Ψηφιακά βινύλια

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Re: Απάντηση: Ψηφιακά βινύλια

Lucas, σε ευχαριστώ για τις πολυτιμες πληροφορίες που μας δίνεις για άλλη μια φορά.

Μια τελευταία ερώτηση. Γνωρίζεις κάποιες γνωστές εταιρίες του χώρου που αποδεδειγμένα επεξεργάζονται με ψηφιακό τρόπο τα masters κάθε είδους και στη συνέχεια τυπώνουν σε βινύλιο και χωρίς να το αναφέρουν στο εξώφυλλο ?

Με βάση την εμπειρία σου, υπάρχουν κάποια στοιχεία όπου θα μπορούσαμε να εστιάσουμε την προσοχή μας ώστε να είμαστε σε θέση να εξετάσουμε και στην συνέχεια να αναγνωρίσουμε κατ' αρχάς την αυθεντικότητα του δίσκου και στη συνέχεια το είδος της επεξεργασίας που έχει γίνει πριν την εκτύπωση ?

Μεγάλο θέμα άνοιξες. Μην ανησυχείς. Ευχαρίστησή μου.
Οι δίσκοι της Blue Note σε χοντρό ή και λεπτό βινύλιο που επανεκδίδονται από την ίδια την εταιρεία [EMI Capitol] είναι ψηφιακής επεξεργασίας. Καμιά φορά το γράφουν. Συνήθως το έγραφαν όλες οι ανατυπώσεις που έκανε η εταιρεία τίς δεκαετίες 80 και 90 και ήταν γερμανικές εκτυπώσεις Teldek. Βέβαια τότε το digitally remastered φιγουράριζε ως κάτι το ποιοτικό. Οι γαλλικές επανεκδόσεις [Pathe Marconi] σε λεπτό βινύλιο στις αρχές του 80 είναι αναλογικές.
Πολλά από [μπορεί και όλα] τα χοντρά βινύλια της Blue Note από την EMI Capitol [Αμερικής εννοείται, που όπως είπα είναι ψηφιακής επεξεργασίας] τυπώνονται στο RTI [Record Technology Inc.] στην Καλιφόρνια που όταν το είχα κάποτε επισκεφτεί [φωτογραφίες στο site της anakrousis] είδα να τυπώνονται εκτός από τους γνωστούς audiophile δίσκους και δίσκοι της Blue Note EMI Capitol.

Οφείλω να τονίσω ότι οι μεγάλες εταιρείες κατά κανόνα δεν νοιάζονται ούτε για λάμπες ούτε για αυθεντικές ταινίες ούτε για κανέναν χρυσοπληρωμένο Grundman. Χρησιμοποιούν τις ψηφιακής επεξεργασίας τανίες που έτσι κι' αλλιώς έχουν για τα cd που βγάζουν. Βλέπουν ότι υπάρχει ψωμί στην υπόθεση βινυλίου.

Τώρα υπάρχουν και οι Blue Note που επανεκδίδει η Classic records [που τυχαίνει να αντιπροσωπεύω]. Αυτοί είναι εντελώς άλλη ιστορία όπως θα καταλαβαίνεις.

Χρήση αυθεντικής πρωτότυπης λαμπάτης ταινίας ηχογράφησης η οποία παίζει σε λαμπάτο μπομπινόφωνο [αναβαθμισμένο] στο στούντιο του σπουδαίου Bernie Grundman στο Χόλιγουντ και όλη η διαδικασία κοπής γίνεται με λαμπάτα μηχανήματα χωρίς *απολύτως* καμία επέμβαση. Δηλαδή κόβεται Ό,ΤΙ είχε ηχογραφηθεί.

Δεν χρησιμοποιείται κάποιο αντίγραφο τανίας. Μάλιστα υπάρχουν περιπτώσεις [RCA VICTOR Living Stereo] όπου η αυθεντική ταινία ηχογράφησης [Session Tapes] χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από την Classic records.
[H RCA παλιά λόγω τεχνολογικών περιορισμών δεκαετίας 50 και 60 δεν μπορούσε να χρησιμοποιήση τα session tapes και έβγαζε αντίγραφο συμπιεσμένο κλπ. το οποίο ονόμαζε master tape.]

Κατόπιν η Classic records αρχίζει την διαδικασία παραγωγής με τα πρώτα δείγματα. Μετά πάλι πίσω στου Grundman όπου γίνεται η κόντρα του δείγματος που βγήκε, με τον παλιό πρωτότυπο δίσκο [που συνήθως έχει τον καλύτερο ήχο από κάθε άλλη ανατύπωση ή επανέκδοση] και με τη τανία ηχογράφησης. Το ΟΚ θα δοθεί και θα συνεχιστεί η παραγωγή ΜΟΝΟ αν ο νέος δίσκος βινυλίου είναι καλύτερος από τον παλιό αυθεντικό πρώτης κοπής και αν έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια ο Grundman για περισσότερο πλησίασμα στην αυθεντική τανία ηχογράφησης. Μπορεί να ξαναγίνει νέα προσπάθεια αν δεν τους άρεσε η πρώτη, ΑΛΛΑ και να μην βγει ποτέ κάτι αν δεν μπορεί να γίνει καλό. Μιλάμε για τέτοια εντιμότητα και για τέτοιο "ψώνιο". Αυτά φυσικά τα γνωρίζουμε εμείς που εμπλεκόμαστε στην υπόθεση. δηλ. ποιοι δίσκοι δεν βγήκαν γιατί δεν θα ήταν καλοί.

Μια χρήσιμη συμβουλή που την λέω τα τελευταία χρόνια που στην υπόθεση των επανεκδόσεων χοντρού βινυλίου μπήκαν και Ευρωπαίοι που στην πλειοψηφία τους πουλάνε απλώς χοντρό βινύλιο και συνήθως τίποτε αλλο. Τα περισσότερα από αυτά [ξέχνα λάμπες και αυθεντικές ταινίες και Grundman, Hoffman κλπ] είναι Digitally remastered ή βγαλμένα και από cd!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αγοράζω καμιά φορα κανέναν έτσι για πλάκα και για κόντρα με πελάτες. Σε μια σύγκριση [Saxophone Colossus] μου λέει κάποιος με απορρία: Κύριε Στεφανίδη παίζει και κοντραμπάσο::::
Για φαντάσου 4 τα όργανα όλα και όλα στο Κουαρτέτο του Sonny Rollins. Λ.Σ.

 

[PanMan]

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Ψηφιακά βινύλια

Internet King ευχαριστώ για τις φωτογραφίες. Ο δίσκος που έχεις είναι ίδιος με έναν από τους τρείς που έχω. Δεν είναι η αυθεντική πρώτη κοπή της δεκαετίας 60. Κοιτώντας την ετικέτα και από την πείρα που έχω το αντίτυπο του δίσκου αυτού που έχεις πρέπει να είναι το νωρίτερο το 1973 ή και μετά.
Ο δίσκος αυτός είναι εξαιρετικός. Έχε πάντα κατά νου ότι δύο αντίτυπα από την ίδια απολύτως μήτρα μπορεί να ακούγονται διαφορετικά αν τα συγκρίνεις. Ασχολούμε πολύ με το θέμα μαζί με έναν φίλο που τον καλό για ¨ακόνισμα" των αυτιών μας[!!!]
Το να κάνεις κάτι τέτοιο κοστίζει χρήματα, αλλά έτσι μπορείς να έχεις άποψη. Πληρώνεις και μαθαίνεις. Βέβαια είμαι συλλέκτης με 20000 βινύλια και περνάν [και λόγω επαγγέλματος] πολύ δίσκοι από τα χέρια μου. Αν σου πω κι' άλλα δεν πιστεύω να με μαλώσεις θεωρώντας με μη μετριόφρωνα!!
Προβληματίζομαι αν θα πρέπει να εκφραζόμαστε ή όχι ελεύθερα μέσα από αυτό το βήμα διαλόγου. Κάποιοι ενοχλούνται, δυστυχώς! Λ.Σ.

Μια απορια. Για να καταλαβουμε αν ενας δισκος ειναι πρωτης κοπης, δε πρεπει να γνωριζουμε τα Matrix numbers;
Απο την εμπειρια μου ,η ετικετα του δισκου δε βοηθαει καθως στη συλλογη μου εχω δισκους με ιδια ετικετα ακομα και στο μικροσκοπιο, διαφορετικης κοπης.

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ψηφιακά βινύλια

Μεγάλο θέμα άνοιξες. Μην ανησυχείς. Ευχαρίστησή μου.
Οι δίσκοι της Blue Note σε χοντρό ή και λεπτό βινύλιο που επανεκδίδονται από την ίδια την εταιρεία [EMI Capitol] είναι ψηφιακής επεξεργασίας. Καμιά φορά το γράφουν. Συνήθως το έγραφαν όλες οι ανατυπώσεις που έκανε η εταιρεία τίς δεκαετίες 80 και 90 και ήταν γερμανικές εκτυπώσεις Teldek. Βέβαια τότε το digitally remastered φιγουράριζε ως κάτι το ποιοτικό. Οι γαλλικές επανεκδόσεις [Pathe Marconi] σε λεπτό βινύλιο στις αρχές του 80 είναι αναλογικές.
Λ.Σ.

Δηλαδή , όλες οι επανεκδόσεις των δίσκων της Blue Note στα τέλη της δεκαετίας του 90 ( Art Blakey , Eric Dolphy , Joe Ηenderson κλπ ) που έχουν το αυτοκόλλητο "Mastered from the original analogue tapes" σε βαρύ βινύλιο 180 γρ , είναι στην πραγματικότητα Digitally remastered , δηλαδή ψεύδονται σκοπίμως παραλείποντας το ψηφιακό στο remastered ? Νομίζω πως αυτή είναι πολύ σοβαρή κατηγορία ( και απάτη μεγάλου μεγέθους που δεν έχει επισημανθεί έως σήμερα πουθενά ) .

 

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ]

Kύριε Στεφανίδη μέσα από το διάλογο που έχει αναπτυχθεί έχουμε μάθει πράγματα και είναι άκρως ενδιαφέρουσα η κουβέντα.
Μη θεωρήσετε τις ερωτήσεις αφελείς , άσχετα με το περιεχομενό τους.
Θέλω πραγματικά την άποψη σας.
Λέτε πως ο σπουδαίος Grundman χρησιμοποιεί την αρχική ταινία ηχογράφησης και χρησιμοποιεί λαμπάτο μπομπινόφωνο και μάλιστα αναβαθμισμένο και λαμπάτα μηχανήματα κοπής.
Τα μηχανήματα που χρησιμοποιεί δεν έχουν τον δικό τους ηχητικό χαρακτήρα;
H ουδετερότητα πως εξασφαλίζεται;
Έχετε παραστεί ποτε στην παραπάνω διαδικασία;
Γιατί να εμπιστευτώ τον Κύριο Grundman ;
Πως ξέρω ότι η δική του εκδοχή και του team της εταιρείας είναι πιο κοντά στο πρωτότυπο;
Γιατί η δική του εκδοχή είναι.
Λέτε πως το νέο προίόν είναι καλύτερο από την original πρώτη κόπια της εποχής.
Σίγουρα έχετε δίκιο αλλά λέω πως και με ψηφιακά μέσα το παραπάνω δεν είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Ίσως πλησιάζουμε λιγότερο αλλά μπορούμε να παράγουμε καλύτερο αποτέλεσμα από την αρχική κόπια.

Η άποψη μου είναι πως όλα τα παραπάνω εκτός λίγων εξαιρέσεων συντηρούν μία βιομηχανία παραγωγής που απευθύνεται σε ανθρώπους που τις περισσότερες φορές αδιαφορούν για το έργο και ενδιαφέρονται μόνο για το πως ακούγεται.
Και βέβαια δεν μιλάω για εσάς.

Το καλύτερο που λέτε αποτέλεσμα δεν σημαίνει αυθεντικότερο. Πιστεύω σε αυτό να συμφωνούμε.
Δεν νομίζω να υπάρχει παραγωγική διαδικασία στις μέρες μας που να έχει γίνει με μηχανήματα του 1960 (και όπως ακούγονταν τότε) στο ίδιο στούντιο, με τα ίδια μόνιτορ, με τους ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα, με τις ίδιες διαθέσεις, με τους δημιουργούς παρόντες και με χιλιάδες άλλες παραμέτρους που παίζουν ρόλο για π.χ στο mixing (γιατί κάπου αναφέρθηκε και αμιξάριστη πολυκάναλη ταινία) ή στο mastering ή με τα ίδια μηχανήματα κοπής ή στην πρώτη ακρόαση από το γκρουπ της αρχικής κόπιας βινυλίου και πιθανότατα τις αντιδράσεις τους.

Ποιος μας διαβεβαιώνει ότι ο genius τάδε ηχολήπτης το '70 ή 80 δεν ''πήρε'' τα πρώτα takes ή δεν μίξαρε ή δεν έκανε mastering με τέτοιο τρόπο, γνωρίζοντας το τελικό αποτέλεσμα μετά την κοπή, με τέτοιο τρόπο που να ικανοποιεί την ηχητική άποψη και τον στόχο του γκρουπ της εποχής.
Δηλαδή η πρώτη κοπή να ήταν το απόλυτο για το γκρουπ τη δεδομένη στιγμή.
Υπερβολικό αλλά ποιος ξέρει;

H επιλογή μου λοιπόν είναι οι πρώτες κόπιες βινυλίου (όποτε βρίσκω-εξάλλου αυτά που ακούω πάντα πρώτες κόπιες είναι τις περισσότερες φορές γιατί δεύτερες δεν ξαναβγαίνουν ), όπως κόπηκαν τότε με τα μέσα της εποχής.
Προτιμώ τα λάθη από την άποψη του κ. Grundman. Και ας ακούω χειρότερα.

Μπορώ να φτιάξω και λίστα με πράγματα που ψάχνω όπως κυκλοφόρησαν σε πρώτη έκδοση. Αν κάποιος φίλος τα έχει και συμφωνεί ,θα του αγοράσω έγω τις καλύτερες επανεκδόσεις από αρχικές ταινίες ,λαμπάτα μπομπινόφωνα και τα σχετικά. Θα μου στοιχίσει αλλά δεν είναι μία Hi-End ανταλλαγή;

 

[Stergito]

Επειδή μ' έχετε καταμπερδέψει και δυστυχώς δεν είμαστε σχεδόν ποτέ μέσα στα στούντιο για να ξέρουμε την αλήθεια, καταλήγω στο εξής συμπέρασμα:

Εφόσον πρόκειται για βινύλια, τα οποία είναι σχεδόν αποκλειστικά για προσωπική ακρόαση, το καλύτερο ειναι αυτό που ακούγεται καλύτερα σε μένα. Period.*

Φυσικά καλό είναι να μαθαίνουμε κάποια πράγματα, όπως οι πληροφορίες που μας έδωσε ο κ. Στεφανίδης, αν όχι για κανένα άλλο λόγο, τουλάχιστον για να γνωρίζουμε και να μη μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο από οτιδήποτε είναι η κοροϊδία.

