On Gaku - πρώτες εντυπώσεις

Έκτωρ Κατσίκης said:
Και να τον αγοράσεις πάντως δεν γλυτώνεις το τρέξιμο στη συνέχεια.

Θέλει πολύ ψάξιμο το ηχείο που θα κελαηδίσει μαζί του. Ίσως όχι όσο οι περισσότεροι άλλοι SET αλλά σίγουρα δεν παίζει με τα πάντα.

Α!!! Και υπάρχουν και ενισχυτές ακριβώτεροι απο τον ONGAKU.
Click to expand...


 
Απορώ για το πώς κρίνετε κάτι δίχως να υπάρχει ακρόαση του μηχανηματος...
Επειδη ειναι ακριβο και δεν μπορειτε να το αγορασετε ερχεστε να κριτικαρετε εναν απο τους τελευταιους μυθους του HiFi? Οπως ανεφερε σωστα ο Κος Κωτσης, μηχανηματα σαν αυτο κινουνται στη σφαιρα της τεχνης, το πως δημιουργουν εικονες, ολογραμματα, ατμοσφαιρα, και το πως αναπαριστουν το γεγονος μεσα απο τη σκοπια του δημιουργου τους.
Ενταξει, υπαρχουν και καλυτερες λυχνιες απο τις 211 (προσωπικα δεν μπορώ να κάτσω να τις ακούσω), για παραδειγμα οι 2Α3 (για να μη μιλησουμε για τις Cunningham monolplates...) ειναι αλλου. Υπάρχουν και πολύ καλύτερες ανορθώτριες από τις 5AR4 (ούτε καν αμέσου θερμάνσεως είναι...) και χίλια άλλα δύο. Το ζήτημα κύριοι είναι αλλού, είναι στο πώς ο κατασκευαστής αναμιγνεύει τα υλικά, το πώς φτιάχνει το μεχασχηματιστή εξόδου απο ασήμι, πώς φτιάνει τους πυκνωτές στο σήμα με το χέρι, και τόσα άλλα. Όλα αυτά έχουν τον ήχο τους και σε τελική ανάλυση δίνουν την πινελιά της φινέτσας και της χάρης.
Αν βέβαια ψάχνετε να ακούσετε επι μέρους στοιχεία διαφάνειας πρίμων και ατάκας χαμηλού, τότε ο ενισχυτής απλά δεν είναι για εσάς. Ο ενισχυτής είναι φτιαγμένος να παίζει μουσική και όχι να αποδίδει όλα εκείνα τα άχρηστα που δεν υπάρχουν στη μουσική όπως έκταση πρίμων, μπάσα, εικόνες, τοποθετήσεις κλπ αλλά όλοι δυστυχώς προσέχετε.
Συγχαρητηρια στην solid foundation για το εγχειρημα της να φέρει το μεγαλύτερο θρύλο του audio στην Ελλάδα!
 
diygreece said:
Απορώ για το πώς κρίνετε κάτι δίχως να υπάρχει ακρόαση του μηχανηματος...
Επειδη ειναι ακριβο και δεν μπορειτε να το αγορασετε ερχεστε να κριτικαρετε εναν απο τους τελευταιους μυθους του HiFi? Οπως ανεφερε σωστα ο Κος Κωτσης, μηχανηματα σαν αυτο κινουνται στη σφαιρα της τεχνης, το πως δημιουργουν εικονες, ολογραμματα, ατμοσφαιρα, και το πως αναπαριστουν το γεγονος μεσα απο τη σκοπια του δημιουργου τους.
Ενταξει, υπαρχουν και καλυτερες λυχνιες απο τις 211 (προσωπικα δεν μπορώ να κάτσω να τις ακούσω), για παραδειγμα οι 2Α3 (για να μη μιλησουμε για τις Cunningham monolplates...) ειναι αλλου. Υπάρχουν και πολύ καλύτερες ανορθώτριες από τις 5AR4 (ούτε καν αμέσου θερμάνσεως είναι...) και χίλια άλλα δύο. Το ζήτημα κύριοι είναι αλλού, είναι στο πώς ο κατασκευαστής αναμιγνεύει τα υλικά, το πώς φτιάχνει το μεχασχηματιστή εξόδου απο ασήμι, πώς φτιάνει τους πυκνωτές στο σήμα με το χέρι, και τόσα άλλα. Όλα αυτά έχουν τον ήχο τους και σε τελική ανάλυση δίνουν την πινελιά της φινέτσας και της χάρης.
Αν βέβαια ψάχνετε να ακούσετε επι μέρους στοιχεία διαφάνειας πρίμων και ατάκας χαμηλού, τότε ο ενισχυτής απλά δεν είναι για εσάς. Ο ενισχυτής είναι φτιαγμένος να παίζει μουσική και όχι να αποδίδει όλα εκείνα τα άχρηστα που δεν υπάρχουν στη μουσική όπως έκταση πρίμων, μπάσα, εικόνες, τοποθετήσεις κλπ αλλά όλοι δυστυχώς προσέχετε.
Συγχαρητηρια στην solid foundation για το εγχειρημα της να φέρει το μεγαλύτερο θρύλο του audio στην Ελλάδα!
Click to expand...

Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση και μάλιστα για 1ο ποστ...
Προσωπικά, διαβάζοντας προσεκτικά τα ποστ των συμφορουμιτών, δεν είδα κάποιον να αμφισβητεί την απόδοση του μηχανήματος. Αντίθετα κάποιος έγραψε ότι θα παίζει "μαγικά", κάποιος άλλος ότι θα ήθελε πραγματικά να τον ακούσει και κανείς δεν έσπευσε να διαφωνήσει σε αυτά. Άλλως τε η παρουσίαση του κ. Κωτσή αρχικά δεν άφησε πολλά περιθώρια για αρνητικά σχόλια και ήταν αναλυτική και άκρως πειστική.
Η όλη κουβέντα που ακολούθησε έγινε γύρω από την τιμή πώλησης του μηχανήματος και όχι γύρω από την αξία του. Σαφώς και διατηρούμε το δικαίωμα στην κριτική οποιουδήποτε προιόντος από τη στιγμή που πωλείται και αγοράζεται. Για ποιο λόγο το συγκεκριμένο είναι υπεράνω κριτικής, μπορείτε να μας εξηγήσετε?

Όσο για την "μουσική" ανάλυση των ιδιοτήτων του μηχανήματος, αυτή σηκώνει πολύ νερό.
"[...]δημιουργουν εικονες, ολογραμματα, ατμοσφαιρα, και το πως αναπαριστουν το γεγονος μεσα απο τη σκοπια του δημιουργου τους."
Η παραπάνω φράση σας, με κάνει και τρομάζω ως ακροατή. Είναι δυνατόν να επικροτείτε την παρέμβαση ενός κατασκευαστή ενισχυτών σε ένα μουσικό έργο το οποίο είναι πραγματικά έργο τέχνης? Αντί να αναζητάτε την απόλυτη ουδετερότητα, την απόλυτη απουσία της αλυσίδας αναπαραγωγής που μας στερεί την μουσική απόλαυση, θεωρείτε ότι αποστολή της είναι η δημιουργία (και όχι η αναπαραγωγή προφανώς) εικόνων και "πινελιών" από έναν πυκνωτή? Μουσική δεν παίζουν οι ενισχυτές αλλά οι μουσικοί. Οι ενισχυτές την αναπαράγουν.
Και σαφώς ένας ενισχυτής που "παίζει" μουσική δεν είναι για μένα. Και ίσως και να μην είναι για κανέναν που εκτιμά τη μουσική και τους μουσικούς πραγματικά
Αν ο "δημιουργός" τους δηλαδή ο κατασκευαστής τους, επιθυμεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα και ολογράμματα αγαπητέ, θα πρέπει να αλλάξει επάγγελμα, και να ακολουθήσει αυτό του μουσικού ή στη χειρότερη περίπτωση του σολίστ. Δικαίωμα στην "δημιουργία" δεν έχει ούτε ο κατασκευαστής Steinway, πόσο μάλλον αυτός του ONGAKU!
Λίγο μέτρο στη χαιεντολαγνεία!
 
Last edited:
sourealistis said:
Εγώ πάλι σας παραπέμπω εδώ:
regonaudio.com/ongaku.html
Click to expand...

Εξαιρετικό άρθρο.., ειδικά αυτό:

"The problem comes down to this: The Ongaku has a definite sonic signature much along the lines of other old, or old style, tube amplifiers. As noted, I am fond of this sound in a way, but a definite sound it is. These devices are not sonically anonymous; and my experience has been that ultimately their character, the fact that they have a character, wears thin."

