Ψευδαισθήσεις

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ο Γουσταύος ανήκε στην πρώτη σιδηροδρομική γενιά της Γαλλίας και μισούσε αυτή την εφεύρεση. Πρωτα απ' όλα, ήταν ένα αποκρουστικό μέσο μεταφοράς. "Μπουχτίζω τόσο πολύ πάνω σ ένα τρένο που ύστερα από πέντε λεπτά ουρλιάζω από ανία. Οι επιβάτες νομίζουν ότι ουρλιάζει ένα παρατημένο σκυλί. Κάθε άλλο, είναι οι αναστεναγμοί του κ. Φλωμπέρ". Δεύτερον, παρήγαγε μια καινούργια μορφή στο τραπέζι του φαγητού: τον βαρετό λάτρη του σιδηροδρόμου. Οι συζητήσεις γύρω από αυτό το θέμα προκαλούσαν στον Φλωμπέρ colique des wagons. Τον Ιούνιο του 1843 ανήγγειλε ότι ο σιδηρόδρομος ήταν το τρίτο πιο βαρετό θέμα που μπορούσε να φαντασθεί μετά τη μαντάμ Λαφάρζ (μια δηλητηριάστρια με αρσενικό) και το θάνατο του Δούκα της Ορλεάνης (που είχε σκοτωθεί σε ατύχημα με την άμαξά του τον προηγούμενο χρόνο). Η Λουίζ Κολέ, πασχίζοντας να φανεί μοντέρνα στο ποίημά της "La Paysanne", επέτρεψε στον Ζαν, το στρατιώτη της που επέστρεψε από τον πόλεμο και έψαξε να βρεί τη Ζαντόν του, να προσέξει τον καπνό ενός τρένου που έτρεχε μακριά. Ο Φλωμπέρ της έκοψε αυτόν το στίχο. "Ο Ζαν δεν δίνει καμία σημασία σ' αυτό το πράγμα" γρύλισε "όπως δεν δίνω κι εγώ".
Ομως δεν μισούσε το σιδηρόδρομο μόνο ως μέσο. Μισούσε τον τρόπο με τον οποίο κολάκευε τους ανθρώπους με την ψευδαίσθηση της προόδου. Τι αξία έχει η επιστημονική πρόοδος χωρίς την ηθική πρόοδο; Ο σιδηρόδρομος απλώς θα επέτρεπε σε περισσότερους ανθρώπους να περιφέρονται, να γνωρίζονται και να μοιράζονται τη βλακεία τους. Σε μιά από τις πρώτες επιστολές του, γραμμένη όταν ήταν δεκαπέντε ετών, παραθέτει τα ατοπήματα του σύγχρονου πολιτισμού: "Οι σιδηρόδρομοι, τα δηλητήρια, τα κλύσματα, οι τάρτες κρέμα, η βασιλεία και η γκιλοτίνα". Μετά δύο χρόνια, στη μελέτη του για τον Ραμπελαί, η λίστα με τους εχθρούς έχει αλλάξει - το μόνο που έχει μείνει ίδιο είναι το πρώτο: "Οι σιδηρόδρομοι, τα εργοστάσια, οι χημικοί και οι μαθηματικοί". Δεν άλλαξε ποτέ γνώμη.

Τζούλιαν Μπάρνς: Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ. εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα, 2011.





αδυνατώ να μην κάνω κάποιους παραλληλισμούς με ...το ιντερνετ.

 

[Γιώργος Κυριακαράκος]

