Επειδη αισθανθηκα ακριβως το ίδιο...
Μας μαθαίνει τι είναι μπάλα (Sportday/Μιχάλης Λεάνης)
Αμα συνεχίσει να γυαλίζει το μάτι του «Ρίμπο», όπως συνέβη την Κυριακή στην Τούμπα, τότε ο Βραζιλιάνος είναι ικανός να πάρει το πρωτάθλημα μόνος του. Το έχει πράξει άλλωστε και στο παρελθόν. Στο Καυταντζόγλειο πριν από δύο χρονάκια τα ίδια έκανε. Σε ένα γήπεδο μάλιστα που ο αγωνιστικός χώρος θύμιζε «Τα Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα. Οι νεότεροι συμπαίκτες και αντίπαλοι δεν την «έβρισκαν» και αυτός γλιστρούσε σαν τον σκιέρ σε ελεύθερη κατάβαση. Η ιστορία επαναλήφθηκε φέτος στο ματς με την Ξάνθη την πρώτη αγωνιστική, στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ, στο «Κλεάνθης Βικελίδης», με τον Αρη να βρίσκεται στο ημίχρονο μπροστά με δύο γκολ διαφορά και όλα δείχνουν ότι ο κατάλογος τη φετινή σεζόν θα είναι μακρύς. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι ο «Ρίμπο» θα είναι γερός.
Εβλεπα και ξανάβλεπα το δεύτερο γκολ που πέτυχε ο Βραζιλιάνος στην Τούμπα, αυτό με το οποίο ο Ολυμπιακός πέρασε μπροστά στο σκορ. Δεν μου έκανε -για να είμαι ειλικρινής- τόση εντύπωση η προσποίηση στον Φερνάντες. Αυτά όλοι οι Βραζιλιάνοι τα έχουν σαν «πρώτα βήματα» όταν μαθαίνουν να χορεύουν με την μπάλα. Ούτε το ότι δεν έχασε την επαφή και το κοντρόλ με την μπάλα. Ποδοσφαιριστές της αξίας του «Ρίμπο» είναι ικανοί να κοντρολάρουν το τόπι ακόμα και στην πλώρη μιας βάρκας που έχει πέσει σε τρικυμία. Αυτό που με μάγεψε ήταν το τελείωμα. Εκεί που δείχνει να χάνει την ισορροπία του, να τον κερδίζει η βαρύτητα, αυτός προλαβαίνει και με το αριστερό τη στέλνει εκεί που ούτε κατά τύχη μπορεί να τη στείλει ένας μέτριος συνάδελφός του.
Αυτή και μόνο η φάση σε κάνει όταν γυρίσεις στο σπίτι σου μετά το παιχνίδι να νιώθεις γεμάτος. Να λες και να ξαναλές ότι άξιζε τον κόπο να πάω σήμερα στο γήπεδο. Οτι είδα κάτι που θα το διηγούμαι αύριο-μεθαύριο. Οτι έχω κάτι επιτέλους θετικό να σχολιάσω, να συζητήσω. Γιατί από αρνητικά, τίποτε άλλο. Μπουχτίσαμε.
Ο «Ρίμπο» φέτος των 11 γκολ και 13 ασίστ δείχνει να έχει δυνάμεις. Μάλλον να συντηρεί τις δυνάμεις του εντός αγωνιστικού χώρου με μαεστρία. Απόδειξη η φάση του τρίτου γκολ. Ο «Ρίμπο» παρακολουθεί από κοντά τη φάση και περιμένει να κάνει τη στραβή ο Μπαρκαουάν. Ο Ρουμάνος τον δικαιώνει. Παίρνει την πάσα από τον Κωνσταντίνου, πατάει το κουμπί, ανοίγει το τούρμπο και ο καμιά δεκαριά σειρές πιο νέος στον στρατό Μελίσσης προλαβαίνει να δει μόνο ότι κάτι σε σκούρο πέρασε από μπροστά του, με άγνωστη κατεύθυνση.
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Αυτές οι φάσεις που με την ποιότητά τους γράφουν ιστορία. Αυτό που δυστυχώς απολαμβάνουμε με το σταγονόμετρο στα γήπεδά μας. Ανατρέξτε σε όποιο Μουντιάλ θέλετε. Αν έχετε κάτι να θυμάστε, θα είναι μεμονωμένες φάσεις με τη σφραγίδα μεγάλων παικτών. Λίγο δύσκολο να είναι ματς ολόκληρο. Οι φάσεις υψηλής ποιότητας είναι αυτές που γράφουν ιστορία. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος, δηλαδή η στέρηση θεάματος και ποιότητας, που μας αναγκάζει τις περισσότερες φορές να συζητάμε με τις ώρες για το πού στεκόταν ο επόπτης, πού ήταν ο διαιτητής στην επίμαχη φάση, αν το τείχος ήταν στη σωστή απόσταση, έχοντας την εντύπωση ότι μιλάμε για μπάλα. Λογικό! Οταν λείπουν οι φυσικοί πρωταγωνιστές, κάποιος, έστω και αυθαίρετα, θα επωφεληθεί και θα αναλάβει αυτόν τον ρόλο.
Δεν είναι όμως αυτό το ποδόσφαιρο. Ποδόσφαιρο είναι να αντιληφθείς ως ΠΑΟΚτσής ότι η ομάδα σου όσες φορές απειλήθηκε ή δέχθηκε γκολ στα τελευταία δύο ματς με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, αυτό έγινε με πανομοιότυπο τρόπο. Πίεσες ψηλά στην ευθεία δίχως τη βοήθεια των χαφ και όσες φορές το επιχείρησες ο αντίπαλος σε «τρύπησε» με επιτυχία. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο και όχι να πετάς μπουκάλια στους πρωταγωνιστές.
.Η υπερομάδα κλάταρε στον β.γύρο:dead: ,οπότε αντε να χαρείς απο τίς στραβές τών άλλων.Ευχομαι στο μάτς Οσφπ-Παο να πανηγυρίσουν και οι δυό ομάδες την πρώτη-δευτερη θέση.