Θα μου πεις, είναι δυνατόν να είναι κάτι απόλυτα ουδέτερο? Μα για τόσα χρήματα, απαιτώ να είναι απόλυτα ουδέτερο.
 
Εγω παλι, ναι μεν ειμαι υπερ της ουδετεροτητας, αλλα νομιζω οτι δεν υπαρχει.
Ολα τα μηχανηματα εχουν χαρακτηρα.
Οπως λενε, το καλυτερο μηχανημα, ειναι το "καθολου" μηχανημα.

Και μη μου πειτε οτι υπαρχει ηχειο, ειδικα, που να ειναι ουδετερο?

Μακαρι, η αλυσιδα μεχρι τα ηχεια να ειναι "πραγματικα" ουδετερα.
Μηπως ομως τοτε δεν μας αρεσει το αποτελεσμα?
Μηπως ακομα και αν στησουμε τελικα, "ουδετερο" ηχο-συστημα, δεν μας αρεσει?? (κλινικο ακουσμα κ.λ.π.)
Μα και μονο λογο χωρου, δεν μπορει το αποτελεσμα να ειναι ουδετερο, ακομα και αν τα ηχεια ειναι ουδετερα.

Δυο-Τρεις μουσικους να βαλετε να παιξουν το ιδιο πραγμα, σε δυο διαφορετικους χωρους, το αποτελεσμα θα ειναι διαφορετικο.

Για πια ουδετεροτητα λοιπον μιλαμε?
 
Χαρακτήρα εχουν ομως και τα οργανα καθως και οι μουσικοι μιας και δεν παιζουν ολοι με τον ιδιο τροπο! Αλίμονο αν δεν ειχαν!
Φυσικο ειναι λοιπον να εχουν χαρακτηρα και τα μηχανήματα μιας και εκφράζουν την αποψη του κατασκευαστή για το πως θελει να ακουγεται η μουσική! Αλιμονο αν δεν ειχαν!
 
platon said:
Δυο-Τρεις μουσικους να βαλετε να παιξουν το ιδιο πραγμα, σε δυο διαφορετικους χωρους, το αποτελεσμα θα ειναι διαφορετικο.

Για πια ουδετεροτητα λοιπον μιλαμε?
Click to expand...

Στο CD ή το βινύλιο όμως είναι αποτυπωμένα κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Ουδετερότητα ως προς το πως αναπαράγεται η πληροφορία που είναι αποτυπωμένη στο μέσο λοιπόν.

Αυτό είναι το High Fidelity.
 
Aς υποθεσουμε πως ο μηχανικος ηχου ενος CD θελει το αποτελεσμα να ειναι εντελως ουδετερο. Δηλαδη, το φλαουτο που ακουει εκει τη στιγμη ζωντανα, να ακουγεται ολοιδιο και μεσα απο το ηχεια του. Ομως και το συστημα με το οποιο γραφει και ακουει το φλαουτο, δινει κι αυτο καποιο χρωμα. Συνεπως, η ουδετεροτητα αυτοματως χανεται.

Υπαρχει μια διαφημιση της Wilson Audio, που δειχνει τον ιδιο τον David Wilson να κανει fine tunning σε καποιο ηχειο του. Παιζει κιθαρα και ακουει παραλληλα απο το ηχειο. Ομως και το ηχοσυστημα του David Wilson δε δινει καποιο χρωμα?
 
Φυσικά δέχομαι ότι το απόλυτα ουδέτερο μπορεί να μη μας αρέσει (πόσοι μπορούν να ζήσουν με ενεργά ATC ας πούμε?), αλλά τότε πρέπει να έχουμε συνείδηση του ότι δεν ασχολούμαστε με το Hi-Fi ως High Fidelity αλλά με το Hi-Fi ως ακριβές και "ψαγμένες" συσκευές αναπαραγωγής ήχου. In my humble opinion, πάντα.
 