Κώστα είναι στη φύση του ανθρώπου, όσο και να την καταπιέζουμε να ψάχνουμε πάντα για το καινούργιο και το διαφορετικό. Προφανώς για να το κάνουμε αυτό χρησιμοποιούμε σε διαφορετικές περιόδους της ιστορίας, διαφορετικά μέσα, ανάλογα και με τις συνθήκες της κάθε εποχής.
Το πρόβλημα είναι ότι μέσα, γίνονται αυτοσκοπός και από κάποιο σημείο και μετά ξεχνάμε τον ρόλο τους σαν μέσο, αλλά τα ανάγουμε σε θέμα ανάλυσης καθεαυτά.
Όταν ο άνθρωπος κατάφερε να ιππεύσει ένα άλογο, αυτό του έδωσε τη δύναμη να ταξιδέψει και να γνωρίσει νέα τοπία και νέους ανθρώπους που έμεναν τόσο μακριά που ίσως να τους έβλεπε μια φορά στη ζωή του...όσοι ιππεύουν σήμερα και ασχολούνται με την ιππάσία έχουν ξεχάσει αυτό το συναίσθημα ελευθερίας και ανακάλυψης...
Αργότερα ήρθε ο σιδηρόδρομος. Ναι είναι βαρετός, αλλά μπορείς με ελάχιστα λεφτά ακόμη και το 2012 να πας από την Αθήνα στο Βλαδιβοστόκ και να δεις τοπία που ούτε καν έχεις φανταστεί να μείνεις με νομαδικές φυλές στις στέπες της Μογγολίας ή να νιώσεις πως αν είχες καλά κιάλια θα έβλεπες την Ιαπωνία. Μπορείς βέβαια απλά να πίνεις βότκα και να μην καταλάβεις τίποτα.
Έτσι και το internet...σου φέρνει κοντά πληροφορία, που στο μεγαλύτερο βαθμό της είναι σκουπίδια και επαφίεται στο άτομο να καταφέρει να ξεδιαλέξει την ουσιαστική και ποιοτική πληροφορία και να την κάνει τελικά γνώση μετά από μελέτη. Αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο θα έπρεπε όπως έκαναν οι ερευνητές πριν από 20+ χρόνια να περιμένω να εκδοθούν περιοδικά με περιλήψεις, τα οποία θα έπρεπε να τα διαβάσω όλα, να διαλέξω τα άρθρα που από την περίληψη φαινόντουσαν να με ενδιαφέρουν και να αναζητήσω ποια βιβλιοθήκη στην Αττική (αν κάποια) είχε το περιοδικό σε έντυπη μορφή να το διαβάσω. Αν δεν το είχε θα έπρεπε να περιμένω αρκετά για να το παραλάβει και να μπορέσω και εγώ να το διαβάσω. Σήμερα όμως υπάρχουν δικτυακά άρθρα τα οποία έχουν περάσει από διαδικασία peer review και είναι έτοιμα προς δημοσίευση σε ψηφιακή μορφή διαθέσιμα πριν καν εκδοθεί το τεύχος του περιοδικού που θα το περιλαμβάνει. Αυτό δίνει μια άλλη δυναμική στην έρευνα που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να σώσει ακόμη και ζωές ή να βελτιώσει την ποιότητα ζωής.
Αν τώρα κάποιος χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για να χαζολογάει χωρίς ουσία προφανώς και γίνεται αποκρουστικό μέσο. Τα ατοπύματα του σύγχρονου πολιτισμού φυσικά μέσα από αυτή την οπτική θα μπορούσαν να συνοψιστούν κατά αντιστοιχία με "Το internet, οι πολυεθνικές, οι τηλε-ευαγγελιστές και οι πωλητές".
Αξιοποίησε ότι αξίζει και πέταξε το υλικό συσκευασίας...τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα παραπάνω από φιλολογική/φιλοσοφική συζήτηση...

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Παίρνω το νήμα από 'κει που στάθηκε: Ορισμένες φορές δεν υπάρχει τίποτε ουσιαστικότερο από μια "φιλολογική/φιλοσοφική" [sic] συζήτηση. Διότι είναι αυτή που θα ψηλαφίσει το 'υπόστρωμα' του φαινομένου ή καλύτερα, το παραμένων ίχνος όταν αυτό γίνει από γεγονός, εσωτερικευμένη οντότητα.

Εστέτ, υφολογική οπισθοδρόμηση από τον κ. Φωμπέρ. Καθόλου άσχημα, αν και η προσωπική μου αγάπη και αδυναμία είναι η διάπυρη, αντιδραστική αποδόμηση, φυλακή της απελπισίας, σε ύφος Νάφτα. :grandpa: Στην αμείλικτη θετικιστική παλάντζα της πραγματικότητας όμως, συνήθως βγαίνει ελλιποβαρής (εξάλλου οι Πρώσοι πήραν παραμάζωμα τους Γάλλους το 1870 ακριβώς λόγω των σιδηροδρόμων). Διατηρεί όμως ως αντιστάθμισμα το προνόμιο που ανέφερα παραπάνω.

Για το internet, πιο εύστοχη και ανθεκτική μου φαίνεται η κριτική που είχα διαβάσει πριν κάποια χρόνια στην Καθημερινή, αναδημοσίευση από τον Γκάρντιαν, για την θεμελίωση της αποσπασματικότητας ως γνωστικής διαδικασίας. Η γνώση ως κοπτοραπτική, η έκφραση ως συντόμευση, η περιφρόνηση της σημασίας του context και κατά συνέπεια, η σημασία να διαβάζεις ένα βιβλίο ολόκληρο ακριβώς για να διασώσεις το προαναφερθέν.

 

[Emilot]

Για μένα η έννοια του Internet, η σημασία του παραμένει αναλλοίωτη απο τότε όμως που συνειδητοποίησα το "ποιος είμαι"... Η άμεση ενημέρωση και η αμεσότητα με άτομα που χωροταξικά είναι αδύνατον να παρεβρεθείς.....την στιγμή που θέλεις.

Πιστεύω οτι η συνειδητότητα προέρχεται της "εκθέσεως" στο Internet...στο αχανές αυτό "συμπαν"..... όπως και ο σιδηρόδρομος...Είναι ένα εργαλείο, αλλά για ποιους?? άλλοι το χρησιμοποιούν για μεταφορά ανθρώπων, άλλοι για μεταφορά στρατού και άλλοι για μεταφορά όπλων......κ.ο.κ.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Κατ'αρχήν χαίρομαι που ανέλαβες να αναζωογονήσεις,αυτήν εδώ την μικρή μεριά του club που εχει να κάνει με τις τέχνες.

Και επιτέλους ,που η τριάδα ''Μουσική-Κινηματογράφος-Πολιτισμός'' ,ξέφυγε απο τά ''software'' και ολες αυτές τίς υποτιμητικές κατατάξεις..που βέβαια ,ειχαν ξεπεραστεί στην πορεία,απο την βαρύνουσα θεση που απέκτησαν οι κατηγορίες αυτές στο club,με την συμβολή πολλών μελών..

Στο προκείμενο πάντως,μιάς και η έννοια internet ειναι ιδιαίτερα γενική,θα παραθέσω ένα απο τα πλέον πρωτότυπα άρθρα που εχω διαβάσει τωρα τελευταία(θα το ονόμαζα ''μικρή κοινωνιολογική έρευνα'')και τοχει γραψει ένας απο τους πιό ελπιδοφόρους νεους διανοουμένους ο Δημοθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος και αναφέρεται στην ''συλλογική ευφυϊα τών social media''..

Δεν είναι τυχαίο επίσης πώς οι περισσότερες αντιδράσεις για φίμωση τών προοδευτικών φωνών,που ''ενοχλούν'' προέρχονται απο τις διάφορες συντηρητικές εξουσίες..
.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=693931

''Το Διαδίκτυο φάνηκε το πιο πρόσφορο μέσο, καθώς κοστίζει λιγότερο και επιτρέπει (αν δεν επιβάλλει) μια πιο «προσωπική» επαφή. Όμως, η μετατόπιση προς τα εκεί του δημόσιου χώρου έφερε τα επιτελεία των μνημονιακών στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να αναμετρηθούν με μια ήδη οργανωμένη «συλλογική ευφυΐα» - αρκετά συλλογική ώστε να είναι αποτελεσματική και αρκετά ευφυή για να γνωρίζει τόσο τον κώδικα όσο και την ατζέντα της αντιπαράθεσης. Με άλλα λόγια, η ανακάλυψη του Διαδικτύου από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. υπήρξε επώδυνη, καθώς, σε αντίθεση με τη μονόδρομη (one way) επικοινωνία μέσω των εφημερίδων και των καναλιών, το Ίντερνετ είχε (και) γι’ αυτούς αντίλογο, και μάλιστα σε 24ωρη βάση, χωρίς κεντρική καθοδήγηση και με σχεδόν απεριόριστη διαθεσιμότητα των εμπλεκόμενων.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν βεβαίως ότι το νέο μέσο έχει την κύρια «ευθύνη» για την ήττα του «δικομματισμού» ούτε πολύ περισσότερο ότι αποτελεί αυτό το νέο λίκνο της δημοκρατίας. Είμαστε από χρόνια μάρτυρες της οργανωμένης παρουσίας, εκεί, της Ακροδεξιάς -αλλά και της μεταφοράς, σε πολλές ιστοσελίδες και κοινωνικά δίκτυα, των πιο αντικοινωνικών μηνυμάτων και γενικά των πιο σκοτεινών εκδοχών των παραδοσιακών μέσων. Έχουμε, μάλιστα, δείγματα για το ότι η προσωποποίηση της πολιτικής, που ταυτίζεται με το Ίντερνετ, σημαίνει συχνά αποπολιτικοποίηση, καθώς και για τους τρόπους που η λογική αυτή επιδρά στους ίδιους τους κομματικούς μηχανισμούς, που επίσημα ή ανεπίσημα υιοθετούν τον κιτρινισμό, προσπαθώντας να περάσουν το μήνυμα και να επιβιώσουν στο μετασχηματισμένο πολιτικό πεδίο.

Ακόμα και έτσι, όμως, η ουσία παραμένει: από τις εκλογές της 6ης Μαΐου και μετά, τα επικοινωνιακά επιτελεία των ακριβοπληρωμένων ειδικών έχουν αποτύχει οικτρά να κάνουν το κρέας ψάρι, έχουν αποτύχει να κινητοποιήσουν και να μιλήσουν στις καρδιές των ανθρώπων και έχουν υποχρεωθεί να δουν ότι η μιντιοποίηση της πολιτικής έχει φτάσει στα όριά της.

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα από όλα αυτά, λοιπόν, αυτό δεν είναι η υποχρέωση να λατρέψουμε το νέο μέσο, αλλά η ανάγκη να οργανώσουμε τη συλλογική ευφυΐα που δουλεύει στο Διαδίκτυο και, κυρίως, να τη βοηθήσουμε να αναπτυχθεί και πέρα από αυτό. Η προσπάθεια αυτή δεν σημαίνει εργαλειοποίηση, η δε επιτυχία της δεν περνάει από την κατάργηση των «παλιών τρόπων» -της εφημερίδας, της κομματικής οργάνωσης κ.ο.κ.-, κι αυτό γιατί, χωρίς τις αρετές των εδραιωμένων αυτών «τρόπων», οι νέοι τρόποι θα είχαν μάλλον λιγότερο σημαντικά επιτεύγματα να επιδείξουν.

Από την άλλη πλευρά, η συγκρότηση αυτής της συλλογικής ευφυΐας δείχνει ότι τα παραδοσιακά μέσα οργάνωσης της (αντι)ηγεμονίας δεν δικαιούνται να πολιτεύονται πια ως αυτάρκη. Δεν δικαιούνται, με άλλα λόγια, να παραγνωρίσουν τη σημασία της αυτοοργάνωσης και της αμφισβήτησης ιεραρχιών και «ειδικοτήτων», της ανιδιοτελούς προσφοράς, της εμπλοκής των πολλών και της αξιοποίησης της μαζικής διανοητικότητας.

Αν τα προαναφερθέντα ξέφυγαν από τη λογική της αγοράς και έδειξαν τα όριά της, είναι προφανές ότι αποτελούν πρώτη ύλη για την ανασυγκρότηση της κοινωνίας και πέρα από το τουίτερ. Ας μην αφήσουμε αυτό το δίδαγμα αναξιοποίητο.''

 

[Δημοκηδής]

Re: Απάντηση: Ψευδαισθήσεις

Στην αμείλικτη θετικιστική παλάντζα της πραγματικότητας όμως, συνήθως βγαίνει ελλιποβαρής (εξάλλου οι Πρώσοι πήραν παραμάζωμα τους Γάλλους το 1870 ακριβώς λόγω των σιδηροδρόμων). Διατηρεί όμως ως αντιστάθμισμα το προνόμιο που ανέφερα παραπάνω.
Μην ανησυχείς ... ότι πέτυχε ο Μόλτκε πατήρ στο συγκεκριμένο πεδίο, αποδόμησε αργότερα ο υιός, εφαρμόζοντας το ηλίθιο σχέδιο του Σλίφεν, το οποίο κατά κύριο λόγο στηρίχθηκε στους σιδηροδρόμους... αποτέλεσμα το φιάσκο και η συντριπτική ήττα στον Α' Π. Πόλεμο...

Για το internet, πιο εύστοχη και ανθεκτική μου φαίνεται η κριτική που είχα διαβάσει πριν κάποια χρόνια στην Καθημερινή, αναδημοσίευση από τον Γκάρντιαν, για την θεμελίωση της αποσπασματικότητας ως γνωστικής διαδικασίας. Η γνώση ως κοπτοραπτική, η έκφραση ως συντόμευση, η περιφρόνηση της σημασίας του context και κατά συνέπεια, η σημασία να διαβάζεις ένα βιβλίο ολόκληρο ακριβώς για να διασώσεις το προαναφερθέν.

Σε κάθε περίπτωση, η απόκτηση της γνώσης φίλε μου, προϋποθέτει την περιφρόνηση της ευτυχίας ... πάντοτε θα εναπόκειται στο άτομο η επιλογή, ασχέτως του μέσου ...

Σιδηροκέφαλος στο πόστο σου ...

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Μερσί για τις ευχές. Με αγχώνετε βέβαια με την ...αναζωογόνηση, σε μια εποχή που είναι ήδη πάρα πολύ δύσκολο να την επιτύχω σε μένα τον ίδιο. Χαίρομαι που η κατηγορία είναι πλέον ομοτράπεζη της μουσικής και του κινηματογράφου.

 

[by proxy]

Κατ' αρχήν η μόνη ψευδαίσθηση είναι ότι μπορεί να υπάρξει ηθική πρόοδος. Κατά τα λοιπά υπεύθυνοι για την θεοποίηση της εργαλειακής προόδου είναι πάντοτε οι μικροαστοί, η μάζα δηλαδή εκείνη που θα τρέξει να αγκαλιάσει, οτιδήποτε της σερβίρεται, εντυπωσιασμένη όπως οι ιθαγενείς από τις γυάλινες χάντρες. Υπ' αυτην την έννοια bliss is ignorance που είπε κι ο φίλος Δημοκηδης πιό πάνω ( αν και με άλλη διατύπωση).

 

[grio]

Re: Απάντηση: Ψευδαισθήσεις

Για το internet, πιο εύστοχη και ανθεκτική μου φαίνεται η κριτική που είχα διαβάσει πριν κάποια χρόνια στην Καθημερινή, αναδημοσίευση από τον Γκάρντιαν, για την θεμελίωση της αποσπασματικότητας ως γνωστικής διαδικασίας. Η γνώση ως κοπτοραπτική, η έκφραση ως συντόμευση, η περιφρόνηση της σημασίας του context και κατά συνέπεια, η σημασία να διαβάζεις ένα βιβλίο ολόκληρο ακριβώς για να διασώσεις το προαναφερθέν.

Tο μέσο εξελίσσεται και εκμοντερνίζεται. Πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά. Tο ιντερνετ έχει κερδίσει έδαφος σε σχέση με τις παραδοσιακές πηγές γνώσης για τους γνωστούς λόγους. Η εγκυρότητα και η ποιότητα της πληροφορίας πρέπει να απασχολεί και να ερευνάται. Τώρα όσον αφορά την αποσπασματικότητα, έχουμε την εντύπωση ότι ό,τι γνωρίζουμε είναι πλήρες και όχι απόσπασμα κάποιου ευρύτερου περιεχομένου;

Σε κάθε περίπτωση, η απόκτηση της γνώσης φίλε μου, προϋποθέτει την περιφρόνηση της ευτυχίας ...

Αυτό πως συνάγεται…

Συγχαρητήρια για την ανάληψη.


Tom Rapp - "These Things Too"

There was a Persian king
Who wanted to know
What he could say on
Every occasion
That always would be so

Illusions, circles and changes
Illusions, always changing
Like the wind and the rain​

He summoned three wise men
From his eternal throne
One from each border
Gave them his order
To write words always true

The wise men thought so hard
For a night and day
Found these words to say on
Every occasion
These things too shall pass away

 

[Γιώργος Κουν.]

Ντέμιαν καλέ φίλε, καλώς ήρθες! :worshippy:

 

[grio]

Re: Απάντηση: Ψευδαισθήσεις

Υπ' αυτην την έννοια bliss is ignorance που είπε κι ο φίλος Δημοκηδης πιό πάνω ( αν και με άλλη διατύπωση).

