Κατόπιν ωρίμου σκέψεως (όσο ώριμος μπορεί να είναι ένας γκατζετάκιας), είπα να μην προχωρήσω σε αγορά σώματος φέτος, και έτσι έμεινα με την "παλιά"(?) OMD-M5. Όντας και χρόνια (τουλάχιστον τρία) χωρίς "κιτ" φακό, ψώνισα από του Γιάννη (Σπύρου) τον Panasonic 12-35/f2,8 σε καλή τιμή και άριστη κατάσταση. Πρώτη εντύπωση η προσεγμένη κατασκευή, δεν ξέρω κατά πόσο βέβαια αντέχει νερά κ.λ.π., αλλά δεν σκοπεύω να το τεστάρω, πέραν κάποιου ψιλόβροχου ίσως. Κατά τα λοιπά, το μέγεθος είναι μαζεμένο, και τα φίλτρα που παίρνει μόλις 58mm, που σημαίνει ευκολία και οικονομία στον τομέα αυτό. Το δαχτυλίδι του ζουμ περιστρέφεται γλυκά, χωρίς τζόγους. Στην φωτογράφιση, το σταθερό διάφραγμα είναι όλα τα λεφτά, ειδικά όταν δουλεύεις με προτεραιότητα σε αυτό. Θυμήθηκα παλιές - καλές εποχές με 35-70/f4 πάνω σε Canon AE-1 Program. Η φωτεινότητά του είναι τα... ρέστα, και κερασάκι στην τούρτα το κάτω άκρο στα 12(=24mm) για μένα πολύ σημαντικό. Βεβαίως υπάρχει ανταγωνισμός πλέον από τον ακόμα καλύτερο κατασκευαστικά zuiko 12-40/2,8 ο οποίος είναι βέβαια λίγο μεγαλύτερος και βαρύτερος. Περισσότερα όταν περάσω τα πρώτα αρχεία στον υπολογιστή και τα δουλέψω.