Ευτυχώς οι Eλληνες δεν είναι Σέρβοι
Tου Aλεξη Παπαχελα
´Με πιάνει θλίψη κάθε φορά που διαβάζω τα νέα από τη Σερβία. Μια σοβαρή χώρα, με μεγάλη ιστορία και παράδοση, έχει καταφέρει να κάνει δημόσια διεθνές χαρακίρι βυθιζόμενη στην απομόνωση. Και πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς κατάφερε, μια χώρα που είχε πολλά κοινά με την Ελλάδα, να βρεθεί σε μια τόσο απελπιστική κατάσταση.
Στο ελληνικό και το σερβικό DNA συναντά κανείς μερικά κλασικά συμπτώματα. Και οι δύο πιστεύουμε ότι είμαστε έθνη ανάδελφα, μοναδικά, στα οποία ο υπόλοιπος πλανήτης θα έπρεπε να χρωστά πολλά. Και οι δύο πιστεύουμε βαθύτατα ότι είμαστε τόσο μοναδικός λαός που όλοι οι άλλοι θέλουν να μας εξαλείψουν μήπως και τους χαλάσουμε την... πιάτσα. Εχουμε μια εκπληκτική ικανότητα να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως θύματα, θηράματα σε ένα αδιάκοπο κυνήγι μέσα στους αιώνες με κυνηγούς Τούρκους, Αγγλους, Αμερικανούς κ.ά. Συμφωνούμε δε απόλυτα σε ένα πράγμα: ότι ποτέ δεν έχουμε κάνει εμείς λάθη, τα οποία πληρώνουμε, πάντα φταίει κάποιος άλλος.
Η Σερβία έχασε έναν πόλεμο όταν ο πάλαι ποτέ ισχυρός της άνδρας αποφάσισε να «καθαρίσει» το Κοσσυφοπέδιο και να τα βάλει με όλη τη διεθνή κοινότητα. Δεν «διάβασε» σωστά τις προθέσεις των μεγάλων, πολέμησε και έχασε. Ηθικό ή όχι, δίκαιο ή όχι, έτσι έγινε. Η σημερινή Σερβία, μια χώρα χωρίς ζωντανή μεσαία τάξη ή ελίτ, μετά τη θεομηνία Μιλόσεβιτς, ξαναμπαίνει στο ρόλο του θύματος. Οι πολιτικοί της σκέπτονται ακόμη και να θυσιάσουν την προοπτική της Ε.Ε. ή να διακόψουν διπλωματικές σχέσεις με τη δύση προκειμένου να τιμωρήσουν την Ευρώπη και τις ΗΠΑ για το τι κάνουν στο Κοσσυφοπέδιο. Ελα όμως που κανείς δεν συγκινείται!
Ξέρω ότι πολλοί συμπολίτες μας εξεγείρονται διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Θαυμάζουν το σερβικό τσαγανό, τη γενναιότητα ενός Δαβίδ που τα βάζει με τον Γολιάθ έστω και αν τα χάσει όλα. Θα ήθελαν η Ελλάδα να μοιάζει ως προς αυτό με τη Σερβία προκειμένου να επιβεβαιώσει το στερεότυπο του «παλικαριού» της περιοχής.
Ευτυχώς όμως το ελληνικό DNA έχει στοιχεία επιβίωσης και ευελιξίας, τα οποία του απέφεραν αιώνες εξωστρέφειας και αέναου επιχειρηματικού δαιμόνιου. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν αποτραβήχθηκε στη γωνία μετά την καταστροφή του 1922, αλλά υπέγραψε μια πολιτικά δύσκολη αλλά εν τέλει σωτήρια συμφωνία, τα βρήκε με τους παραδοσιακούς συμμάχους της χώρας και την έβαλε στο δρόμο της ανόρθωσης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την παρέλαβε μετά μια μεγάλη ήττα στην Κύπρο. Το λαϊκό αίσθημα τον πίεζε να ακολουθήσει το... σερβικό μοντέλο, να βάλει τη χώρα στη γωνία, να κλαψουρίζει για τις αδικίες που υπέστη και να μπει στον υπερήφανο δρόμο της απομόνωσης. Δεν το έκανε όμως. Ο Καραμανλής κοίταξε στα μάτια τον μέσο Ελληνα, του είπε (έστω και αν δεν του άρεσε) ότι «ανήκει στη δύση» και τον έβαλε στην Ε.Ε.
