Που πάει η Ε.Ε.;;;

Βέβαια όλα αυτά έγιναν χτες....

Σήμερα μαθαίνουμε ότι οι τράπεζες δεν δέχονται την εμπλοκή τους στον δανεισμό της Ελλάδας και απο την άλλη η Γερμανία θέλει την εμπλοκή των ιδιωτών και να γίνει ένα "swap" ομολόγων, δηλαδή να ανταλλαχθούν τα παλιά ομόλογα με νέα μεγαλύτερης διάρκειας....


Δεν κατέληξαν πουθενά λοιπόν χτες....έστειλαν το θέμα σε ειδική "επιτροπή" σοφιστών....και βλέπουμε.

Ο Βενιζέλος ζήτησε μέχρι τέλη Αυγούστου να βρεθεί η λύση, οι υπόλοιποι λένε για Σεπτέμβριο, κ.ο.κ....

Το έλλειμμα ξεπερνά τα 2.4δις.....Η Ιταλία έρχεται με γρήγορους ρυθμούς...

Και η ζωή κυλά.....

-bye-


Υ.Γ Δεν είναι τραγικό όταν ξαναγυρίζουν όλα στην αρχή????(μη επίλυση του προβλήματος)...
 
Last edited:
Τι μίλαγα....


Συζητούν για έκτακτη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. την Παρασκευή



Σύσκεψη με τη συμμετοχή των ηγετών των χωρών της Ε.Ε. ενδεχομένως να πραγματοποιηθεί την Παρασκευή στις Βρυξέλλες, σύμφωνα με τηλεγραφήματα διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων.

Ευρωπαίος αξιωματούχος δήλωσε στο Reuters πως θα πραγματοποιηθεί έκτακτη σύνοδος κορυφής, στη διάρκεια της οποίας θα συζητηθούν η ελληνική κρίση χρέους αλλά και η γενικότερη αναταραχή στην ευρωζώνη. Σημειώνεται πως εάν η σύνοδος πραγματοποιηθεί την Παρασκευή θα συμπέσει χρονικά με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων σχετικά με τα τεστ αντοχής στα οποία υποβάλονται οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Σήμερα η Ε.Ε. έσπευσε να καθησυχάσει τις ανησυχίες λέγοντας πως θα στηρίξει όσες τράπεζες δεν καταφέρουν να... περάσουν τις εξετάσεις.

Προηγήθηκαν η ουσιαστικά άκαρπη συνεδρίαση του Eurogroup χθες αλλά και η σημερινή αναταραχή στις ευρωπαϊκές χρηματαγορές, οι οποίες ξεκίνησαν την ημέρα με τις τραπεζικές μετοχές να βρίσκονται στο επίκεντρο και να δέχονται ισχυρότατες πιέσεις. Εξαιρετικά άσχημα είχε ξεκινήσει η ημέρα και για το ευρώ που βρέθηκε να υποχωρεί ατάκτως έναντι του δολαρίου για να ανακάμψει αργότερα.

Φυσικά συνεχίστηκαν οι δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων.

Ο επίτροπος Ολι Ρεν επανέλαβε σήμερα πως είναι απαραίτητο να βρεθεί λύση στο ελληνικό πρόβλημα, καθώς υπάρχει ο κίνδυνος επέκτασης της κρίσης σε άλλες χώρες της ευρωζώνης. Τις ανησυχίες του φαίνεται να εντείνει η κατάσταση στη γειτονική μας Ιταλία, όπου τα σπρεντ ακολουθούν ανοδική πορεία τα τελευταία 24ωρα.

«Η επιλεκτική χρεοκοπία επί του ελληνικού χρέους δεν μπορεί πλέον να αποκλειστεί ως πιθανότητα» εκτίμησε ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών. Ο Γερμανός ομόλογός του, Β. Σόιμπλε τόνισε πως "είναι σίγουρη η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα" στο νέο πρόγραμμα βοήθειας στην Ελλάδα, ενώ ο υπουργός Οικονομικών του Λουξεμβούργου επιχείρησε να καθησυχάσει τις ανησυχίες αποκλείοντας το ενδεχόμενο χρεοκοπίας χώρας της ευρωζώνης. Αν και η χθεσινή συνεδρίαση δεν κατέληξε σε αποτελέσματα, με τους μετέχοντες να μεταθέτουν τη λήψη αποφάσεων για τους επόμενους μήνες, ο Ευάγ. Βενιζέλος εκτίμησε πως το Eurogroup εξέπεμψε ένα ξεκάθαρο μήνυμα "πως είναι έτοιμο να αναλάβει όλα τα αναγκαία μέτρα προκειμένου να διασφαλιστεί η χρηματοοικονομική σταθερότητα στην ευρωζώνη".

Είχε προηγηθεί η επιστολή του Γ. Παπανδρέου προς τον προεδρεύοντα του Eurogroup, Ζ. Κ. Γιούνκερ, με τον πρωθυπουργό να απορρίπτει το γαλλικό σχέδιο ως δαπανηρό, ανεπαρκές και επικίνδυνο. Ο Γ. Παπανδρέου σημειώνει, πάντως, στην ίδια επιστολή πως η Ελλάδα δεν αντιτίθεται "επί της αρχής στη συμμετοχή των ιδιωτών". Σήμερα ο πρωθυπουργός επανήλθε, λέγοντας στη διάρκεια του υπουργικού συμβουλίου ότι η Ε.Ε. έχει λάβει μεν ιστορικές αποφάσεις σχετικά με τη διαχείριση της κρίσης, οι οποίες όμως είναι ανεπαρκείς σε σχέση με την αντίδραση των αγορών.

http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=292663
 
Σε γαλλικές τράπεζες βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος του ιταλικού χρέους

Η Ιταλία, της οποίας η αγορά ομολόγων των 1,6 τρισ. ευρώ είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη και πίσω μόνο από αυτή των ΗΠΑ και Ιαπωνίας σε παγκόσμιο επίπεδο, είχε αποφύγει μέχρι τώρα να παρασυρθεί στην κρίση που πλήττει τις Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία.

http://www.capital.gr/News.asp?id=1238295
 
Ιταλία: Έκκληση για έκδοση ευρωομολόγου

Την έκκληση για έκδοση ευρωομολόγου επανέλαβε την Τετάρτη ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών Τζούλιο Τρεμόντι, σημειώνοντας ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, μεταδίδει το Reuters.

http://www.euro2day.gr/news/world/125/articles/648736/ArticleNewsWorld.aspx
 
Θυμάμαι πέρσι τον χειμώνα, λίγο αφότου είχε ανοίξει αυτό το thread και παρακολουθούσαμε τον GAP και τις κινήσεις του....Κάποιος ρώτησε κάτι ή μπήκε κάποιο θέμα τέλοσπάντων με τις αγορές ακι τα κράτη...


Και απαντάει ο Babis.K...

"Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να τα βάλει με τις αγορές πλανάται πλάνην οικτρά"

Μου έμεινε αυτό που είπε και αφού διάβασα και ασχολήθηκα με το θέμα, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, να το δούμε και ιδίοις όμμασι....

Οι αγορές είναι πανίσχυρες και θα καταλάβουν τα πάντα.....

Έχει πλάκα, αν και τραγικό, το γεγονός που συμβαίνει μεταξύ ΑΓΟΡΩΝ και γερμανίας.....

Έχει την εντύπωση η Μέρκελ και η κάθε Μέρκελ ότι μπορεί να συναγωνιστεί τις αγορές.... Ο μόνος που μπορεί να τα βάλει μαζί τους, είναι ο εργατικός κόσμος, ενωμένος.
 
Last edited:
Ιταλία: Έκκληση για έκδοση ευρωομολόγου

Την έκκληση για έκδοση ευρωομολόγου επανέλαβε την Τετάρτη ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών Τζούλιο Τρεμόντι, σημειώνοντας ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, μεταδίδει το Reuters.

http://www.euro2day.gr/news/world/125/articles/648736/ArticleNewsWorld.aspx

χαχαχ!!Ξύπνησε και ο Τρεμόντι???

Μπααα, τι έγινε, βγήκε το αγγούρι πίσω του ξαφνικά και τον κυνηγά???:FSGSFGS4:
 
Hans-Werner Sinn: Αποχαιρετισμός στο ευρώ;




Πηγή: euro2day

Το ευρώ αντιμετωπίζει κίνδυνο, διότι οι χώρες που βρίσκονται στην καρδιά της κρίσης τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει το νομισματοκοπείο της ευρωζώνης να… δουλεύει υπερωρίες, όπως υποστηρίζει ο πρόεδρος του ινστιτούτου Ifo, κ. Hans-Werner Sinn, καθηγητής οικονομικών και δημοσιονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και πρόεδρος του ινστιτούτου.
Σύμφωνα με τον κ. Sinn, το 90% περίπου του αναχρηματοδοτούμενου χρέους που έχουν στις κεντρικές τους τράπεζες τα εμπορικά πιστωτικά ιδρύματα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας (PIGS) χρησιμοποιήθηκε για αγορά αγαθών και περιουσιακών στοιχείων από άλλες χώρες της ευρωζώνης.

Τα δύο τρίτα του συνόλου των δανείων αναχρηματοδότησης στην ευρωζώνη χορηγήθηκαν στις χώρες PIGS, παρά το γεγονός ότι αυτές αντιπροσωπεύουν μόνο το 18% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Πράγματι, το 88% του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών των χωρών αυτών τα τελευταία τρία χρόνια χρηματοδοτήθηκε μέσω της επέκτασης της πίστωσης από το ευρωσύστημα.

Όπως αναφέρει ο πρόεδρος του Ifo, μέχρι το τέλος του 2010 τα δάνεια της ΕΚΤ, που προήλθαν κυρίως από την Bundesbank, ανέρχονταν σε 340 δισ. ευρώ. Στο ποσό αυτό συμπεριλαμβάνεται η πίστωση της ΕΚΤ που χρησιμοποιήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η εκροή κεφαλαίων από την Ιρλανδία, η οποία ανήλθε στα 130 δισ. ευρώ τα τελευταία τρία χρόνια. Το πρόγραμμα διασώσεων της ΕΚΤ έδωσε τη δυνατότητα στους κατοίκους της ευρωπεριφέρειας να συνεχίσουν να ξοδεύουν περισσότερα από αυτά που βγάζουν αλλά και στους εύπορους ομολογιούχους να μεταφέρουν τον πλούτο τους αλλού

"H δυνατότητα να συνεχιστεί αυτή η πολιτική σύντομα θα μειωθεί, γιατί τα χρήματα που εισρέουν από τις PIGS προς τις κύριες χώρες της ευρωζώνης ουσιαστικά οδηγούν σε περιορισμό του χρήματος που δημιουργείται από την αναχρηματοδότηση των δανείων. Αν αυτό συνεχιστεί για δύο ακόμα χρόνια, το απόθεμα των δανείων αναχρηματοδότησης στη Γερμανία θα εξαφανιστεί παντελώς", κατά τον κ. Sinn.

Πράγματι, η Deutsche Bank έχει ήδη σταματήσει να συμμετέχει σε δραστηριότητες αναχρηματοδότησης. Αν οι γερμανικές τράπεζες σταματήσουν να δραστηριοποιούνται στον τομέα της αναχρηματοδότησης δανείων, τότε η ΕΚΤ θα χάσει τον άμεσο έλεγχο επί της γερμανικής οικονομίας, τον οποίο διατηρούσε μέσω της επιτοκιακής πολιτικής της.

Το βασικό επιτόκιο αναχρηματοδότησης τότε θα ήταν μόνο το επιτόκιο με το οποίο οι χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης εκταμιεύουν από την ΕΚΤ για αγορές στην κεντρική Ευρώπη, που τελικώς θα είναι και η πηγή όλου του χρήματος το οποίο θα κυκλοφορεί στην ευρωζώνη.
Τα τεράστια ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών των PIGS -και ειδικότερα η μαζική φυγή κεφαλαίων από την Ιρλανδία- δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρξουν χωρίς τη χρηματοδότηση της ΕΚΤ. Χωρίς τα επιπλέον χρήματα που δημιούργησαν οι κεντρικές τράπεζες της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας -τα οποία υπερέβαιναν τις απαιτήσεις τους για την εσωτερική κυκλοφορία- τα εμπορικά ελλείμματα δεν θα ήταν διατηρήσιμα και οι εμπορικές τους τράπεζες δεν θα μπορούσαν να αυξήσουν τις τιμές των στοιχείων ενεργητικού τους (κατά κύριο λόγο, τις τιμές των κρατικών ομολόγων).

Πέρυσι, καθώς η ΕΚΤ άρχισε να ξεμένει από τρόπους που θα βοηθούσαν τις προβληματικές ευρωπαϊκές τράπεζες να αποφύγουν την κατάρρευση λόγω της οικονομικής κρίσης, συμφωνήθηκε να υπάρξει επιπλέον χρηματοδότηση και από το 2013 και μετά την ευθύνη αυτή θα αναλάβει ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης (ESM).

"Αυτό μπορεί να περιορίσει κάπως τις πιέσεις, όμως το μόνο που θα κάνει είναι να μεταθέσει το πρόβλημα από το ταμείο διασώσεων της ΕΚΤ στην ευρωπαϊκή κοινότητα. Ο ESM είναι ένας σίγουρος τρόπος ώστε να γονατίσει η Ευρώπη, διότι όσο περισσότερο συνεχιστούν να χορηγούνται δάνεια διάσωσης τόσο πιο πολύ θα επιμένουν τα υπερβολικά ελλείμματα των PIGS και τόσο περισσότερο θα αυξάνεται το εξωτερικό τους χρέος. Και στο τέλος αυτά τα χρέη δεν θα μπορούν να διατηρηθούν", υποστηρίζει ο κ. Sinn.

Όπως επισημαίνει, μοναδική εξαίρεση είναι η Ιρλανδία, η οποία δεν πλήττεται από έλλειψη ανταγωνιστικότητας, αλλά από τη φυγή κεφαλαίων. Η Ιρλανδία είναι η μοναδική χώρα που έχει μειώσει τις τιμές και τους μισθούς της και το έλλειμμα του ισοζυγίου συναλλαγών της σύντομα θα μετατραπεί σε πλεόνασμα. Αντιθέτως, το εξωτερικό έλλειμμα της Ισπανίας παραμένει πάνω από το 4% του ΑΕΠ, ενώ το ποσοστό για την Ελλάδα και την Πορτογαλία βρίσκεται κοντά στο αστρονομικό 10%.

Εκτός της Κίνας, οι κεντρικές τράπεζες δεν παρεμβαίνουν πλέον για να προστατέψουν τα νομίσματά τους. Και η Ευρώπη θα πληγεί αν συνεχίσει να προσπαθεί να ενισχύει τεχνητά τις τιμές των ομολόγων στην ευρωπεριφέρεια. Τα ποσά που απαιτούνται για κάτι τέτοιο σύντομα θα ανέρχονται σε τρισεκατομμύρια, με βάση εκτίμηση της Citibank. Και αυτό θα διαλύσει την Ευρώπη.

"Πέραν της δημοσιονομικής τους μεταρρύθμισης, η οποία είναι κρίσιμης σημασίας, η Ελλάδα και η Πορτογαλία θα πρέπει να γίνουν πιο φθηνές χώρες ώστε να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Οι εκτιμήσεις για την Ελλάδα κάνουν λόγο για ανάγκη μείωσης των τιμών και των μισθών κατά 20% - 30% και τα ποσοστά δεν αναμένεται να είναι πολύ διαφορετικά ούτε και για την Πορτογαλία.

Αν οι χώρες αυτές δεν έχουν την πολιτική συναίνεση να επιτύχουν κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει από μόνες τους να σκεφτούν να φύγουν προσωρινά από την ευρωζώνη και να υποτιμήσουν το νόμισμά τους. Το τραπεζικό σύστημα δεν θα επιβίωνε από ένα τέτοιο ενδεχόμενο χωρίς βοήθεια και έτσι οι ενέργειες διάσωσης από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να αναπροσαρμοστούν αναλόγως", αναφέρει.

Όμως, σύμφωνα με τον κ. Sinn, οι πραγματικές οικονομίες των χωρών αυτών θα επωφελούνταν από μια... προσωρινή άδεια από την ευρωζώνη. Η υποτίμηση στο εσωτερικό της υπό τη μορφή αποπληθωρισμού, από την άλλη πλευρά, θα οδηγούσε μεγάλο μέρος της πραγματικής οικονομίας σε υπερβολικό χρέος, διότι μόνο η αξία των ομολόγων -και όχι του τραπεζικού χρέους- θα περιοριζόταν.

"Η μεταβατική ανεξάρτητη αρχή ιδιωτικοποιήσεων που έχει προτείνει ο κ. Trichet για την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους δεν είναι καλή ιδέα. Πρώτον, στην καλύτερη περίπτωση, θα είχε στόχο να επιλύσει το πρόβλημα χρέους και όχι να αυξήσει της ανταγωνιστικότητα της χώρας. Δεύτερον, η εμπειρία της Γερμανίας με τέτοιου είδους αρχές δείχνει ότι είναι αδύνατον να πουληθούν μεγάλα κομμάτια της οικονομίας αυτομάτως. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα έβγαζαν πολλά λεφτά χωρίς να μειώσουν σημαντικά το χρέος της Ελλάδας".

Ο κ. Hans-Werner Sinn καταλήγει λέγοντας: "Ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι οι χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης πρέπει να μειώσουν το ονομαστικό τους ΑΕΠ ώστε να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Το μόνο ερώτημα είναι αν θα οδηγήσουν και στην κατάρρευση του ευρώ".

http://www.euro2day.gr/specials/opinions/132/articles/647097/Article.aspx
 
Και το «κούρεμα» βάζουν στο τραπέζι οι Γερμανοί


Οικονομικός σύμβουλος της Μέρκελ καλεί τις Βρυξέλλες να απελευθερωθούν από τις αγορές

Η έκτακτη σύνοδος κορυφής της ερχόμενης Πέμπτης θα πρέπει να στείλει «σαφές μήνυμα υπέρ της Ευρώπης», υπογράμμισε ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γκίντο Βεστερβέλε. Στη Γερμανία πληθαίνουν οι φωνές όσων ζητούν από τις Βρυξέλλες -αλλά και την κυβέρνηση Μέρκελ- να δράσουν ώστε να δοθεί επιτέλους λύση στην κρίση χρέους.

Ο οικονομολόγος Πέτερ Μπόφινγκερ, μέλος επιτροπής "σοφών" που συμβουλεύει τη γερμανική κυβέρνηση, πρότεινε την αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, ενδεχομένως και της Πορτογαλίας σε συνδυασμό με την έκδοση ευρωομολόγου.

Σε συνέντευξή του στη Seddeutsche Zeitung, κάλεσε την ηγεσία της Ευρώπης "να απελευθερωθεί από τις αγορές και να επανακτήσει την πρωτοβουλία κινήσεων".

Εισηγήθηκε τη σύσταση ευρωπαϊκής αρχής που θα αναλάβει την έκδοση ευρωομολόγων και την ανταλλαγή των ομολόγων υπερχρεωμένων κρατών που κατέχει η ΕΚΤ με ευρωομόλογα. Παράλληλα, πρότεινε να αναλάβει η ίδια αρχή την επιτήρηση των δημοσίων οικονομικών των κρατών μελών της ευρωζώνης. Στην περίπτωση που το χρέος μιας χώρας υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ, εισηγήθηκε να μετατίθεται η ευθύνη στο Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο και θα εγκρίνει τα βασικά σημεία του προϋπολογισμού της εν λόγω χώρας.

Το "κούρεμα" του ελληνικού χρέους και η διάθεση αναπτυξιακής βοήθειας είναι η λύση που προτείνει και ο πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανικής Βιομηχανίας, Χανς Πέτερ Καϊτέλ [περισσότερα, εδώ].

Λύση ζητούν και τα κόμματα

"Κωλυσιεργίες και τακτικισμοί, διαφωνίες και κακοφωνίες των υπευθύνων πολιτικών της .Ε.Ε στην κρίση του ευρώ πρέπει να τελειώσουν. Προκαλούν σύγχυση στους πολίτες και αναπτερώνουν τους κερδοσκόπους", δήλωσε ο πρόεδρος της ομάδας των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) στο Ευρωκοινοβούλιο, Μάρτιν Σουλτς.

Ο τομεάρχης Οικονομικών του SPD, Κάρστεν Σνάιντερ, εκτίμησε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο χρέος της, με τα σημερινά δεδομένα. Μιλώντας στη διαδυκτιακή έκδοση της οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt, πρότεινε τη διαγραφή του 40-50% του χρέους και υποστήριξε ότι αυτό θα κάνει ουσιαστική τη συμμετοχή των ιδιωτών στη στήριξη της χώρας. Απέρριψε τη λύση μετακύλισης των ομολόγων, λέγοντας πως απλώς μεταθέτει το πρόβλημα στο μέλλον.

"Οι αγορές αναμένουν καθαρές και πειστικές απαντήσεις. Οι διχογνωμίες μεταξύ των κυβερνήσεων της Ε.Ε. για τη σωστή στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης, πρέπει επιτέλους να σταματήσουν", σημείωσε ο Αλεξάντερ Λάμπσντορφ, επικεφαλής της ομάδας ευρωβουλευτών του συμπολιτευόμενου κόμματος των Φιλελευθέρων (FDP).

Ο Μάρκους Φέρμπερ, επικεφαλής της ομάδας των ευρωβουλευτών που προέρχονται από τη Χριστιανοκοινωνική Ένωση (CSU), η οποία επίσης μετέχει στην κυβέρνηση, δήλωσε πως "η Ε.Ε. δεν πρέπει να πάει στις θερινές διακοπές με μία ανοιχτή πληγή. Ειδάλλως το ευρώ κινδυνεύει να δεχτεί άμεσα κερδοσκοπικές επιθέσεις".

http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=293976
 
Δεν βγαίνουν τα κουκιά...


Εξίσωση με πολλές παραμέτρους για το πρόβλημα του χρέους



Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΟΔΡΑ

Οι συνεχείς διαβουλεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη σε Βρυξέλλες, Βερολίνο, Παρίσι, Φραγκφούρτη (όπου βρίσκεται η έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας), Ρώμη και Ουάσιγκτον, ενόψει της συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης την Πέμπτη αυτή τη φορά δεν έχουν στο επίκεντρο μόνο την παροχή ρευστότητας σε κάποια χώρα της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη.

Προχωρούν δηλαδή πολύ πέρα από την παροχή ενός πακέτου βοήθειας για την κάλυψη δανειακών αναγκών τα επόμενα χρόνια και επιχειρούν να απαντήσουν στο ερώτημα που έπρεπε να έχει μπει στο τραπέζι από την αρχή και αφορά στο «αν είναι βιώσιμο το χρέος σε αυτά τα επίπεδα». Και όταν γίνεται λόγος για χρέος, η κουβέντα αφορά πρώτα απ' όλα την Ελλάδα.

Η επέκταση της κρίσης στην Ιταλία, η οποία είναι η τρίτη αγορά χρέους παγκοσμίως μετά τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία και η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, πιέζει τους ηγέτες της Ε.Ε. να αναζητήσουν αποφασιστική λύση στην κρίση για να μην οδηγηθεί σε κατάρρευση ολόκληρο το οικοδόμημα του ευρώ. Την ανάγκη γρήγορης και αποτελεσματικής αντίδρασης από την πλευρά της Ε.Ε. επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία το ΔΝΤ, αφού οι ευρωπαϊκές αναταράξεις έρχονται να προστεθούν στα μεγάλα οικονομικά προβλήματα των ΗΠΑ δημιουργώντας εκρηκτικό κοκτέιλ για την παγκόσμια οικονομία.

«Οι κινήσεις των αγορών να τεστάρουν την αποφασιστικότητα των χωρών της ευρωζώνης, βάζοντας στο στόχαστρο την Ιταλία, φαίνεται πως οδηγεί σε ολοκληρωτική λύση» τονίζει ο γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, Γ. Στουρνάρας. Οι εξελίξεις αναγκάζουν τη Γερμανία να αλλάξει στάση άλλη μία φορά βλέποντας ότι η επέκταση της κρίσης απειλεί και την ίδια. Ο Β. Σόιμπλε δήλωσε ότι «πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να χρηματοδοτήσει τα χρέη της» και προέβλεψε λύση σύντομα. Στην Αθήνα πάντως κυβερνητικά στελέχη αμφιβάλλουν για το πόσο γρήγορα θα κινηθούν οι Γερμανοί και εκτιμούν ότι η Αγκελα Μέρκελ περίμενε την επέκταση της κρίσης στην Ιταλία, ώστε να μπορεί να πείσει πιο εύκολα τη γερμανική κοινή γνώμη για ποιο λόγο μετακινείται και πάλι από τις έως τώρα θέσεις της. Πρόκειται για παιχνίδι με τη φωτιά, το οποίο αποτύπωσε ο υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας Τζ. Τρεμόντι, ο οποίος παρομοίασε την Αγκελα Μέρκελ με επιβάτη της πρώτης θέσης του «Τιτανικού» λέγοντας ότι τότε «από το ναυάγιο δεν σώθηκε κανείς, ούτε οι επιβάτες της πρώτης θέσης».

Τα σχέδια που συζητούνται σε διμερείς συναντήσεις, συσκέψεις, τηλεδιασκέψεις σε Ευρώπη και ΗΠΑ, είναι πολλά κι έχουν ακόμη περισσότερες παραλλαγές. Οι βασικές παράμετροι είναι:

*Η δυνατότητα επαναγοράς χρέους από τη δευτερογενή αγορά. Με την πρόταση ήταν αντίθετη μέχρι πρό τινος η Γερμανία, αλλά τώρα πλέον τη συζητάει. Σήμερα τα ελληνικά ομόλογα πουλιούνται στη δευτερογενή αγορά ακόμη και 50% χαμηλότερα από την τιμή τους. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί επαναγοράζοντάς τα να υπάρξει μείωση του χρέους. Είναι λογικό, αν αρχίσει μαζική επαναγορά να ανέβει η τιμή τους, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα όμως την αύξηση της εμπιστοσύνης, τη μείωση των spreads και πιο εύκολη πρόσβαση της χώρας στις αγορές εφόσον συνδυαστεί με μείωση του ελλείμματος.

Για την επαναγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν χρήματα του προσωρινού μηχανισμού της Ε.Ε. (EFSF) αν παρακαμφθούν οι αντιρρήσεις από το Βερολίνο. Στο πλαίσιο αυτής της κουβέντας υπάρχει και η πρόταση για κάποιας μορφής ευρωπαϊκά Brady Bonds (ομόλογα που εκδόθηκαν τη δεκαετία του '80 για τα χρέη κρατών της Λατινικής Αμερικής με εγγύηση των ΗΠΑ), με τα οποία θα εξασφαλίζεται η χρηματοδότηση χωρών από τις αγορές μέχρι κάποιο ύψος του χρέους τους. Αυτό δεν απαιτεί κατ' ανάγκην νέα ποσά από τις χώρες της Ε.Ε., αλλά θα μπορούσε να εκδοθεί και με εγγυήσεις που θα δώσουν τα κράτη της ευρωζώνης.

Επίσης η πρόταση για την έκδοση ευρωομολόγου, που υποστηρίζεται από σημαντικούς ευρωπαίους παράγοντες (Γιούνκερ, Μπαρόζο, Τρεμόντι κ.λπ.), κερδίζει έδαφος, όμως την Παρασκευή ο Β. Σόιμπλε σε δήλωσή του έδειξε ότι εξακολουθεί να παραμένει αρνητικός, αφού η Γερμανία δεν θέλει να επωμιστεί μέρος του κόστους δανεισμού για τις χώρες της περιφέρειας. «Συζητάμε κι άλλες λύσεις εκτός από την επαναγορά χρέους» δήλωσε την Παρασκευή ο ευρωπαίος επίτροπος Οικονομικών, Ο. Ρεν.

*Στη Ρώμη βρέθηκαν τις προηγούμενες μέρες εκπρόσωποι της Ε.Ε., στελέχη του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών (ο επικεφαλής του ΣΟΕ Γ. Ζανιάς και ο επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, Π. Χριστοδούλου), ο επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) Τσ. Νταλάρα και εκπροσώποι άλλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Στο τραπέζι ξανά το πολυσυζητημένο ζήτημα της επιμήκυνσης στην αποπληρωμή ομολόγων από τους ιδιώτες-κατόχους, με χαμηλότερο επιτόκιο, όμως, που πιθανόν να περιλαμβάνει τις λήξεις όχι μόνο έως το 2014 αλλά έως το 2019.

Μέχρι την Παρασκευή το μεσημέρι δεν υπήρχε μεγάλη προθυμία από τράπεζες και funds για μετακύλιση της αποπληρωμής. Η συμμετοχή των ιδιωτών όμως είναι όρος στον οποίο επιμένουν μετ' επιτάσεως οι Γερμανοί, που έχουν δεσμευθεί στο Κοινοβούλιό τους, αλλά και οι Ολλανδοί. Αντίθετος εξακολουθεί να παραμένει ο επικεφαλής της ΕΚΤ Ζ. Κ. Τρισέ, ο οποίος θεωρεί ότι η συμμετοχη των ιδιωτών, που σημαίνει υποβάθμιση της Ελλάδας σε καθεστώς «επιλεκτικής χρεοκοπίας», οδηγεί σε ανεξερεύνητα νερά. Εναντίον ενός τέτοιου ενδεχόμενου, φοβούμενη τις συνέπειες για τη χώρα της, τάχθηκε η υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας, η οποία δήλωσε ότι «δεν είναι καλή ιδέα».

Η συμμετοχή των ιδιωτών είναι βέβαιο ότι θα ημιουργήσει «πιστωτικό γεγονός» και θα οδηγήσει την Ελλάδα σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας, όμως γίνεται προσπάθεια να περιοριστούν οι συνέπειες στις ελληνικές τράπεζες, αλλά κυρίως ο κίνδυνος επέκτασης στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Κι αυτό μπορεί να αποφευχθεί μόνο με μια λύση που θα αφορά συνολικά στην ευρωζώνη. Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις την Τετάρτη του Μ. Ντράγκι, διαδόχου του Ζ. Κ. Τρισέ από το Νοέμβριο στο τιμόνι της ΕΚΤ, ότι «χρειάζεται μια καθαρή πολιτική απάντηση για να σταματήσει η μετάδοση της κρίσης» και πως για να επιτευχθεί αυτό οφείλουν οι ηγέτες της Ε.Ε. «να προσδιορίσουν καθαρά τους πολιτικούς στόχους, να επιλέξουν τους κατάλληλους τρόπους για την υλοποίησή τους και να χρησιμοποιήσουν όλα τα διαθέσιμα μέσα». «Η λύση ή είναι πολιτική ή δεν υπάρχει λύση, ή δίνεται για όλη την Ευρώπη ή για κανέναν» τόνισε, μιλώντας στην ιταλική Βουλή, ο υπουργός Οικονομικών της χώρας Τζ. Τρεμόντι.

Και όπως φαίνεται από το γράφημα που παρατίθεται και παρουσιάστηκε σε ημερίδα του Κέντρου Ερευνών Προοδευτικής Πολιτικής, ο έως τώρα χειρισμός της ελληνικής κρίσης από την Ε.Ε. κάθε άλλο παρά επιτυχής ήταν αφού οδήγησε από υποβάθμιση σε υποβάθμιση και τελικά στη μετάδοση του προβλήματος.

Το ζήτημα της παροχής του νέου δανειακού πακέτου για την Ελλάδα αποτελεί πλέον μέρος της απάντησης στο συνολικότερο πρόβλημα του χρέους. Με βάση αυτό το δεδομένο, η 6η δόση που πρόκειται να εκταμιευθεί τον Σεπτέμβριο θα είναι η πρώτη δόση της νέας δανειακής σύμβασης, η οποία θα συνοδεύεται από το νέο μνημόνιο.

Οποια και αν είναι η λύση που θα επιλεγεί από τους ηγέτες της Ε.Ε., τα προγράμματα λιτότητας -και στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης- θα συνεχιστούν με ακόμη πιο αυστηρή επίβλεψη από τις Βρυξέλλες. Οι λύσεις που θα επιλεγούν με αφορμή το πρόβλημα χρέους, θα οδηγήσουν ουσιαστικά σε μια νέα μορφή της ευρωζώνης, στην οποία πλέον ο δανεισμός μιας χώρας δεν θα θεωρείται εγγυημένος (όπως συνέβαινε πριν από την κρίση), αλλά οι δανειστές θα γνωρίζουν ότι πιθανόν να έχουν απώλειες. Αρα θα στρέφονται στις αγορές των χωρών που θεωρούνται πιο ασφαλείς, με κυρίως ωφελημένη τη Γερμανία.

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=293869
 
Ο ευρωπαϊκός Νότος πέρασε το σημείο χωρίς επιστροφή


Πηγή: xrimanews.gr
του Π. Παναγιώτου


Ο ευρωπαϊκός Νότος έχει καταρρακωθεί χρηματοπιστωτικά περνώντας το σημείο χωρίς επιστροφή αλλά όπως κάθε τι άλλο εξαιρετικά αρνητικό κανείς δε θέλει να το παραδεχτεί. Όμως η τεχνική ανάλυση των επιτοκίων των ομολόγων της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ότι η Ευρωζώνη έχει χωριστεί στα δύο με της χώρες του Νότου να έχουν υποβιβαστεί στη Β', τη Γ' και τη Δ' Εθνική κατηγορία.

Το κλείσιμο της εβδομάδας βρήκε το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της Ισπανίας πάνω από το 6% και αυτό της Ιταλίας στο 5.76%, βάζοντας αυτές τις χώρες στη Β' Εθνική χρηματοπιστωτική κατηγορία. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία βλέπουν τα επιτόκια των 10ετών τους ομολόγων στο 14% και 12,6% αντίστοιχα, κάτι που τις τοποθετεί στην Γ' κατηγορία ενώ η Ελλάδα είναι μία κατηγορία από μόνη της, με το επιτόκιο του 10ετούς της ομολόγου να έχει ξεπεράσει το 17,5% και αυτό των 2ετών ομολόγων να βρίσκεται, πλέον, αισθητά πάνω από το 30%.

Η Ευρώπη έχει αλλάξει ήδη και η πρώτη αντίδραση μετά το σοκ της αλλαγής είναι η άρνηση ότι αυτή έχει επέλθει και το κυριότερο ότι θα είναι μόνιμη. Όπως όταν χαθεί ένα αγαπημένο πρόσωπο και η απώλεια είναι τόσο τραγική που μπορεί να κάνει κάποιους να επιλέγουν να ζουν σαν το πρόσωπο αυτό να είναι παρόν. Μπορεί κατά βάθος να γνωρίζουν ότι δεν θα το ξαναδούν ποτέ αλλά είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούν την πραγματικότητα γιατί τότε θα πρέπει να μάθουν να ζουν με αυτήν σε καθημερινή βάση.

Κανείς δε θέλει την αλλαγή όταν είναι προς το χειρότερο. Όμως η χρηματοπιστωτική ιστορία δείχνει πως τουλάχιστον για τρεις χώρες που βρίσκονται στη Γ και τη Δ χρηματοπιστωτική κατηγορία το παιχνίδι έχει, κατά πάσα πιθανότητα, χαθεί οριστικά. Ήταν λίγο πριν το καλοκαίρι του 2010 όταν σε μία συνέντευξη σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι είχα παραθέσει στοιχεία που έδειχναν πως ίσως ακόμη και μετά από 30 χρόνια η Ελλάδα δε θα μπορούσε να λάβει την αξιολόγηση που είχε από τους τρεις βασικούς οίκους πριν από την κρίση. Τότε είχε φανεί αδιανόητη αυτή η σκέψη.

Όμως οι αγορές έχουν ήδη απαντήσει στο ερώτημα του πότε οι χώρες του Νότου θα επιστρέψουν στην χρηματοπιστωτική κατάσταση τους του παρελθόντος και η απάντηση είναι, μάλλον, ποτέ. Το κόστος κρατικού δανεισμού είναι πιθανό να έχει τροποποιηθεί προς τα πάνω για πάντα και αυτό έχει ήδη προκαλέσει και θα συνεχίσει να προκαλεί μία σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Η Ευρωζώνη έχει, πια, μόνο μία λύση και αυτή είναι η μεγαλύτερη πολιτική ενοποίηση με οδηγό στο τιμόνι τη Γερμανία. Αλλά αν και οι χώρες σε κρίση μπορεί ακόμη και να αποδεχτούν κάτι τέτοιο, αυτές που βρίσκονται σε καλή οικονομική και χρηματοπιστωτική κατάσταση είναι μάλλον απίθανο να συναινέσουν.

Έτσι προς το παρόν η Ευρωζώνη μοιάζει, όντως, να ταξιδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και πανιά την άρνηση μίας πραγματικότητας που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια της.

Όχι, δε θα καταστραφεί ο κόσμος ούτε θα έλθει απαραίτητα το τέλος της Ευρώπης. Αυτό που θα συμβεί είναι ότι η Ευρώπη δε θα είναι πια αυτή που γνωρίζαμε μέχρι χτες και μέχρι στιγμής δε γνωρίζουμε ακριβώς ποια θα είναι η νέα μορφή της. Και αυτή η απότομη και σε σημαντικό βαθμό αρνητική αλλαγή σε συνδυασμό με το άγνωστο της έκβασης της προκαλεί τρόμο στις αγορές, στους πολιτικούς και στους πολίτες με τους τελευταίους να είναι σίγουρο ότι θα υποστούν τις μεγαλύτερες απώλειες και ότι θα υποχρεωθούν στις μεγαλύτερες αλλαγές και θυσίες.

Πάνος Παναγιώτου
Χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr
 
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΧΡΕΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ


ΠΗΓΗ: Global Research
των DAMIEN MILLET και ERIC TOUSSAINT
Μετάφραση: Διονύσης Χ.

Οι προφανείς αδικίες των μακροοικονομικών πολιτικών

Ένα από τα αβατάρ της κρίσης του χρηματοπιστωτικού τομέα, που ξεκίνησε το 2007 στις Ηνωμένες Πολιτείες και εξαπλώθηκε πολύ γλήγορα στην Ευρώπη, είναι ο ενθουσιασμός που επέδειξαν οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες (και ιδιαίτερα οι γερμανοί και οι γάλλοι [1], αλλά και του Βελγίου, της Ολλανδίας, οι Βρετανοί , οι Λουξεμβούργιοι και ορισμένοι ιρλανδοί) χρησιμοποιώντας κεφάλαια δανεικά ή δωρεάν από την Federal Reserve και την ΕΚΤ προκειμένου να αυξήσουν τα δάνεια προς τις χώρες της ευρωζώνης μεταξύ του 2007 και του 2009 (προς την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία) συσσωρεύοντας σημαντικά κέρδη λόγω των υψηλών επιτοκίων: μεταξύ Ιουνίου του 2007 (στην αρχή της κρίσης των subprime) και Σεπτέμβριου του 2008 (την πτώχευση της Lehman Brothers) τα δάνεια των ιδιωτικών τραπεζών της Δύσης προς την Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 30%, από τα 120 στα 160 δισ. ευρώ.


Οι τραπεζίτες της Δυτικής Ευρώπης έκαναν αγώνα δρόμου ποιος θα δανείσει περισσότερα στην περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε όποιον είχε ανάγκη. Ανικανοποίητοι από το μέγεθος του υψηλού ρίσκου στην πέρα ​​του Ατλαντικού αγορά των subprime με τα χρήματα των αποταμιευτών που έκαναν το λάθος να τους τα εμπιστευθούν, έκαναν το ίδιο στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία και στην Ισπανία. Το γεγονός ότι ορισμένες χώρες ήταν μέλη της Ευρωζώνης έπειθε τους τραπεζίτες ότι οι κυβερνήσεις της Δυτικής Ευρώπης, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα έσπευδαν να τις διασώσουν σε περίπτωση ανάγκης. Και δεν έπεσαν καθόλου έξω στους υπολογισμούς τους.


Μέχρι την άνοιξη του 2010, που η κρίση συγκλόνισε την ευρωζώνη, η ΕΚΤ δάνειζε τις ιδιωτικές τράπεζες, με το ευνοϊκό επιτόκιο του 1% και οι τράπεζες, με τη σειρά τους, απαιτούσαν από χώρες όπως η Ελλάδα πολύ υψηλότερες αποδόσεις: από 4 έως 5% για δάνεια τριμήνου, και περίπου 12% για τίτλους δεκαετούς διάρκειας. Και ποια δικαιολογία προέβαλαν για να στηρίξουν παρόμοιες απαιτήσεις;

Τον «κίνδυνο της στάσης πληρωμών» που επικρέμαται πάνω από τους τίτλους της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθούν αισθητά τα επιτόκια: το επιτόκιο του δανείου του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ιρλανδία ήταν 6,7%, σε σύγκριση με το 5,2% του δανείου που χορηγήθηκε στην Ελλάδα πριν από έξι μήνες. Τον Μάιο του 2011, το επιτόκιο για τα ελληνικά ομόλογα δεκαετίας, ξεπέρασε το 16,5%, αναγκάζοντας την Ελλάδα να δανείζεται μόνο για τρεις ή έξι μήνες, ή να προστρέχει στο ΔΝΤ και στις άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η ΕΚΤ έπρεπε να εγγυάται τα χρέη που κατείχαν οι ιδιωτικές τράπεζες, αγοράζοντας κρατικά ομόλογα από αυτές, αν και το καταστατικό της απαγορεύει την άμεση χρηματοδότηση των κρατών.

Για να μειώσουν τους κινδύνους οι γαλλικές τράπεζες το 2010 μείωσαν την έκθεση τους προς την Ελλάδα κατά 44%, από τα 27 στα 15 δισ. ευρώ, ενώ το ίδιο έκαναν και οι γερμανικές τράπεζες: από το Μάιο του 2010 έως το Φεβρουάριο του 2011 μείωσαν την έκθεσή τους κατά 60%, από τα 16 στα 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντικατέστησαν σταδιακά τις τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα . Η ΕΚΤ κατείχε συνολικά 66 δισ. ευρώ σε τίτλους του ελληνικού δημοσίου (το 20% του ελληνικού δημόσιου χρέους), το οποίο αγόρασε στη δευτερογενή αγορά από τις τράπεζες. Το ΔΝΤ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μέχρι τον Μάιο του 2011 την είχαν δανείσει με 33.3 δισεκατομμύρια ευρώ και μελλοντικά το ύψος δανεισμού θα αυξηθεί.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, η ΕΚΤ έχει δεχθεί ομολόγα του ελληνικού δημοσίου ύψους 120 δισεκατομμυρίων ευρώ ως εγγύηση (εξασφάλιση) για συμπληρωματικά δάνεια με επιτόκιο 1, 25%. Η ίδια διαδικασία ακολουθήθηκε και στην περίπτωση της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας.


Εδώ έχουμε όλα τα συστατικά για τη διαχείριση της κρίσης του χρέους του Τρίτου Κόσμου του Σχεδίου Brady [2]. Στην αρχή της κρίσης το 1982, το ΔΝΤ και οι κυβερνήσεις των μεγάλων δυνάμεων, ιδιαίτερα των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασίλειου, παρενέβησαν για να διασώσουν τις ιδιωτικές τράπεζες του Βορρά που είχαν αναλάβει τεράστια ρίσκα δανείζοντας αναπτυσσόμενες χώρες του Νότου, κυρίως της Λατινικής Αμερικής .

Όταν χώρες όπως το Μεξικό βρέθηκαν στα πρόθυρα της παύσης πληρωμών (payment default) λόγω της ταυτόχρονης επίδρασης της ανόδου των επιτοκίων και της μείωσης των εσόδων από τις εξαγωγές, το ΔΝΤ και οι χώρες του Κλαμπ των Παρισίων, τις δάνεισαν υπό την προϋπόθεση ότι θα συνεχίσουν να εξοφλούν τα χρέη τους και θα εφάρμοζαν τα προγράμματα λιτότητας (τα διαβόητα προγράμματα δομικής αναδιάρθρωσης και λιτότητας).

Στη συνέχεια, όταν το χρέος του Νότου διογκώθηκε λόγω του φαινόμενου της χιονοστιβάδας (κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και παντού στην ΕΕ) εφάρμοσαν το σχέδιο Brady (από το όνομά του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ εκείνης της περιόδου ) που προέβλεπε την αναδιάρθρωση του χρέους των σημαντικότερων οικονομικών τομέων της χώρας μέσω της ανταλλαγής τίτλων.

Ο όγκος του χρέους σε ορισμένες περιπτώσεις μειώθηκε κατά 30% και οι νέοι τίτλοι (τα ομόλογα Brady) εγγυόντουσαν σταθερό επιτόκιο της τάξης του 6%, το οποίο ευνοούσε πολύ τους τραπεζίτες. Κάτι τέτοιο εξασφάλιζε τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Πάντως, σε βάθος χρόνου, το συνολικό ποσό αποπληρωμής του χρέους αυξήθηκε και τα τοκοχρεολύσια ήταν τεράστια. Αν λάβουμε υπόψη μόνο το καθαρό υπόλοιπο μεταξύ των ποσών του δανείου και αποπληρωμής από τότε που τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο Brady, οι αναπτυσσόμενες χώρες έχουν δώσει στους πιστωτές τους το ισοδύναμο έξι σχεδίων Μάρσαλ, περίπου 600 δισεκατομμύρια ευρώ.

Θα πρέπει ή όχι να αποφύγουμε ένα παρόμοια σενάριο; Γιατί θα πρέπει να δεχθούμε τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα του λαού να θυσιαστούν για άλλη μια φορά στο βωμό των τραπεζιτών και των άλλων οικονομικών παραγόντων της αγοράς;

Σύμφωνα με τις τράπεζες επενδύσεων Morgan Stanley και η JP Morgan, το Μάιο του 2011, οι αγορές εκτιμούν ότι υπάρχουν 70% πιθανότητες η Ελλάδα να μην μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της, και πάνω από το 50% κατά δύο μήνες νωρίτερα. Στις 7 Ιουλίου 2011, ο οίκος αξιολόγησης Moodys υποβάθμισε την Πορτογαλία στην κατηγορία υψηλού κινδύνου.

Υπάρχει ένας ακόμα λόγος για να εμμείνει κανείς σε μια διαγραφή του χρέους: Το χρέος πρέπει να τεθεί υπό αναθεώρηση με τη συμμετοχή των πολιτών για να ακυρωθεί το παράνομο σκέλος του.

Εάν αυτή η επιλογή δεν γίνει αποδεκτή, τότε τα θύματα της κρίσης θα καταδικαστούν δις σε θάνατο, πάντα προς όφελος των τραπεζιτών οι οποίοι και φέρουν την ευθύνη. Μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τι συμβαίνει στην Ελλάδα: τα προγράμματα λιτότητας ακολουθούν το ένα μετά το άλλο χωρίς να έχουμε καμία βελτίωση των δημόσιων οικονομικών. Το ίδιο συμβαίνει και στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία. Ένα μεγάλο μέρος του χρέους είναι παράνομο, διότι είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που ευνοεί μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.

Σε χώρες που έχουν κάνει διευθετήσεις με την τρόικα (ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ), το νέο χρέος δεν είναι μόνο παράνομο, αλλά και μισητό για τρεις λόγους:

1. Τα δάνεια δίνονται με όρους που παραβιάζουν τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα της πλειοψηφίας του πληθυσμού,

2. Οι δανειστές εκβιάζουν τις χώρες αυτές (ο οφειλέτης δεν έχει καμία δυνατότητα επιλογής),

3. Οι δανειστές σημειώνουν καταχρηστικά κέρδη, με τοκογλυφικά επιτόκια (π.χ. Γαλλία και τη Γερμανία δανείζονται με 2% από τις χρηματοπιστωτικές αγορές και δανείζουν με πάνω από 5% στην Ελλάδα και την Ιρλανδία, οι ιδιωτικές τράπεζες δανείζονται με 1, 25 % από την ΕΚΤ και δανείζουν την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία με πάνω από 4% για τρεις μήνες).

Για χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή εκείνες της Ανατολικής Ευρώπης (και εκτός ΕΕ, όπως η Ισλανδία), που υφίστανται τον εκβιασμό των κερδοσκόπων, θα ήταν σκόπιμο να ορισθεί μια μονομερής αναστολή της αποπληρωμής του χρέους. Κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο ώστε να γείρει η πλάστιγγα υπέρ τους. Η πρόταση αυτή είναι πολύ δημοφιλής στις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση.

Το δημόσιο χρέος θα πρέπει επίσης να ελεγχθεί από το σύνολο των πολιτών. Σκοπός του ελέγχου είναι η διαγραφή και η μη αναγνώριση του παράνομου ή απεχθούς τμήματος του χρέος και η μείωση του συνολικού ποσού του.

Η ριζική μείωση του δημόσιου χρέους είναι μια συνθήκη αναγκαία αλλά όχι ικανή για να βγουν από την κρίση οι χώρες της ΕΕ. Κάτι τέτοιο πρέπει να συνοδεύεται και από σειρά μέτρων που να εκτείνονται σε διάφορους τομείς (φορολογία, μεταφορά του τραπεζικού τομέα στο δημόσιο τομέα, κοινωνική επανένταξη άλλων βασικών τομέων της οικονομίας, μείωση του χρόνου εργασίας, διατηρώντας παράλληλα το εισόδημα των εργαζομένων και κάλυψη των ελλείψεων σε προσωπικό κλπ.. [3]).

Η κραυγαλέα αδικία των συντηρητικών πολιτικών που εφαρμόζονται στην Ευρώπη τροφοδοτεί τη μάζα των «οργισμένων» στην Ισπανία, την Ελλάδα και τώρα σε όλο τον κόσμο. Χάρη σε αυτά τα κινήματα που γεννήθηκαν σαν απάντηση στις λαϊκές εξεγέρσεις στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, παρατηρούμε μια επιτάχυνση της ιστορίας. Το δημόσιο χρέος απαιτεί μια ριζοσπαστική απάντηση.
ΣΗΜ:

[1] Στα τέλη του 2009, Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες κατείχαν, από μόνες τους, το 48% του Ισπανικού δημόσιου χρέους (Γαλλικές τράπεζες το 24%),το 46% του Πορτογαλικού δημόσιου χρέους (οι Γαλλικές τράπεζες το 30%) και το 41% του Ελληνικού (οι Γαλλικές τράπεζες το 26%).
[2] Éric Toussaint, The World Bank: A Critical Primer, Pluto Press, London, 2008, chapter 15. http://en.wikipedia.org/wiki/Brady_Bonds

[3] See http://www.cadtm.org/Eight-key-proposals-for-another

Πηγή :http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=25638
 
Μια τρίχα πριν το μεγάλο κραχ

Του Δημήτρη Καζάκη, Οικονομολόγου – Αναλυτή

Μόλις παρά τρίχα γλύτωσε η παγκόσμια οικονομία ένα νέο ισχυρό κραχ. Το γλύτωσε όντως, ή απλά το ανέβαλε για μερικές εβδομάδες; Κανείς δεν γνωρίζει. Το σίγουρο είναι ότι η διόγκωση των κεφαλαιαγορών δεν είναι απλά μη βιώσιμη για την πα*γκόσμια οικονομία. Αυτό το γνωρίζου*με ήδη από το κραχ του 2008. Όλο και περισσότερο γίνεται και μη διαχειρίσιμη. Το παραμικρό αρκεί για να οδη*γήσει σ’ ένα μεγάλο κραχ, ακόμη με*γαλύτερο από το προηγούμενο. Η ίδια η επέκταση της παγκόσμιας οικονομί*ας πέρυσι οφείλεται κατά κύριο λόγο στην επέκταση των κεφαλαιαγορών και των τραπεζών. Το γεγονός αυτό επιδείνωσε την εικόνα αστάθειας και έκανε τις αγορές πιο επιρρεπείς σε κραχ. Κάτι που τελικά δεν θα μπορέ*σει να αποφύγει η παγκόσμια οικονο*μία.

Το σίγουρο είναι ότι όχι μόνο η πα*γκόσμια κρίση δεν έχει ξεπεραστεί, αλλά το κύριο καταστροφικό φορτίο της δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί. Είναι ακόμη μπροστά μας.

Ποιο είναι το κύριο γνώρισμα της παγκόσμιας κρίσης; Μια τεράστια υπερπληθώρα κεφαλαίων που λιμνά*ζουν στις παγκόσμιες αγορές και δεν βρίσκουν επικερδή τοποθέτηση. Πρό*κειται για συσσωρευμένα κεφάλαια που ξεπερνούν έως 20 φορές το πα*γκόσμιο ΑΕΠ.

Η παγκόσμια οικονομία της αγοράς βγήκε από τη διαρθρωτική κρίση της δεκαετίας του ’80 – η οποία ξέσπασε μετά την πετρελαϊκή κρίση του 1973 και κράτησε έως τις αρχές της δεκαε*τίας του ’90 – χωρίς να μπορεί να δα*μάσει την τεράστια χρόνια υπερπα*ραγωγή που χαρακτήριζε ανέκαθεν τις κρίσεις της. Για πρώτη φορά στην ιστορία της κατόρθωσε να ανυψώσει τα ποσοστά κέρδους και να επιταχύνει τη συσσώρευση του κεφαλαίου, χω*ρίς όμως να λύσει τα προβλήματα της χρόνιας υπερπαραγωγής.

Πώς το κατόρθωσε;

Πρώτο: Από τις αρχές της δεκαετί*ας του ’90 αναδύθηκε μια νέα παγκό*σμια αγορά κεφαλαίου και χρήματος. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της νέας παγκόσμιας αγοράς είναι η ιστο*ρικά πρωτοφανής υπερσυγκέντρωση, τόσο πραγματικού, όσο και χρηματι*κού κεφαλαίου, που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια των εθνικών οικονομιών, αλλά ακόμη και τα όρια συγκεκριμέ*νων τομέων και κλάδων της παγκόσμι*ας οικονομίας. Το κεφάλαιο δεν εξορ*μά πλέον με ορμητήριο τις μονοπωλιακές εθνικές αγορές των ισχυρών κρα*τών, για να κατακτήσει την παγκόσμια αγορά με όπλο τα βιομηχανικά προϊό*ντα, τις φτηνές τιμές των εμπορευμά*των και το φτηνό πλεονάζον χρήμα. Αντίθετα παρατηρούμε μια κατεξοχήν αντίστροφη κίνηση. Με βάση πια την ίδια την παγκόσμια αγορά κεφαλαίου και εμπορευμάτων, εξορμά να αναδιανείμει και να καρπωθεί τα οφέλη από τα νέα «συγκριτικά πλεονεκτήματα» και τα bon fillets των εθνικών και πε*ριφερειακών οικονομιών, ιδίως εκεί όπου συγκεντρώνονται οι πιο απαραί*τητες κι έτοιμες προϋποθέσεις για την παραγωγή της μεγαλύτερης δυνατής προστιθέμενης αξίας.

Δεύτερο: Η ανάδειξη ενός νέου τύ*που μονοπωλιακής συγκέντρωσης σε διεθνές επίπεδο. Μέσα από ένα ιστο*ρικά πρωτοφανές όργιο εξαγορών, συγχωνεύσεων και συμμαχιών, δια*μορφώθηκε μια νέα επιχειρηματική πραγματικότητα στις κορυφές του επι*χειρηματικού κεφαλαίου. Με στόχο να αντιμετωπιστούν τα χρόνια παραγωγι*κά πλεονάσματα, η χρόνια χαμηλή παραγωγική αξιοποίηση του παραγωγι*κού τους δυναμικού, μετατρέπονται σε όλο και περισσότερο ευέλικτα επι*χειρηματικά πολυκλαδικά συγκροτή*ματα σε παγκόσμιο επίπεδο, ώστε να εξασφαλίζουν υψηλά περιθώρια κέρ*δους ακόμη κι όταν ο βαθμός αξιοποί*ησης του παραγωγικού δυναμικού δεν υπερβαίνει το 70%. Για να επιτευχθεί αυτό η πολυεθνική επιχείρηση όλο και περισσότερο σταμάτησε να είναι αμερικάνικη, βρετανική ή ιαπωνική και διαμορφώνεται σαν ένα τεράστιο δίκτυο θυγατρικών, συνεργαζόμενων, συμμαχικών, υπεργολαβικών, κ.λπ. επιχειρήσεων με πραγματικά διεθνο*ποιημένη παραγωγή.

Για πρώτη φορά στα τέλη της δεκα*ετίας του ’80 οι ετήσιες πωλήσεις των ξένων θυγατρικών των πολυεθνικών ισοφαρίζουν τον τζίρο του παγκόσμιου εμπορίου. Για πρώτη φορά οι ανάγκες της παγκόσμιας αγοράς σε εμπορεύ*ματα και υπηρεσίες ικανοποιούνται απευθείας όχι πια μέσα απ’ το παγκό*σμιο εμπόριο, αλλά όλο και περισσό*τερο απ’ τη διεθνοποιημένη παραγω*γή των θυγατρικών των πολυεθνικών. Το 1998, ενώ το παγκόσμιο εμπόριο εμπορευμάτων και υπηρεσιών έφτα*σε τα 6,57 τρισ. δολάρια, οι ετήσιες πωλήσεις των ξένων θυγατρικών των πολυεθνικών ξεπέρασαν τα 11,4 τρισ. δολ.. Το 1999 η διαφορά υπερέβαινε τη σχέση 1:2, ενώ σήμερα υπερβαίνει τη σχέση 1:3.

Τρίτο: Η ανάδειξη ενός νέου εκρηκτικού μίγματος οικονομίας και πολιτι*κής, μέσα από την κυρίως υπερεθνική συνένωση, συνάρθρωση του πολυε*θνικού κεφαλαίου και του κράτους. Η αποδιάρθρωση των εθνικών συστημά*των κρατικής ρύθμισης, μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις, τις πολιτικές απορρύθμισης κ.λπ., δεν σήμανε καθόλου την υποχώρηση του ρόλου του κρά*τους. Αντίθετα, ο οικονομικός ρόλος του κράτους έχει ενισχυθεί, έχει περισσότερο διεθνοποιηθεί μέσα από τους μηχανισμούς διεθνούς ρύθμισης και διεύθυνσης της παγκόσμιας οικο*νομίας, οι οποίοι αποτελούν και προνομιακό πεδίο συνάρθρωσης ισχυρών και εξαρτημένων κρατών με το πολυε*θνικό κεφάλαιο.

Ποιοι ήταν οι «χαμένοι» του παιχνι*διού; Από την τελευταία μελέτη του ινστιτούτου του ΟΗΕ που ερευνά την ανισοδιανομή του πλούτου των νοικοκυριών παγκόσμια, προκύπτει ότι στο 2% του πληθυσμού αντιστοιχεί το 50% του συνολικού ιδιωτικού πλούτου παγκόσμια, ενώ στο 10% αντιστοιχεί το 85% του πλούτου. Στο φτωχότερο 50% των νοικοκυριών αντιστοιχεί μόλις το 1% του παγκόσμιου πλούτου.

Η σχέση αυτή επιδεινώνεται δραματι*κά με το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού να βρίσκεται αισίως κάτω από το όριο της απόλυτης εξαθλίωσης.

Ο μηχανισμός της παγκόσμιας συσ*σώρευσης στηρίχθηκε σε δυο βασι*κές διαδικασίες: Από τη μια μέσα από μια πρωτοφανή συμπίεση του κόστους στην οικονομία, δηλαδή ό,τι αντιλαμ*βάνεται ως κόστος το κεφάλαιο. Από την άλλη, μέσα από τη ραγδαία επέ*κταση του δανειακού κεφαλαίου. Προ*κειμένου να εξασφαλιστεί μεγαλύτερο κέρδος σε αυτό το δανειακό κεφάλαιο έπρεπε ολόκληρη η οικονομία να βυθι*στεί στο χρέος. Νοικοκυριά, επιχειρή*σεις, κράτη. Πρόσφατα υπολογίστηκε ότι τα διαθέσιμα δανείσιμα κεφάλαια σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν αισίως φτάσει στο 1 τετράκις εκατομμύριο δολάρια, δηλαδή στα 1.000 τρισεκα*τομμύρια δολάρια, όταν το παγκόσμιο ΑΕΠ κινείται γύρω στα 60 τρισ. δολ.!

Για να αξιοποιηθεί αυτό το κεφάλαιο θα πρέπει να δανείζονται και να ξαναδανείζονται οι πάντες. Να γιατί όλα τα κράτη, συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ, αναστενάζουν από τα χρέη, δη*μόσια και ιδιωτικά.

Χρηματιστική πυραμίδα

Πάνω σ’ αυτό το χρέος το χρημα*τιστικό κεφάλαιο έστησε μια τερά*στια πυραμίδα πρόσθετων πιστωτι*κών προϊόντων (ομόλογα, παράγωγα κ.ο.κ.), που του εξασφάλιζαν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη. Έτσι φτάσαμε η αγορά ομολόγων να έχει αξία μεγα*λύτερη κατά 4 φορές του παγκόσμιου ΑΕΠ, η αγορά παραγώγων κατά 10 φο*ρές κ.ο.κ.

Όπως είναι φυσικό, ο κύριος όγκος αυτών των κεφαλαίων είναι συγκεντρωμένα στα χαρτοφυλάκια των πο*λυεθνικών τραπεζών, που μαζί με τα διεθνή επενδυτικά κεφάλαια αποτε*λούν τους κύριους παίκτες στις αγο*ρές κεφαλαίων παγκόσμια.

Γι’ αυτό και όταν ξέσπασε η παγκό*σμια κρίση μετά τον Αύγουστο του 2007 και κορυφώθηκε το φθινόπωρο του 2008, εκδηλώθηκε ευθύς αμέ*σως ως κρίση τραπεζική, ως κρίση χρεοκοπίας των μεγάλων επενδυτι*κών τραπεζών.

Σήμερα η κρίση αυτή έχει επικε*ντρωθεί στην ευρωζώνη. Κι αυτό γιατί το τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης είναι το πιο υπερδιογκωμένο και το πιο παρασιτικό παγκόσμια. Το συνολι*κό ενεργητικό των τραπεζών στην ευρωζώνη είναι πάνω από 4 φορές μεγα*λύτερο από το ΑΕΠ της και συνεχίζει να διογκώνεται.

Το ευρώ εξαρχής δεν υπήρξε ένα κοι*νό νόμισμα, αλλά ένα πιστωτικό προϊόν που επινοήθηκε από τις μεγάλες τρά*πεζες με δυο κύριους σκοπούς:

Αφενός για να συγκεντρώσουν με εργαλείο το ευρώ ολόκληρη τη ρευστότητα, όλο το κυκλοφορούν χρήμα της οικονομίας στα θησαυροφυλάκιά τους και να το αποδώσουν ξανά στην οικονομία με τη μορφή δανείων. Αφε*τέρου για να αποτελέσει το ευρώ έναν ισχυρό πόλο συγκέντρωσης επενδυτι*κών κεφαλαίων παγκόσμια που ήθελαν να κερδοσκοπήσουν με νομίσματα.

Σήμερα και οι δυο αυτές βασικές λειτουργίες του ευρώ βρίσκονται σε βαθύτατη κρίση και έχουν δημιουργή*σει σοβαρά ερωτήματα για τη δυνατότητα επιβίωσης του ευρώ.

Χρεωμένη ευρωζώνη

Στα πλαίσια αυτά πρέπει να δούμε και την επι*δείνωση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη. Η Ιταλία χτύπησε ύψη ρεκόρ στα επιτόκια των ομολόγων της, φτάνοντας αισίως στο ύψος που είχαν τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων στις αρχές του 2010, λίγο πριν υπαχθεί η χώρα υπό καθεστώς μνημονίου. Η Ισπανία συνεχίζει την πολιτική εσωτερικής πτώχευσης περιοχών και κοινωνικών στρωμάτων, προκειμένου να γλυ*τώσει κι αυτή το αναπόφευκτο. Η Πορτογαλία ζήτησε επιπλέον βοήθεια, ενώ η Ιρλανδία υποβαθμίστηκε ακόμη περισσότερο. Όσο για την Ελλάδα, αυτή ξεπέρασε κάθε άλλο ιστορικό προηγούμενο στις μονάδες βάσης των ελληνι*κών CDS, πάνω από 2.700! Με άλλα λόγια για τις αγορές η Ελλάδα έχει ήδη πτωχεύσει και απλά αναμένεται το μοιραίο.

Επιλεκτική χρεοκοπία

Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι στην τελευ*ταία σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης στις 12/7, το κλίμα ήταν εμφανώς διαφορετικό. Ο Ολλανδός υπουργός Οικονο*μικών Γιαν Κέες ντε Γιάγκερ, ένας από τους υπουργούς που τηρούν και δημοσίως σκληρή στάση για το θέμα του νέου πακέτου βοήθειας, τονίζει ότι δεν αποκλείεται πλέον το ενδεχόμε*νο «επιλεκτικής χρεοκοπίας» της Ελλάδας, σε δηλώσεις που έκανε την Τρίτη πριν από τη συ*νάντηση του Ecofin. «Καταφέραμε να λύσου*με τον κόμπο, έναν πολύ δύσκολο κόμπο, μιας αντιφατικής δήλωσης όπου λέμε ότι θέλουμε σημαντική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα και από την άλλη ότι θέλουμε να αποφύγουμε την επιλεκτική χρεοκοπία», είπε. Όπως υποστή*ριξε, τώρα που δεν αποκλείεται η επιλεκτική χρεοκοπία η ευρωζώνη έχει περισσότερες επιλογές και μεγαλύτερη ευχέρεια δράσης. «Η ομάδα εργασίας (Eurogroup) μπορεί να προ*ετοιμαστεί. Έχει μια ευρύτερη εντολή, περισ*σότερες επιλογές», ανέφερε. Ερωτηθείς εάν αυτές οι επιλογές ενδέχεται να περιέχουν την πιθανότητα επιλεκτικής χρεοκοπίας για την Ελ*λάδα, είπε: «Δεν αποκλείεται πλέον. Προφα νώς η ΕΚΤ έχει δηλώσει σε ανακοίνωσή της ότι εμμένει στη θέση της, αλλά οι 17 υπουργοί δεν την απέκλεισαν πλέον, οπότε έχουμε περισσό*τερες επιλογές, ένα ευρύτερο πλαίσιο για να εργαστούμε».

Ο κ. Σόρος...

Το ίδιο περίπου ισχυρίστηκε και ο γνωστός φίλος του πρωθυπουργού κ. Σόρος σε σημείω*μά του στους «Financial Times» (11/7) με τίτ*λο οι «Αληθινοί Ευρωπαίοι χρειάζονται Σχέδιο Β». Στο σημείωμα αυτό ο μεγαλοκερδοσκόπος εκτιμά ότι «η Ελλάδα κατευθύνεται προς μια άτακτη πτώχευση είτε σε μια υποτίμηση με ανυπολόγιστες συνέπειες. Αν αυτή η φαινομε*νικά αμείλικτη διαδικασία πρόκειται να αναχαι*τιστεί και να αντιστραφεί, τόσο η Ελλάδα όσο και η ευρωζώνη πρέπει επειγόντως να υιοθε*τήσουν ένα σχέδιο Β. Μια επίσημη πτώχευση της Ελλάδας μπορεί να είναι αναπόφευκτη, αλ*λά δεν χρειάζεται να είναι άτακτη. Και ενώ κά*ποια μόλυνση θα είναι αναπόφευκτη – οτιδήποτε συμβεί στην Ελλάδα είναι πολύ πιθανό να επεκταθεί στην Πορτογαλία, ενώ και η χρημα*τοπιστωτική θέση της Ιρλανδίας, επίσης, μπο*ρεί να γίνει μη βιώσιμη –, η υπόλοιπη ευρωζώνη πρέπει να περιχαρακωθεί. Αυτό σημαίνει ενίσχυση της ευρωζώνης, η οποία πιθανά να σημαίνει ευρύτερη χρήση των ευρωομολόγων και ένα είδος σχεδίου για ολόκληρη την ευρωζώνη εγγύησης καταθέσεων».

Τι εννοεί ο κ. Σόρος; Ότι η ευρωζώνη πρέπει να ξεμπερδεύει μέσα από μια διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης με την Ελλάδα, την Πορ*τογαλία και την Ιρλανδία, προκειμένου να σω*θούν οι υπόλοιπες χώρες με ευρωομόλογα και εγγυήσεις της καταθετικής βάσης των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών. Με δεδομένο ότι ο εν λόγω κερδοσκόπος έχει επενδύσει σημαντικά σε ακίνητο και φυσικό πλούτο της χώρας μας, με την ελεγχόμενη πτώχευση εννοεί απανωτά «πιστωτικά επεισόδια», δηλαδή καταρρεύσεις εγχώριων τραπεζών, που θα επιταχύνουν τη δι*αδικασία γενικευμένης εκποίησης της χώρας.

Πιστωτικά επεισόδια

Με δεδομένη την κατάσταση των εγχώ*ριων τραπεζών που στερούνται πλέον ακόμη και της δυνατότητας πρόσβασης στη ρευστότητα της ΕΚΤ, τα «πιστωτικά επεισόδια» είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη. Το μόνο που χρειάζεται είναι να απεμπλακούν τα μεγάλα πιστωτικά ιδρύματα της Γερμανίας, της Γαλλίας κ.ο.κ. από το ελληνικό χρέος. Αυτό το νόημα έχει η συζήτηση που διεξάγεται στην ευ-ρωζώνη για διάφορα σχέδια επαναγοράς ληξιπρόθεσμων ελληνικών ομολόγων. Την επαναγορά ελληνικού χρέους από τη δευ*τερογενή αγορά εξετάζουν οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) κ. Φιλίπ Μεϊστάντ επιβεβαίωσε ότι η ζώνη του ευρώ εξετάζει το ενδεχόμενο να επαναγοράσει στην τρέχουσα τιμή τίτλους του ελληνικού Δημοσίου, για να ελαφρύνει δήθεν τα δημόσια οικονομι*κά της Αθήνας. «Υπάρχει μια πρόταση που υποστηρίζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την οποία θα συζητήσουμε και η οποία θα επιτρέψει στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας να επαναγοράσει τους τίτλους του ελληνικού χρέους στις τιμές της αγοράς», δήλωσε ο κ. Φιλίπ Μεϊστάντ στο βελγικό ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο RTL-TVI (12/7).

Διχασμένοι

Ο ίδιος αναγνώρισε πάντως πως σε γενι*κές γραμμές οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να είναι διχασμένοι σχετικά με το πώς θα «βοηθήσουν» την Ελλάδα. «Υπάρχει μια συμφωνία όσον αφορά τον στόχο, δεν υπάρχει ακόμη συμφωνία σχετικά με το πώς θα επιτευχθεί», πρόσθεσε ο πρόε*δρος της ΕΤΕπ, ο οποίος συμμετείχε χθες στη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες. «Ο στόχος είναι σαφής: πρέπει να διασφαλίσουμε ότι το χρέος του ελληνικού κράτους θα γίνει πιο ανεκτό, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μει*ώσουμε την αναλογία του χρέους προς το ΑΕΠ της Ελλάδας. Μια επαναγορά μέρους του χρέους θα μπορούσε να χρησιμεύσει σε αυτό», σημείωσε.

Βέβαια, η αλήθεια είναι πιο μακάβρια. Τα σχέδια επαναγοράς που εξετάζονται θα είναι στοχευμένες παρεμβάσεις στη δευ*τερογενή αγορά με σκοπό να απαλλαγούν γρήγορα οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες από τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα του ελλη*νικού Δημοσίου, έτσι ώστε μια επιλεκτική ελεγχόμενη πτώχευση τύπου Σόρος να μην επιφέρει σοβαρά τραντάγματα στο ευρωσύστημα. Έτσι τουλάχιστον σχεδιάζουν οι τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι. Από κει και πέρα για το μόνο που ενδιαφέρονται οι «εταίροι» μας στην ευρωζώνη είναι να επιταχυνθεί η εκποίηση της χώρας, η οποία σε συνθήκες επίσημης πτώχευσης θα προσφέρει ακόμη μεγαλύτερες ευκαι*ρίες κέρδους. Έτσι θα αποζημιωθούν στο πολλαπλάσιο για όσα θα χάσουν από την επίσημη επιλεκτική πτώχευση της χώρας. Όσο για τον ελληνικό λαό, ποιος νοιάζεται για τους ιθαγενείς μιας αφρικανοποιημένης χώρας της ευρωζώνης;

Πηγη
 
roumpini180_56754_99FI2W.jpg

Το τελευταίο οχυρό της ευρωζώνης

Η στάση που τηρεί η ευρωζώνη σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους όχι μόνο δεν είναι αποτελεσματική, αλλά επιπλέον, αν δεν αλλάξει, μπορεί να οδηγήσει και σε διάλυση της νομισματικής ένωσης, υποστηρίζει ο νομπελίστας οικονομολόγος κ. Nouriel Roubini...

http://www.euro2day.gr/specials/opinions/132/articles/649382/Article.aspx