Ποιά μουσική φόρμα προτιμάτε και γιατί;

Skakinen

AVClub Fanatic
22 November 2006
10,365
Αθήνα
Επειδή λοιπόν έχει πέσει λίγο μούχλα στη κατηγορία ας θέσω ένα θέμα από τα θεμελιώδη:
Ποιά είναι η μουσική φόρμα την οποία προτιμάτε και γιατί;

Με λόγια (τραγούδι,όπερα) ή μουσική χωρίς λόγια;
Μικρής διάρκειας μουσικό έργο όπως είναι το τραγούδι ή πιο εκτεταμένες μορφές όπως τα έργα που συναντάμε στην κλασσική μουσική (σονάτα,συμφωνία κλπ) ή στην jazz.

Για να μιλήσω βιωματικά και να δώσω το έναυσμα για να ξεκινήσει κάποια συζήτηση , από τα εφηβικά μου χρόνια το τραγούδι σαν φόρμα δεν με κάλυπτε (και δεν με καλύπτει) πλήρως για δύο λόγους:

1. Οι στίχοι προδιαθέτουν με αυτό στο οποίο αναφέρονται και οι συνειρμοί δημιουργούνται είτε το θέλουμε είτε όχι. Ένας από τους λόγους που δεν μου αρέσει η όπερα είναι αυτός ( αν και είχα δώσει περίπου 55.000 δρχ πριν 10 χρόνια περίπου για να αποκτήσω το ''Δαχτυλίδι" του Wagner - το μόνο ολοκληρωμένο έργο όπερας που περιλαμβάνεται στη δισκοθήκη μου :blush: ).
Θα μου πει κάποιος ότι σε πολλά τραγούδια μπορεί να βρούμε στίχους διαμάντια. Δεν διαφωνώ αλλά προσωπικά αν ήθελα στίχους διαμάντια θα ανέτρεχα στην ποίηση. Αν ήθελα να "προβληματιστώ" θα προτιμούσα πχ ένα δοκίμιο.
Προτιμώ τον Λόγο να διαβάζεται και την Μουσική να ακούγεται. Το τραγούδι , κατά την ταπεινή μου άποψη , είναι ένα υβρίδιο (το οποίο βέβαια γέρνει σαφώς προς τη μουσική).
Θέλω τη μουσική να περνάει απερίσπαστη και ασυνόδευτη μέσα μου και να δημιουργεί μόνη της συνειρμούς ,αναφορές ,συναισθήματα.

2. Από μουσικής πλευράς το τραγούδι είναι πολύ σύντομο. Αποτελείται (συνήθως) από δύο μελωδίες (ρεφρέν,κουπλέ) ίσως και κάποια ακόμη για να γεφυρώσει τις δύο πρώτες και αυτό ήταν. Αυτό που ζητούν τ'αυτιά μου ήταν (και είναι) δύο ή και παραπάνω θέματα τα οποία θα αναπτυχθούν με πολύπλοκο και δαιδαλώδη συχνά τρόπο , θα επαναληφθούν παραλλαγμένα λίγο ή περισσότερο , θα παρεμβληθούν άλλα με σύντομο ή όχι τρόπο , με λίγα λόγια να ξετυλιχτεί το κουβάρι της μουσικής όσο το δυνατόν περισσότερο.
Κάτι τέτοιο δεν μπορεί το τραγούδι να το δώσει.
Όχι βέβαια ότι δεν άκουγα και δεν ακούω τραγούδια αλλά για την σοβαρή ακρόαση θα προτιμήσω πιο εκτεταμένες μουσικές φόρμες χωρίς λόγια.
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί κατά καιρούς έχω κολλήσει με τον Jarrett και τα solo recital του ή πιο παλιά με τις συμφωνίες - ποταμούς του Bruckner και λιγότερο του Mahler.