*Σκεφτήκατε ποτέ ότι υπάρχει πιθανότητα από ένα άλμπουμ να ακούγεται καλύτερα η πρώτη έκδοσή του στο Χ ηχοσύστημα με Α ηχητικό χαρακτήρα, ενώ στο Ψ ηχοσύστημα με Β ηχητικό χαρακτήρα να ακούγεται καλύτερα η επανέκδοση; Πάντα μιλάμε για συστήματα ίδιου βεληνεκούς σε ποιότητα κατασκευής.
Σ' αυτή την περίπτωση, μπορεί δυο άτομα που διαφωνούν ως προς το ποια έκδοση είναι η καλύτερη να έχουν και οι δυο δίκιο, ανάλογα με το σύστημά τους!
Τρελό, ε;

 

[supersonic]

Jim έχεις θίξει πολύ σοβαρά πράγματα.
Και έχεις και δίκιο.
Πάντως εκείνο που σίγουρα ισχύει είναι οτι ο Grundman έχει καταξιωθεί στο είδος ώς ένας από τους 2-3, που όχι απλά βελτιώνουν αλλά πετυχαίνουν το στόχο που πολλές φορές είναι αυτό που ζητά ο ίδιος ο μουσικός (αν ζεί).

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι αλάνθαστος ή ότι δεν βάζει την προσωπική του σφραγίδα

 

[Costas Coyias]

...
H επιλογή μου λοιπόν είναι οι πρώτες κόπιες βινυλίου (όποτε βρίσκω-εξάλλου αυτά που ακούω πάντα πρώτες κόπιες είναι τις περισσότερες φορές γιατί δεύτερες δεν ξαναβγαίνουν )...

Γεγονός! Ρε παιδάκι μ', άμα μιλάμε για μηχανάκια, όλα ωραία και καλά. Άμα αρχίσεις να μιλάς γι' αυτά που ακούς, αρχίζω και σε χάνω...

 

[Costas Coyias]

Φυσικά καλό είναι να μαθαίνουμε κάποια πράγματα, όπως οι πληροφορίες που μας έδωσε ο κ. Στεφανίδης, αν όχι για κανένα άλλο λόγο, τουλάχιστον για να γνωρίζουμε και να μη μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο από οτιδήποτε είναι η κοροϊδία.

Εάν επιμένεις σ' αυτόν τον παραλληλισμό, θα μου επιτρέψεις να επισημάνω ότι τα λαμπάτα μαγνητόφωνα και η αναλογική οδός είναι φύκια.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Αγαπητοί φίλοι, ειλικρινά χαίρομαι για το ενδιαφέρον. Ελπίζω να συνεχίσουμε μια εξαιρετική κουβέντα και να απογειωθούμε όλοι μαζί.
Έχω απαντήσεις για όλα τα ερωτήματά σας καθώς οφείλω και μια συνέχεια στα ερωτήματα του Internet King που δεν μπόρεσα να τελειώσω [χθες βράδυ] μάλλον αργά μετά τα μεσάνυχτα. Όμως κάντε λίγη υπομονή.
Ένα που μπορώ να πω στα γρήγορα είναι ότι στις επανεκδόσεις της Classic records που κάνει ο Grundman η Classic records
[1] φροντίζει να του δώσει για ακρόαση, που κάνουν όλοι μαζί, έναν αυθεντικό πρώτης κοπής δίσκο για να έχουν την σωστή ιδέα για το τί ήθελαν και πέτυχαν από την ταινία ηχ/σης που έχουν στα χέρια τους, οι καλλιτέχνες ο παραγωγός και ο ηχολήπτης του έργου.
[2] Πολλά "μυστικά" τους έμαθε ο John Pfeiffer που τους βοήθησε στην αρχή [μετά πέθανε] και ήταν αυτός η αιτία στο να μπορέσει κάποιος [η Classic records] να πάρει όχι απλά τα master tapes που δεν έδιναν σε κανέναν και στα οποία είχαν γίνει αναγκαστικές επεμβάσεις [βλέπε απάντηση στον Internet King] αλλά τις εντελώς αυθεντικές ταινίες τα λεγόμενα session tapes της RCA VICTOR για τις επανεκδόσεις τωνLiving Stereo.
[3] Η Classic records επί πλέον πολλές φορές και όποτε είναι εφικτό κάνει τις επανεκδόσεις σε συνεργασία με τους καλλιτέχνες, παραγωγούς ή και ηχολήπτες όπως ο J.Pfeiffer [RCA VICTOR Living Stereo], η Wilma Cozart-Fine στους 6 μόνο δυστυχώς δίσκους Mercury Living Presence, τον Jimmy Page για τις επανεκδόσεις των δίσκων των Led Zeppelin, τον Neil Young, τον Eddie Kramer καθώς για τους δίσκους Jimmy Hendrix που εκδίδει για πρώτη φορά συστηματικά σε συνεργασία με την οικογένεια του Hendrix.
Πολλές φορές μπορεί να καθυστερήσει και για πέραν του έτους η επανέκδοση ενός δίσκου [De Ja Vu] γιατί ήταν δύσκολο μέχρι να εντο πιστούν οι αυθεντικές ταινίες ηχ/σης. Άλλοι θα χρησιμοποιούσαν ό,τι είχαν μπροστά τους. Όμως ΠΟΤΕ η Classic records.
Tο Porgy and Bess ήταν ένα από τα πρώτα Verve της Classic πριν από 13 χρόνια που δεν βγήκε ποτέ γιατί ή δεν βρέθηκαν οι αυθεντικές ταινίες ή ήταν χάλια δεν θυμάμαι ποιος από τους δύο λόγους.

