Παλιά ήμουν πιο ευτυχισμένος!

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Παλιά ήμουν πιο ευτυχισμένος!

Και σχετικά με τους κύκλους τραγουδιών, έναν από τους αγαπημένους μου, το "Ισπανικό βιβλίο τραγουδιών" του Wolf, τον έχω ακούσει μόνο από ακουστικά (ψείρες). Απλά μου φαίνεται δύσκολο τέτοια εσωστρεφή μουσική να τη μοιραστώ με άλλους. Γενικά, από αυτή την άποψη είμαι λίγο "ντροπαλός".

δεν είναι απλώς δύσκολο.
είναι και ακραία αντικοινωνικό να μοιρασθείς το Spanisches Liederbuch με τους γύρω σου.
Λυπήσου τους.

αλλά γενικώς: τη μουσική που μ αρέσει, την ακούω πάντα μόνος μου.
νιώθω σαν να κρυφακούω μιά ιδιωτική συνομιλία.
σαν ...μπανιστηρτζής, λιγάκι.



:ernaehrung004:

 

[xamastrok]

Re: Απάντηση: Παλιά ήμουν πιο ευτυχισμένος!

δεν είναι απλώς δύσκολο.
είναι και ακραία αντικοινωνικό να μοιρασθείς το Spanisches Liederbuch με τους γύρω σου.
Λυπήσου τους.

Ακριβώς έτσι, ευχαριστώ για την εύγλωττη τοποθέτηση! Φυσικά αν είχα μια βίλα σαν αυτή του Downton Abbey..

 

[grio]

Λοιπόν, κάντε τη παρακάτω δοκιμή.
1. Κλείστε τηλέφωνα, σταθερά και κινητά.
Τηλεφωνηθείτε πριν (αφού πια το τηλέφωνο είναι τόσο σημαντικό και υποκαθιστά τη δια ζώσης επαφή), με όλους αυτούς που έχετε την έννοια τους για να μην νιώθετε τύψεις.
2. Χαμηλώστε το φωτισμό.
3. Βάλτε ένα ποτό και καθίστε κάπου αναπαυτικά (οι χαϊεντάδες στο sweet spot, οι ακουστικάριοι δίπλα από το κεράκι).
Καλό είναι στην ατμόσφαιρα να διαχέονται χαλαρωτικά αιθέρια έλαια.
4. Ακούστε την όποια μουσική σας, στο όποιο σύστημά σας (αυτά τα δύο είναι σχετικά και αφορούν εσάς και τη σχέση σας με τη μουσική ή/και το σύστημά σας) χωρίς παράλληλα να κάνετε κάτι άλλο, να τρώτε, να μιλάτε, να χαζεύετε στον υπολογιστή ή τη τηλεόραση, κλπ. Επιτρέπεται βέβαια να ονειρεύεστε ξύπνιοι...

Εάν τελικά δεν κοιμηθείτε και πάλι δεν αισθανθείτε καλύτερα (όχι ευτυχισμένοι) τότε σημαίνει ότι τα προσωπικά σας βαρίδια δεν σας αφήνουν να "απογειωθείτε". Οπότε τότε ξέρετε ότι δεν φταίει η ανεπάρκεια του ηχοσυστήματος ή ο κορεσμός της μουσικής. Ψάξτε αλλού, και είμαι σίγουρος ότι ξέρετε που, όπως ξέρω και εγώ...

Είναι σαν να κάνετε το τραπέζι σε αγαπημένο πρόσωπο, να έχετε φροντίσει τη παραμικρή λεπτομέρεια και το αποτέλεσμα να μην είναι το αναμενόμενο. Σίγουρα δεν έφταιξε το σκηνικό ή το φαγητό.