Ειχα καποτε τον Κατσουλινο
... Δεν ηταν τοσο κακος μαζι μου.
Στην αρχη, ως ΒΛΑΚΑΣ, του χαιδευα την κοιλια και καμια γατα δεν σε αφηνει
να χαιδεψεις κοιλια ΧΩΡΙΣ να σε αρχισει τις νυχιες και τα δαγκωματα.
Αγαπητικες νυχιες και δαγκωματα ... αλλα ΠΑΡΑΥΤΑ ... οδυνηρα παιχνιδια.
Οποτε αλλαξα τροπαριο ... τoυ χαιδευα τα μαγουλακια. ΒΡΗΚΑΜΕ ΑΚΡΗ.
Σχεδον κατερεε απο την ηδονη ... εσβηνε, χανοταν ... κοιμοταν.
Ποτε χαθηκε η μαγεια ?
Οταν η μανα μου μπηκε σπιτι και ειδε για ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ξεσκισμενες τις κουρτινες
στο κατω μερος, στην φοδρα. Ο Κατσουλινος φυγαδευτηκε απο μενα και την αδερφη μου
αρον-αρον (δεν νομιζω να του χαριζοταν η μανα μου) στον Αντωνη, εναν συμμαθητη μου
με μεγαλο κηπο στο σπιτι του (τοτε μεναμε συνορα Χολαργου με Παπαγο, και υπηρχαν
αρκετα τετοια σπιτια).
Οταν μετα απο μια βδομαδα ... πηγαμε να τον δουμε ... ο Κατσουλινος ΙΣΑ που μας θυμοταν.
Μας κοιταξε λες και κοιτουσε το υπερπεραν ... και μετα .... εστρεψε το βλεμμα του αλλου.
Η αδερφη μου εγινε κομματια. Της ειπα ψεμματα οτι οι γατες εχουν κοντη μνημη (σαν τους
σκυλους) και το χαψε. Οταν εμαθε την αληθεια (μετα απο χρονια) μου ζητησε ευχαριστω.
Δεν τις μισει τις γατες .... oτι και αν συνεβει (και γιατι αλλωστε ?)
ΑΠΛΑ ΑΓΑΠΑ ΣΑΝ ΤΡΕΛΛΗ ΤΟΥΣ ΣΚΥΛΟΥΣ
..... οπως και ο αδερφος της
roud:
