Άλλο η οπλοκατοχή στην Κύπρο. Εκεί είναι στη λογική της παλαϊκής άμυνας. Εδώ δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα.
Και θα συμφωνήσω με τον Βλάση ότι είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που μπορεί να βοηθήσει αποτελεσματικά ένα όπλο στο σπίτι, εναντίον οπλισμένων και περισσότερων του ενός εισβολέων. Θέλει ψυχραιμία, εύκολη πρόσβαση και γνώση του όπλου. Μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος να το βρουν τα παιδιά εάν υπάρχουν και να γίνει κανένα κακό, τα δεύτερα περιστατικά ίσως είναι περισσότερα από τις επιτυχείς άμυνες κατά εισβολέων. Και απείρως τραγικότερα. Είναι ένα τεράστιο ρίσκο.
Από την άλλη, εικόνες σαν αυτές που περιέγραψε ο BIOS, του ανήμπορου να βοηθήσει τις γυναίκες της οικογένειάς του πατέρα, είναι εξίσου φρικιαστικές. Και καθόλου φανταστικές, εάν στατιστικά τις θεωρείτε σπάνιες στο σύνολο των διαρρήξεων, εγώ θα πω ότι καθώς οι τελευταίες έχουν αυξηθεί, έχει αυξηθεί και ο απόλυτος αριθμός των πρώτων περιστατικών. Δεν μπορούμε να είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι ο -όλο και συχνότερα οπλισμένος- διαρήκτης θα φανεί "επαγγελματίας", θα μπει θα κάνει τη δουλειά του και θα φύγει. Το όπλο δίνει δύναμη, και εάν η κόρη μας είναι νοστιμούλα, γιατί να μην την ασκήσει;
Όλα τα ανωτέρω πάλι, δεν δικαιολογούν το να χαλαρώσουμε τους κανόνες οπλοκατοχής, ακόμη και για το σπίτι. Όμως θα ρωτήσω το εξής: έστω ότι ένας διατηρεί -παρά τις απαγορεύσεις του νόμου- όπλο στο σπίτι, έστω ότι εισβάλλουν σε αυτό, έστω ότι έρχεται σε συνθήκες άμυνας και κινδύνου της ζωής του και των μελών της οικογένειάς του που τον οδηγούν να το χρησιμοποιήσει, και επιτυχώς. Όταν φτάσει η ώρα να δικαστεί για οπλοκατοχή και οπλοφορία, με τι θράσος θα τον τιμωρήσει ο Δικαστής, η Πολιτεία, η ίδια Πολιτεία που στάθηκε ανίκανη να τον προστατέψει και εάν δεν παρανομούσε ο ίδιος, ενδεχομένως να βρισκόταν αυτός και η οικογένειά του στα θυμαράκια;