Πως η ηλικια γινεται προνομοιο, πως η συμπληρωση χρονων ειναι κατι ουσιαστικο μεσω βιωματων σκεψεων και εμπειριων για να κατανοησεις και να απολαυσεις καποια εργα με την πραγματικη τους αξια. Γιατι η κατανοηση και η συναισθηση ενος εργου αυξανεται με την κατανοηση του κοσμου και την κατασταλαξη του νοηματικου γιγνεσθαι.
Αυτο εννιωσα οταν ειδα το
Επαγγελμα Ρεπορτερ υστερα δεν ξερω ποσα χρονια η μαλλον δεκαετιες...σιγουρα πανω απο δυο.
Και ηταν σαν να το εβλεπα πρωτη φορα, σαν να το κατανοουσα πρωτη φορα. Εξ αλλου δεν θυμομουν πολλα πραγματα, ισως και τιποτα.
Το πρωτο πραγμα που κατανοησα και αφου ειδα ηδη προσφατα την Εκλειψη και εχω δει συχνα τα δυο του γνωστα και "ροκ" εργα, ειναι η συνθετικη δυναμη του σκηνοθετη. Συνθετης οχι με νοτες αλλα με τοπια, γεωμετρικα σχηματα, μορφες ειτε εμψυχες ειτε αψυχες, οντολογικες εξαρσεις, χρωματα εκ του φωτος, αρχιτεκτονισμους.... Φυσικα ολα αυτα μεσα σε ενα ειδους περιπλανηση (οπως και το προηγουμενο), ο Αντονιονι περιφερει το βλεμμα του, βλεμμα γλυπτη, ζωγραφου η αρχιτεκτωνα, καταγραφει χαρακτηρες και ψυχοσυνθεσεις μεσα σε αυτα, και εσυ δεν εχεις παρα να βυθιστεις μεσα και να ακολουθησεις τις σκεψεις που σου προκαλουν. Ειτε κατα την διαρκεια, ειτε μετα το τελος του εργου. Και για οσον με αφορα, καταλαβα οτι ο χρονος που συμβαλεο στην κατανοηση ειναι απαραιτητος αλλα και προβλεπομενος. Πρεπει να εισαι σε κατασταση, να εισαι ετοιμος και προετοιμασμενος για να το δεις.
Περιπλανηση ναι. Αλλα οχι τυχαια. Εικονες περιστασεις χωροι που διαδεχονται οι μεν τους δε, φαινονται απροσδιοριστοι σε μια πρωτη στιγμη, αλλα ακολουθουν μια ιστορια, μια πορεια. Τελικα μπαινεις και παρατηρεις ενα ολοκληρο ψυχικο κοσμο...αυτον του Αντονιονι, οπου καταλαβαινεις οτι ειναι πραγματικα ενας ψυχικος κοσμος καλλιτεχνη. Μεσα απο ολη αυτην την συνθεση.
Ο Τζακ Νικολσον μεσα σε ολη αυτη την πλανη και περι-πλανη-ση, πανω σε ενα θεμελειωδες ερωτημα. Αυτο της ταυτοτητας. Μεσω μιας βουλησης ευκαιρακης, στιγμιαιας, απροβλεπτης, ασυλλογιστης, παρορμητικης, της ανταλαγης της με μια αλλη. Της απαλαγης του προσωπου απο αυτο που ειναι για να γινει καποιος αλλος που δεν γνωριζει καν...ο Λοκ γινεται Ρομπερτσον.... Εξαλλου ο ιδιος ο Αντονιονι απο Τσινετσιτα ασπρομαυου κοινωνικου σινεμα εγινε εγχρωμος μεταφραστης της μοντερνικοτητας στην Αμερικη στο Λονδινο τελικα στο Χολλυγουντ.
Στο φιλμ η ιστορια ξεκιναει στην Μαυρη σαχαρα σε μια καταπληκτικη ληψη τοσο εικονων οσο και ανθρωπων, και υστερα περιφερεται στην παλαια Ευρωπη, Γερμανια, Ντουμπροβνικ, Μπαρτσελωνα, τελος Ανδαλουζια. Καθε μερος ειναι και ενας πρωταγονιστης. Και εδω οπως και στο Blow Up ερχεται σαν καλεσμενος ενας αρχιτεκτωνας, και απο τους μεγαλυτερους. Ενα στοιχειο ερχεται παντα στα φιλμ του μαεστρου για να σηματοδοτει τον πολιτισμο, και πιθανως την πορεια του τα ορια του την ευραυτοτητα του παραλληλα με την πορεια -που μοιαζει αβεβαιη- του πρωταγονιστη.
Τελικα το λαθος που μπορει να γινει οταν δεις τα εργα του Αντονιονι οπως αυτο σε αρκετα νεαρη ηλικια, ειναι οτι μπορει να πιστεψεις οτι προκειται για μια διαδρομη τυχαια, αβεβαιη, αδηλη, αμφιβολη, για ενα "πειραματισμο" η για μια μεταμοντερνα εκφραση.
Τελικα προκειται για κατι τελειως αντιθετο, ειναι κατι πολυ συγκεκριμενο, με χαρτη πορειας και με δηλωμενη εστω και μεσα απο τις γραμμες την σκεψη του δημιουργου για την εποχη του αλλα και αυτην που ερχεται.
Δυσκολα βρισκω καποιον δημιουργο που να ειναι τοσο πρωτοστατης στο μεταιχμιο της μοντερνικοτητας ενω αυτο ο ιδιος να μην αποτελει καν μερος.
Ο Αντονιονι σκιαγραφησε την μοντερνικοτητα (και τις Ποπ Ροκ διαστασεις της) οντας ο ιδιος στον παλαιο ξεχασμενο -γερασμενο- κοσμο.
Τεραστειος.
