Ποίηση....γιατί όχι;
- Thread starter Κάλλη Συνοδινού
- Start date
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Τὸ δέντρο τῶν ἀγνοημάτων
Μιὰ συμφορὰ τυλίγεται στὸ δέντρο.
Ὅλοι οἱ ἀδικούμενοι δέντρα εἶναι
ἂν τὸ προτίμησαν αὐτό, μονάχα ν᾿ ἀδικοῦνται.
Ἡ συμφορὰ μὲ γήινο χρῶμα
τυλίγεται στὸ δέντρο.
Ὢ δύναμη τῆς ζωῆς
λιῶσε τῆς συμφορᾶς τὸ κεφάλι.
Νίκος Καρούζος.
Μιὰ συμφορὰ τυλίγεται στὸ δέντρο.
Ὅλοι οἱ ἀδικούμενοι δέντρα εἶναι
ἂν τὸ προτίμησαν αὐτό, μονάχα ν᾿ ἀδικοῦνται.
Ἡ συμφορὰ μὲ γήινο χρῶμα
τυλίγεται στὸ δέντρο.
Ὢ δύναμη τῆς ζωῆς
λιῶσε τῆς συμφορᾶς τὸ κεφάλι.
Νίκος Καρούζος.
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Ὅταν δὲν ἔχετε
μαντέψει τὴ δύναμη
ποὺ κάνει τὴν ἀγάπη
ἐφάμιλλη τοῦ θανάτου.
Ὅταν δὲν ἀμολήσατε ἀϊτὸ τὴν Καθαρὴ Δευτέρα
χωρὶς νὰ τὸν βασανίζετε
τραβώντας ὁλοένα τὸ σπάγγο.
Ὅταν δὲν ξέρετε πότε μύριζε τὰ λουλούδια
ὁ Νοστράδαμος.
Ὅταν δὲν πήγατε τουλάχιστο μιὰ φορὰ
στὴν Ἀποκαθήλωση.
Ὅταν δὲν ξέρετε κανέναν ὑπερσυντέλικο.
Ἂν δὲν ἀγαπᾶτε τὰ ζῶα
καὶ μάλιστα τὶς νυφίτσες.
Ἂν δὲν ἀκοῦτε τοὺς κεραυνοὺς εὐχάριστα
ὁπουδήποτε.
Ὅταν δὲν ξέρετε πῶς ὁ ὡραῖος Modigliani
τρεῖς ἡ ὥρα τὴ νύχτα μεθυσμένος
χτυποῦσε βίαια τὴν πόρτα ἑνὸς φίλου του
γυρεύοντας τὰ ποιήματα τοῦ Βιγιὸν
κι ἄρχισε νὰ διαβάζει ὦρες δυνατὰ
ἐνοχλώντας τὸ σύμπαν.
Ὅταν λέτε τὴ φύση μητέρα μας καὶ ὄχι θεία μας
Ὅταν δὲν πίνετε χαρούμενα τὸ ἀθῶο νεράκι.
Ἂν δὲν καταλάβατε πῶς ἡ Ἀνθοῦσα
εἶναι μᾶλλον ἡ ἐποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Μὴ μὲ διαβάζετε
ὅταν
ἔχετε
δίκιο.
Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν
δὲν ἤρθατε σὲ ρήξη μὲ τὸ σῶμα...
Ὥρα νὰ πηγαίνω
δὲν ἔχω ἄλλο στῆθος.
Nίκος Καρούζος:Ρομαντικός Επίλογος
μαντέψει τὴ δύναμη
ποὺ κάνει τὴν ἀγάπη
ἐφάμιλλη τοῦ θανάτου.
Ὅταν δὲν ἀμολήσατε ἀϊτὸ τὴν Καθαρὴ Δευτέρα
χωρὶς νὰ τὸν βασανίζετε
τραβώντας ὁλοένα τὸ σπάγγο.
Ὅταν δὲν ξέρετε πότε μύριζε τὰ λουλούδια
ὁ Νοστράδαμος.
Ὅταν δὲν πήγατε τουλάχιστο μιὰ φορὰ
στὴν Ἀποκαθήλωση.
Ὅταν δὲν ξέρετε κανέναν ὑπερσυντέλικο.
Ἂν δὲν ἀγαπᾶτε τὰ ζῶα
καὶ μάλιστα τὶς νυφίτσες.
