Περί παιδείας - μια βαθύτερη ματιά

[Lepton]

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά το να μην αρέσει το σχολείο σε ένα παιδί το θεωρώ τουλάχιστον σχιζοφρενικό. Το παιδικό μυαλό δε θέλει τίποτα άλλο από το να απορροφήσει γνώση. Πώς γίνεται να απωθείται από έναν θεσμό που ασκοπεί ακριβώς στην ικανοποίηση αυτής της δίψας; Κάτι πρέπει να πηγαίνει στραβά!

"[Το σχολείο] χτυπάει ένα κουδούνι και ο νεαρός που εκείνη τη στιγμή έγραφε ένα ποίημα πρέπει να κλείσει το τετράδιό του και να μετακινηθεί σε ένα άλλο κελί, όπου πρέπει να αποστηθίσει ότι ο άνθρωπος και ο πίθηκος προέρχονται από έναν κοινό πρόγονο."

Τις δικές μου ανησυχίες ο κ. John Gatto, στον οποίο απονεμήθη ο τίτλος του Νεοϋορκέζου Δασκάλου της Χρονιάς το 1990, τις ζει στο πετσί του. Εδώ βρίσκεται ο λόγος που εκφώνησε κατά την απονομή. Δυστυχώς, οι διαπιστώσεις του δεν περιορίζονται στην Αμερική. Νομίζω ότι ξεπερνάει το χαρακτηρισμό του ενδιαφέροντος.

Παραθέτω μία εντελώς πρόχειρη περίληψη, για να δώσω μία πρώτηεικόνα του θέματος. Θα σας παρακαλούσα να μη μείνετε σε αυτή, γιατί οι παραλείψεις μου θα είναι πολλές.

Το σχολείο, με τη μορφή που έχει σήμερα, αφήνει ελάχιστα περιθώρια για μάθηση μέσα από αναζήτηση και εμπειρίες, παρά προσφέρει κονσερβοποιημένη και συνεπώς άχρηστη γνώση. Τα παιδιά πρέπει να διδαχθούν μέσω εμπειριών, μέσω δραστηριοτήτων που περιλαμβάνουν άγνωστες και απρόβλεπτες παραμέτρους. Ενώ το σχολείο και οι λοιπές δραστηριότητες έχει περισσότερο σκοπό να απαλλάξει τους γονείς από τα παιδιά τους για μερικές ώρες, αυξανόμενος αριθμός οικογενειών στην Αμερική προτιμούν να διδάσκουν οι ίδιοι τα παιδιά τους. Οι δεσμοί με την οικογένεια πρέπει να συσφιχθούν, τόσο για καλύτερη παιδεία, όσο και για το καλό της ίδιας της οικογένειας.

 

[Aggelos M.]

Από τον Κύκλο των Χαμενων Ποιητων (αν θυμαστε η σκηνη με το περι ποίησης γραφημα):

KEATING
Gentlemen, open your text to page
twenty-one of the introduction. Mr.
Perry, will you read the opening
paragraph of the preface, entitled
"Understanding Poetry"?

NEIL
Understanding Poetry, by Dr. J. Evans
Pritchard, Ph.D. To fully understand
poetry, we must first be fluent with
its meter, rhyme, and figures of speech.
Then ask two questions: One, how artfully
has the objective of the poem been
rendered, and two, how important is that
objective. Question one rates the poem's
perfection, question two rates its
importance. And once these questions have
been answered, determining a poem's
greatest becomes a relatively simple
matter.

Keating gets up from his desk and prepares to draw on the chalk board.

NEIL
If the poem's score for perfection is
plotted along the horizontal of a graph,
and its importance is plotted on the
vertical, then calculating the total
area of the poem yields the measure of
its greatness.

Keating draws a corresponding graph on the board and the students
dutifully copy it down.

NEIL
A sonnet by Byron may score high on the
vertical, but only average on the
horizontal. A Shakespearean sonnet, on
the other hand, would score high both
horizontally and vertically, yielding a
massive total area, thereby revealing the
poem to be truly great. As you proceed
through the poetry in this book, practice
this rating method. As your ability to
evaluate poems in this matter grows, so
will - so will your enjoyment and
understanding of poetry.

