Παρόμοιο πρόβλημα είχε και αυτός ο τύπος:
https://www.youtube.com/watch?v=WXi578D6dcI
To οποίο ήταν πρόβλημα στο βύσμα USB. Και το έλυσε σχετικά απλά με ένα ανταπτοράκι.
Ομιλείτε παρακαλώ - Chat Room
- Thread starter Γιάννης Χατζηγεωργίου
- Start date
- Status
Παρόμοιο πρόβλημα είχε και αυτός ο τύπος:
https://www.youtube.com/watch?v=WXi578D6dcI
To οποίο ήταν πρόβλημα στο βύσμα USB. Και το έλυσε σχετικά απλά με ένα ανταπτοράκι.
SR-71
AVClub Fanatic
Επειδη ο δισκος ειναι προσφατα αγορασμενος ... πολυ χλωμο να αστοχησε το μοτερ !
Μαλλον, ΔΕΝ παιρνει ρευμα ο σκληρουλης σου ! Μονο αν τον βγαλεις και τον συνδεσεις
καπου αλλου ... θα ξερουμε !
Μαλλον, ΔΕΝ παιρνει ρευμα ο σκληρουλης σου ! Μονο αν τον βγαλεις και τον συνδεσεις
καπου αλλου ... θα ξερουμε !
Re: Απάντηση: Ομιλείτε παρακαλώ - Chat Room
Στάλθηκε από το Redmi Note 4 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
όχι πρόσφατα! είναι καμιά 8αρια ετών!!
Στάλθηκε από το Redmi Note 4 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
SR-71
AVClub Fanatic
Α .... αλλαζει το πραμα.
Ισως και να χει συμβει καποια αστοχια.
Ομως πρεπει να βγαλεις τον σκληρο απο το κουτι του.
Δεν γινεται αλλιως ....
Ισως και να χει συμβει καποια αστοχια.
Ομως πρεπει να βγαλεις τον σκληρο απο το κουτι του.
Δεν γινεται αλλιως ....
Re: Απάντηση: Ομιλείτε παρακαλώ - Chat Room
Στάλθηκε από το Redmi Note 4 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
βρήκα ένα παιδί τεχνικό από γειτονικό φόρουμ να το δει. θα του το πάω αύριο μάλλον!
Στάλθηκε από το Redmi Note 4 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
SR-71
AVClub Fanatic
Πες του ... "αν εισαι βαρυχερας, αστο να το στειλω στην Seagate" ...
Το στειλεις, δεν το στειλεις :flute: ....
Το στειλεις, δεν το στειλεις :flute: ....
Α το καυμενο... Τι ειχε? Δεν ξεπερνεται Σπυρο. Εμας ο Ρικυ μας αφησε το 2001 και τον συζηταμε ακομα. Και προλαβε μονο 8 χρονια... Πηγε απο πετρα στην ουροδοχο κυστη και ελεεινη αντιμετωπιση απο μια Κλινικη Ζωων στο Πικερμι, οπου τα 'ζωα' ηταν οι κτηνιατροι.
chrisssb
Μέλος Σωματείου
Αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα το γράψω, είναι τελείως προσωπικό, όμως ένιωθα τη ανάγκη κάτι να γράψω κάπου δημόσια για να μείνει, κάπου όμως σχετικά προσωπικά και όχι στα βουλιμικά μάτια των εκατοντάδων likes και sad faces των σόσιαλ μύδια. Εδώ μάλλον τα λέμε μεταξύ μας, οπότε είναι ιδανικό.
