Όσοι δεν μπορούν στην πυρά?
Οπως σου εχω υποσχεθει Δημητρη Jim…, εκανα μια, -ισως για καποιους επαιοντες της γερμανικης να ειναι κι «ελευθερη»-, μεταφραση με οσα ελληνικα μου χουν «απομεινει» ακομη....Λογω των περιστασεων,εκλεψα χρονο απο κατι αλλο και την εχεις νωριτερα απ οτι περιμενες.Με κατατροπωνει η ευγενεια,οπου κι οπως με «συναντησει» αυτη...Για σενα λοιπον και για οσους αλλους ενδιαφερονται να μαθουν τι ηταν αυτο που με συγκινησε.....
....εχω εκφραστει και παλαιοτερα «αλλου» για τον αντικτυπο που ειχε μεσα μου το τριωρο, κατα τη διαρκεια του οποιου «κυλουσε η ζωη του Μοτσαρτ μπροστα στα ματια μας...Δεν ηταν εξωραιστικα,εξιδανικευμενα,αλλα ωμα και ρεαλιστικα δοσμενο.Μια ιδιοφυια με ευθραστο ψυχισμο κατα τη γνωμη μου,που προκαλει καταρρακτη συναισθηματων καθως ταλανιζεται απο το ‛χαρισμα’ και προσπαθει απεγνωσμενα να ισορροπησει στο σχοινι,....ενω δεν εχει μαθει ακομη να περπαταει....!»
Απολαυστε παρακαλω....
«Παραιτουμαι απο την ευνοια καθε Αρχιδουκα,
Οπως επισης και απο τις πουδραρισμενες μπουκλες.
Η μουχλα απο τη σκονη και την οσμη του λιβανιου δεν μου αρκει πια....
Θελω να νοιωσω την πραγματικη ζωη.
Εχει παχια,κοκκινα χειλη ,
Μυριζει κρασι
Και μου ζεσταινει τα βραδυα.
Μου ψιθυριζει,κλαιει και γελα.
Το ερωτημα ειναι μοναχα:
Πως μπορει ν απαλλαγει κανεις απο τη σκια του?
Πως να πεις οχι στο πεπρωμενο?
Πως να συρθεις εξω απ το ιδιο σου το πετσι?
Πως μπορει κανεις να γινει ποτέ καποιος αλλος?
Ποιον να ρωτησεις,
Οταν δεν κατανοεις κι εσυ ο ιδιος τον εαυτο σου?
Πως μπορει κανεις να ειναι ελευθερος,
Οταν δεν μπορει να ξεφυγει ποτέ απ τη σκια του?
Τι να την κανω την Αθανασια!
Πριν τον Θανατο θελω να ζησω!!!
Η μυρωδια του ταφου απ τα δαφνοστεφανα
δεν μπορει να με ναρκωσει,-αναισθητοποιησει- πια....
Τι ειναι η ωραιοτερη Συμφωνια
μπροστα σ ενα μαλακο στηθος?
Κανενας ηχος βιολιου δεν μπορει να ειναι τοσο τρυφερος,
Οσο ενα χερι αναμεσα στα μαλλια.
Το ερωτημα ειναι μοναχα.....
........
Διπλα σου στεκεται ενας δαιμονας με τη μορφη ενος αγοριου.
http://www.youtube.com/watch?v=ONXuvMywphg&feature=related
Αυτον μοναχα θα πρεπει να υπηρετεις.
Μονο γι αυτον εχεις γεννηθει.
Πισω σου στεκεται ενας δαιμονας
Με τη μορφη ενος αγοριου
Μερα και νυχτα ειναι μαζι σου.
Ο φοβος που μου κλεβει την ανασα
Μολυβι ειναι πανω στους ωμους μου,
Σιωπη που μου θετει ερωτηματα
Και καμμια απαντηση δεν δινει στο «Γιατι» μου....
Αθεατες ματιες,
Που με πνιγουν....
Ο ισκιος που μ ακολουθει –πιστευω πως μια μερα θα μ αποτελειωσει κιολας.......
Πως να ξεφυγεις απ τη σκια σου........
..........
Πως μπορω να ζησω
Οσο καιρο θα πρεπει να υπηρετω ακομα τη Μοιρα μου?
Δεν θα μπορεσω ποτέ,ποτέ...ποτέ πια να δραπετευσω απο τη σκια μου?»