Αν καποιος "βλεπει" βολτες στο διαστημα, δεν φταιει ο Μεξικανός δημιουργος της, ουτε φυσικα και η χωρα παραγωγης, αλλα η αρτηριοσκλήρυνση των αισθησεων απο την καθολικη κυριαρχια της λογικης, εις βαρος της αισθαντικότητας. Κατι αντιστοιχο με την αντίληψη της αφηρημένης τεχνης, ως αφηρημένη. Το μονο αφηρημενο ειναι το μυαλο του ελληνα "φιλου της τεχνης" μεταφραστη, οπου ο ορος abstract art, αποδόθηκε ως αφηρημενη τεχνη και οχι ως αφαιρεση ολων των παραστατικών στοιχείων για την ανάδειξη του σημαντικού -αισθαντικού.
Η αναγωγη του θεματος της ταινιας και της αντιληψης που εχει προσδώσει ο δημιουργος της, για την βαρυτητα ειναι τουλαχιστον συγκινητική. Αρκει το πρωτο μονοπλανο και η μετέπειτα περίτεχνη χρηση της κινηματογραφικης γλωσσας.
Ο Cuaron ειναι μεγαλος θαυμαστης του Carl Theodor Dreyer, ενος απο τους σημαντικότερους δημιουργους του παγκοσμιου κινηματογραφου και ιδιαίτερα σημαντικός για τον ευρωπαικο κινηματογραφο. Στις δυο πιο σημαντικες και πολυεπιπεδες ταινιες του Cuaron (Children of Men, Gravity) υπαρχει αναφορα στο The Passion of Joan of Arc (αν οχι το πιο σημαντικο αριστουργημα του βωβου κινηματογραφου, σιγουρα η ταινια οπου απογείωσε τον ρεαλισμο και ουσιαστικά τελειοποίησε την γλωσσα του βωβου. Το The Passion of Joan of Arc ειναι το εργο οπου "βλεπουμε" (αισθανόμαστε) καθαρα αισθηματα, οτι ακριβως πετυχε ο σημαντικοτερος ζωγραφος του 20ου αιωνα, Rothko, με το πομπώδες ζωγραφικο του εργο και συγκεκριμένα με το rothoko chapel.
Ολη η προσπάθεια χιλιαδων χρονων για την αποδοση και καταγραφη άμεσων συναισθηματων, οπου προσπαθουσαν να απεικονισουν οι ζωγραφοι, δινεται με τον πιο αισθαντικο τροπο. Η ιδια καθαροτητα συναισθηματων υπαρχει και στο πανανθρώπινο εργο του Μizoguchi.
Ο Mizoguchi με τον ηρεμο στοχασμο του στο Μεγαλο του αριστούργημα (και ταυτοχρονα μια απο τις καλυτερες ταινιες ολων τον εποχων) Ugetsu με ενα απο τα καλυτερα μονοπλανα στην ιστορια του κινηματογραφου, συνδεει τον υπαρκτό κόσμο με τον μεταφυσικό.
Τι σχεση ομως εχουν ολοι αυτοι με το Gravity;
Στο The Passion of Joan of Arc με την Falconetti εχουμε μαλλον και την καλύτερη υποκριτική οπου εχει καταγραφεί ποτε σε φιλμ, οπως και εκτενής χρηση συμβολων.
Στο σύγχρονο Gravity, και ενω υπαρχουν αρκετες σκηνες και ομοιοτητες με την υποκριτική της Falconetti, εχουμε ταυτοχρονα και μια πιο σύγχρονη αντίληψη για την υποκριτική των ηθοποιών η οποια μοιαζει πιο πολυ με την αντίληψη του μεγαλου Bresson https://www.youtube.com/watch?v=DVODh2lkVdc
Η οποια, απορρίπτει την ηθοποιία του θεατρου, για μια νεα κινηματογραφικη ηθοποιία πληρως αποδεσμεύομαι απο αυτη του θεατρου.
Ο Clooney συμπεριφερεται λες και βγηκε βολτα στο διαστημα, ενω ταυτόχρονα περιφέρεται με άνεση και στους 2 κόσμους.
Το ιδιο εκανε και ο Dreyer στο αριστούργημα του Gertrud, στο οποιο οι ηθοποιοι δεν υποκρίνονται (μαλιστα κοιταζουν εκτος κινηματογραφικου πλανου) αλλα ειναι φορείς ιδεών, δινοντας διαχρονικοτητα στο θεμα (οπου ειναι η αιωνια αφοσίωσις και αγαπη) με τον καλυτερο κινηματογραφικο τροπο. Οι κινηματογραφικες καινοτομιες που εφερε ο Dreyer με σχεδον καθε του ταινια, πολλες, ειδικα στο Gertrud.