Αυτά από μένα για αρχή...
:smile:
 
Last edited:
Σίγουρα ,ανάλογα με την ώρα και την διάθεση.´
Οσον αφορά στην κλασσική πάντως όσο μεγαλώνω τόσο πιό πολύ στρέφομαι απο τα ´μεγάλα έργα´στίς σονάτες και στα κουαρτέτα.
Θεωρώ ότι εκεί οι συνθέτες ´δοκιμάζουν´πιό πολύ τίς ιδέες τους και γενικά σε αυτές τίς φόρμες,ανακαλύπτω,για τα γούστα μου,τήν μεγάλη μουσική.
Απο την όπερα ενώ απο μικρός γνώριζα αρκετά καλά πολλές όπερες τού Ιταλικού belcanto, τα τελευταία χρόνια ´ψάχνω´όπερες τού 20ού αιώνα ,τον Βάγκνερ και τον όψιμο Βέρντι.Εχω όμως πολύ δρόμο ακόμα.
Δυστυχώς ,μιά ζωή δεν φτάνει γαμώ το....
 
Τον τελευταίο καιρό, βλέπω ότι ακόμα και στα πλαίσια της rock αναζητώ albums τύπου "concept", δηλαδή αυτά στα οποία τα tracks είναι ενωμένα μεταξύ τους και ο δίσκος αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο (τα μεγάλα 70'ς που λέγαμε). Προφανώς έχει αρχίσει να με συγκινεί περισσότερο ο τύπος που αναφέρει ο Skakinen.
Παρόλο που δίνω βάση κυρίως στην ορχηστρική πλευρά ενός μουσικού θέματος, ο στίχος είναι καλοδεχούμενος, αν όντως έχει κάτι να πει.

Στην κλασική ακόμα δε μπορώ να εμβαθύνω, τον τελευταίο ενάμισι χρόνο άρχισα να ασχολούμαι με τη τζαζ, η ροκ είναι παλιά αγάπη και σταθερή αξία βεβαίως βεβαίως.

Υπάρχει βέβαια και ο κίνδυνος σ' ένα μουσικό θέμα που επαναλαμβάνεται να γίνει κουραστικό, αν ο καλλιτέχνης το κάνει απλώς για να βγάλει μεγάλης διάρκειας μουσικά κομμάτια και να κάνει επίδειξη τεχνικής. Αυτό συμβαίνει συχνά σε ορισμένες δήθεν "progressive rock" μπάντες, που πολύ θα ήθελαν να είναι αλλά λυπούμαστε, δε θα μπορέσουμε...

Από την άλλη, υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι απαραίτητο και το πιο σύντομο, έντονο και "χορευτικό" μουσικό κομμάτι (είτε είναι τραγούδι είτε όχι). Τι να κάνουμε, η μουσική είναι και μέσο εκτόνωσης.

Γενικό συμπέρασμα, μ' αρέσει να κρατάω μια ισορροπία ανάμεσα σε όλα...
 
Τις περισσότερες φορές είναι θέμα διάθεσης. Φυσικά όμως υπάρχουν προτιμήσεις. Το τραγούδι για 'μένα γενικότερα βρίσκεται στην κορυφή των προτιμήσεων, ανεξαρτήτως είδους και διάθεσης. Ο λόγος είναι ότι η ανθρώπινη φωνή είναι το αμεσότερο και με την μεγαλύτερη ευρύτητα μουσικό όργανο που υπάρχει. Κανένα άλλο όργανο δεν μπορεί να συναγωνιστεί την ελευθερία που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη (ειδικά την γυναικεία) φωνή.

Ο στίχος συμπληρώνει, δίνοντας τον ιδανικό συνδυασμό. Με εξαίρεση την όπερα που δεν την αντέχω λόγω ύστατου (τις περισσότερες φορές) βερμπαλισμού, σε όλα τα άλλα είδη της μουσικής έχω βρει περιοχές που καταφέρνουν και συνθλίβουν την ζοφερή πραγματικότητα.

Επειδή όμως μιλήσαμε για διάθεση, τα τραγούδια ή και ενίοτε η μουσική θέλω να είναι συχνά-πυκνά θλιβερά-μελαγχολικά, δηλαδή μάλλον βασανιστικά και επ'ουδενί easy listening γιατί μόνο έτσι αισθάνομαι ότι συμμετέχω. Υπάρχουν μουσικές που το μεταφέρουν αυτό, υπάρχουν και τραγούδια. Συνήθως δεν αρέσκομαι σε μεγαλεπήβολα έργα με πομπώδη ύφος και "οικουμενικό" χαρακτήρα. Προτιμώ τα πιο προσωπικά/εσωτερικά. Αυτά που είναι για τους λίγους όπως λέει και ο Λύμπε. Οπότε το underground έχει την τιμητική του.