Ἂν δὲν ἀκοῦτε τοὺς κεραυνοὺς εὐχάριστα
ὁπουδήποτε.
Ὅταν δὲν ξέρετε πῶς ὁ ὡραῖος Modigliani
τρεῖς ἡ ὥρα τὴ νύχτα μεθυσμένος
χτυποῦσε βίαια τὴν πόρτα ἑνὸς φίλου του
γυρεύοντας τὰ ποιήματα τοῦ Βιγιὸν
κι ἄρχισε νὰ διαβάζει ὦρες δυνατὰ
ἐνοχλώντας τὸ σύμπαν.
Ὅταν λέτε τὴ φύση μητέρα μας καὶ ὄχι θεία μας
Ὅταν δὲν πίνετε χαρούμενα τὸ ἀθῶο νεράκι.
Ἂν δὲν καταλάβατε πῶς ἡ Ἀνθοῦσα
εἶναι μᾶλλον ἡ ἐποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Μὴ μὲ διαβάζετε
ὅταν
ἔχετε
δίκιο.
Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν
δὲν ἤρθατε σὲ ρήξη μὲ τὸ σῶμα...
Ὥρα νὰ πηγαίνω
δὲν ἔχω ἄλλο στῆθος.
Nίκος Καρούζος:Ρομαντικός Επίλογος
o-Zone
AVClub Addicted Member
o-Zone
AVClub Addicted Member
Άγριο γεύμα
Παίρνω το δρόμο και μπαίνω βαθμηδόν στην πιο πυκνή
ουδέτερη μέρα του ανθρώπινου χρόνου
καθώς με πλήττει η διαβάθμιση της ύπαρξης
γλιστρώντας μέσα από μπερδέματα ύπουλα.
Οι αισθήσεις μου εξαρθρώνονται
τεράστια κύματα σχίζουν τη γλώσσα
πίθηκοι μαζεύουν το ονειρευόμενο κρανίο μου
και με αφελή σκληρότητα ρουφούν το μυαλό
ο ήλιος σκορπίζει τη φλόγα του στον οργασμό των ματιών μου
ένας ήλιος αγωνιώδης των παραλογισμένων
της απορράκωσης και της υποψίας
και οι σκιές έρπουν πάνω στη σάρκα μου
κρύβοντας την ακαταστασία μου τα ψέματα μου.
Παίρνω το δρόμο και μπαίνω βαθμηδόν στην πιο πυκνή
ουδέτερη μέρα του ανθρώπινου χρόνου
καθώς με πλήττει η διαβάθμιση της ύπαρξης
γλιστρώντας μέσα από μπερδέματα ύπουλα.
Οι αισθήσεις μου εξαρθρώνονται
τεράστια κύματα σχίζουν τη γλώσσα
πίθηκοι μαζεύουν το ονειρευόμενο κρανίο μου
και με αφελή σκληρότητα ρουφούν το μυαλό
ο ήλιος σκορπίζει τη φλόγα του στον οργασμό των ματιών μου
ένας ήλιος αγωνιώδης των παραλογισμένων
της απορράκωσης και της υποψίας
και οι σκιές έρπουν πάνω στη σάρκα μου
κρύβοντας την ακαταστασία μου τα ψέματα μου.
Λευτέρης Πούλιος
Τ' απόγευμα της έβδομης μέρας θ' αρχίσει η πομπή. Απ' το γκρίζο της πόλης θα προβάλλουν έκπληκτοι οι κάτοικοι. Στο πολύχρωμο τείχος θα πλησιάσουν ένας ένας να κρεμάσουν τα κειμήλιά τους. Το κορίτσι τις τιράντες του κι ο ερωτευμένος το κύμβαλο της τύψης. Γυναίκες με μαντήλες χρυσά τάματα για τα παιδιά τους. Ο λιμενεργάτης τα μάτια της γοργόνας απ' το ακρόπρωρο. Τα στρόφαλά του ύπνου οι υπνοβάτες κι οι κουρασμένοι κάρτες με τ' ανάκλιντρα της Θήβας. Οι φαντάροι τα δίκωχα κι οι ραβδοσκόποι τις διχάλες τους. Οι κολυμβήτριες τα γυαλιά τους. Κι άλλοι ανώνυμοι, χάλκινες μέδουσες και σκαραβαίους, σταυρουδάκια και κιλίμια, θαλασσογραφίες, μετρονόμους, φλάουτα και κονδυλοφόρους.