Οταν λοιπόν βλέπω τη Σερβία σήμερα κάνω τον σταυρό μου που έχουμε μάθει εμείς οι Ελληνες να ζούμε στη σχιζοφρένειά μας. Μας αρέσει το σύνδρομο καταδίωξης, μας αρέσει να φωνασκούμε υπέρ του δικαίου κάθε πικραμένου και να φαινόμαστε διαφορετικοί και γενναίοι στα λόγια. Στην πράξη όμως εμπιστευόμαστε πρακτικούς ηγέτες που κάνουν τη δουλειά μας, μας κρατούν μέλη στα καλύτερα κλαμπ και ακολουθούν τη ρεαλπολιτίκ. Μπορεί αυτός ο δρόμος να μην έχει πολλή δόξα ή «μύθο», είναι όμως ο δρόμος που πολλαπλασίασε την Ελλάδα από τη γένεσή της και την κάνει (ακόμη) να ξεχωρίζει από τους άμεσους γείτονές της.´
Προσωπικά τού δίνω άλλο τίτλο:'Tό Εγκώμιο τού Ραγιά´by Αlexis...
Σήμερα στήν Καθημερινή έχουν φρυάξει γιατί σέ μιά μεγάλη έρευνα ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρειται σάν ο καλύτερος Πρωθυπουργός για την περίοδο 1981-1985 ενώ τό Σημίτη απολαμβάνει τής εγκρίσεως μόνον τό 6% τού Ελληνικού Λαού..
Επίσης ακόμα και σήμερα τό 69% τού κόσμου θεωρεί θετικά τά συλλαλητήρια γιά την Μακεδονία.
Λογικό φαίνεται γιατί ο λαϊκιστής Ανδρέας τουλάχιστον δέν έθιξε τό αίσθημα τής αγάπης γιά την Πατρίδα.Ακόμα και ο,μερικές φορές ,τυχοδιωκτικός πατριωτισμός τού Ανδρέα ´ηχεί´πολύ καλύτερα στά αυτιά τών Ελλήνων από τούς νεοταξικούς εξευτελισμούς δεξιών ,αριστερών και εκσυγχρονιστών επιγόνων του,μέσω Οτσαλάν,Ιμίων,συμφωνιών Μαδρίτης και Ελσίνκι...
Αυτό δέν τού το συγχωρούν οι Βερέμηδες και οι λοιποί Κεμαλιστές,άρθρο τού οποίου ακολουθεί...Ο Βερέμης έχει δίκιο πάντως μόνον στο οικονομικό σχολιασμό του.Κατά τά άλλα όνειρό του είναι να γίνουμε προτεκτοράτο τής Τουρκίας.
Το πιό αξιόλογο είναι τό άρθρο τού παλαίμαχου Κ.Ιορδανίδη,που βέβαια προβλέπονται μετρημένα τά ψωμιά του γιατί σταθερά αντιστέκεται στούς Νεοταξίτες.
ΠΛΗΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠ´ΟΛΑ
Του Θανου Βερεμη*
Στην ποσοτική έρευνα της «Καθημερινής» σχετικά με την «κοινή γνώμη απέναντι στη μεταπολίτευση, 1974-2007» οι απαντήσεις στην αξιολόγηση σημαντικών γεγονότων και θεσμικών αλλαγών παρουσιάζουν αντιφάσεις. Ετσι, η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. το 2004 προηγείται ως θετικό γεγονός με 82%, ενώ η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981 συγκεντρώνει μόνο το 65% της γενικής αποδοχής. Η δημιουργία του ΕΣΥ το 1983 έρχεται αμέσως μετά την Κύπρο, με 74% και ακολουθούν με 70% η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και με 69% τα συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας το 1994. Τι να συμπεράνουμε; Οτι αυτό που είναι κακό (ή λιγότερο καλό) για την Ελλάδα είναι καλό για την Κύπρο; Οτι ο «Δημοκρατικός Στρατός» με επικεφαλής τον Μάρκο Βαφειάδη (κατοπινό βουλευτή του ΠΑΣΟΚ) αγωνιζόταν για την αποκλειστική χρήση του ονόματος της Μακεδονίας από τους Ελληνες;
Ο θριαμβευτής στην κοινή γνώμη είναι οπωσδήποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος συγκεντρώνει το 48% της κοινής αποδοχής έναντι του 26% για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (και μόλις 6% για τον Σημίτη). Η καλύτερη κυβέρνηση είναι της πρώτης τετραετίας Παπανδρέου (1981-85) με 40%, ενώ η δεύτερη τετραετία (1985-89) Παπανδρέου πέφτει στο 8% (χαμηλή ίσως αποδοχή του α.α. Κουτσόγιωργα).
Η δεκαετία 1980-89 αποδεικνύεται στη σφυγμομέτρηση η χρυσή εποχή της μεταπολίτευσης με 1) την καλύτερη λειτουργία της Δημοκρατίας (36%) 2) την οικονομία σε άνθηση (35%) και 3) το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο για τους Ελληνες (40%). Η λειτουργία της Δημοκρατίας είναι ένα σύνθετο φαινόμενο που δεν σταθμίζεται εύκολα, αλλά αν η αίσθηση της ελευθερίας (που ενίοτε συγχέεται με την αυθαιρεσία) μετράει, τότε οι απαντήσεις είναι ευεξήγητες. Η ανακατονομή του εισοδήματος με παροχές που προήλθαν από τεράστιο δανεισμό μετέθεσαν το κόστος του υψηλού βιοτικού επιπέδου στους επερχόμενους. Ομως, η εικόνα της οικονομίας κατά τη δεκαετία διέφυγε ολότελα από την προσοχή του κοινού. Το δημόσιο χρέος (το οποίο εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί) από το ήδη υψηλό 35% του ΑΕΠ το 1980, έφτασε το 120% δέκα χρόνια αργότερα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη με υπουργό Οικονομικών τον Στέφανο Μάνο είναι ίσως η μόνη που θέλησε να εφαρμόσει φιλελεύθερη οικονομική πολιτική και λαμβάνει γι’ αυτό πολύ χαμηλά ποσοστά αποδοχής. Η πρώτη τετραετία Σημίτη με βελτίωση των δεικτών του ελλείμματος και του πληθωρισμού, παίρνει το χαμηλό 8%.
Θετική είναι η απάντηση του 57% για το ΑΣΕΠ (Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού) που επιδιώκει την αξιοκρατία στη Δημόσια Διοίκηση, όπως θετική είναι και η αρνητική στάση των περισσοτέρων για όλες τις περιόδους του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Το 81% των ερωτηθέντων θεωρούν ότι βελτιώθηκε η θέση των γυναικών κατά τα τελευταία 30 χρόνια. Η βελτίωση αυτή μπορεί να φέρει στο απώτερο μέλλον δύο γυναίκες αντιπάλους για την πρωθυπουργία. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι ο μέσος Ελληνας έλκεται από τον λαϊκισμό (σοσιαλιστικό και εθνικιστικό), πιστεύει σε ένα σύστημα προνοιακό (αλλά μη ανταγωνιστικό), αγαπάει την πλήρη ελευθερία και εχθρεύεται κάθε έλεγχο εκτός από αυτόν που ασκείται στην ελεύθερη οικονομία και δεν είναι έτοιμος να θυσιάσει την παρούσα ευζωία του για εκείνη των επερχομένων (αν και λατρεύει τα παιδιά του).
Συμπέρασμα: Ο Ελληνας του μέλλοντος θα είναι ένας ανταγωνιστικός Αλβανός που θα τιμάει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή γιατί έβαλε τους προγόνους του στην Ευρωπαϊκή Ενωση χωρίς να τους ρωτήσει.
* Ο κ. Θ. Βερέμης είναι πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ.
