πολλές άλλες, μικρότερης έκτασης σφαγές των Tούρκων από τους Έλληνες, όπως στην Τρίπολη. Ο πόλεμος της απελευθέρωσης των Ελλήνων είναι τόσο σημαντικός για την κατανόηση των σύγχρονων ελληνοτουρκικών σχέσεων όσο και η ίδρυση του τουρκικού κράτους το 1923. Εν τούτοις, ο κ. Βερέμης μας παρουσιάζει μια λεπτομερέστατη αναφορά των απαρχών της σύγχρονης Τουρκίας, προφανώς σημαντικότερο γι’ αυτόν γεγονός από τις απαρχές της σύγχρονης Ελλάδας.
Σε σχέση με τα παραπάνω, ο συγγραφέας επιδεικνύει μια περίεργη έλλειψη κατανόησης των πραγμάτων όταν αναφέρει ότι «η Βρετανία υποστήριξε και την ελληνική υπόθεση αν και με καθυστέρηση και, ίσως, περισσότερο τυχαία παρά από πρόθεση». Εκτός από τον Κάννινγκ –και αυτός με αρκετή δόση κυνισμού– η Βρετανία ουδέποτε υποστήριξε επίσημα την ελληνική υπόθεση. Η βρετανική πολιτική, η οποία παραμένει ίδια μέχρι σήμερα, αν και με διαφορετικές αποχρώσεις, συνοψίζεται καλύτερα τη δήλωση του Λάιονς, Βρετανού πρέσβη στην Ελλάδα, το 1841: «Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα μπορεί να ανήκει είτε στην Αγγλία είτε στη Ρωσία και, εφόσον δεν πρέπει να ανήκει στη Ρωσία, πρέπει απαραιτήτως να ανήκει στην Αγγλία». Δεν υπήρχε τίποτε το τυχαίο στη βρετανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα. Η Βρετανία αναγκάστηκε να βοηθήσει εξαιτίας της πίεσης της Ρωσίας, όπως πολυάριθμα βιβλία μάς λένε. Όταν ο φιλέλληνας ναύαρχος Κώδριγκτον συνέτριψε τον αιγυπτιακό στόλο στο Ναυαρίνο, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών το χαρακτήρισε ως «δυσάρεστο γεγονός».
Μια άλλη σημαντική παράλειψη είναι η Υπόθεση Πασίφικο το 1850, όταν η Βρετανία προέβη σε ναυτικό αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών, προσπαθώντας να επιτύχει την καταβολή αποζημίωσης στον Πασίφικο λόγω της καταστροφής της οικίας του, κάτι που εντέλει το πέτυχε. Δεν υπάρχει επίσης αναφορά στην αγγλογαλλική επίθεση εναντίον της Αθήνας το 1916, η οποία αποκρούσθηκε.
Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τη «Μικρασιατική καταστροφή» είναι πραγματικά περίεργος. Δεν αναφέρεται η κακή συμπεριφορά των ελληνικών στρατευμάτων κατά την απόβαση στη Σμύρνη το 1919, για να μην αναφέρουμε τις σφαγές των Ελλήνων, ιδιαίτερα των Ποντίων, και τις πορείες θανάτου προς το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων και αργότερα, συμπεριφορά που ανάγκασε τον Βρετανό διπλωμάτη στις διαπραγματεύσεις για τη Συνθήκη των Βερσαλλιών να γράψει:
«Για τους Τούρκους δεν έτρεφα –και δεν τρέφω– καμία απολύτως συμπάθεια. Η μακρά παραμονή μου στην Κωνσταντινούπολη με έπεισε ότι πίσω από τη μάσκα της νωθρότητάς του ο Τούρκος κρύβει κτηνώδους αγριότητας ορμέμφυτα [...] Οι Τούρκοι δεν έχουν συνεισφέρει απολύτως τίποτε στην πρόοδο της ανθρωπότητας: είναι μια φυλή πλιατσικολόγων της Ανατολίας: το μόνο που θα επιθυμούσα από μια συνθήκη ειρήνης είναι να τους ξαπόστελνε πίσω στην Ανατολία».
Ο καθηγητής Βερέμης αποφεύγει επιμελώς να ασκήσει κριτική στον αμφιλεγόμενο Βενιζέλο. Λησμονεί να αναφέρει την κριτική που του ασκήθηκε για το ότι δεν κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες να σταματήσει την εκτέλεση των «έξι», οι οποίοι είχαν μεταβληθεί σε αποδιοπομπαίο τράγο της καταστροφής. Παραδόξως, αποφεύγει επίσης να μας πει ότι ο Βενιζέλος είχε προτείνει, χωρίς επιτυχία, τον Ατατούρκ για το Νόμπελ Ειρήνης. Στην πραγματικότητα, ελάχιστα υπάρχουν στο βιβλίο του σχετικά με τον Ατατούρκ, τον αναχρονιστικό αυτό θεό της σύγχρονης Τουρκίας. Προφανώς, δεν μπορούσε να παραπέμψει στον John Gunter, ο οποίος γράφει: «Ο Κεμάλ Ατατούρκ [...] είναι ο τύπος του δικτάτορα στην έσχατη μορφή του [...] Ο Κεμάλ Ατατούρκ είναι ο χειρότερος όλων των δικτατόρων. Μπροστά του ο Χίτλερ μοιάζει με μαμόθρεφτο και ο Μουσολίνι με παρφουμαρισμένο δανδή».
Μπορούμε να συγχωρήσουμε τον κ. Βερέμη για το ότι δεν περιέλαβε τέτοιες ασεβείς αναφορές, όχι όμως και για το ότι παρέλειψε τις διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάνης σχετικά με τις θρησκευτικές μειονότητες (Τμήμα ΙΙΙ, Άρθρα 37–45), οι οποίες καθιστούν απολύτως σαφές το ότι οι θρησκευτικές (και όχι εθνοτικές) μειονότητες στην Ελλάδα και την Τουρκία πρέπει να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με εκείνα της πλειονότητας. Η πολιτική των ΗΠΑ και της Τουρκίας είναι εκείνη που αναφέρεται σε εθνικές μειονότητες, παραβιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάνης προκειμένου να προκαλέσουν προβλήματα στη Θράκη.
Μια άλλη επικίνδυνη παράλειψη αφορά τις επιπτώσεις του Εμφυλίου Πολέμου και τον εξαιρετικά αμφιλεγόμενο ρόλο της Βρετανίας, καθώς και την «αμερικανική βοήθεια», η οποία, για λίγο, «ένωσε» τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας στο πλαίσιο της αντικομμουνιστικής τους σταυροφορίας.
Οι παραπάνω παρατηρήσεις ωχριούν από πλευράς σπουδαιότητας μπροστά στην «ενασχόληση» του βιβλίου με το κυπριακό πρόβλημα, αναμφίβολα το μεγαλύτερο πρόβλημα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μαζί με τις διεκδικήσεις ελληνικών εδαφών από τους Τούρκους. Ο αναγνώστης του βιβλίου θα πιστέψει ότι για το Κυπριακό ευθύνεται αποκλειστικά η Τουρκία, ενώ, στην πραγματικότητα, η Βρετανία διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο. Ο συγγραφέας του βιβλίου δεν παραλείπει μόνο να αναφερθεί στην τεκμηριωμένη συμπαιγνία Βρετανών και Τούρκων στο Κυπριακό, αλλά ακόμη και σε ζωτικής σημασίας αναφορές (του επικεφαλής του Foreign Office τον Ιούνιο του 1955) όπως:
«Με προσέλκυε πάντοτε η ιδέα μιας Συνδιάσκεψης των Τριών Δυνάμεων, μόνο και μόνο διότι πιστεύω ότι θα προκαλούσε έντονη ενόχληση στην ελληνική κυβέρνηση. Και αν θα γινόταν μια τέτοια Συνδιάσκεψη, δεν θα κατέθετα κανένα σχέδιο και καμία πρόταση από πλευράς Βρετανίας, παρά μόνο όταν θα είχε διαφανεί καθαρά το αδιέξοδο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας [...]. Και επαναλαμβάνω: δεν θα καταθέσω κανένα σχέδιο από πλευράς Βρετανίας, έως ότου αποκαλυφθούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές».
Τον επόμενο μήνα (Ιούλιος 1955) ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών δήλωσε: «Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων ο σκοπός μας είναι να φέρουμε σε σύγκρουση τους Έλληνες με τους Τούρκους, οι οποίοι αρνούνται να αποδεχτούν την ένωση και, έτσι, να τους αναγκάσουμε να αποδεχτούν μια λύση, η οποία θα αφήνει την κυριαρχία της Κύπρου στα χέρια μας».
Η συνδιάσκεψη, όπως ήταν αναμενόμενο, τινάχτηκε στον αέρα, γεγονός που οδήγησε στις ανθελληνικές οχλοκρατικές ταραχές στην Τουρκία, τις οποίες τουλάχιστον αναφέρει ο κ. Βερέμης. Λίγους μήνες νωρίτερα, ένας Βρετανός αξιωματούχος του Υπουργείου Εξωτερικών είχε δηλώσει: «Λίγες ταραχές στην Άγκυρα θα ήταν ό,τι πρέπει για εμάς» (Βλ. το βιβλίο του Holland).
Το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε είναι γιατί ο καθηγητής Βερέμης παρέλειψε να αναφέρει τον κεντρικό ρόλο που έπαιξε η Βρετανία τόσο στη συμμετοχή της Τουρκίας στη Συνδιάσκεψη (παραβιάζοντας το Άρθρο 16 της Συνθήκης της Λωζάνης, το οποίο υπάρχει στο βιβλίο του!) όσο και, κατ’ επέκταση, στις ταραχές του 1955.
Άλλες παραλείψεις του αφορούν (σελ. 146) το ρόλο του Foreign Office στη βοήθεια που προσέφερε στον πρόεδρο Μακάριο προκειμένου να εισηγηθεί το σχέδιο των 13 Σημείων, το οποίο οδήγησε στη διχοτόμηση της Κύπρου, την αγγλοαμερικανική συμφωνία του 1964 περί μη αντίστασης σε μια πιθανή τουρκική εισβολή, την υποταγή της Βρετανίας στον Κίσσιντζερ το 1974 και τη συμπόρευσή της με την αναβλητική του τακτική, την επιθυμία της Βρετανίας να παραιτηθεί από τις βάσεις της το 1974 και το 1975 και τη μεγαλύτερη στρατηγική σημασία που είχε –όπως και σήμερα– για τη Βρετανία η Τουρκία από την Ελλάδα. Σύμφωνα με το Foreign Office: «Η Τουρκία πρέπει να θεωρείται σημαντικότερη για τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης από την Ελλάδα. Εάν πρέπει να πάρουμε κάποιο ρίσκο, αυτό πρέπει να είναι το ρίσκο της έντασης των σχέσεων της Δύσης με την Ελλάδα και όχι με την Τουρκία».
Ο κ. Βερέμης κατορθώνει, επίσης, να παραλείψει τις αδιάσειστες αποδείξεις σχετικά με το ρόλο του Βρετανού πρωθυπουργού κ. Κάλλαχαν, ο οποίος είχε αποκρύψει ότι γνώριζε εκ των προτέρων τα τουρκικά σχέδια για την εισβολή στην Κύπρο.
Για να ολοκληρώσουμε με τις παραλείψεις του βιβλίου, ο κ. Βερέμης επιλέγει να μην αναφέρει το ότι το Foreign Office θεωρούσε ότι η Τουρκία ουδέποτε πίστευε ότι θα κερδίσει την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο χωρίς υποστήριξη. Η παραδοχή αυτή θα εμπλούτιζε το κεφάλαιο που αφιερώνει στη διαμάχη σχετικά με την υφαλοκρηπίδα.
Προτού γράψω αυτή την κριτική, αναρωτιόμουν εάν έπρεπε να ξεκινήσω με τα θετικά στοιχεία του βιβλίου. Θεώρησα όμως ότι ήταν καλύτερο να ξεκινήσω με τα αρνητικά και να τελειώσω με τα θετικά. Πρώτον, ο καθηγητής Βερέμης είναι λίαν διαφωτιστικός όσον αφορά τη μεταχείριση των Τούρκων υπηκόων ελληνικής καταγωγής κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα προβλήματα που τους δημιούργησε η επιβολή του φόρου περιουσίας –του Varlik Vergisi. Δεύτερον, εκθέτει με πολύ καλό τρόπο τις ελληνικές θέσεις για τα Ίμια. Τρίτον, μας ενημερώνει και μας θυμίζει το ζήτημα της Αλεξανδρέττας (η οποία έπρεπε να ανήκει στη Συρία). Τέταρτον, μας υπενθυμίζει τους χιλιάδες Έλληνες Οθωμανούς υπηκόους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Οθωμανική Aυτοκρατορία το 1913–14, κυρίως από τη Μακεδονία, το Αιγαίο και την ελληνική ηπειρωτική χώρα. Τέλος, κατορθώνει να αποκαλύψει, σχεδόν παρεμπιπτόντως και με μια αξιόπιστη παραπομπή, ότι η Βρετανία «εργάσθηκε για την ανατροπή της ενότητας της Κύπρου».
Εάν το βιβλίο τύχει ανατύπωσης, τότε θα ελπίζαμε να βρούμε τουλάχιστον κάποιες αναφορές στο βιβλίο του Bahceli Greek-Turkish Relations Since 1955. Κατά τα άλλα, το βιβλίο είναι απλώς επιφανειακό, παραλείπει ορισμένα από τα πλέον ζωτικής σημασίας γεγονότα και μοιάζει ωσάν να έχει λογοκριθεί από τη βρετανική ή/και την αμερικανική πρεσβεία.
Τα γεγονότα πρέπει να αντιμετωπίζονται και όχι να αποφεύγονται, ακόμα και όταν μας είναι δυσάρεστα. Οι Γάλλοι και οι Γερμανοί το έπραξαν, με τη βοήθεια βεβαίως του Σχεδίου Μάρσαλ και μορφών με ευρωπαϊκή συνείδηση όπως ο Adenauer, o Monet, o de Gasperi, o Schuman, o Spaak και ο de Gaulle. Το έπραξαν αναγνωρίζοντας και όχι αποφεύγοντας τα γεγονότα. Δεν μπορούμε εδώ να μη φέρουμε στο νου μας την Αφρικανική Επιτροπή Αλήθειας.
Ο καθηγητής Βερέμης θα μπορούσε, αδικαιολόγητα, να κατηγορηθεί ως «αρνητής του ελληνικού ολοκαυτώματος» (αν και η αναλογία είναι παραμορφωτική). Φυσικά δεν είναι «αρνητής του ελληνικού ολοκαυτώματος». Θα πρέπει όμως να μεταχειριστεί ισότιμα τον καλό, τον κακό και τον άσχημο. Διότι είμαστε βέβαιοι ότι επιθυμεί, όπως κάθε σώφρων άνθρωπος, σωστές ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπως την περίοδο 1945–1955.
Δρ. William Mallinson
Ο δρ. Ουίλλιαμ Μάλλινσον υπήρξε Βρετανός Διπλωμάτης, έχει ασχοληθεί με τις Δημόσιες Σχέσεις και είναι διδάκτωρ του London School of Economics. Έχει συγγράψει –μεταξύ άλλων– το Κύπρος, Μια Ιστορική Προοπτική, I. B. Tauris, Λονδίνο & Νέα Υόρκη 2005, και Παπαζήσης (στην ελληνική), Αθήνα 2005 και το Public Lies and Private Truths – An Anatomy of Public Relations, Leader Books, Αθήνα 2000.
..........................................................................................................
Το κείμενο αναδημοσιευεται απο το ΑΝΤΙ καί αξίζει να διαβαστεί ειδικά μάλιστα οταν η κριτική γίνεται απο Βρεττανό,παρότι μακροσκελές.
Μην ξεχνάμε οτι ο κυριος Βερέμης αποτελεί think tank τού ΕΛΙΑΜΕΠ έχει δόσει πάμπολλες συνεντευξεις,μαζί με την κυρία Ρεπούση στην Turkish Daily News και ηγείται τής προσπάθειας αθωώσεως τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας..
Απάντηση: Re: Οι Τετρομαγμένοι.
Τα συμφέροντα των κρατών δεν ταυτίζονται πάντα μέ την εσωτερική πολιτική πού ασκούν οι ηγέτες τους..
Οι Γάλλοι δεν υποστηρίζουν γιά πρώτη φορά Ελληνικές θέσεις..
Το ερώτημα είναι για πόσο καιρό θα είναι συνεπείς σε αυτό..
Γιατί και παλιότερα έτσι ξεκινούσαν και μετά σφύριζαν αδιάφορα...
Και αυτό ξεκινά απο την Μικρασιατική Καταστροφή..
Τα συμφέροντα των κρατών δεν ταυτίζονται πάντα μέ την εσωτερική πολιτική πού ασκούν οι ηγέτες τους..
Οι Γάλλοι δεν υποστηρίζουν γιά πρώτη φορά Ελληνικές θέσεις..
Το ερώτημα είναι για πόσο καιρό θα είναι συνεπείς σε αυτό..
Γιατί και παλιότερα έτσι ξεκινούσαν και μετά σφύριζαν αδιάφορα...
Και αυτό ξεκινά απο την Μικρασιατική Καταστροφή..
Ανδρεας Σχιζας
AVClub Addicted Member
Οντως εξαιρετικο το κειμενο.Οι ''αιγαιατες'' ηταν αριστεροι?Πρεπει να δοθει μια τελικη απαντηση καποτε για την λεξη ''εμφυλιος''.Ελπιζω να μην ξινο πληγες.(καλοπροαιρετα)
BIOS
AVClub Fanatic
- 19 June 2006
- 15,781
Re: Απάντηση: Re: Οι Τετρομαγμένοι.
και εμείς (κατα την άποψή τους) τους πουλήσαμε τότε... Ανέβηκε άλλος βασιλιάς με άλλα γούστα... Αυτη την στροφή έπρεπε να την προβλέψουν οι δικοί μας
και εμείς (κατα την άποψή τους) τους πουλήσαμε τότε... Ανέβηκε άλλος βασιλιάς με άλλα γούστα... Αυτη την στροφή έπρεπε να την προβλέψουν οι δικοί μας
Υπό μία έννοια υπήρχαν και άνθρωποι πού κατέφυγαν μετά τον εμφύλιο στην Γιουγκοσλαβία.
Ορισμένοι απ´αυτούς έχασαν τίς περιουσίες τους και λόγω ΚΑΙ τής πολιτικής τού μετεμφυλιακού κράτους καλλιέργησαν μια ´Μακεδονική ταυτότητα´και ορισμένοι εστράφησαν φανατικά εναντίον της Ελλάδας..
Υ.Γ.
Καμιά πληγή δεν νομίζω οτι ´ξύνεται´γιά τον Εμφύλιο...
Κάποτε θα πρέπει να συζητηθεί νηφάλια η δραματική αυτή περίοδος...
Δυστυχώς υπάρχει η απόφαση τής 5ης Ολομέλειας τού Κ.Κ.Ε. που μιλά για ανεξάρτητη Μακεδονία...
Φυσικά δεν υιοθετήθηκε απ´όλους και εν συνεχεία τροποποιήθηκε...Βεβαια η τροποποίηση άργησε....
Σήμερα πάντως το κόμμα της κυρίας Παπαρήγα μιλά ευθαρσώς γιά την μή αναγνώριση τού Κοσσόβου απο την Ελλάδα..
Και το κάνει με μεγάλη σταθερότητα..
Δεν μπορώ να ξέρω εάν τά όποια οφέλη απο το βέτο για τα Σκόπια χαθούν εάν αναγνωριστεί το Κοσσοβο απο την σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση..
Γιατί το Κοσσοβο είναι το πρώτο ξεκάθαρα αλυτρωτικό κρατίδιο που προκύπτει απο φυλετική εθνοκάθαρση και είναι πολύ πιό επικίνδυνο απο το αδύναμο κρατίδιο τών Σκοπίων..
Ορισμένοι απ´αυτούς έχασαν τίς περιουσίες τους και λόγω ΚΑΙ τής πολιτικής τού μετεμφυλιακού κράτους καλλιέργησαν μια ´Μακεδονική ταυτότητα´και ορισμένοι εστράφησαν φανατικά εναντίον της Ελλάδας..
Υ.Γ.
Καμιά πληγή δεν νομίζω οτι ´ξύνεται´γιά τον Εμφύλιο...
Κάποτε θα πρέπει να συζητηθεί νηφάλια η δραματική αυτή περίοδος...
Δυστυχώς υπάρχει η απόφαση τής 5ης Ολομέλειας τού Κ.Κ.Ε. που μιλά για ανεξάρτητη Μακεδονία...
Φυσικά δεν υιοθετήθηκε απ´όλους και εν συνεχεία τροποποιήθηκε...Βεβαια η τροποποίηση άργησε....
Σήμερα πάντως το κόμμα της κυρίας Παπαρήγα μιλά ευθαρσώς γιά την μή αναγνώριση τού Κοσσόβου απο την Ελλάδα..
Και το κάνει με μεγάλη σταθερότητα..
Δεν μπορώ να ξέρω εάν τά όποια οφέλη απο το βέτο για τα Σκόπια χαθούν εάν αναγνωριστεί το Κοσσοβο απο την σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση..
Γιατί το Κοσσοβο είναι το πρώτο ξεκάθαρα αλυτρωτικό κρατίδιο που προκύπτει απο φυλετική εθνοκάθαρση και είναι πολύ πιό επικίνδυνο απο το αδύναμο κρατίδιο τών Σκοπίων..
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Οι Τετρομαγμένοι.
Σωστό..
Αλλά δεν τήρησαν ούτε κάν τά ανθρωπιστικά προσχήματα στην Σφαγή της Σμύρνης..
Σωστό..
Αλλά δεν τήρησαν ούτε κάν τά ανθρωπιστικά προσχήματα στην Σφαγή της Σμύρνης..
http://theamapati.wordpress.com/2007/12/08/081207c/
Περισσότερες λεπτομέρειες για την απόφαση τού 1924 αλλά και για την αυτοκριτική πού ακολούθησε...
Εχει ενδιαφέρον και η συζήτηση..Στο σχόλιο Νο2 υπάρχει ενδιαφέρον link
Υ.Γ.
Εχω πάρει προσωπική άδεια απο τον ιδιοκτήτη τού blog να αναδημοσιευω κείμενά του..
Περισσότερες λεπτομέρειες για την απόφαση τού 1924 αλλά και για την αυτοκριτική πού ακολούθησε...
Εχει ενδιαφέρον και η συζήτηση..Στο σχόλιο Νο2 υπάρχει ενδιαφέρον link
Υ.Γ.
Εχω πάρει προσωπική άδεια απο τον ιδιοκτήτη τού blog να αναδημοσιευω κείμενά του..