Neil sets the book down and takes off his glasses. The student sitting
across from him is discretely trying to eat. Keating turns away from
the chalkboard with a smile.

KEATING
Excrement. That's what I think of Mr. J.
Evans Pritchard. We're not laying pipe,
we're talking about poetry.

Cameron looks down at the graph he copied into his notes and quickly
scribbles it out.

KEATING
I mean, how can you describe poetry like
American Bandstand? I like Byron, I give
him a 42, but I can't dance to it.

Οσο υπερβολικό και αν ακούγεται ετσι ειναι ακομη η εκπαίδευση. Παπαγαλία, βαρεμάρα από παιδια και δασκάλους, απαξιώνεται και οδηγει τους πάντες στα φροντηστήρια καταρίπτοντας τον όρο "δωρεάν" και πλουτίζοντας τους οχι καλα αμοιβόμενους στην δουλεια τους καθηγητες και ρουφοντας το αιμα των γονιών.

Οποιος εχει όρεξη για δουλειά απομονώνεται από τον περίγυρο και διαβάλλεται.

Ποια η λύση? ΔΕΝ ΞΕΡΩ.

Η δασκαλα κουμπάρα μου πάντως που ξόδεψε τα απογευματα μιας ολόκληρης χρονιας για να βαλει τα παιδια στο πνευμα (και οχι στο γραμμα) της αρχαιας τραγωδίας (ιδιαιτερα του Θηβαϊκου κύκλου) κατηγορήθηκε για εγωπάθεια και προσπάθεια προβολής του εαυτού της. Ακόμα και ετσι να ειναι το προτιμω. Προτιμω μια δασκαλα που θελει να δουλέψει με τα παιδιά μου έστω και από εγωϊστικά κίνητρα από όλες τις άλλες που κοροϊδεύουν τον κόσμο.

 

[ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ]

Συγνώμη δηλαδή, τώρα έχουμε πεισθεί ότι η γνώση θα αποκτηθεί με τις δραστηριότητες, δηλαδή μεταφορά εμπειρίας απο το περιβάλλον; μοιραία ότι είναι η οικογένεια θα συνεχισθεί και στους απογόνους. Η πολύπλευρη και πλατύτερη γνώση τι έγιναν; Δεν ξέρω ρε παιδιά, δηλ. ένας καρδιολόγος πώς θα γίνει καρδιολόγος; Το ότι χρειάζονται παραπάνω απο μία κατευθύνσεις στην παιδεία σαφώς, το ότι οι επιστήμες δεν είναι μόνο βιοπορισμός και πάλι μέσα, αλλά έχονταε ο καθένας την γνώση του περιβάλοντος πως θα αξιολογηθεί; Το ότι πρέπει να φτιάξουμε την κοινωνία με άλλες υποδομές και όχι ο άνθρωπος ζεί για να δουλεύει σαφώς!!! Αρα το πρόβλημα γενικότερο και φυσικά δεν μπορείς να αλλάξεις μόνο μία παράμετρό του.

 

[Lepton]

Δε νομίζω ότι οι θέσεις του περιορίζονται στη διενέργεια δραστηριοτήτων. Υποστηρίζει γενικότερα την απόκτηση γνώσης με πολύπλευρο τρόπο (βίωμα, έρευνα, πληροφόρηση, παράδειγμα κ.λπ.), σε αντίθεση με την παράθεση πληροφοριών και τον πιθηκισμό μεθόδων. Τα ίδια πράγματα, δηλαδή, πρέπει να δοθούν αλλιώς. Ειδάλλως δεν αφομοιώνονται, απλώς διατηρούνται μετά βίας μέχρι την επόμενη εξέταση.

Εγώ θα ήθελα να ρωτήσω την ομήγυρη πως βλέπει το θέμα της κατ' οίκον εκπαίδευσης. Είναι το μόνο ουσιαστικό σημείο στο οποίο έχω αντιρρήσεις στα λεγόμενα του "γάτου" δάσκαλου.