Όλα αυτά απαντούν ένα εύλογο ερώτημα που έθεσε κάποιος. Με άλλα λόγια στην Classic records ξέρουν τί κάνουν γιατί ΣΕΒΟΝΤΑΙ τους αυθεντικούς καλλιτέχνες [και οι παραγωγοί και οι ηχολήπτες ήταν τότε όλοι τους καλλιτέχνες]. Σήμερα οι τελευταίοι δεν είναι. Έχει σχεδόν εκλείψει το είδος.
Καταλαβαίνεται το πόσο σοβαρή υπόθεση είναι οι επανεκδόσεις της Classic records.
Να μην πω πώς γίνονται κάποιες άλλες που πωλούνται λίγο φτηνότερα, αλλά κοστίζουν σαν παραγωγή πάρα πολύ φτηνότερα και είναι και από την Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς δασμούς, ελάχιστα μεταφορικά και έξοδα.
Οφείλω να τονίσω ότι οι δίσκοι της Alto Hi-Fidelity/Alto Analogue αν και ευρωπαϊκοί σχεδόν όλοι έγιναν από τον Bernie Grundman και πολλοί τυπώθηκαν στο RTI στην Καλιφόρνια. Επίσης οι Testament από Αγγλία αν και όχι λαμπάτοι είναι καλοί. Οι Speakers Corner οι Τζαζ είναι καλοί. Γενικά δεν αυτούς δεν τους θεωρώ καλούς γι' αυτό και ποτέ δεν δέχτηκα να τους αντιπροσωπεύω. Αυτά προς το παρόν.
Θα έχουμε μεγάλη συνέχεια. Κάντε υπομονή γιατί αν με βομβαρδίσετε με άλλα ερωτήματα θα καθυστερήσω στο να σας απαντήσω. Λ.Σ.

 

[supersonic]

Ναι καλά όλα αυτά....

αλλά η οικογένεια Hendrix έχει τόση σχέση με το πως ήθελε ο μακαρίτης να ακούγεται το machine gun όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Ομοίως θα έλεγα και ο Page γιά το σύνολο των Zep καθώς ο Bonham μας τελείωσε και οι άλλοι δεν (?) ρωτήθηκαν.


Μην με παρεξηγείτε.
Είμαι δηλωμένος Grundman-ικός εδώ μέσα από χρόνια τώρα (όπως και Ludwig-ικός και Sax-ικός) αλλά αυτό δεν σημαίνει με τίποτα ότι ο καθε ένας από αυτούς ξαναφτιάχνει τον ήχο όπως ΗΤΑΝ.
Απλά ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ WANNABE ORIGINAL ΕΚΔΟΣΗ.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Ψηφιακά βινύλια

Μια απορια. Για να καταλαβουμε αν ενας δισκος ειναι πρωτης κοπης, δε πρεπει να γνωριζουμε τα Matrix numbers;
Απο την εμπειρια μου ,η ετικετα του δισκου δε βοηθαει καθως στη συλλογη μου εχω δισκους με ιδια ετικετα ακομα και στο μικροσκοπιο, διαφορετικης κοπης.

Μανόπουλε σωστή η παρατήρηση. Με προλαβαίνεις γιατί δεν έχω τελειώσει με την απάντησή μου στον Inter. King.
Στην περίπτωση της φωτογραφίας της ετικέτας του δίσκου της Τζοκόντας, αν ήταν κοπή δεκαετίας 60, η ετικέτα θα ήταν διαφορετική.
Φυσικά αυτό μόνο δεν αρκεί αλλά πρέπει να ξέρει κανείς να διαβάζει τους κωδικούς,τα masters και τα stampers και κάποια άλλα. Θα επανέλθω.
Το θέμα αυτό είναι πολύ μεγάλο και απαιτεί χρόνο και σκανάρισμα ετικετών ανά εταιρεία [2-3 τουλάχιστον] και κατά χρονολογική περίοδο που αλλάζει η ετικέτα και δεν είναι μια τυχαία αλλαγή αλλά έχει να κάνει με την αλλάγή [χειροτέρεψη συνήθως] της ποιότητας ηχ/σης με αλλαγή τεχνολογίας η οποία ως συνήθως προαναγγέλλεται ως βελτίωση [διάβαζε: χειροτέρεψη].
Η μεγάλη μου η κόρη που είναι γραφίστρια όταν υλοποιούσε την ιδέα μου για το λογότυπο της anakrousis records και τις έδειχνα δίσκους για να δει τις ετικέτες των γνωστών εταιρειών και για να πάρει μια ιδέα, παρατηρώντας τις αλλαγές εξελικτικά, μου έκανε το εξής σχόλιο: αν με την χειροτέρεψη των λογότυπων εξελικτικά συμβάδιζε και η ποιότητα της ηχ/σης. Λ.Σ.

 

[ALEXANDROS]

Μια ερώτηση προς τον κ. Στεφανίδη και από εμένα.Ποιες είναι οι τεχνικές διαφορές ηχογράφησης μεταξύ classic records και pure audiophile;Iσχύει ότι το κόκκινο η γαλάζιο βινύλιο είναι το μοναδικό που a priori μπορεί να χαρακτηριστεί ως παρθένο;Και μια πρόταση αν και είναι λίγο off topic.Aκούστε το soular energy από Ray Brown Trio σε κόκκινο βινύλιο και θα αισθανθείτε τι σημαίνει αληθινό μπάσο.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Ναι καλά όλα αυτά....

αλλά η οικογένεια Hendrix έχει τόση σχέση με το πως ήθελε ο μακαρίτης να ακούγεται το machine gun όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Ομοίως θα έλεγα και ο Page γιά το σύνολο των Zep καθώς ο Bonham μας τελείωσε και οι άλλοι δεν (?) ρωτήθηκαν.


Μην με παρεξηγείτε.
Είμαι δηλωμένος Grundman-ικός εδώ μέσα από χρόνια τώρα (όπως και Ludwig-ικός και Sax-ικός) αλλά αυτό δεν σημαίνει με τίποτα ότι ο καθε ένας από αυτούς ξαναφτιάχνει τον ήχο όπως ΗΤΑΝ.
Απλά ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ WANNABE ORIGINAL ΕΚΔΟΣΗ.

Πάλι καλά δεν λες που γίνεται η δουλιά τόσο καλά και όπως γίνεται!!! Μα εδώ δίσκοι κοπής από ίδια μήτρα που τυπώθηκαν με λίγη χρονική διαφορά μεταξύ τους ακούγονται διαφορετικά, χωρίς να είναι κανένας από τους δυο για πέταμα. Να μην είμαστε αχάριστοι. Λ.Σ.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Re: Απάντηση: Ψηφιακά βινύλια

Μια ερώτηση προς τον κ. Στεφανίδη και από εμένα.Ποιες είναι οι τεχνικές διαφορές ηχογράφησης μεταξύ classic records και pure audiophile;Iσχύει ότι το κόκκινο η γαλάζιο βινύλιο είναι το μοναδικό που a priori μπορεί να χαρακτηριστεί ως παρθένο;Και μια πρόταση αν και είναι λίγο off topic.Aκούστε το soular energy από Ray Brown Trio σε κόκκινο βινύλιο και θα αισθανθείτε τι σημαίνει αληθινό μπάσο.

Αλέξανδρε, όχι ηχογράφηση, εννοείς κοπή.
Και οι δύο είναι εξαιρετικότατες λαμπάτες: η μεν από Grundman η δε από Stan Ricker.
Η Pure Audiophile απλώνει τον ένα δίσκο σε δύο με προσθήκη κάποιων κομματιών για να έχει γύρω στα 18 λεπτά ανά πλευρά και το μπάσο είναι όντως το κάτι άλλο. Το δε κόκκινο ή γαλάζιο βινύλιο επίσης συμβάλλει στην ποιότητα του ήχου. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.[όχι γιατί αντιπροσωπεύω και της Pure Audiophile]. Λ.Σ.

 

[Dimosthenis]

Οφείλω να συγχαρω τον κ Στεφανίδη για την αλλαγή του υφους των απαντησεων του.
Ειμαι σιγουρος πως αν συνεχισετε ετσι μονον κερδος θα εχουμε ολοι μας.

 

[ONGAKU]

Οφείλω να συγχαρω τον κ Στεφανίδη για την αλλαγή του υφους των απαντησεων του.
Ειμαι σιγουρος πως αν συνεχισετε ετσι μονον κερδος θα εχουμε ολοι μας.

