Oppenheimer

Βαθμολογήστε την Ταινία:


  • Total voters
    24
Δεν είναι ταινία για να περάσεις καλά. Γι αυτό υπάρχει το ΜΙ7.
αλλος περναει καλα με Σοκουροφ και αλλος με Μ17 .και αλλος και με τα δυο....δεν ειπες κατι
μαλλον εννοουσες οτι θα συγκλονιστω με το θριλερ δραμα του Κρις
 
Last edited:
Βλεποντας την ταινια εχω να πω οτι ο Νολαν εχει χαθει στην δινη της αυταρεσκειας οπως στις τελευταιες του ταινιες , λιγο πολυ,
αυτο δεν σημαινει οτι δεν μπορει να φτιαξει μια καλη ταινια οπως ο Αντερσον που φαινεται να τον εχει καταπιει αυτη η δινη
η ταινια εχει εξαιρετικο μονταζ και αφηγηση πολυ καλοι ειναι οι πρωταγωνιστες (ρε τον Κιλιαν)
ειναι πολυ καλη ταινια, σιγουρα καλυτερη απο την Δουνκερκη και το Τενετ
αλλα δεν παυει να ειναι μια ταινια "παγιδα" (παει το πρωιμο κα πιο αγερωχο το πιο "αθωο" δειγμα γραφης)
και εξηγουμαι
το πρωτο και πιο σημαντικο συναισθημα που θελει να προκαλεσει στον θεατη ειναι το δεος
δεος για τα επιτευγματα και τους δαιμονες των πρωταγωνιστων και κατ επεκταση δεος για το πως τα παρουσιαζει ο ιδιος.
 
  • Like
Reactions: Δημοκηδής
Φοινικα ωραια τα εγραψες
αυτη τη φατσα του Κιλι δεν την μπορω
ηταν μια απο τις αιτιες που δεν ειδα την σειρα που ειχε το ΝF
 
  • Like
Reactions: vadergr
Βλεποντας την ταινια εχω να πω οτι ο Νολαν εχει χαθει στην δινη της αυταρεσκειας οπως στις τελευταιες του ταινιες , λιγο πολυ,

Αυτό δεν το κατάλαβα ρε 'σύ, και είναι η δεύτερη φορά που το διαβάζω (νομίζω η πρώτη ήταν σε κριτική στο Αθηνόραμα). Τι θα πει αυταρέσκεια; Ο Νόλαν (όπως και ο Άντερσον) έχουν μια πολύ συγκεκριμένη υπογραφή στο πως κάνουν την αφήγηση τους. Στυλ είναι, το οποίο σέβονται. Στον Άντερσον, ενώ εικαστικά τον λατρεύω, στο τελευταίο (Asteroid) με κούρασε λίγο (πατάει στα όρια της καρικατούρας του εαυτού του), αλλά στον Νόλαν εξακολουθεί να με συνεπαίρνει.
 
Last edited:
Αναρωτιέμαι γιατί σας κάνει εντύπωση που ο Ιρλανδός είναι καλός....
εγω θα σου απαντησω την Δευτερα
ο Φοινικας σου απαντησε

Δηλαδή το Peaky Blinders δεν το είδες;
οχι. γενικα δεν βλεπω σειρες
θεωρω οτι μερικες με κοροιδευουν
και η διαρκεια ειναι μεγαλη για ενα γεροντα
 
οχι. γενικα δεν βλεπω σειρες
θεωρω οτι μερικες με κοροιδευουν
και η διαρκεια ειναι μεγαλη για ενα γεροντα
Μη βλέπεις τις «μερικές», δες τις άλλες. ;)

Αυτό.

Ξεκίνα με Breaking Bad και Better Call Saul, με αυτή τη σειρά. Πολλές κοροϊδεύουν, πολλές ξεχειλώνουν, αυτές οι δυο είναι διαμάντια.
 
