Στέλιος Π.
Supreme Member
H ροκ μουσική έχει αφυδατωθεί. Τα μηνύματα που έχει τη δυνατότητα να περάσει τείνουν στο άπειρο, αλλά πες μου ποιός θα είναι αυτός στη σημερινή εποχή που θα σηκώσει τέτοιο βάρος? Οι Franz Ferdinand?
Έχω υπόψιν μερικούς σύγχρονους που ακόμα καταγγέλουν και καυτηριάζουν στον ίδιο τόνο με τους παλιούς που έβγαιναν μπροστά. Ποιός όμως ασχολείται μαζί τους? Έχει αλλάξει και το ακροατήριο ταυτόχρονα με τη μεταστροφή του ροκ σε γκαλερί για celebrities. Πας σε συναυλία να δεις κάτι που στα αλήθεια αξίζει, κάθεσαι μπροστά να θαυμάσεις και να παρασυρθείς, αλλά οι συζητήσεις του όχλου πίσω σου δεν σε αφήνουν να αφεθείς ποτέ. Χώρια το ξύλο που τρως από τους ενθουσιώδεις μπροστινούς... Ποιός λοιπόν στήνει τα αυτιά του σήμερα να ακούσει?. Μάλλον ελάχιστοι...
Κοιτάς το κοινό σε συναυλίες παλιότερων δεκαετιών μέσα από οπτικό υλικό (dvds κτλ.) και απορείς. Από τις πρώτες σειρές μέχρι τέρμα πίσω κάθονται κι ακούνε, άλλωστε για αυτό πήγαν εκεί.
Οι ιδέες πια δεν πουλάνε τόσο. Πουλάει η εικόνα, μια αλλαγή στο κούρδισμα της κιθάρας, μια πρωτότυπη παραγωγή.
Από την άλλη, μιλάμε για ροκ πάντα. Όπως σωστά αναφέρθηκε από συνφορουμίτη προηγουμένως, ροκ σημαίνει να μην βολεύεσαι και να επιζητάς να φέρεις τα πάνω κάτω. Τι να το κάνω λοιπόν που μια χαρά τα λέει ο Παπακωνσταντίνου στους στίχους του, αλλά ροκ δεν θα γίνει ποτέ....
Δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο με αυτα που λες, δυστυχως...
Αλλα αυτο ειναι γενικοτερο κοινωνικο φαινομενο, και ειναι μια αλλη πολυ μεγαλη κουβεντα.