Έφυγε χθες η γιαγιά μου στο χωριό, πλήρης ημερών, 91 ετών, δυστυχώς εδώ και 6 μήνες σε πολύ κακή κατάσταση. Μέσα μου αισθάνομαι μια γαλήνη που έπαψε να υποφέρει, ακόμα δε μπορώ να ξεπεράσω όμως το ότι δεν ήμουν εκεί, έστω τιμητικά, να της πετάξω ένα λουλούδι για το ευχαριστώ για τόσα χρόνια που με αγαπούσε νομίζω όσο κανέναν. Προσπαθούσα και μετά που έφυγα στις ΗΠΑ να τη βλέπω δυο φορές το χρόνο, και μάλιστα τα καλοκαίρια να περνάω αρκετό χρόνο μαζί της. Συνήθως τα κατάφερνα, και κατάφερα να τη δω το καλοκαίρι, και την είδα να χαμογελάει μετά από καιρό, και θα το θυμάμαι για πάντα.
Η ξενιτιά έχει πολλά καλά, έχει και πολλά στραβά, μοναξιές, νοσταλγίες... Αυτή όμως η απόσταση, και η ανάγκη να προχωράς ψυχρά παρακάτω όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, είναι το χειρότερο. Ήταν ο μεγαλύτερός μου φόβος, που χθες έγινε πραγματικότητα. Κυριολεκτικά δεν προλάβαινα, ακόμα και αν τίναζα την μπάνκα στον αέρα να βρεθώ στο χωριό στην ώρα μου για τον τελευταίο ασπασμό.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ειλικρινά δεν ξέρω, ίσως λίγο η ανάγκη να γράψω κάτι γι'αυτήν, ίσως για να σας πω για μια ακόμη φορά το κλισέ, όμως τόσο αληθινό: Αφιερώστε το χρόνο στους ανθρώπους σας. Το έχουν ανάγκη, έστω κι αν δε σας το ζητήσουν ποτέ. Και το'χετε κι εσείς ανάγκη, και θα το καταλάβετε κάποια στιγμή.
Έφυγε χθες η γιαγιά μου στο χωριό, πλήρης ημερών, 91 ετών, δυστυχώς εδώ και 6 μήνες σε πολύ κακή κατάσταση. Μέσα μου αισθάνομαι μια γαλήνη που έπαψε να υποφέρει, ακόμα δε μπορώ να ξεπεράσω όμως το ότι δεν ήμουν εκεί, έστω τιμητικά, να της πετάξω ένα λουλούδι για το ευχαριστώ για τόσα χρόνια που με αγαπούσε νομίζω όσο κανέναν. Προσπαθούσα και μετά που έφυγα στις ΗΠΑ να τη βλέπω δυο φορές το χρόνο, και μάλιστα τα καλοκαίρια να περνάω αρκετό χρόνο μαζί της. Συνήθως τα κατάφερνα, και κατάφερα να τη δω το καλοκαίρι, και την είδα να χαμογελάει μετά από καιρό, και θα το θυμάμαι για πάντα.
Η ξενιτιά έχει πολλά καλά, έχει και πολλά στραβά, μοναξιές, νοσταλγίες... Αυτή όμως η απόσταση, και η ανάγκη να προχωράς ψυχρά παρακάτω όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, είναι το χειρότερο. Ήταν ο μεγαλύτερός μου φόβος, που χθες έγινε πραγματικότητα. Κυριολεκτικά δεν προλάβαινα, ακόμα και αν τίναζα την μπάνκα στον αέρα να βρεθώ στο χωριό στην ώρα μου για τον τελευταίο ασπασμό.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ειλικρινά δεν ξέρω, ίσως λίγο η ανάγκη να γράψω κάτι γι'αυτήν, ίσως για να σας πω για μια ακόμη φορά το κλισέ, όμως τόσο αληθινό: Αφιερώστε το χρόνο στους ανθρώπους σας. Το έχουν ανάγκη, έστω κι αν δε σας το ζητήσουν ποτέ. Και το'χετε κι εσείς ανάγκη, και θα το καταλάβετε κάποια στιγμή.
chrisssb
Μέλος Σωματείου
Λυπάμαι πολύ Ιάσωνα... τα θερμά μου συλληπητήρια.
Όμως πρέπει να σταθείς στην ουσία φίλε μου: η γιαγιά σου που τόσο σε αγαπούσε, σε ήθελε ελεύθερο να κυνηγάς το όνειρό σου και τη ζωή σου.
Είναι βέβαιο ότι ήταν ευτυχισμένη για την πορεία σου και η απόσταση μεταξύ σας δεν είναι τίποτε το ουσιαστικό.
Η στενοχώρια σου έχει να κάνει με την δική σου ανάγκη να την ξαναδείς.
Αλλά φίλε μου, όσες φορές και να δούμε τους αγαπημένους μας δεν είναι ποτέ μα ποτέ αρκετό.
Ποτέ μας δεν πρόκειται να τους χορτάσουμε ακόμη και αν ζούμε μαζί τους στο ίδιο σπίτι.
Δεν είναι λόγια παρηγοριάς αυτά που σου λέω αλλά η ουσία που προσωπικά έχω βιώσει.
Πάρε το χρόνο σου να θρηνήσεις για τον αγαπημένο σου άνθρωπο αλλά μην βασανίζεσαι με σκέψεις που δεν ισχύουν.
Ποτέ σου δεν θα τη "χόρταινες", ποτέ δεν θα ήταν αρκετή η παρουσία της. Γιατί είναι η παρουσία της αγάπης.
Θα σου μείνει για πάντα η γλυκιά της ανάμνηση και η ευγνωμοσύνη που θα αισθάνεσαι γιατί είχες ένα τέτοιον άνθρωπο στη ζωή σου.
Ο Θεός να αναπάυσει την ψυχούλα της και να σου δίνει κουράγιο.
Απο καρδιάς.
Χρήστος
Όμως πρέπει να σταθείς στην ουσία φίλε μου: η γιαγιά σου που τόσο σε αγαπούσε, σε ήθελε ελεύθερο να κυνηγάς το όνειρό σου και τη ζωή σου.
Είναι βέβαιο ότι ήταν ευτυχισμένη για την πορεία σου και η απόσταση μεταξύ σας δεν είναι τίποτε το ουσιαστικό.
Η στενοχώρια σου έχει να κάνει με την δική σου ανάγκη να την ξαναδείς.
Αλλά φίλε μου, όσες φορές και να δούμε τους αγαπημένους μας δεν είναι ποτέ μα ποτέ αρκετό.
Ποτέ μας δεν πρόκειται να τους χορτάσουμε ακόμη και αν ζούμε μαζί τους στο ίδιο σπίτι.
Δεν είναι λόγια παρηγοριάς αυτά που σου λέω αλλά η ουσία που προσωπικά έχω βιώσει.
Πάρε το χρόνο σου να θρηνήσεις για τον αγαπημένο σου άνθρωπο αλλά μην βασανίζεσαι με σκέψεις που δεν ισχύουν.
Ποτέ σου δεν θα τη "χόρταινες", ποτέ δεν θα ήταν αρκετή η παρουσία της. Γιατί είναι η παρουσία της αγάπης.
Θα σου μείνει για πάντα η γλυκιά της ανάμνηση και η ευγνωμοσύνη που θα αισθάνεσαι γιατί είχες ένα τέτοιον άνθρωπο στη ζωή σου.
Ο Θεός να αναπάυσει την ψυχούλα της και να σου δίνει κουράγιο.
Απο καρδιάς.
Χρήστος
Πολυ λυπαμαι Ιασωνα και -οπως καταλαβαινεις- συμπασχω. Στο ιδιο (Τραμπικο) καζανι βραζουμε, με απεριγραπτη λατρεια (παραπανω απο αγαπη) για τους ανθρωπους μας, τους φιλους μας (ακομα και διαδικτυακους οπως τον Χρηστο απο πανω) και τη χωρα μας. Οπως τα λεει ο Χρηστος ειναι. Ποτε δε χορταινουμε οτι αγαπουμε (αλλιως ειτε δεν το αγαπουσαμε αρκετα, ειτε μας περασε). Συμμεριζομαι και τον φοβο σου. Αλλα σε εμενα πλεον εχει να κανει με τους γονιους. Οι παππουδες μας αφησαν ολοι, αλλα πληρεις ημερων.
Οσο δε ημουν στον πρωτο σταθμο (Αγγλια) μας αφησε κι ενας πολυ κοντινος φιλος τελειως απροσδοκητα. Δε θα ξεχασω το τηλεφωνημα εκεινο το πρωινο στο Λονδινο, με το Βασιλη να εχει φυγει, και τον Chief Risk Officer (νο 2 της Σιτι) να μου τηλεφωνει να με συγχαρει για μια επιτυχια τοτε (με επελεξαν για ενα προγραμμα που τελικα με εφερε στις ΗΠΑ).
Δε φανταζεσαι ποσο το παλευω να παρω το διαβατηριο και να φυγω, να προλαβω τουλαχιστον να τους ζησω οσο προλαβω απο πιο κοντα. Θα προλαβω? Ενας Θεος ξερει.
Θερμα συλλυπητηρια φιλε μου
Οσο δε ημουν στον πρωτο σταθμο (Αγγλια) μας αφησε κι ενας πολυ κοντινος φιλος τελειως απροσδοκητα. Δε θα ξεχασω το τηλεφωνημα εκεινο το πρωινο στο Λονδινο, με το Βασιλη να εχει φυγει, και τον Chief Risk Officer (νο 2 της Σιτι) να μου τηλεφωνει να με συγχαρει για μια επιτυχια τοτε (με επελεξαν για ενα προγραμμα που τελικα με εφερε στις ΗΠΑ).
Δε φανταζεσαι ποσο το παλευω να παρω το διαβατηριο και να φυγω, να προλαβω τουλαχιστον να τους ζησω οσο προλαβω απο πιο κοντα. Θα προλαβω? Ενας Θεος ξερει.
Θερμα συλλυπητηρια φιλε μου
Cicadelic Ranger
AVClub Fanatic
- 16 December 2014
- 15,639
Και μενα μου λειπει o γατος σου, αν και δεν τον συνατησα ποτε, και τον σκεφτομαι συχνα απο τοτε που το ειπες καπου ξοφαλτσα εδω μεσα και το ειδα.
Μη με παρεξηγεις ετσι ειμαι εγω με τις γατες και μονο με αυτες. Με μαρκαρουν εν αει...ακομα και απο μακρυα ακομα κ αν δεν ειναι πια εδω.
Εμενα η πρωτη που ειχα οταν ημουν νεοεφηβος 12-13 δεν εκλεισε χρονο. Μετα ηρθαν αλλες και εφευγαν... Με επισκεπτονται ακομα στα ονειρα μου.
Για περιπου εικοσι χρονια δεν ειχα και δεν ηθελα γατα σπιτι. Μεχρι που ηρθε ο μικρουλης μου καπου το 2008-9 και εκλεγε πανω σε ενα δεντρο που ειχε ανεβει και δεν μπορουσε να κατεβει.
Τον κατεβασε η συμβια με πολλες ταρζανιες. Μετα ερχοταν, "Μην τον μαζευεις" της ελεγα, "θα μεινει εδω"...
Σημερα ειναι δεκα χρονων+ και εχει γεμισει τη ζωη μας με αιλουροσυνη. Ειμαστε γατες πλεον και μεις.
Η πιο πρόσφατη φωτό της. (κάνε κλικ πάνω να τη δεις μεγαλύτερη)
Beauty, look at me [explored 3-11-2018] by Chris Brn, on Flickr
Magnigique !!!!
Cicadelic Ranger
AVClub Fanatic
- 16 December 2014
- 15,639
Φιλε Ιασωνα, δεν ειναι για να σε παρηγορησω γιατι δεν υπαρχουν παρηγοριες σε αυτες τις ιστοριες.
Απλα να σου πω οτι εγω που αγαπουσα πολυ τις γαιγιαδες μου και με αγαπουσαν πολυ και οι δυο, και οι δυο εφυγαν και εγω δεν ημουν εκει.
Αλλα να σου πω ακομα και ο πατερας μου.
Με το περασμα του χρονου σκεφτομαι οτι δεν ειχε τοσο σημασια. Το ουσιωδες εμεινε.
Και αν υπαρχει και κατι "περισσοτερο" και αφθαρτο, αυτο δεν θα αλοιωθει ποτε.
SR-71
AVClub Fanatic
Ιάσωνα τα ειλικρινή μου συλληπητήρια. Να ζείτε εσείς να τη θυμόσαστε.
Εδώ δυστυχώς είναι μια απο τις περιπτώσεις που ότι και να σου πουν δεν παρηγοριέσαι, ότι και να κάνεις δε διορθώνεται. Τη μέρα που παίρνεις την απόφαση να φύγεις, ξέρεις ότι θα ζήσεις τέτοιες καταστάσεις. Αλλά επειδή το ξέρεις και το περιμένεις, δε σημαίνει και ότι όταν συμβεί πονάει λιγότερο. Απο πολύ κοντινούς μου ανθρώπους ζει μόνο η μάνα μου πλέον και απελπίζομαι όταν σκέφτομαι ότι μάλλον δε θα μπορώ να είμαι κοντά της εκείνη την ώρα. Τι να γίνει, θα το υποστούμε και αυτό...
Καλή δύναμη και καλό κουράγιο.
Εδώ δυστυχώς είναι μια απο τις περιπτώσεις που ότι και να σου πουν δεν παρηγοριέσαι, ότι και να κάνεις δε διορθώνεται. Τη μέρα που παίρνεις την απόφαση να φύγεις, ξέρεις ότι θα ζήσεις τέτοιες καταστάσεις. Αλλά επειδή το ξέρεις και το περιμένεις, δε σημαίνει και ότι όταν συμβεί πονάει λιγότερο. Απο πολύ κοντινούς μου ανθρώπους ζει μόνο η μάνα μου πλέον και απελπίζομαι όταν σκέφτομαι ότι μάλλον δε θα μπορώ να είμαι κοντά της εκείνη την ώρα. Τι να γίνει, θα το υποστούμε και αυτό...
Καλή δύναμη και καλό κουράγιο.
Παίδες, να'στε καλά, με συγκινείτε.
Είναι ανάμικτα τα συναισθήματα, η γιαγιά ήταν καθηλωμένη εδώ και 6 μήνες, και υπέφερε χωρίς καμία ελπίδα βελτίωσης, όσο την έβλεπα έτσι μέσα μου έλεγα ότι δεν είναι ζωή αυτή, καλύτερα να ξεκουραστεί....
Όμως τελικά η θλίψη δε μπορεί να μην είναι κομμάτι του θανάτου, ανεξαρτήτως ηλικίας ή ταλαιπωρίας, και ακόμη κι αν είναι κάτι που το περιμένεις καιρό.
Έχετε μεγάλο δίκιο, δεν τους χορταίνεις ποτέ τους ανθρώπους σου. Όμως νομίζω ότι αν είχα την ευκαιρία να'μουν εκεί, έστω και εκ των υστέρων, με την οικογένειά μου να την αποχαιρετήσουμε μαζί, ίσως μέσα μου να ένιωθα μια ισορροπία. Τώρα, από μακριά, είναι διαφορετικά.
Με βοηθήσατε πολύ όμως έτσι που την κουβεντιάσαμε λίγο. Ήταν σωστή η επιλογή μου να τα γράψω αυτά τα λίγα, εδώ και μόνο εδώ.