Από τον ευρύτερο χώρο της ροκ, πρώτη θέση κατέχει το new/dark wave. Τα υπόλοιπα ακολουθούν. Η underground κιθαριστική ποπ, επίσης κατέχει υψηλό ποσοστό στις προτιμήσεις μου. Από την ηλεκτρονική ήπειρο (που της λείπει στο μεγαλύτερο μέρος η φωνή) θα προτιμήσω το ambient. Η χορευτική μουσική δεν συνηθίζεται (τουλάχιστον στο σπίτι) αλλά κάποια μου αρέσουν πολύ. Στην ορχηστρική (~κλασσική) μουσική, πρώτη θέση παίρνουν οι σονάτες για πιάνο, μετά η μουσική δωματίου και τέλος οι συμφωνίες και τα ορατόρια. Προτιμώ την προκλασσική περίοδο και ιδιαίτερα το Γρηγοριανό Μέλος, τους Ιταλούς (Albinoni, Vivaldi, Locatelli, Coreli, κλπ) και τις αρχές (Debussy, Satie, Rachmaninov, Copland, εξπρεσιονισμός, προγραμματική κλπ) και τέλη (Glass, Part, Mertens, Preisner κλπ) του 20ου αιώνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου αρέσει ο Wagner ή ο Mahler για παράδειγμα. Είναι από τους αγαπημένους. Από τζαζ, μάλλον προς την ECM (Jarrett, Darling, Garbarek, Micus κλπ). Στον Ελληνικό χώρο πρώτη θέση έχει ο Χατζηδάκις και μετά ακολουθούν οι υπόλοιποι.

Αγαπημένες δισκογραφικές: 4AD, ECM, Factory. Όλα τα παραπάνω αφορούν την παρούσα χρονική περίοδο και δύναται να αλλάξουν στο μέλλον ανάλογα με την διάθεση. Δυστυχώς (όπως είπε και ο Σπύρος) μια ζωή δεν φτάνει..
 
Αν ήταν να αποδώσω τα εύσημα σε κάποια δισκογραφική, μόνο η Factory θα μπορούσε να είναι, λόγω τρόπου σκέψης. Οι υπόλοιπες λίγο-πολύ... εταιρείες ήταν.
 
...κανένας ομοϊδεάτης βρε παιδιά δεν υπάρχει που να μην αντέχει τα λόγια (στίχους) μαζί με τη Μουσική;
:confused:
 
Re: Απάντηση: Ποιά μουσική φόρμα προτιμάτε και γιατί;

Οσον αφορά στην κλασσική πάντως όσο μεγαλώνω τόσο πιό πολύ στρέφομαι απο τα ´μεγάλα έργα´στίς σονάτες και στα κουαρτέτα.
Θεωρώ ότι εκεί οι συνθέτες ´δοκιμάζουν´πιό πολύ τίς ιδέες τους και γενικά σε αυτές τίς φόρμες,ανακαλύπτω,για τα γούστα μου,τήν μεγάλη μουσική.

Κι εγώ έχω την αίσθηση ότι στις σονάτες είναι που οι συνθέτες βρίσκονται σε πιο βαθύ διάλογο με τη Μουσική χωρίς ίσως να περισπώνται και από την έγνοια της επιλογής των κατάλληλων ηχοχρωμάτων από την παλέττα της ορχήστρας.
Το λιτό, δωρικό (συγκριτικά) ηχόχρωμα του πιάνου παρουσιάζει αφτιασίδωτη και αληθινή την Μουσική τους.
 
Re: Απάντηση: Ποιά μουσική φόρμα προτιμάτε και γιατί;

Δυστυχώς ,μιά ζωή δεν φτάνει γαμώ το....

...Σπύρο, και δύο και τρεις να ήταν οι ζωές πάλι δεν θα έφταναν σ'αυτούς που αρέσκονται στις αναζητήσεις και θέλουν να πιστεύουν ότι την Ιθάκη τους θα τη βρουν λίγο πριν εκμετρήσουν το ζην έτσι ώστε να μην αναγκαστούν να ζήσουν χωρίς μια Ιθάκη να τους περιμένει...
:smile:
 
Μουσικές φόρμες?
Καμία απολύτως, ζουμί νά'χει κι'ότι θέλει ας είναι. Μία μικρή απόκληση (θετική) προς την pop με μπόλικη ψυχεδέλεια. :smash:
Και χωρίς στίχο ακόμη καλύτερα!
Καταραμένο να'ναι... και σκοτεινό...αρκεί!
 
