Σήμερα έκανα κάποιες αναγκαίες ρυθμίσεις και επανέφερα το 5.1 μου που λόγω ενός karaoke της μικρής είχε βγεί προσωρινά off και άκουσα την πολυκάναλη μπάντα του Love.
Συγκρατιέμαι μετά βίας να μη γράψω υπερβολές.
Επιγραμματικά.
Έχουμε τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς και πιθανότατα (γιά μένα) τον καλύτερο δίσκο μετά το 1970.
Και μόνο το γεγονός ότι έχουμε δίσκο των Beatles είναι αρκετό.
Προσωπικά και πάλι θα ήθελα τουλάχιστον άλλο ένα καινούργιο Love (υλικό υπάρχει), ενώ παρακαλάω να δοθεί η άδεια και να προχωρήσουν στα επίσημα Remaster και πολυκάναλα και να δεχτεί o Martin να κάνει την παραγωγή.
Η ποιότητα του remaster αυτού είναι απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ, ό δίσκος έχει μόλις το απαραίτητο γλυκό φούσκωμα στις συχνότητες που πρέπει και αναδεικνύει όλες τις πτυχές του μεγαλείου της μουσικής των 4 (5 ή και 6 ή και 7 ή 8 καθώς αιδαφιλονικητα εκτός από τον Martin ενεργά μέλη στην περιπέτεια που λεγότανε Beatles ήταν ο Epstein αλλά και Aspinall και Evans).
Στην πεντακάναλη μείξη τα ακούς πολύ πιό εντυπωσιακά, και ευτυχώς όχι τραβηγμένα από τα μαλλιά, τα κομμάτια έχουν άλλες διαστάσεις, το κρεσέντο των βιολιών στο a day in the life είναι συναρπαστικό, ενώ οι λεπτομέρειες που ακούς και ο τρόπος που συντέθηκαν είναι ιδιαίτερα ευρηματικός.
Προσπαθώ όταν το ακούω να είναι το τελευταίο της ημέρας, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να ακούσω τίποτα μετά από αυτό...
