Απάντηση: Re: Οπλοκατοχή. Υπέρ ή κατά;
Θα πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητή η διαφορά μεταξύ άμυνας και αυτοδικίας.
ΠΧ. ο ληστής που φεύγει τρέχοντας από το σπίτι, δεν απειλεί εκείνη τη στιγμή ώστε να δικαιολογείται άμυνα.
Δεν υπάρχουν στεγανά, καθώς η διατύπωση του νόμου (μιλάμε για το άρθρο 22 του Ποινικού μας Κώδικα, του 1950) είναι αφαιρετική. Μην περιμένετε από τον νόμο παραδείγματα.
Μάλιστα στο παράδειγμα που αναφέρεις, δικαιολογείται
κάποια άμυνα. Διότι άμυνα κατά τον νόμο δεν υπάρχει μόνο για την προστασία της ζωής μας, αλλά και κατά της προσβολής κάθε εννόμου μας αγαθού. Με την επισήμανση της ρήτρας της αναγκαιότητας που θέτει ο νόμος, η οποία οπωσδήποτε υπονοεί και μια σχέση αναλογίας μεταξύ προσβολής και "άμυνας". Δηλαδή σε κάποιον που μας κλέβει δεν συγχωρείται για άμυνα να βγάλω πιστόλι, καθώς ο κλέφτης θίγει την ιδιοκτησία μας, σε σχέση με την οποία η ζωή του κλέφτη είναι πολύ υπέρτερης αξίας για τον νόμο. Στο παράδειγμά σου θα συγχωρείτο να αρπάξουμε τον κλέφτη και να του ρίξουμε καμιά ψιλή.
Στην περίπτωση βέβαια εισβολέων στο σπίτι μας τα πράγματα περιπλέκονται, καθώς η ταραχή μπορεί να δικαιολογήσει κατά τον νόμο την υπέρβαση του ορίου της άμυνας. Όταν μπαίνει κάποιος στο σπίτι σου όπου ζουν τα παιδιά σου, και σε απειλεί, δεν νομίζω να υπάρχει κανείς ψύχραιμος να αξιολογήσει εάν ο εισβολέας φέρει ή δεν φέρει πυροβόλο όπλο για να πραγματοποιήσει την απειλή του ή στην περίπτωση που όντως φέρει, εάν έχει "πρόθεση" να το χρησιμοποιήσει ή πρόκειται για ....φιλήσυχο ληστή που ήρθε να κάνει τίμια και καθαρά τη δουλειά του.
Βλέπεις το ζήτημα τελικώς είναι περισσότερο εφαρμογής του νόμου από τα δικαστήρια. Υπάρχουν κάποιες γενναίες αποφάσεις και κάποιες που ειλικρινώς δεν τις κατανοώ.
Πάντως, και θέλω να είμαι ξεκάθαρος σε αυτό, πουθενά ο νόμος δεν προκρίνει το να κάτσουμε σε μια γωνιά και να δείξουμε καλή διαγωγή αντί να αμυνθούμε.