Αυτό δεν το κατάλαβα ρε 'σύ, και είναι η δεύτερη φορά που το διαβάζω (νομίζω η πρώτη ήταν σε κριτική στο Αθηνόραμα). Τι θα πει αυταρέσκεια; Ο Νόλαν (όπως και ο Άντερσον) έχουν μια πολύ συγκεκριμένη υπογραφή στο πως κάνουν την αφήγηση τους. Στυλ είναι, το οποίο σέβονται. Στον Άντερσον, στο τελευταίο (Asteroid) με κούρασε λίγο (πατάει στα όρια της καρικατούρας του εαυτού του), αλλά στον Νόλαν εξακολουθεί να με συνεπαίρνει.
Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της μανιέρας όπως και στους ηθοποιούς.
Να "βολευτείς" σε ένα συγκεκριμμένο ύφος και στύλ το οποίο σου πέτυχε και να το επαανλαμβάνεις σε κάθε σενάριο και περίπτωση, ακόμα και όταν το σενάριο είναι αδύναμο.
Σαφώς και όλοι οι δημιουργοί έχουν το προσωπικό τους στύλ απλά , τυχαίνει κάποιες ταινίες τους να έχουν θυσιάσει την ουσία για το στυλ.
Τον Οπενχάμερ δεν τον έχω δει ακόμα αλλά το Τενετ υπέφερε από αυτό,το ίδιο και ο τρίτος του Μπατμαν.
Η Δουνκέρκη που ανέφερε ο Φοίνικας ήταν το αντίθετο για μένα,από τις καλύτερες του.
Ο Άντερσον αγάπησε τόσο πολύ το-κορυφαίο του- Grand Budapest Hotel που προσπαθεί μανιωδώς να το αντιγράψει στις επόμενες του και γι'αυτό και βγήκαν νερόβραστες.
 
  • Like
Reactions: vsklav and Maestro
Αυτό.

Ξεκίνα με Breaking Bad και Better Call Saul, με αυτή τη σειρά. Πολλές κοροϊδεύουν, πολλές ξεχειλώνουν, αυτές οι δυο είναι διαμάντια.
Θεωρώ άκρως απαραίτητο για κάποιον που ο ψυχισμός του είναι πολύπλοκος με ροπή προς την ανελέητη αυτοκριτική και τις καταθλιψούλες (όπως εγώ) να επαναλαμβάνει τη θέασή τους ανά διετία. Τώρα είναι πάλι η ώρα μου.
 
Ο Άντερσον αγάπησε τόσο πολύ το-κορυφαίο του- Grand Budapest Hotel που προσπαθεί μανιωδώς να το αντιγράψει στις επόμενες του και γι'αυτό και βγήκαν νερόβραστες.
συμφωνω απολυτα ευτυχως εχουμε ακομα τον ΠολΤομας και τον Ροι

Τι να μου απαντήσεις για το αν είναι καλός?
Αυτό το ξέρω χρόνια από τον Άνεμο και το Breakfast On Pluto....
εε τοτε αφου τα ξερεις ολα γιατι αναρωτιεσαι ?
 
συμφωνω απολυτα ευτυχως εχουμε ακομα τον ΠολΤομας και τον Ροι
Kαι ο Πωλ την έχει πατήσει και ο Ρόι.
Και ο Νολαν και ο Σκορτσεζε και ο Γούντι (χρόνια τώρα) και ένα καράβι σκηνοθέτες.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τελείωσαν....

εε τοτε αφου τα ξερεις ολα γιατι αναρωτιεσαι ?
Αναρωτιέμαι γιατί εσύ δεν το βλέπεις...
 
Αναρωτιέμαι γιατί εσύ δεν το βλέπεις...
χαχα σ ευχαριστω για το ενδιαφερον
αλλα ειπα εγω αν ειναι καλος η οχι ?
απλα δεν ειμαι μελος στο φαν κλαμπ του
αλλα θα παω σε αιθουσα να δω ταινια του
 
Ρε Στελλιο για τον Κιλιαν Μέρφι μιλάμε, όχι για τον Μπραντ Πητ.
Ποιό φαν κλάμπ?:ROFLMAO:
Ωρε ναι για τον Κρις Νολαν νομιζα οτι λεγατε :oops:
ιρλανδια αγγλια με μπερδεψατε που επαιξε αυτος εκτος απο το NF
 