Σαν λιτανεία έρχονται αυτοί που δεν ανήκουν. Ένα καινούργιο κόσμο φτιάχνοντας για να τους κατοικήσει.
Γιάννης Ζέρβας, Τοιχογραφία
Σαν λιτανεία έρχονται αυτοί που δεν ανήκουν. Ένα καινούργιο κόσμο φτιάχνοντας για να τους κατοικήσει.
Γιάννης Ζέρβας, Τοιχογραφία
Ακόμη μια νύχτα
Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια μέσα στην Ελλάδα ακολουθώντας το χυμένο αίμα το σπαταλημένο.
Αίμα σταλαματιές κυλάνε στάζουν κάτω στον Άδη.
Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε.
Μόνο το χέρι τους υψώνεται και δείχνει τη μεριά που περπατάνε οι δολοφόνοι.
Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους
Τάκης Σινόπουλος
Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια μέσα στην Ελλάδα ακολουθώντας το χυμένο αίμα το σπαταλημένο.
Αίμα σταλαματιές κυλάνε στάζουν κάτω στον Άδη.
Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε.
Μόνο το χέρι τους υψώνεται και δείχνει τη μεριά που περπατάνε οι δολοφόνοι.
Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους
Τάκης Σινόπουλος
Διατηρώ το δικαίωμα
Μέχρι εδώ
Δεν θ' ακούσετε πια την ένστασή μου
Δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθώ
Σταματώ να βάζω ερωτήματα
Δεν θέλω την άποψή σας
Όλα έχουν απαντηθεί
Σιωπηλός παίρνω το λεωφορείο
Γκρίζο πικρό μπαμπάκι στόμα
Διασχίζω σακατεμένους δρόμους
Χωρίς να κρίνω τα βαθιά ανέκφραστα πρόσωπα
Χωρίς να ρωτώ τ' άγρια μάτια σε τι ελπίζουν
Γεύση στάχτης μπουκώνει το πρωινό
Σιωπηλός παραμένω
Αδιάφθορος
Την ανέκκλητη να εκτελέσω καταδίκη σας.
Από τη συλλογή Πάροδος Μοναστηρίου (1989) του Πρόδρομου Μάρκογλου
Το ποίημα είναι το αμέσως επόμενο του «Μέχρι εδώ» στη συλλογή και αναμφίβολα δίδυμό του.
http://www.youtube.com/watch?v=ywcrIyrR34E&feature=related
Μέχρι εδώ
Δεν θ' ακούσετε πια την ένστασή μου
Δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθώ
Σταματώ να βάζω ερωτήματα
Δεν θέλω την άποψή σας
Όλα έχουν απαντηθεί
Σιωπηλός παίρνω το λεωφορείο
Γκρίζο πικρό μπαμπάκι στόμα
Διασχίζω σακατεμένους δρόμους
Χωρίς να κρίνω τα βαθιά ανέκφραστα πρόσωπα
Χωρίς να ρωτώ τ' άγρια μάτια σε τι ελπίζουν
Γεύση στάχτης μπουκώνει το πρωινό
Σιωπηλός παραμένω
Αδιάφθορος
Την ανέκκλητη να εκτελέσω καταδίκη σας.
Από τη συλλογή Πάροδος Μοναστηρίου (1989) του Πρόδρομου Μάρκογλου
Το ποίημα είναι το αμέσως επόμενο του «Μέχρι εδώ» στη συλλογή και αναμφίβολα δίδυμό του.
http://www.youtube.com/watch?v=ywcrIyrR34E&feature=related
o-Zone
AVClub Addicted Member
Ανάμεσα στους ανθρωποφάγους
Τους είδα που άναβαν την πυρά,
κι η σιωπή τους βάρυνε απάνω μου
σαν απόφαση.
Τα τροχισμένα δόντια, τ’ αρπαχτικά νύχια.
Μα εκείνοι σώπαιναν πάντα
ανέκφραστοι κάτω απ’ τα μασκαρεμένα τους
πρόσωπα,
φορτωμένα στολίδια ψεύτικα
και λοφία.
Πίσω απ’ τις λόχμες,
σάλευαν κρυμμένα πλήθος δόρατα,
αόρατα μάτια και φτερά·
ενώ, βαθιά απ’ το δάσος,
έφταναν κιόλας ήχοι από σκοτεινά τύμπανα,
απόμακρα ουρλιαχτά, βραχνά μουγκρίσματα,
μαζί με βρυχηθμούς άλλων θηρίων.
Κι εγώ να περιμένω
δεμένος στο στύλο πιστάγκωνα,
ελπίζοντας και μη ελπίζοντας,
μόνος
ανάμεσα στους ανθρωποφάγους.
Τους είδα που άναβαν την πυρά,
κι η σιωπή τους βάρυνε απάνω μου
σαν απόφαση.
Τα τροχισμένα δόντια, τ’ αρπαχτικά νύχια.
Μα εκείνοι σώπαιναν πάντα
ανέκφραστοι κάτω απ’ τα μασκαρεμένα τους
πρόσωπα,
φορτωμένα στολίδια ψεύτικα
και λοφία.
Πίσω απ’ τις λόχμες,
σάλευαν κρυμμένα πλήθος δόρατα,
αόρατα μάτια και φτερά·
ενώ, βαθιά απ’ το δάσος,
έφταναν κιόλας ήχοι από σκοτεινά τύμπανα,
απόμακρα ουρλιαχτά, βραχνά μουγκρίσματα,
μαζί με βρυχηθμούς άλλων θηρίων.
Κι εγώ να περιμένω
δεμένος στο στύλο πιστάγκωνα,
ελπίζοντας και μη ελπίζοντας,
μόνος
ανάμεσα στους ανθρωποφάγους.
Κώστας Στεργιόπουλος
ΤΑ ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ (1971)
Μικρόκοσμος
Απόσπασμα από ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου που τραγούδησε η Μαρία Δημητριάδη
Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες μεσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ'έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ'αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ'άστρα είναι μακρυα
κι η γη μας τόση δα μικρή.
Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ'άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
είναι ενας άνθρωπος που τον αλλυσοδένουνε
Απόσπασμα από ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου που τραγούδησε η Μαρία Δημητριάδη
Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες μεσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ'έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ'αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ'άστρα είναι μακρυα
κι η γη μας τόση δα μικρή.
Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ'άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
είναι ενας άνθρωπος που τον αλλυσοδένουνε
Marilyn
Senior Member
- 8 September 2010
- 474
10 ΑΠΡΙΛΙΟY 1938 - Ζωή Καρέλλη
Κύριε, μη μου δίνεις την οδύνη πού περιέχω.
Είμαι το διεσταλμένο ρόδο δίχως σεμνότητα,
είμαι o καρπός πού αποστάζει ασύστολα χυμό,
είμαι ή θερμότατη καλοκαιρινή μέρα
πού αντηχεί το φως, την πυράδα του ήλιου.
Είμαι βαρύς από τον ίδιο εαυτό μου,
υποφέρω την έννοια του εαυτού μου
σε βάρος αισθήσεων υπέρμετρο.
Πολύχρωμο έντομο με έντονο χνούδι χρωμάτων
να πετάξω δεν δύναμαι πια.
Που ν’ αποθέσω τον εαυτό μου;
Η ζωή πιο ωραία,
ισάξια του θανάτου, με πληρώνει.
Κύριε, μη με παραδίνεις
στις δυνάμεις που περιέχω.
Να καταστρέψει η αρμονία
την ηδονή που αναθρώσκει,
να συνθέσω τη γαλήνη.
Τα λόγια μου σπρώχνονται
στα στόματα απ’ το σώμα μου,
όπως η ζωή που αναβλύζει απ’ τη γη
στην ορμή απ’ το θερμό φως.
Στους νεκρούς ανάμεσα πέρασα
γεμάτος ζωής προσφορά,
πώς θα μου απαντήσει
η σιωπηλή ζωή;
Έκραξα στους ζωντανούς ανάμεσα,
ποίοι είναι οι επιζώντες
και δεν ακούω ομιλία καμμιά;
Με διαπερνούν τα πρόσωπα,
ανόητοι περιπατητές της Κυριακής ημέρας,
άσχημος όχλος.
Περιέχω τον δρόμο με τα βρώμικα χαρτιά,
με τ’ ακατάλληλα σκουπίδια,
κατέχω τη στεκούμενη κατάσταση
της στατικής αηδίας στάσιμης,
μιλώ τα φθαρμένα λόγια της κοινής αντίληψης,
χαμογελώ στα πρόσωπα τα βδελυρά κι’ αδιάφορα
χωρίζομαι, αποχωρίζομαι, δεν υπάρχω,
βρίσκομαι στην αποσύνθεση.
Κύριε, μη μου δίνεις την οδύνη πού περιέχω.
Είμαι το διεσταλμένο ρόδο δίχως σεμνότητα,
είμαι o καρπός πού αποστάζει ασύστολα χυμό,
είμαι ή θερμότατη καλοκαιρινή μέρα
πού αντηχεί το φως, την πυράδα του ήλιου.
Είμαι βαρύς από τον ίδιο εαυτό μου,
υποφέρω την έννοια του εαυτού μου
σε βάρος αισθήσεων υπέρμετρο.
Πολύχρωμο έντομο με έντονο χνούδι χρωμάτων
να πετάξω δεν δύναμαι πια.
Που ν’ αποθέσω τον εαυτό μου;
Η ζωή πιο ωραία,
ισάξια του θανάτου, με πληρώνει.
Κύριε, μη με παραδίνεις
στις δυνάμεις που περιέχω.
Να καταστρέψει η αρμονία
την ηδονή που αναθρώσκει,
να συνθέσω τη γαλήνη.
Τα λόγια μου σπρώχνονται
στα στόματα απ’ το σώμα μου,
όπως η ζωή που αναβλύζει απ’ τη γη
στην ορμή απ’ το θερμό φως.
Στους νεκρούς ανάμεσα πέρασα
γεμάτος ζωής προσφορά,
πώς θα μου απαντήσει
η σιωπηλή ζωή;
Έκραξα στους ζωντανούς ανάμεσα,
ποίοι είναι οι επιζώντες
και δεν ακούω ομιλία καμμιά;
Με διαπερνούν τα πρόσωπα,
ανόητοι περιπατητές της Κυριακής ημέρας,
άσχημος όχλος.
Περιέχω τον δρόμο με τα βρώμικα χαρτιά,
με τ’ ακατάλληλα σκουπίδια,
κατέχω τη στεκούμενη κατάσταση
της στατικής αηδίας στάσιμης,
μιλώ τα φθαρμένα λόγια της κοινής αντίληψης,
χαμογελώ στα πρόσωπα τα βδελυρά κι’ αδιάφορα
χωρίζομαι, αποχωρίζομαι, δεν υπάρχω,
βρίσκομαι στην αποσύνθεση.
o-Zone
AVClub Addicted Member
Αγκίστρι
Στην ελλάδα η στάθμη του αυτονόητου
Χαμηλώνει στο βάρος κάθε μέρας
Τι ωραίες οι θάλασσες στα φοτοσόπ και τις βιτρίνες
—
Αυτόφωτος, σαν ψάρι της αβύσσου
Γυροφέρνει με λέξεις βαρίδια
Μολύβι στο λαρύγγι του βάθους
Προσευχή ανεβαίνει από τους κάλυκες
Αναπνευστήρα
Μήνυμα ας φτάσει στο βυθό
κι ας το βαστά αγκίστρι
Στην ελλάδα η στάθμη του αυτονόητου
Χαμηλώνει στο βάρος κάθε μέρας
Τι ωραίες οι θάλασσες στα φοτοσόπ και τις βιτρίνες
—
Αυτόφωτος, σαν ψάρι της αβύσσου
Γυροφέρνει με λέξεις βαρίδια
Μολύβι στο λαρύγγι του βάθους
Προσευχή ανεβαίνει από τους κάλυκες
Αναπνευστήρα
Μήνυμα ας φτάσει στο βυθό
κι ας το βαστά αγκίστρι
Θοδωρής Ρακόπουλος
o-Zone
AVClub Addicted Member
Fire and Ice
Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I've tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To know that for destruction ice
Is also great
And would suffice.
Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I've tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To know that for destruction ice
Is also great
And would suffice.
Robert Frost
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι
Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του
Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει
Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια
Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.
Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά
Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.
Nίκος Καββαδίας..
Federico Garcia Lorca..
Για να μήν ξεχνιόμαστε .Ο Καββαδιας ήταν αριστερός,μέλος τού ΕΑΜ και στο ποίημά του αυτό αναφέρεται, πέραν της δολοφονιας τού Lorca και στήν σφαγή τού Διστόμου,αλλά και στην εκτέλεση τών 200 στην Καισαριανή....απο τούς Ναζί και τούς ντόπιους συνεργάτες τους..
Ολα αυτά ειναι σήμερα ξανά απολύτως επίκαιρα γιατί τά φαιοπράσινα φασιστικά ''σκυλιά'' έχουν ξεπεράσει κάθε οριο παρακρατικού τραμπουκισμού .