Όλοι θα είναι εκεί. Στην παρουσίαση του βιβλίου που παραποιεί την Ελληνική ιστορία και γενοκτονία. Το βιβλίο που αποσύρθηκε και προκάλεσε την αντίδραση όλου του κόσμου, των Μαρίας Ρεπούση, Χαράς Ανδρεάδη, Αριστείδη Πουταχίδη και Αρμοδίου Τσιβά, επανεκδιδεται μετα την "αποβολη" του απο τα σχολεια απο τις εκδόσεις Βιβλιόραμα.
Θα το παρουσιάσουν: Ο Αλέκος Αλαβάνος, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, ο συντονιστής της παρουσίασης Παντελής Καψής, διευθυντής στα "Νέα"
Στις 10 Απριλίου, στην παρουσίαση της επανέκδοσης του βιβλίου, θα μιλήσουν οι:
Αλέκος Αλαβάνος, Βουλευτής και Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ
Δώρα Κάββουρα, Λέκτορας Διδακτικής της Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Αντώνης Λιάκος, Καθηγητής Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Στέφανος Πεσμαζόγλου, Καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας της Ιδεολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Γιώργος Παπαδημητρίου, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ
Χάρης Παπαδόπουλος, Σχολικός Σύμβουλος
Συντονίζει ο Παντελής Καψής, Δημοσιογράφος, Διευθυντής της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ.
Η εκδήλωση θα γίνει την Πέμπτη 10 Απριλίου, ώρα 19:00 μ.μ.στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ(Ακαδημίας 20).
Aυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση τού συμφορουμίτη a_sxizas..περί πιθανής επανόδου τού ´βιβλίου´
Αλλα σχόλια δεν έχω να κάνω.
Τι να πώ άλλως τε?
Θα το παρουσιάσουν: Ο Αλέκος Αλαβάνος, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, ο συντονιστής της παρουσίασης Παντελής Καψής, διευθυντής στα "Νέα"
Στις 10 Απριλίου, στην παρουσίαση της επανέκδοσης του βιβλίου, θα μιλήσουν οι:
Αλέκος Αλαβάνος, Βουλευτής και Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ
Δώρα Κάββουρα, Λέκτορας Διδακτικής της Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Αντώνης Λιάκος, Καθηγητής Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Στέφανος Πεσμαζόγλου, Καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας της Ιδεολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Γιώργος Παπαδημητρίου, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ
Χάρης Παπαδόπουλος, Σχολικός Σύμβουλος
Συντονίζει ο Παντελής Καψής, Δημοσιογράφος, Διευθυντής της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ.
Η εκδήλωση θα γίνει την Πέμπτη 10 Απριλίου, ώρα 19:00 μ.μ.στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ(Ακαδημίας 20).
Aυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση τού συμφορουμίτη a_sxizas..περί πιθανής επανόδου τού ´βιβλίου´
Αλλα σχόλια δεν έχω να κάνω.
Τι να πώ άλλως τε?
ΒΛΑΣΙΔΗΣ
AVClub Fanatic
Τελικά η πρώτη μέρα του ΝΑΤΟ κύλισε μάλλον πολύ ομαλά σε όλα τα θέματα. Η ΠΓΔΜ έμεινε σπίτι της και αρκετοί συντάχθηκαν πίσω από την Ελλάδα έτσι ώστε να φανεί πιο δύσκολη η πρόσκληση για ένταξη σε Ουκρανία και Γεωργία.
Σε γενικές γραμμές η ελληνική αποστολή φάνηκε να λειτουργεί καλά, χωρίς μελοδραματισμούς. Επίσης φάνηκε ότι αρκετά μέλη του ΝΑΤΟ γνώριζαν πολύ καλά τις κόκκινες γραμμές της Αθήνας και το πιο σημαντικό το γιατί.
Σε γενικές γραμμές η ελληνική αποστολή φάνηκε να λειτουργεί καλά, χωρίς μελοδραματισμούς. Επίσης φάνηκε ότι αρκετά μέλη του ΝΑΤΟ γνώριζαν πολύ καλά τις κόκκινες γραμμές της Αθήνας και το πιο σημαντικό το γιατί.