Dimosthenis δε νομίζω να άλλαξε ύφος ο κ. Στεφανίδης... Οι υπόλοιποι άλλαξαν καταλαβαίνοντας ότι έχουν απέναντί τους έναν άνθρωπο με πολυετείς και πολύτιμες γνώσεις και μπορούν να μάθουν (μαζί και εγώ) αρκετά πράγματα...Έχω γνωρίσει τον κ. Στεφανίδη στις εκθέσεις hi-end της Αθήνας όπου πάντα είναι παρών και προθυμος να μιλήσει και να συζητήσει με οποιονδήποτε για οτιδήποτε έχει σχέση με τα μηχανήματα και τη μουσική γενικά... Όταν όμως του μιλήσεις για τους 'μαύρους δίσκους' εκεί συνεπαίρνεται και τα δίνει όλα...Δεν είναι τυχαίο που αντιπροσωπεύει labels που δύσκολα βρίσκεις στην Ευρώπη...Ούτε το ότι προσπαθεί να στήσει δικό του label με ντεμπούτο μια ποιοτικότατη παραγωγή ενός πολύ μεγάλου έλληνα συνθέτη μαέστρου και παραγωγού του Σάκη Παπαδημητρίου...

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Ναι καλά όλα αυτά....

αλλά η οικογένεια Hendrix έχει τόση σχέση με το πως ήθελε ο μακαρίτης να ακούγεται το machine gun όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Ομοίως θα έλεγα και ο Page γιά το σύνολο των Zep καθώς ο Bonham μας τελείωσε και οι άλλοι δεν (?) ρωτήθηκαν.


Μην με παρεξηγείτε.
Είμαι δηλωμένος Grundman-ικός εδώ μέσα από χρόνια τώρα (όπως και Ludwig-ικός και Sax-ικός) αλλά αυτό δεν σημαίνει με τίποτα ότι ο καθε ένας από αυτούς ξαναφτιάχνει τον ήχο όπως ΗΤΑΝ.
Απλά ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ WANNABE ORIGINAL ΕΚΔΟΣΗ.

O Eddie kramer εξουσιοδοτημένος από την οικογένεια του Hendrix και ως παλιός συνεργάτης του Hendrix συνεργάζεται με την Classic records για τις εξαιρετικές επανεκδόσεις σε 200γρ.
Έτσι θα δούμε όλο το αρχείο σε λίγο να κυκλοφορεί. Μέχρι στιγμής οι δίσκοι που βγήκαν είναι απίθανοι. Ο Hendrix είχε κυκλοφορήσει μόνο 2 δίσκους αν θυμάμαι και μετά θάνατον κυκλοφόρησαν 222, όλοι παράνομα, bootleg και δεν συμμαζεύεται. Λ.Σ.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Internet King συνεχίζω την απάντηση στο άλλο σκέλος της ερώτησής σου από χθες που επίσης τέθηκε και σήμερα από άλλους και φυσικά απευθύνομαι σε όλους που παρακολουθούν.
Δηλαδή πώς θα ξέρουμε αν ένας δίσκος είναι αυθεντική πρώτη κοπή ή όχι. Εδώ καλό θα ήταν να σκανάρω τις κατάλληλες ετικέτες αλλά αυτό θα πάρει χρόνο. Ελπίζω να το κάνω.
Προς το παρόν αυτά που θα πω θα είναι πολύ κατατοπιστικά, ελπίζω. Οφείλω να πω ότι δεν γεννήθηκα με την συγκεκριμένη γνώση και ότι οι γονείς μου ήταν απλοί άνθρωποι και δεν υπήρχε η προϋπόθεση στο να έχω έστω και μια απλή εξοικίωση με το αντικείμενο. Ούτε κάποιος μου είπε για όλα αυτά. Πολύ απλά όλα προέκυψαν μέσα από το πανέμορφο ταξίδι στην μουσική. Η περιέργια έπαιξε σπουδαίο ρόλο. Ήθελα να ξέρω τί σημαίνουν κάποιοι αριθμοί και γράμματα. Δεν μπήκαν έτσι στην τύχη. Η απόκτηση αυτής της γνώσης είναι αποτέλεσμα πολυετούς πείρας, περιττό να πω ότι μου κόστισε πολλά χρήματα. Πληρώνεις και μαθαίνεις!!!
Ας μπούμε στο θέμα.
Αρχικά καλό είναι να ξέρουμε σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο η EMI π.χ. τί ετικέτα χρησιμοποιεί στους δίσκους της, για πόσα χρόνια ισχύει η συγκεκτριμένη ετικέτα, τί την διαδέχεται και μετά πότε πάλι αλλάζει.
Αν επομένως ένας δίσκος που μας ενδιαφέρει πρωτοκυκλοφόρησε συγκεκριμένο έτος π.χ. το 1961 και γνωρίζουμε ότι την περίοδο εκείνη μεταξύ 1958 και 1963 η ΕΜΙ είχε συγκεκριμέμη ετικέτα, τότε ο δίσκος που έχουμε θα πρέπει να έχει αυτήν την ετικέτα και τότε μόνο θα είναι πρώτη κοπή.
Να μην συνεχίσουμε επί του παρόντος με τις ετικέτες.