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι
Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του
Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει
Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια
Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.
Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά
Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.
Nίκος Καββαδίας..
Federico Garcia Lorca..
Για να μήν ξεχνιόμαστε .Ο Καββαδιας ήταν αριστερός,μέλος τού ΕΑΜ και στο ποίημά του αυτό αναφέρεται, πέραν της δολοφονιας τού Lorca και στήν σφαγή τού Διστόμου,αλλά και στην εκτέλεση τών 200 στην Καισαριανή....απο τούς Ναζί και τούς ντόπιους συνεργάτες τους..
Ολα αυτά ειναι σήμερα ξανά απολύτως επίκαιρα γιατί τά φαιοπράσινα φασιστικά ''σκυλιά'' έχουν ξεπεράσει κάθε οριο παρακρατικού τραμπουκισμού .
Μπράβο Σπύρο που το έβαλες.
Το ποίημα είναι γεμάτο μεταφορές και συμβολισμούς.Ενδεικτικά:
Οι γαλέρες του θανάτου-ο στόλος των πλοίων του Φράνκο που κινήθηκαν στασιάζοντας από τη βάση τους στον Ατλαντικό
Ο γέρος ακαμάτης - ο βασιλιάς της Ισπανίας, γιος και πατέρας τεμπέλη (εννοεί την πολιτική του αδράνεια φυσικά).
Του ταύρου ο Πικάσο - η Γκερνίκα
Εφτά σκυλιά-οι εφτά στρατηγοί του Φράνκο κ.α.
Ο κεντρικός όμως κρυμένος πρωταγωνιστής είναι ο Άρης.
Το ποίημα γράφτηκε για αυτόν πίσω από τη μάσκα του Λόρκα σε καιρούς δύσκολους χρησιμοποιώντας μια εξαίσια αμφισημία παραλληλίζοντας σύμβολα της ιστορικής διαδρομής. Φασισμός, ναζισμός, αντιφασιστικά μέτωπα, πόλεμος, καταστροφή, κατοχή, σφαγές σε Ισπανία και Ελλάδα, η κοινή μοίρα των λαών, του ποιητή και του επαναστάτη.
Οι υποψιασμένοι όταν διάβασαν για ...φοράδα και ...δεμένος σταυρωτά κατάλαβαν. Αργότερα το παραδέχτηκε και ο ίδιος ο ποιητής σε ερώτηση του Κ. Γεωργουσόπουλου λίγο καιρό πριν φύγει στο τελευταίο μπάρκο.
Το ποίημα είναι γεμάτο μεταφορές και συμβολισμούς.Ενδεικτικά:
Οι γαλέρες του θανάτου-ο στόλος των πλοίων του Φράνκο που κινήθηκαν στασιάζοντας από τη βάση τους στον Ατλαντικό
Ο γέρος ακαμάτης - ο βασιλιάς της Ισπανίας, γιος και πατέρας τεμπέλη (εννοεί την πολιτική του αδράνεια φυσικά).
Του ταύρου ο Πικάσο - η Γκερνίκα
Εφτά σκυλιά-οι εφτά στρατηγοί του Φράνκο κ.α.
Ο κεντρικός όμως κρυμένος πρωταγωνιστής είναι ο Άρης.
Το ποίημα γράφτηκε για αυτόν πίσω από τη μάσκα του Λόρκα σε καιρούς δύσκολους χρησιμοποιώντας μια εξαίσια αμφισημία παραλληλίζοντας σύμβολα της ιστορικής διαδρομής. Φασισμός, ναζισμός, αντιφασιστικά μέτωπα, πόλεμος, καταστροφή, κατοχή, σφαγές σε Ισπανία και Ελλάδα, η κοινή μοίρα των λαών, του ποιητή και του επαναστάτη.
Οι υποψιασμένοι όταν διάβασαν για ...φοράδα και ...δεμένος σταυρωτά κατάλαβαν. Αργότερα το παραδέχτηκε και ο ίδιος ο ποιητής σε ερώτηση του Κ. Γεωργουσόπουλου λίγο καιρό πριν φύγει στο τελευταίο μπάρκο.
- 17 June 2009
- 3,594
Ευχαριστώ!
(Και τον Σπύρο ασφαλώς για το ποίημα, αλλά εσένα για αυτά που δεν ήξερα. Και είναι πολλά αυτά που δεν ξέρω..)
Last edited: