Είναι πάντως αξιοσημείωτο ότι μετά από τόσα χρόνια υπάρχει κόσμος που μπερδεύει την ονομασία του φύλλου με το τελικό προιόν. Η μπουγάτσα δεν είναι πίτα με κρέμα είναι το ίδιο το φύλλο, το οποίο γεμίζεται με ό,τι θέλει ο καθένας (εκτός από χόρτα, καθώς δεν αντέχει την υγρασία του χόρτου, πράσου, σπανακιού, κλπ.).
και δεν είναι το μόνο φύλλο. Στην Κοζάνη έχουν στριφτή τυρόπιτα, που την λένε κιχί με τυρί. Θα τη βρείτε και στα ψυγεία της ζύμης ALFA. Υπάρχει η κουρού που έχει φύλλο που τρίβεται σαν μπισκότο. Υπάρχει η μαμαλίγκα με καταγωγή από τη Θεσσαλία και τη Λαμία, που είναι φτιαγμένη με χυλό και φέτα, και την οποία στη βόρειο Ελλάδα την ψήνουμε σε ψηλό ταψί, η κουρκουτόπιτα που έχουν στην Ήπειρο και την τιμούμε ιδιαίτερα στο σπίτι των Βλασιδαίων. Στη χαλκιδική τη λένε κολομπαρόπιτα και τη γεμίζουν με κολοκύθι, σιμιγδάλι, αλεύρι, γάλα και αβγά. Υπάρχουν τα γκιουβρέκια που είναι τετράγωνες διπλωμένες τυρόπιτες από τη Φλώρινα (καταπληκτικά αυτά στη γωνία της Εθνικής Τράπεζας) , τα ποντιακά περέκ με τυρί φτιάχνονται με ξερά φύλλα που προϋποθέτουν ιδιαίτερη τεχνική για να φτιαχτούν, τα μπουρέκια, τα πισία. Πουλούνται συσκευασμένα σε σουπερ μάρκετ. Η λαδένια που γίνεται σε νηιά του Αιγαίου.
Στη μπουγάτσα το φύλλο προέρχεται από ζυμάρι που ξεκουράζεται για 14 έως 18 ώρες, προκειμένου να μπορεί να απλωθεί σαν σεντόνι απίστευτα λεπτό. Εδώ είναι μια βασική διαφορά της τυρόπιτας του ταψιού από την μπουγάτσα με τυρί.
roud:
perator:
