Αυτο πολυ μ, αρεσε .....
σημερα στα ΝΕΑ
ΝΩΜΗ
Μα γιατί να θέλουν τους ψυχολόγους;
Στείλανε ψυχολόγους στα Καλύβια Αγρινίου. Και λοιπόν; Σε κατάσταση κρίσης, ένας ξένος, «εξωτικός», αρμόδιος (αρμόδιος σε τι άραγε
πώς να κερδίσει και γιατί την εμπιστοσύνη τού τόσο αναπάντεχα και βίαια πενθούντος συγγενούς;
Δεν θελήσανε, λέει, τους ψυχολόγους οι χαροκαμένες μάνες. Παράξενο; Δεν θα το έλεγα. Η ψυχολογική βοήθεια δεν επιβάλλεται. Και μάλιστα σε κατάσταση κρίσης. Δεν ακολουθεί τις προδιαγραφές μιας πολιτικά ορθής στάσης και μάλιστα σε μια μικρή και κλειστή κοινωνία. Δεν είναι ένα ματσούκι που το χώνεις στο στόμα για να σου βγάλει από μέσα την κακιά τροφή. Και βέβαια μπορεί να είναι πολύτιμη, όχι όμως έτσι, και κυρίως όχι όταν ένα βήμα πιο πέρα υπάρχει η αδηφάγος τηλεκάμερα.
Οι κάμερες, νοσταλγώντας τα πτώματα που δεν μπόρεσαν να δείξουν, μεταποίησαν για μια ακόμη φορά τον ιδιωτικό πόνο σε δημόσιο θέαμα. Για μια ακόμα φορά, η κάμερα εστιάστηκε στα πρόσωπα, στους λυγμούς, στα αναφιλητά.
Κι όμως, το όριο τού πού μπορεί να φτάσει η «ανάγκη της ενημέρωσης» δεν έχει ακόμα φαίνεται πιάσει πάτο. Μάλλον ερχόμαστε κάθε μέρα σε επαφή με ένα συνεχώς κυλιόμενο όριο.
«Δημοσιογράφοι» παίρνανε, λέει, στα κινητά τις μητέρες για να κάνουν δηλώσεις την ώρα που φέρνανε τις σορούς των παιδιών τους...
«Τι να σου κάνουν οι ποιητές σε μικρόψυχους καιρούς;» αναρωτιόταν ο Ηοelderlin. Να τον παραφράσω:
«Τι να σου κάνουν οι ψυχολόγοι σε τηλε-αδηφάγους και ανθρωποφάγους καιρούς;».
Η Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