  • Haha
Reactions: superfly
Εχει 30 χρόνια καριέρα βρε....
ελα τον γκουγκλαρισα λιγο σαχλαμαρακιας φαινεται τον εφτιαξε φαινεται ο Κρις οτι πρεπει για οσκαρακι ο ματιας
καποιες πολεις παραδεχεσαι οτι ειναι πανεμορφες αλλα δεν τις πας δεν τις αγαπας σου συμβαινει αυτο ?
αντε τωρα να αγαπησω την πανεμορφη Πραγα και να ξαναπαω με τιποτε
Ναυπλιο υπεροχο πολυ δηθενια ομως βρε παιδι μου
 
  • Haha
Reactions: FINIX
Αυτό δεν το κατάλαβα ρε 'σύ, και είναι η δεύτερη φορά που το διαβάζω (νομίζω η πρώτη ήταν σε κριτική στο Αθηνόραμα). Τι θα πει αυταρέσκεια; Ο Νόλαν (όπως και ο Άντερσον) έχουν μια πολύ συγκεκριμένη υπογραφή στο πως κάνουν την αφήγηση τους. Στυλ είναι, το οποίο σέβονται. Στον Άντερσον, ενώ εικαστικά τον λατρεύω, στο τελευταίο (Asteroid) με κούρασε λίγο (πατάει στα όρια της καρικατούρας του εαυτού του), αλλά στον Νόλαν εξακολουθεί να με συνεπαίρνει.
Μα το εξηγω παρακατω, σου λεει κοιτα με δεος τι φτιαχνω, ειμαι θεος , προκαλει μονιμως αυτο το συναισθημα (δεος) με τις συνθεσεις του εις βαρος των αλλων συναισθηματων,
αν ηταν στυλ θα το υπηρετουσε απο την αρχη αλλα το Μemento μεχρι και το Prestige το συγκεκριμενο χαρακτηριστικο που γραφω υπαρχει σε ψηγματα
απο τον Σκοτεινο ιπποτη μεχρι και το Interstellar μπουσταρει το συγκεκριμενο χαρακτηριστικο σταδιακα ανα ταινια, αλλα χωρις να ειναι ενοχλητικο
στις τρεις τελευταιες του το κανει βουκινο , ιδιως στο Τenet
στο οπενχαιμερ ο πρωταγωνιστης βιωνει εντονες εμπειριες συνεπειες καταστασεις ειναι στα χερια του οι τυχες του κοσμου
και ομως αυτα ερχονται σε δευτερο επιπεδο μπροστα στο δεος που πρεπει να σε καταπιασει αφου κυριαρχει σχεδον σε καθε πλανο και καθε νοτα
(εδω παρατηρουμε και την θεματολογια του ,καταπιανεται μονο με μεγαλα πραγματα, χρονος και συνεπειες , ατομικη βομβα τυχες του κοσμου, θεωρια σχετικοτητας, δεν θα πιασει ποτε κατι γηινο,
απο μονο του δεν λεει τιποτα ...οτι θεματολογια γουσταρει θα πιασει, αλλα σε συνδιασμο με τα ανωθεν που γραφω, εμενα μου δειχει να τον πιανει, μια μεγαλομανια , θελει να φλεξαρει να το πω τραπιστικα:))


επ της ουσιας μοιαζει μολις αντιληφθηκε οτι ειναι μαματος ειπε να το κανει βουκινο, εμενα προσωπικα μου φαινεται σαν να μανιπουλαρει τον θεατη να αντιληφθει ποσο μεγαλος σκηνοθετης ειναι και ποσο μεγαλη ειναι η ταινια που φτιαχνει

Ο δε Ανντερσον εφυγε σε αλλο επιπεδο ιδιως στην τελευταια του ειναι σαν να λεει ειμαι τοσο μαματος εικαστικα που δεν χρειαζεται να φτιαξω καν περιεχομενο απολαυστε με και πλερωστε...
ειμαι μεγαλος αρτιστας οτι θελω κανω, αυτα κανουν οι auter...