Rohmer, Bresson, Tarkovsky, Kieslowski αλλα κυριως ο Dreyer, ειναι ολοι μεγαλοι κινηματογραφιστες με χριστιανικο, μεταφυσικο προβληματισμο, πληρως ειλικρινείς, οπου εχουν κερδισει τιμια το χριστιανισμο τους και δεν βαπτίστηκαν "χριστιανοί" μόνο δια της βάπτισης.
Ο Cuaron με την δικη του μεταφυσικη ματια, βλεπει στον άνθρωπο ολες εκεινες τις αδυναμιες οπου τον βαραίνουν τον κρατουν δεσμιο ειτε στην προσωπική φυλακή του σωματος, ειτε σε αυτο που αποκαλούμε "σπιτι μας". Η βαρυτητα περα απο φυσικο φαινόμενο, ειναι προσωπική, κοινωνική και ανάγετε σε πανανθρώπινο στοιχείο.
Αν ομως καποιος "χρειαζεται" κειμενα, ειτε για να αποδεχτεί το αριστούργημα (που ειναι η αφορμη για το κείμενο -εξομολόγησης) αυτο, αλλα και τα υπόλοιπα που αναφέρονται, ειτε για να αισθανθεί μια ταινια (οπου ειναι σημαντικοτερο και απο να την κατανοησει πλήρως, -για εναν δημιουργο) ειτε ψαχνει διακαως μηνυματα, συμβολισμους, "καλογραμμενα" σεναρια και "δυνατες" ερμηνειες τοτε, καπου εκει, ο κινηματογραφος ως τεχνη εξανεμίζεται. Εξαλλου ποτε στην ιστορια του κινηματογραφο (ως τεχνη) δεν εκαναν αριστουργηματα, τα καλογραμμενα σεναρια και η υποκριτική δυνατότητα των ηθοποιών, ουτε και τα δανεισματα απο το χωρο του θεατρο. Ο κινηματογραφος ψαχνει συνεχως να βρει την δικη του κινηματογραφικη γλωσσα. Κινηματογραφο (ως τεχνη) δημιουργει αυτο που λεμε κινηματογραφικο ταλέντο και η ευαισθησία του δημιουργου, οπου ειναι άρρητα συνδεδεμένη με την ευφυια.
"Η ευφυια αυτου του κοσμου κατοικει στην ευαισθησια. Γι'αυτο και οι ευφυεις δεν υπηρξαν ποτε κριτες. Ηταν παντα ανθρωποι που κατανοουσαν ανθρωπους". Αρθουρ Μιλλερ.
Remake της ταινίας του 1947 (με πρωταγωνιστή τον Dany Kaye) από τον Ben Stiller, με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Ben Stiller.
Την περίμενα καιρό λόγω του trailer, που με είχε εντυπωσιάσει.
Καταπληκτική φωτογραφία και αρκετά καλό και πρωτότυπο σενάριο. Δεν κάνει κάποια μεγάλη κοιλιά και αν και έχει την δόση Αμερικανιάς, δεν είναι ενοχλητική.
Ωραίο χιούμορ, καταπληκτικά τοπία και καλοί ηθοποιοί.
Την ευχαριστήθηκα και ήταν όντως αυτό που περίμενα.
Επαυξάνω για το Mitty,νομίζω ότι οι εικόνες που παρέλασαν απο το προβόλι ήταν οι καλύτερες ως τώρα..Εντυπωσιακή ταινία,με έναν άριστο Stiller,και με ένα συγκινητικό στόρυ.Όντως ύμνος στην αισιοδοξία!
όντως ο Mitty ήταν καλή ταινία (7+ /10) με πολύ καλή εικόνα (σε 120" με BenQ W1070 βλέπω)
για μένα, η κορυφαία ταινία για προβόλι (αλλά και TV) που είδα τελευταία απο άποψη εικόνας,
παραμένει το "The Fall" (2006)
απίστευτη εικόνα, πανδαισία χρώματος, με τη μισή ταινία (το φαντασιακό μέρος) να είναι για Desktop Wallpaper.
δείτε τη (εννοείται σε αρχείο 12+gb έως Blu-ray)
όντως ο Mitty ήταν καλή ταινία (7+ /10) με πολύ καλή εικόνα (σε 120" με BenQ W1070 βλέπω)
για μένα, η κορυφαία ταινία για προβόλι (αλλά και TV) που είδα τελευταία απο άποψη εικόνας,
παραμένει το "The Fall" (2006)
απίστευτη εικόνα, πανδαισία χρώματος, με τη μισή ταινία (το φαντασιακό μέρος) να είναι για Desktop Wallpaper.
