Πράγματι είναι παράξενο και πρωτόγνορο συναίσθημα αυτό που νοιώθεις, μένοντας λίγο η και ζώντας απο κοντά έναν κινηματογράφο που έγραψε την δική του ιστορία και σιγά-σιγά ξυλώνεται μπροστά στα μάτια σου.Νοιώθεις ότι όσες εργασίες και να γίνονται μαζί, και πάλι θα υπάρχει μιά απόλυτη ησυχία....κάτι σαν ένδειξη σεβασμού ,απο τους ανθρώπους που έζησαν..έκλαψαν....δάκρυσαν και μεγάλωσαν στις καρέκλες του........προχθές που ήμουν εκεί, ξανάζησα απο κοντά εκείνες τις παλιές στιγμές και την τελευταία ημέρα πριν δυαληθεί ο κινηματογράφος του παππού μου...απίστευτα...παράξενα...αμήχανα και μελαγχολικά.
Πέρα όμως απο όλα αυτά τελικά, το να μπορέσει κάποιος η κάποιοι απο εμάς να πάρουμε τα όποια πράγματα απο εκεί μέσα, εκτός της πρακτικής αξίας, ίσως μεγαλύτερη να είναι ,η συναισθηματική η, η ιστορική αξία αυτών των πραγμάτων....και αυτό είναι που μου αρέσει πιό πολύ απο όλα.
Απίστευτο...ποιός να το περίμενε άραγε;