Μην μπερδεύουμε την ευδαιμονία με την ευτυχία. Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα...

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ψευδαισθήσεις

Τώρα όσον αφορά την αποσπασματικότητα, έχουμε την εντύπωση ότι ό,τι γνωρίζουμε είναι πλήρες και όχι απόσπασμα κάποιου ευρύτερου περιεχομένου;

Φυσικά και όχι. Όμως το βιβλίο θέτει δεδομένο πλαίσιο (context), όπου τοποθετεί με μεγαλύτερη άνεση τις υποθέσεις και τη συλλογιστική του συγγραφέα. Η ψηφιακή κουλτούρα έφερε μαζί της το σύντομο κείμενο και τη σταχυολόγηση από πληθώρα αναφορών. Είναι αυτό που παραδεχόταν και ο ίδιος ο Νίκολας Νεγρεπόντε πως δεν μπορεί να διαβάσει μεγάλα κείμενα. Ο χρόνος που αφιερωνόταν κάποτε στην ανάγνωση ενός βιβλίου και στην ένταξη στο context του, τώρα διασπάται από tweets, e-mails, sms, ψάξιμο στις μηχανές και περιήγηση σε κάποιους συνδέσμους. Ο στόχος της κριτικής δεν είναι φυσικά η αναστολή του νέου μέσου, αλλά η υπενθύμιση της σημασίας κάποιων συνηθειών που τείνουν να εκλείψουν.

Ευχαριστώ για τις ευχές.

 

[by proxy]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ψευδαισθήσεις

Μην μπερδεύουμε την ευδαιμονία με την ευτυχία. Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα...

Για λέγε...opcorn:

 

[by proxy]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ψευδαισθήσεις

Μην μπερδεύουμε την ευδαιμονία με την ευτυχία. Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα...

Αδυνατώ να καταλάβω για ποιό λόγο θέλησες να το παίξεις έξυπνος κάνοντας διορθώσεις σε μια πρόταση- και δη αμετάφραστη- την οποία, αν κρίνω από αυτό που απομόνωσες, προφανώς δεν κατάλαβες ( πάντα μέσα στο πλαίσιο [context] αυτών που ήθελα να πω).
Ανατρέχοντας λοιπόν στην αναθεωρημένη έκδοση του Longman dictionary of contemporary English, 1987 βρίσκουμε τον ακόλουθο ορισμό του bliss : complete happiness. Φαντάζομαι ότι γνωρίζεις οτι happiness σημαίνει ευτυχία. Αν χρειάζεσαι περαιτέρω ανάλυση, το ίδιο λεξικό για την λέξη happiness δίνει τον ακόλουθο ορισμό : the state of being happy. Αν ακόμα προβληματίζεσαι, ως happy ορίζεται : feeling or showing pleasure or contentment.
Συνεπώς με ολίγα αγγλικά γ' δημοτικού καταλήγουμε στο αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι η φράση bliss is ignorance μεταφράζεται στην ελληνική ως : Η άγνοια είναι ευτυχία.
Περαιτέρω το Oxford English-Greek Learner's dictionary των Stavropoulos & Hornby ( 2000) μεταφράζει την λέξη bliss ως ευδαιμονία.
Είναι όμως η ευτυχία ευδιαμονία ή και τανάπαλιν ; Τόσο ο Μπαμπινιώτης ( 2004) όσο κι οι Τεγόπουλος - Φυτράκης ( 1997) ως επεξήγηση της λέξης ευδαιμονία αναγράφουν τα εξής :
Ευδαιμονία : 1. η ευτυχία (αντιθ) δυστυχία, κακοδαιμονία, 2. ( ειδικότερα) η υλική ευημερία ΣΥΝ ευμάρεια , ευζωϊα ( ο πρώτος ) και
Ευδαιμονία : ευτυχία, μακαριότητα// υλική ευημερία, ευμάρεια ( οι δεύτεροι).
Σαν να μου φαίνεται ότι δεν μπέρδεψα τίποτα. Αντίθετα....

 

[grio]

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Ψευδαισθήσεις

Για λέγε...opcorn:

Ειδικά εσύ γνωρίζεις...