Να'στε καλά.
Είναι ανάμικτα τα συναισθήματα, η γιαγιά ήταν καθηλωμένη εδώ και 6 μήνες, και υπέφερε χωρίς καμία ελπίδα βελτίωσης, όσο την έβλεπα έτσι μέσα μου έλεγα ότι δεν είναι ζωή αυτή, καλύτερα να ξεκουραστεί....
Όμως τελικά η θλίψη δε μπορεί να μην είναι κομμάτι του θανάτου, ανεξαρτήτως ηλικίας ή ταλαιπωρίας, και ακόμη κι αν είναι κάτι που το περιμένεις καιρό.
Έχετε μεγάλο δίκιο, δεν τους χορταίνεις ποτέ τους ανθρώπους σου. Όμως νομίζω ότι αν είχα την ευκαιρία να'μουν εκεί, έστω και εκ των υστέρων, με την οικογένειά μου να την αποχαιρετήσουμε μαζί, ίσως μέσα μου να ένιωθα μια ισορροπία. Τώρα, από μακριά, είναι διαφορετικά.
Με βοηθήσατε πολύ όμως έτσι που την κουβεντιάσαμε λίγο. Ήταν σωστή η επιλογή μου να τα γράψω αυτά τα λίγα, εδώ και μόνο εδώ.
Να'στε καλά.
Ιάσονα, συλλυπητήρια. Όσο σκληρό και κυνικό κι αν ακούγεται αυτό, είναι σωστό τα πράγματα να γίνονται με τη σειρά τους. Αυτή η φράση εμένα με κράτησε σε μεγαλύτερη στεναχώρια.
Με το θάνατο κάθε ανθρώπου/πλάσματος που αγάπησες και σε αγάπησε πεθαίνει κι ένα κομμάτι του εαυτού σου, αυτή είναι η δική μου η αίσθηση.
Να είσαι καλά να τη θυμάσαι τη γιαγιά σου. Θα μπορέσεις να κατέβεις για τα 40?
Με το θάνατο κάθε ανθρώπου/πλάσματος που αγάπησες και σε αγάπησε πεθαίνει κι ένα κομμάτι του εαυτού σου, αυτή είναι η δική μου η αίσθηση.
Να είσαι καλά να τη θυμάσαι τη γιαγιά σου. Θα μπορέσεις να κατέβεις για τα 40?
Haagenti
AVClub Fanatic
Ιασωνα και από δω συλλυπητήρια...Όταν έχασα την δικιά μου ήμουν γύρω στα 15 αλλά έπαθα σοκ επειδή αυτή με είχε μεγαλώσει..Δεν μπορούσα να ανασάνω καλά για μια βδομάδα..
Να είσαι καλά να την θυμάσαι.
@Cicadelic Και ο δικός μου στα δέκα τρέχει..Το μυαλό του βέβαια δεν έχει αλλοιωθεί από την ημέρα που πάτησε στο σπίτι όταν ήταν μωρό...Τα ίδια άχυρα έχει μέσα ο μαπαγασας.
Να είσαι καλά να την θυμάσαι.
@Cicadelic Και ο δικός μου στα δέκα τρέχει..Το μυαλό του βέβαια δεν έχει αλλοιωθεί από την ημέρα που πάτησε στο σπίτι όταν ήταν μωρό...Τα ίδια άχυρα έχει μέσα ο μαπαγασας.
μιας και γράφετε για γάτες ο σουλφικαρ και η άσπρη η εσμα. αμφότεροι του 2005!αδεσποτακια.ο σουλφικαρ βρέθηκε στην μέση του δρόμου με τον ομφάλιο λώρο μεγάλωσε με μπιμπερό. η άλλη η κλωσσα χαλανδριωτικο κουμάσι αδεσποτακι.
Στάλθηκε από το Redmi Note 4 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Στάλθηκε από το Redmi Note 4 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
- Status