Αγαπητέ μου Skakinen,έχω την εντύπωση,κατ´εμέ,ότι οι άνθρωποι μεγαλώνοντας,στίς τέχνες και στην μουσική έχουν ορίσει ένα τόπο σαν Ιθάκη(ευρύ μουσικό τόπο),συνεχίζουν ασφαλώς να αναζητούν,ενθουσιάζονται με νέες ανακαλύψεις,αλλά πετάνε και πετραδάκια στον δρόμο,σαν τον Κοντορεβυθούλη,για να γυρίσουν ´πίσω´ όταν νοιώσουν την ανάγκη.Μια τέτοια μουσική Ιθάκη ,εμένα με ησυχάζει.
:ernaehrung004:
 
Επειδή λοιπόν έχει πέσει λίγο μούχλα στη κατηγορία

αυτό -τη μούχλα- το είδα και παραδίπλα σ ένα νήμα και δεν το κατάλαβα. Εγώ πιστεύω πως η κατηγορία της μουσικής είναι από τις πιο ζωντανές και ανήσυχες σε ολόκληρο το φόρουμ. Πανσπερμία από στιλ και 15-20 εξαιρετικοί δίσκοι κάθε μήνα, τους περισσότερους από τους οποίους, δεν έχω δεί να συζητούνται ή να παρουσιάζονται πουθενά αλλού, είτε στον έντυπο είτε στον ηλεκτρονικό Τύπο.
Μάλλον έχω διαφορετική αντίληψη περί ...μούχλας :p
Ου γαρ έρχεται μόνον :rolleyes:

Τώρα, όσον αφορά την όπερα: η πραγματικά Καλή όπερα, για μένα, απλά Δεν έχει αντίπαλο. Φτάνει ν ακούσει κανείς την "αποτυχημένη" όπερα του Bellini "Beatrice di Tenda", ένα παραγνωρισμένο Αριστούργημα που σπάνια ηχογραφείται και ακόμα πιο σπάνια ανεβαίνει στις Λυρικές Σκηνές ανα τον κόσμο. Ακούστε το ντουέτο στο φινάλε της πρώτης πράξης και μου λέτε: Η τέλεια ισορροπία, μιά εξαίσια μελωδία που η έντασή της πολλαπλασιάζεται δραματικά όταν "σπάει" σε αντιφωνικό διάλογο.

Η η περίφημη σκηνή της τρέλλας στο "I Puritani" του ιδίου (Bellini), με τη φωνή της Ελβίρας:
O rendete mi la speme
O lasciate, lasciate mi morir
- Λειώνω.

Τα lieder του Schubert επίσης. Ακούστε τη "Μαργαρίτα στο Ροδάνι" και προσαπαθήστε να φαντασθείτε τους στίχους του Γκαίτε χωρίς το πιάνο που συνοδεύει. Τους έχω διαβάσει άπειρες φορές και ποτέ δεν έκλαψα. Αλλά τους άκουσα με τη Schwarzkopff με συνοδό τον Edwin Fisher στο πιάνο και κόντεψα να πεθάνω.
 
Last edited:
Απάντηση: Re: Ποιά μουσική φόρμα προτιμάτε και γιατί;

Τα lieder του Schubert επίσης. Ακούστε τη "Μαργαρίτα στο Ροδάνι" και προσαπαθήστε να φαντασθείτε τους στίχους του Γκαίτε χωρίς το πιάνο που συνοδεύει. Τους έχω διαβάσει άπειρες φορές και ποτέ δεν έκλαψα. Αλλά τους άκουσα με τη Schwarzkopff με συνοδό τον Edwin Fisher στο πιάνο και κόντεψα να πεθάνω.

Υπερθεματίζω. Ανάλογο προσωπικό παράδειγμα με τα ποιήματα του Μύλερ στο Χειμωνιάτικο Ταξίδι.