Δημόκριτος: «Ευδαιμονίη ψυχής έργον (…) ουκ εν βοσκήμασιν οικεί ουδέ εν χρυσώ· ψυχή οικητήριον δαίμονος».
Μετάφραση:
«Η ευδαιμονία είναι έργο, απόκτημα της ψυχής του ανθρώπου (…) η ευδαιμονία δεν κατοικεί στα κοπάδια ζώων, δεν αγοράζεται με χρυσάφι. Η ψυχή είναι η κατοικία της ευδαιμονίας.»
H. Diels- W. Kranz, Die Fragmente der Vorsokratiker


Αριστοτέλης: «Η ευδαιμονία εστί ψυχής ενέργειά τις κατ’ αρετήν τελείαν».
Μετάφραση:
Η ευδαιμονία είναι μια ψυχική κατάσταση που προκύπτει από τη δραστηριότητα της ψυχής, εφόσον αυτή η δραστηριότητα είναι σύμφωνη με την τέλεια αρετή».
Ηθικά Νικομάχεια, Α, 8, 1 (1102a 5-6).


Ευτυχία είναι η ψυχική ικανοποίηση του ανθρώπου, προερχόμενη από την εκπλήρωση των επιθυμιών και την επιτυχία των σκοπών του. Δεν υπάρχει μόνιμη ευτυχία, υπάρχουν μόνο στιγμές ευτυχίας.
Στη σύγχρονη εποχή οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ευτυχία την υλική ευμάρεια, τα υλικά αγαθά, την ανάπτυξη της τεχνολογίας, τα κοινωνικά αξιώματα, τη δόξα, ενώ άλλοι πιστεύουν πως ο πλούσιος είναι ευτυχισμένος. Έτσι, όταν αυτά χαθούν, χάνεται και η ευτυχία τους.
Ο Αριστοτέλης στα ηθικά του συγγράμματα διακρίνει την ευτυχία, η οποία μπορεί να είναι προϊόν τύχης και πρόσκαιρη, από την ευδαιμονία, η οποία συνδέεται με τη διαβίωση και τη δράση σύμφωνα με τις ηθικές αρετές και τη λογική.
Πηγή: Βικιπαίδεια.

 

[grio]

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Ψευδαισθήσεις

Αδυνατώ να καταλάβω για ποιό λόγο θέλησες να το παίξεις έξυπνος κάνοντας διορθώσεις σε μια πρόταση- και δη αμετάφραστη- την οποία, αν κρίνω από αυτό που απομόνωσες, προφανώς δεν κατάλαβες ( πάντα μέσα στο πλαίσιο [context] αυτών που ήθελα να πω).
Ανατρέχοντας λοιπόν στην αναθεωρημένη έκδοση του Longman dictionary of contemporary English, 1987 βρίσκουμε τον ακόλουθο ορισμό του bliss : complete happiness. Φαντάζομαι ότι γνωρίζεις οτι happiness σημαίνει ευτυχία. Αν χρειάζεσαι περαιτέρω ανάλυση, το ίδιο λεξικό για την λέξη happiness δίνει τον ακόλουθο ορισμό : the state of being happy. Αν ακόμα προβληματίζεσαι, ως happy ορίζεται : feeling or showing pleasure or contentment.
Συνεπώς με ολίγα αγγλικά γ' δημοτικού καταλήγουμε στο αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι η φράση bliss is ignorance μεταφράζεται στην ελληνική ως : Η άγνοια είναι ευτυχία.
Περαιτέρω το Oxford English-Greek Learner's dictionary των Stavropoulos & Hornby ( 2000) μεταφράζει την λέξη bliss ως ευδαιμονία.
Είναι όμως η ευτυχία ευδιαμονία ή και τανάπαλιν ; Τόσο ο Μπαμπινιώτης ( 2004) όσο κι οι Τεγόπουλος - Φυτράκης ( 1997) ως επεξήγηση της λέξης ευδαιμονία αναγράφουν τα εξής :
Ευδαιμονία : 1. η ευτυχία (αντιθ) δυστυχία, κακοδαιμονία, 2. ( ειδικότερα) η υλική ευημερία ΣΥΝ ευμάρεια , ευζωϊα ( ο πρώτος ) και
Ευδαιμονία : ευτυχία, μακαριότητα// υλική ευημερία, ευμάρεια ( οι δεύτεροι).
Σαν να μου φαίνεται ότι δεν μπέρδεψα τίποτα. Αντίθετα....