δείτε τη (εννοείται σε αρχείο 12+gb έως Blu-ray)
Μιά ταινία που συνήθως δεν τη βλέπει άντρας και αν τη δει είναι μάλλον παρέα με γυναίκα. :smile: Πρόκειται για μια αισθηματική κομεντί όπου δυό πιτσουνάκια, συμμαθητές στο high school, κάνουν δεσμό περνώντας από χίλια κύματα και στο τέλος ... να δείτε την ταινία.
Καλή εικόνα, ωραία πλάνα αλλά όχι τίποτε κορυφαίο. Ένας σπιντάτος τύπος (των ταινιών δράσης) με το ζόρι θα παρακολουθήσει μισή ώρα και αν. Αλλά:
Υπάρχει και η πρωταγωνίστρια, η Σαϊλίν Γούντλεϋ (αν την προφέρω καλά).
Την γνωρίσαμε στους Απογόνους (The Descendants) σαν τη μεγάλη κόρη του Κλούνεϋ και τώρα είναι το θηλυκό του ζευγαριού. Σε κάποια πλάνα δείχνει τόσο ερωτευμένη που ξεχνάς ότι ερμηνεύει ένα ρόλο. Αν κάτι δεν στραβώσει στο μέλλον θα γίνει ηθοποϊάρα! Είναι μόνο 23 ετών.
Ακόμα και το χαμόγελό της έχει κάτι μελαγχολικό, το χαμόγελο του μεγάλου καλλιτέχνη.
Αν δεν είναι κόπος δώσε σύνδεσμο να διαβάσω δηλώσεις.
Έχει περάσει σοβαρότατη περίπτωση σκολίωσης και ενδεχόμενα να της δημιούργησε ευαισθησίες. Εξάλλου ο πραγματικός καλλιτέχνης μια δόση τρέλας την έχει έμφυτη.
Εχω δεί το πρωτότυπο που κυριολεκτικά "δεν ακουμπιέται" (sic).
Σε σύγκριση με εκείνο, αυτό εδώ το βρήκα φτωχό.
Πάνε μόλις 2 βδομάδες που το είδα και το έχω σχεδόν ξεχάσει :nounder:
http://www.imdb.com/title/tt1959490/?ref_=fn_al_tt_1
NOE αρκετα καλη θα ελεγα αλλα και με αρκετες υπερβολες στην φαντασια και με συγκινηση κιολας στο τελος.περιμενα τον χοπκινς να εχει μεγαλυτερο και καλυτερο ρολο σαν ηθοποιαρα που ειναι αλλα καλη στο γενικο συνολο.
6,5/10
στο post 5962 o φιλος auteur με ειρωνευτικε γιατι δεν καταλαβα το μεγαλειο του Μεξικανου
εγω θα του αφιερωσω μια προσπαθεια ελληνικη
που την χαρηκα πολυ πολυ περισσοτερο απο κατι υπερπαραγωγες εκατομμυριων ....
Φίλε Στελιε η μονη μου αφορμη για το ποστ, ηταν οτι δεν ηταν μια ταινία για βόλτες στο διάστημα. Και οτι το budget και η χώρα προέλευσης μιας ταινίας δεν προσδιορίζει την καλλιτεχνική αξία της.
Σε καμια περιπτωςη δεν ήθελα να ειρωνεύτω κάποιον. Ειδικοτερα τα γραφόμενα σου οπου παρακολουθώ και παρακολουθώ μερικές ταινίες που προτείνεις ή της βάζω σε λίστα. Αν δημιουργήθηκε τέτοια αίσθηση, σίγουρα δεν έγινε εσκεμμένα.
Φίλε Στελιε η μονη μου αφορμη για το ποστ, ηταν οτι δεν ηταν μια ταινία για βόλτες στο διάστημα. Και οτι το budget και η χώρα προέλευσης μιας ταινίας δεν προσδιορίζει την καλλιτεχνική αξία της.
Σε καμια περιπτωςη δεν ήθελα να ειρωνεύτω κάποιον. Ειδικοτερα τα γραφόμενα σου οπου παρακολουθώ και παρακολουθώ μερικές ταινίες που προτείνεις ή της βάζω σε λίστα. Αν δημιουργήθηκε τέτοια αίσθηση, σίγουρα δεν έγινε εσκεμμένα.