Δημήτρης Θ.
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 12,626
Συμφωνώ με Ευθυμιο..
Ο Μύθος ότι δήθεν ´ανοίγουν´άλλες Οπτικές μέ τίς Ουσίες έθρεψε γενιές..
Δηλαδή εάν ο κάθε τυχάρπαστος έπαιρνε L.C.D θά έγραφε Αριστουργήματα?
Ούτε μέ σφαίρες.
Είτε μέ είτε χωρίς ουσίες ένας Ταλαντούχος Εγκέφαλος θα παρήγαγε Τέχνη...
Ενας Ατάλαντος ότι και νάπαιρνε θά δημιουργούσε Σκουπίδια.
Αμα ήταν έτσι θα παίρναμε ολοι λίγο L.C.D.και θα γινόμασταν Νταλί ή Πικάσσο..
επαιρνε και κοκαινη
"...In 1976, a combination of bad health, cocaine use, and lack of inspiration caused Miles to go into a 5-year retirement...."
http://www.milesdavis.com/bio.asp
ενα γεγονος που με εβαλε να αναρωτηθω για την συμβολη των "drugs" στην συμπεριφορα των μουσικων δρωμμενων ειναι ενα ντοκυμαντερ για με την περιοδια των rolling stones η οποια συμπιπτει (?) με την μαζικη εισοδο σκληρων ναρκωτικων στους χιππιδες.
Η διαφορά της εικονας κοινου- μουσικων σε σχεση με προηγουμενες συναυλιες ηταν εντυπωσιακη ,εδω πια ηταν παγωμενοι και εχθρικοι ενω σε προηγουμενες συναυλιες ηταν μεσα στο love and peace.
Ηταν η συναυλια που εγινε και ενα μαχαιρωμα δεν θυμαμαι ομως ποια.
ενα γεγονος που με εβαλε να αναρωτηθω για την συμβολη των "drugs" στην συμπεριφορα των μουσικων δρωμμενων ειναι ενα ντοκυμαντερ για με την περιοδια των rolling stones η οποια συμπιπτει (?) με την μαζικη εισοδο σκληρων ναρκωτικων στους χιππιδες.
Η διαφορά της εικονας κοινου- μουσικων σε σχεση με προηγουμενες συναυλιες ηταν εντυπωσιακη ,εδω πια ηταν παγωμενοι και εχθρικοι ενω σε προηγουμενες συναυλιες ηταν μεσα στο love and peace.
Ηταν η συναυλια που εγινε και ενα μαχαιρωμα δεν θυμαμαι ομως ποια.
Salvadore Dali, Picasso και άλλοι ζωγράφοι ήταν φανατικοί πότες αψεντιού...
Αν σκεφτείς ότι έπιναν 5-6 νεροπότηρα δεν είναι να αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορούσαν μετά να τραβήξουν ίσια γραμμή...
Στην μουσική δεν νομίζω, εκτός και αν μιλάμε όπως είπατε για Jazzεμένους (Coltrane π.χ.)...
ε ας έπαιρνε plasma ρε ξάδερφε( σ' έπιασε για τα καλά η ίωση , βλέπω )
μην συντηρούμε τζάμπα μύθους. Ο Νταλί , σε ηλικία 20 ετών , εγκατέλειψε την Σχολή καλών τεχνών , διότι δεν είχε τίποτα να μάθει από κεί , όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει ( Υπάρχει βέβαια κι η εκδοχή πως επειδή δήλωσε ότι ουδείς είναι άξιος να τον κρίνει εκεί μέσα τον απέβαλαν ). Το αψέντι τον έφτιαξε ;
πάντως θεωρώ ότι θα ήταν αδύνατον να γραφτεί το pet sounds αν ο Wilson ήταν σε νορμάλ state of mind.
Ο άνθρωπος ζούσε σε μιά αποστολή από τον Θεό, να φτιάξει ένα δίσκο που να είναι η ίδια του η φωνή. Πάλευε μήνες με μιά λέξη, που μη μπορώντας να την βρεί, την περιέγραφε στον στιχουργό μέχρι εκείνος να επιστρέψει με το ποθητό αποτέλεσμα.
Το ίδιο το good vibrations είχε πάνω από 100 ώρες ηχογραφημένο υλικό γιά 2.5 λεπτά τραγούδι, σε τρία διαφορετικά στούντιος και άγνωστο με πόσους μουσικούς.
Κομμάτια γράφονταν επί ώρες και όλα τα όργανα στριμώχνονταν σε ένα κανάλι γιά να μείνουν όλα τα άλλα ελεύθερα γιά τα φωνητικά.
Ποιός, στα καλά του, θα μπορούσε να το κάνει αυτό? Ποιά μεθοδικότητα είναι δυνατόν να είναι τόσο έντονη, σε βαθμό που να φτάνει το παράλογο και το γελοίο και το οικονομικά απαράδεκτο (να μην ξεχνάμε ότι ακόμα και ονόματα όπως οι Beach Boys είχαν περιορισμούς στην τρέλλα τους, όταν οι παραγωγοί βλέπανε ότι το αποτέλεσμα θα ήταν αποτυχία)...
...Το ίδιο το good vibrations είχε πάνω από 100 ώρες ηχογραφημένο υλικό γιά 2.5 λεπτά τραγούδι, σε τρία διαφορετικά στούντιος και άγνωστο με πόσους μουσικούς...
εγώ από δαύτον δυό δίσκους σέβομαι....
το harvest επειδή το έχω συνδέσει με γεγονότα και το time fades away όπου δεν ξέρω αν είναι πίτα, πάντως είναι λοκομοτίβα....
ο μόνος Young που με έκανε να βγάζω την κιθάρα να παίζω μαζί του...
To Θέμα το θεωρώ αρκετά σύνθετο και με έχει απασχολήσει αρκετές φορές. Μάλλον αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στην λογική του ότι οι ουσίες είναι άχρηστες στην δημιουργία. και στο ότι βοηθούν τον καλλιτέχνη να ξεφύγει από τα όρια που μπορεί να του επιβάλλει η εποχή του, η καταπιεσμένη έκφραση των συναισθημάτων του, ή ακόμα και γιατί όχι το περιβάλλον του γενικότερα.
Να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω για παράδειγμα αν υπήρχε ψυχεδέλεια έτσι όπως εμείς την γνωρίζουμε σήμερα χωρίς ουσίες αλλά και από την άλλη χωρίς αυτές δεν γνωρίζει κανείς τι άλλο θα μπορούσε να έχει υπάρξει την συγκεκριμένη περίοδο.
Τελευταία με έχει απασχολήσει ένα άλλο ζήτημα. σχετικό με ουσίες.
Ο καλλιτέχνης για την πάρτη του κάνει ότι γουστάρει και το αποτέλεσμα κρίνεται από τους ακροατές ή μάλλον θα έπρεπε να κρίνεται από τον ακροατή ανεξάρτητα από τις συνθήκες δημιουργίας του. Η μουσική βιομηχανία όμως εκμεταλλευόμενη την αδυναμία του καλλιτέχνη συνειδητά ή ασυνείδητα ,πόσο μεγάλη καφρίλα μπορεί να είναι το ότι πουλάει όλο το “πακέτο” στον ακροατή? Απλή ερώτηση, την συμφέρει κάτι τέτοιο για να στήσει ένα καλό promotion?
We use essential cookies to make this site work, and optional cookies to enhance your experience.