Δεν συνηθίζω να κάνω τον έξυπνο, ούτε να προκαλώ τους άλλους. Εάν πιστεύεις πραγματικά ότι είπα κάτι για να σε "πειράξω", σου ξεκαθαρίζω ότι δεν είχα τέτοια πρόθεση. Οπότε, θα σε παρακαλούσα να μην συνεχίζεις κάτι το οποίο ποτέ δεν είχα σκοπό να ξεκινήσω. Η απάντησή σου δε, είναι άκρως υποτιμητική, όσο και να προσπαθώ να τη δικαιολογήσω…

 

[by proxy]

Το ζήτημα που μας απασχολεί είναι η μετάφραση της λέξης bliss ως ευτυχία ή ευδαιμονία, ή αν η απόδοση της αριστοτελικής ευδαιμονίας ως ευτυχίας στα νέα ελληνικά είναι ορθή;
"το υπέρτατο αγαθό για τον Αριστοτέλη είναι η ευδαιμονία, που στα νέα ελληνικά αποδίδεται ως ευτυχία..." λέει η σημείωση 17 της έκδοσης του έργου Ηθικά Νικομάχεια που έχω πρόχειρη αυτη τη στιγμή (National Geographic Society)

 

[superfly]

Μπραβο στη διαχειριση που ενωσε τις κατηγοριες.Ηταν κατι που επρεπε να γινει οπως και η αλλαγη ονομασιας.
Οσι για το νεο διαχειριστη,οτι και να πουμε ειναι λιγο.:worshippy:
Σιδεροκεφαλος Δαμιανε..

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Ψευδαισθήσεις

Το ζήτημα που μας απασχολεί είναι η μετάφραση της λέξης bliss ως ευτυχία ή ευδαιμονία, ή αν η απόδοση της αριστοτελικής ευδαιμονίας ως ευτυχίας στα νέα ελληνικά είναι ορθή;
"το υπέρτατο αγαθό για τον Αριστοτέλη είναι η ευδαιμονία, που στα νέα ελληνικά αποδίδεται ως ευτυχία..." λέει η σημείωση 17 της έκδοσης του έργου Ηθικά Νικομάχεια που έχω πρόχειρη αυτη τη στιγμή (National Geographic Society)

Η δικη μου αποψη περι της ερμηνειας του bliss με τις περιορισμενες μου γνωσεις αγγλικης μεχρι τα prof Michigan και Cambridge και γενικοτερης ενασχολησης με την αγγλικη μεσω βιβλιων κινηματογραφου και μουσικης ειναι οτι ουτε η ευτυχια ουτε η ευδαιμονια αποδιδουν το νοημα της, που προσωπικα μου δινει την αισθηση του στιγμιαιου η εστω περιορισμενης χρονικης διαρκειας συναισθηματος.

Κατα τα αλλα , δεν θα ηθελα να στιγματιστει η ημερα της διευρυνσης των τεχνων στο φορουμ με αντεγκλησεις.
Αν θελετε να επεκταθουμε στην ετυμολογια του bliss πολυ ευχαριστως σε νεο θεμα

 

[by proxy]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ψευδαισθήσεις

Η δικη μου αποψη περι της ερμηνειας του bliss με τις περιορισμενες μου γνωσεις αγγλικης μεχρι τα prof Michigan και Cambridge και γενικοτερης ενασχολησης με την αγγλικη μεσω βιβλιων κινηματογραφου και μουσικης αλλα ειναι οτι ουτε η ευτυχια ουτε η ευδαιμονια αποδιδουν το νοημα της, που προσωπικα μου δινει την αισθηση του στιγμιαιου η εστω περιορισμενης χρονικης διαρκειας συναισθηματος.

Κατα τα , δεν θα ηθελα να στιγματιστει η ημερα της διευρυνσης των τεχνων στο φορουμ με αντεγκλησεις.
Αν θελετε να επεκταθουμε στην ετυμολογια του bliss πολυ ευχαριστως σε νεο θεμα

ενα σημαντικό πρόβλημα του καλού διαχειριστή είναι η αναγνώριση , ο εντοπισμός του ποιητικού αιτίου (μια και μιλάμε για τον Αριστοτέλη) αφ' ενός και του τελικού αιτίου αφ' ετέρου.