Re: Απάντηση: On Gaku - πρώτες εντυπώσεις

Πέτρος Μακρής said:
Aς υποθεσουμε πως ο μηχανικος ηχου ενος CD θελει το αποτελεσμα να ειναι εντελως ουδετερο. Δηλαδη, το φλαουτο που ακουει εκει τη στιγμη ζωντανα, να ακουγεται ολοιδιο και μεσα απο το ηχεια του. Ομως και το συστημα με το οποιο γραφει και ακουει το φλαουτο, δινει κι αυτο καποιο χρωμα. Συνεπως, η ουδετεροτητα αυτοματως χανεται.

Υπαρχει μια διαφημιση της Wilson Audio, που δειχνει τον ιδιο τον David Wilson να κανει fine tunning σε καποιο ηχειο του. Παιζει κιθαρα και ακουει παραλληλα απο το ηχειο. Ομως και το ηχοσυστημα του David Wilson δε δινει καποιο χρωμα?
Click to expand...

Δεν αναφέρθηκα ούτε στο "live" ούτε στο τι άκουσαν στο studio σε καμία περίπτωση, Πέτρο. Αυτά είναι ουτοπικά πράγματα.
Αν θες να ακούσεις τι άκουσαν στο studio θα πας στο ίδιο το studio να στο βάλουν να παίξει, αν θες να ακούσεις live, θα πας σε live.

Μιλάω καθαρά για "ουδετερότητα ως προς το πως αναπαράγεται η πληροφορία που είναι αποτυπωμένη στο μέσο".
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: On Gaku - πρώτες εντυπώσεις

KostasF said:
Μιλάω καθαρά για "ουδετερότητα ως προς το πως αναπαράγεται η πληροφορία που είναι αποτυπωμένη στο μέσο".
Click to expand...

Καταλαβα, γι'αυτο ειπα για την περιπτωση που ο μηχανικός ηχου θελει να αναπαραγει πιστα το live.
 
Άρα το ουδέτερο σύστημα πρέπει να μπορεί να μας δώσει αυτή την, καταδικασμένη να αποτύχει, απόπειρα του μηχανικού, όπως αυτή έχει καταγραφεί στο μέσο.
 
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: υπάρχει ο αναπαραγόμενος και ο παραγόμενος ηχος. Ο πρώτος είναι μυθική οντότητα, αφού για να τον ακούσουμε θα πρέπει να επικοινωνήσουμε με την ουσία των εγγραφών μας χωρίς να χρησιμοποιήσουμε μηχάνημα. Υπό αυτή την έννοια, κανείς δεν ξέρει ή δεν πρόκειται ποτέ να μάθει τι κρύβεται αντικειμενικά στις εγγραφές. Έτσι, ασχολούμαστε με τον παραγόμενο.
Αυτός μπορεί να φαίνεται ουδέτερος ή να φαίνεται ευφωνικός. Από τους πρώτους, τους ουδέτερους, λείπουν πολλά πράγματα, από αρμονικές μέχρι χρονισμό κ.ο.κ. Αυτό συμβαίνει επειδή, για να φαίνεται ουδέτερος ο ήχος, ακολουθείται η αρχή της πολυδιάσπασης του σήματος και η φάση-χρόνος γίνεται φέτες. Οι φαινομενικά ευφωνικοί ήχοι αποφεύγουν την διάσπαση του σήματος στο χρόνο (βλ. single-ended και wide range) και έτσι έχουν την αρμονική ενότητα της σύνθεσης αλλά τους λείπει το ουδέτερο φαίνεσθαι. Όποιος το παρακάνει σε αυτές τις κατευθύνσεις γίνεται γραφικός. Ο ουδέτερος ήχος θα γίνει παγερά κλινικός και ο ευφωνικός απελπιστικά χρωματισμένος.
Ο καθένας διαλέγει το στρατόπεδο που αντέχει. Εγώ, επειδή ποτέ δεν σταματάω τη μουσική για να ακούσω hi-fi, τα προτιμώ ευφωνικά. Βέβαια, διατηρώ δύο συστήματα, το ένα ουδέτερο και το άλλο ευφωνικό αλλά σε λογικά πλαίσια, γιατί είμαι δοκιμαστής και οφείλω να εξασφαλίζω καλές συνθήκες δοκιμών.
Θεωρώ πως όποιος πιστεύει ότι υπάρχει ο απόλυτα ουδέτερος ήχος χωρίς απώλειες, οφειλει να ακούσει έναν On Gaku για να δοκιμάσει τις αντοχές της λογικής του.
 
Top Bottom