Ωραία θα μου πείτε, αλλά τί σημαίνουν εκείνοι οι αριθμοί και τα γράμματα που συναντάμε στο μέρος εκείνο του δίσκου μεταξύ τελευταίων αυλακιών [με μουσική] και ετικέτας;;;
Είναι επίσης πολύ σημαντικό το να ξέρουμε και να γιατί:
Κοιτώντας τον δίσκο γύρω από την ετικέτα στο κενό μεταξύ αυλακιών και ετικέτας και παρομοιάζοντάς την με ωρολόι παρατηρούμε τα εξής [αν ο δίσκος π.χ. είναι της ΕΜΙ]:
Στην θέση ώρα 6 διαβάζουμε τρία γράμματα μαζί με αριθμούς. Π.Χ. ΥΕΑ-51-1Ε.Το ΥΕΑ είναι ένα από τα προθέματα της ΕΜΙ. Ο αριθμός 51 είναι ο αριθμός που έλαβε η ταινία ηχογράφησης του συγκεκριμένου έργου και αντιστοιχεί σε πλευρά του δίσκου που θα βγέι. Εδώ
πρόκειται για την πρώτη πλευρά του δίσκου. Η δεύτερη πλευρά θα έχει τον επόμενο αριθμό που θα είναι το 52.

Μέχρι εδώ καλά. Όμως τί είναι το 1Ε; Ο αριθμός 1 αντιστοιχεί στην πρώτη μήτρα [πρώτη κοπή ή χάραξη] και το γράμμα Ε του παραδείγματός μας είναι το αρχικό του επωνύμου του μηχανικού κοπής/χάραξης της μήτρας.[Σπανίως μπορεί το γράμμα να μην υπάρχει]
Μετά παρατηρούμε στη θέση ώρα 3 ένα γράμμα, π.χ. G ή κάποιο άλλο, μπορεί και δύο ή και τρία
μαζί.
Το γράμμα στην θέση αυτή μας δηλώνει τον εκτυπωτή [stamper] από τον οποίο τυπώθηκε ο δίσκος.
Η ΕΜΙ χρησιμοποιεί γράμματα από τον κωδικό της
GRAMMOPHONE CO LTD. Φυσικά τα διπλά γράμματα εμφανίζονται μία μόνο φορά. Δηλ. το πρώτο M και το πρώτο από τα τρία Ο. Για λόγους ευνόητους.
Ο κωδικός αυτός μας δηλώνει την σειρά με την οποία ένας δίσκος τυπώθηκε από την μητέρα μήτρα. Δηλαδή G
πρώτη R δεύτερη A τρίτη M τέταρτη O πέμτη P έκτη κ.ο.κ.
Όταν εξαντληθούνόλα τα γράμματα του κωδικού τότε ξανά από την αρχή ΑΛΛΑ τώρα βλέπουμε 2 γράμματα μαζί π.χ. GG ή GR.
Κατόπιν κοιτώντας στη θέση ώρα 9 εκεί παρατηρούμε άλλον αριθμό 1 ή 2 ή 3. Ο αριθμός αυτός δηλώνει την μητέρα μήτρα από την οποία βγήκε ο εκτυπωτής της θέσης ώρα 3.
Εν ολίγοις η πρώτη κοπή/εκτύπωση του συγκεκριμένου δίσκου θα είναι 1Ε, G, 1.
Αυτά προς το παρόν, γιατί μπορούμε να πούμε κι' άλλα. Λ.Σ.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Φυσικά από κάθε εκτυπωτή τυπώνονται πολλοί δίσκοι. Αυτό εξαρτάται από τον ποιοτικό έλεγχο και από τα στάνταρντς που θέτει η κάθε εταιρεία. Επίσης και από το πόσο καλά μπορεί να πάει ένας εκτυπωτής γιατί μπορεί να αντέξει πολύ με καλά αντίτυπα ή και από πολύ λίγο ακόμη και έως καθόλου. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τις μήτρες και καμιά φορά φαίνεται πράξενο το πώς η μήτρα στην μία πλευρά να είναι 1 [μικρός αριθμός] και στην άλλη 9 [πολύ μεγαλύτερος] που σημαίνει ότι μπορεί να απέτυχαν πολλές προσπάθειες και να μην τυπώθηκε ακόμη και κανένας δίσκος γιατί ποιοτικά θα ήταν απαράδεκτος.
Επίσης πάντα βγαίνουν τα λεγόμενα Test Pressings για ποιοτικό έλεγχο και πράσινο ή κόκκινο φως για την συνέχιση ή διακοπή της παραγωγής από συγκεκριμένη μήτρα ή εκτυπωτή. Λ.Σ.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Κάτι ακόμα. Η Decca/London χρησιμοποιεί τον κωδικό BUCKINGHAM [θέση ώρα 3]. Τα άλλα που ανέφερα στο πράδειγμα με την ΕΜΙ ισχύουν και είναι τα ίδια. Λ.Σ.