Κλασσική μουσική:
-Δεν άκουγε κανείς στο σπίτι
-Δεν σπούδασε κανείς, δεν άκουγε κανένας φίλος
-Δεν έγινε καμμιά σοβαρή προσπάθεια στο σχολείο, να μας γίνει οικεία
-Την είχαμε για μπαμπούλα στην (κρατική) ΤV σε κάθε σεισμό, καταποντισμό, αιφνίδιο θάνατο, τραγικό γεγονός.
-Πιο μετά, μου τύχανε κανα δυό που την ξέρανε, αλλά δε γουστάρανε κουβέντες με την πλέμπα.
-Παγιώθηκε με τον καιρό η άποψή μου, πως είναι ένα χόμπυ για αυτούς που συντηρούν τα ωδεία. Με γειά τους με χαρά τους..
Ωσπου,
-Κάποιος φίλος που
ήξερε, μου πρότεινε απλά να δώ την ταινία
"Amadeus" που παιζόταν τότε. Του έκανα το χατήρι και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Έτσι απλά. Ίσως και απλοϊκά, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Την είδα και την ξαναείδα αρκετές φορές.
Ο
σεβασμός παραχώρησε τη θέση του στην αδιαφορία (και εν πολλοίς και την αποστροφή) απέναντι στο είδος.
Αφού δειλά-δειλά, άρχισα να ακούω και... Τρίτο!
Κατάλαβα τότε, πόσο μεγαλείο μπορεί να κρύβει μια μουσική, που την είχα για το μουσείο.
Και
πως η μουσική,
διαχρονικά, μπορεί και εκφράζει τα ανθρώπινα πάθη και συναισθήματα.
Πήρα και μερικούς δίσκους, έτσι χωρίς μπούσουλα και καθοδήγηση.
Και τους άκουγα, όχι πολύ συχνά είναι η αλήθεια, πάντως τους άκουγα.
Και κατάλαβα πως, για να ψάξω στην τύχη αυτά που πιθανώς θα μου άρεσαν, θάταν τρομερά επίπονο και εγώ δεν ήμουν έτοιμος. (Το ίδιο βέβαια και για άλλα είδη μουσικής, γενικά, εκείνη την περίοδο).
Και τα πράγματα έμειναν κάπως έτσι, για πολύ καιρό
Και μετά βρέθηκα σ' αυτό το φόρουμ, όπου γνώρισα εκλεκτούς φίλους και ανθρώπους που μέσα απο τα γραφτά τους, με το συναισθηματικό πλούτο και αληθινό μουσικό κριτήριο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κατεβάζουν αυτή τη σπουδαία μουσική στο λαό.
Οι άλλες κοινές μουσικές μας προτιμήσεις, είναι αλήθεια, στάθηκαν αφορμή να παρακινηθώ ξανά και να αρχίσω να ψάχνω κι αυτή, τη μεγάλη μουσική.
Βήμα-βήμα είναι τελικά πιό εύκολο, αν έχεις καλούς δασκάλους.
Γι' αυτό ήμουν και αντίθετος με την ιδέα που εμφανίστηκε κάποια στιγμή, να δημιουργηθεί δηλαδή ειδική υποκατηγορία στη Μουσική, μόνο για την κλασσική. Θάταν σαν να την ξαναβάζαμε στο ντουλάπι με το καλό σερβίτσιο, για να μην συναναστρέφεται με τα ταπεινά και καθημερινά, ευτελή, σύγχρονα ποπ είδη.
Δεν έχω προχωρήσει πολύ, όπως είπα, αλλά σε αυτή την σύντομη πορεία, έχω ακούσει μουσικές που με έχουν πραγματικά συγκινήσει.
(Κι άλλες βέβαια που
δεν, αλλά εκεί λέμε απλά, οτι δεν τις έχουμε.. καταλάβει ακόμα
)
Στα πλαίσια αυτά, θα πω πως ότι (λίγα) έχω ακούσει απο Μότσαρτ μου έχουν αρέσει πολύ και (έκπληξη) ακόμη και ο "Αυλός" (χωρίς να έχω λιμπρέτο), μου κράτησε την προσοχή ακούγοντας τον (χωρίς να είμαι και φάν της όπερας) , ενω το Ρεκβιεμ, κυριολεκτικά με καθήλωσε.
Και βέβαια έχω πάντα στα υπόψη τα σχετικά θρέντ, για παραπέρα εξερεύνηση κάποιων απο τα έργα του στο μέλλον.
Μια γνώμη ενός .."άλλου"
)
