Πάντως ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τον τρόπο με τον οποίο βγάζουν ορισμένοι συμπεράσματα από κάποιες συγκρίσεις.
Δηλαδή αν κάποιος/κάποιοι δηλώνουν ότι ακούν το πικάπ καλύτερα από το CD ή τα μπερδεύουν ή ότι δεν ακούν διαφορά από τα καλώδια ρεύματος ή τα mp3 είτε είναι 128 ή παραπάνω ακούγονται το ίδιο, κτλ, κτλ, τι ακριβώς αποδεικνύει αυτό?
Ότι δεν υπάρχουν διαφορές ή ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι ανίκανοι να τις ακούσουν και συστήματα που είναι ανίκανα να τις προβάλλουν?
Γενικώς: Ότι δεν υπάρχουν χρυσά αυτιά και "έμπεροι ακροατές". Αν σε κάποιους, ντε και καλά, πρέπει να δώσουμε τον τίτλο "Golden Ear", αυτοί είναι οι νέοι μέχρι περίπου τα 24 (μείον αυτούς που ξημεροβραδιάζονται στα club). Mετά, το αυτί, δε μας έφτανε που είναι ατελές όργανο, αλλά αρχίζει και παίρνει και την κάτω βόλτα.
Ειδικώς: Ότι οι πραγματικές διαφορές είναι απο πολύ μικρές εώς ανύπαρκτες
σε αυτές τις περιπτώσεις που συζητάμε. Το
παραπανίσιο που ακούμε (ή νομίζουμε ότι ακούμε) σε μη ελεγχόμενες συνθήκες (βλ. blind test), δηλ στις καθημερινές μας ακροάσεις και "ακουστικές δοκιμές" είναι αντικείμενο μελέτης της
ψυχοακουστικής επιστήμης. Μας πουλάει παραμύθι ο εγκέφαλος, για να το πω απλά.
Φυσικά κάποιος θα πει:
"Κι αν εμένα μου αρέσει ρε φίλε να μου πουλάει παραμύθι ο εγκέφαλος και
αυτό που ακούω μου αρέσει ακόμα κι αν δεν υπάρχει πραγματικά, γιατί να μην τα σκάσω για το Χ,Υ καλώδιο που με φτιάχνει?"
Εκεί, προσωπικά, πάω πάσο. Δικαίωμα του καθενός να ξοδεύει τα λεφτάκια του εκεί που νομίζει. Αρκεί να ξέρει γιατί τα δίνει και τι είναι ακριβώς αυτό που κερδίζει.
Άλλοι παίρνουν drugs και βλέπουν πουλάκια. Μόλις ξενερώσουν φυσικά καταλαβαίνουν ότι τα πουλάκια δεν υπήρξαν παρά μόνο στη φαντασία τους. Όμως, μετά απο λίγες ώρες, θα ψάχνουν τη δόση τους ξανα - γιατί, γι'αυτούς, είναι ωραίο να βλέπεις πουλάκια και γενικώς να ξεφεύγεις απο την πραγματικότητα.
Άβυσσος....
