Sardonic Blues

ο Ντοκ , άλλωστε , στεναχωρημένος ών που εματαιώθη η εξ Αμερικής παραγγελία του , μετέβη στο M και αγόρασε δισκάρες . Νεώτερα , αργότερα με περισσότερες λεπτομέρειες
 
Re: Απάντηση: Sardonic Blues

ο Ντοκ , άλλωστε , στεναχωρημένος ών που εματαιώθη η εξ Αμερικής παραγγελία του , μετέβη στο M και αγόρασε δισκάρες . Νεώτερα , αργότερα με περισσότερες λεπτομέρειες


αγόρασες και ...κουβέντα ε?:damnyou: :damnyou: :damnyou:
 
Re: Απάντηση: Sardonic Blues

εγώ πάντως γιά τον Willner

εκτός αν κατάλαβα λάθος το νήμα...

Δεν εχεις αδικο. Διεγραψε μου σε παρακαλω το ποστ #44, να μην δημιουργουνται συγχυσεις, συμφωνω εξαλλου απολυτως με το ποστ #47.
 
Απάντηση: Re: Sardonic Blues

Το παραδοξο κλεισιμο του δισκου με το σουπερμαρκετ (unlisted track no.20 της limited edition) ανθολογια δισκογραφιας. Μεγαλος παραμυθας ο Waits(κυριολεκτω).

...and I grabbed her leg and I started pulling it
just the way I'm pulling yours. (Missing my son)

:grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043
 
Σ'αρενε Εκτορα? Παντα απροβλεπτος ο Waits. Πολυ φοβαμαι οτι στην εφεξης νορμαλ εκδοση του CD (= οχι πια με το σκληροδετο βιβλιο) θα αφαιρεθει το τμημα αυτο, γι'αυτο και δεν αναγραφεται στα tracks, οποτε οποιος προλαβε τον ...Τομ ειδε.
 
ώρες ώρες λέω " να πάψω να γράφω για τέτοιους δίσκους: όσο λιγότεροι τόσο καλύτερα περνάμε - Οχι. να μην τους ακούσουν όλοι".
αλλά μετά σκέφτομαι πως έτσι κι αλλιώς λίγοι τους ακούμε:
μετράω: ο Γιώργος, ο Εκτορας, ο Ευθύμιος, ο Σπύρος κι εγώ. Three and the koukos band. Στην υγειά μας :ernaehrung004:


Ενταξει αυτοί γράφετε αλλά έχω μπει στο τριπάκι και ακούω ασύστολα-φέτος αγόρασα πάνω απο 100 cd μεγάλη η χάρη σου Λυμπε...απλα δεν μου βγαίνει στο πληκτρολόγιο,αλλα ότι είμαι όλος αυτιά είμαι...keep walking και ακολουθουμε,σκοντάφτουμε σε κανένα walker,kurtag :sleep: σηκωνόμαστε και προχωράμε


καλή χρονιά σε όλη την παρέα
 
Καλή Χρονιά Τάκη.Είναι πολύ συγκινητικά τα λόγια σου.Οτι έχει γραφτεί εδώ μέσα μάς βοηθάει όλους.Και εγώ έχω πάρει πολλές ιδέες απο μουσικά είδη και ερμηνευτές που είτε δέν ήξερα είτε προσπερνούσα.Επιβαρύνεται λιγάκι παραπάνω ο προϋπολογισμός βεβαια.Ε,έχω στενοχωρήσει τον Giorgio Armani εδώ και κάτι χρόνια που αντί για τα κοστούμια του αγοράζω μουσικές.:flipout: :flipout: Οπως όλοι οι γράφοντες ,αλλά και οι ορώντες.
Και πάλι Καλή Χρονιά.:ernaehrung004:
 
Ναι αλήθεια,επειδή διαβάζω πιο πολύ και δεν γράφω,δεν σημαίνει οτι δεν επηρεάζομαι Λύμπε.

Το orphans εξ ατίας σου το αγόρασα και το αγάπησα,
Την 6η με τον Kleiber με "ώθησε" ο Σπύρος να την πάρω,όπως και τα Ρώσικα του Gilels.

Αρα μήν "κλείνεις" την παρέα τόσο σφιχτά.Είμαστε περισσότεροι,εκτός και αν είμαστε ανεπιθύμητοι..:chinscratch:
 
Α,η πασοκίαση είναι μεταδοτική.:flipout:
Αντε παραπονιάρη.´Με παίζετε ή όχι???':chinscratch:
Δεν αντέχω άλλο λαϊκίστικο thread πρωτοχρονιάτικα.:flipout:
Καλή Χρονιά.:ernaehrung004:
Και ..Παίξε μπάλλα.:award:
 
Τελικά αυτός ο Willner είναι αστεράκι! Μετά το Lost in the Stars (ακόμα το ψάχνω σε αυθεντικό) έκανε και την ταινία September Songs υπό τον σκηνοθέτη Larry Weinstein. Αυτή τη φορά τα τραγούδια του Kurt Weill ερμηνεύουν μεταξύ άλλων οι Nick Cave, PJ Harvey, Teresa Stratas, Bertolt Brecht (!), ενώ το What keeps mankind alive? ο William S. Burroughs. Το έχω σε CD και το προτείνω! Αν κάποιος έχει πετύχει και DVD με την ταινία παρακαλώ να με ενημερώσει!
 
Last edited:
Δανεισμένος. Από την πρωτοχρονιά και δώθε, μου έχει κάνει κάποιες φορές παρέα, αργά το βράδυ, με τ' ακουστικά. Έχω ακούσει από το δεύτερο και τρίτο cd. Ξεκίνησα να το ακούω ως μουσική φόντου, διαβάζοντας κάτι άλλο, τελικά το μόνο που κατόρθωσα να διαβάσω είναι οι στίχοι από το πολυσέλιδο φυλλάδιο.

Δε μένω στα προφανή. Υπόγειο, χαμηλά φώτα, καπνοί, Τζακ Ντάνιελς στο ποτήρι. Εγώ είμαι 'γερμανός' και αυτά είναι αγγλοσαξωνικοί εξωτισμοί. Αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ένα ποτήρι κονιάκ και απομόνωση.

Αυτά τα τραγούδια όμως μου λένε και το βράδυ μου έχουν γίνει σχεδόν απαραίτητα. Είναι αυτή η ανομολόγητη γνώση του κατεστραμμένου που κουβαλάνε, η ευαισθησία, η τρυφεράδα και η σεμνότητα τους - οι παιάνες δεν ταιριάζουν στους ναυαγούς άλλωστε - που ξεδιπλώνονται σε απλές φόρμες, γεμάτες μνήμη. Αυτή η επιστροφή στην Ιθάκη του απέριττου. Εξ ου και η σκόπιμη lo-fi παραγωγή πολλών τραγουδιών, που μιμούνται την αίσθηση και τη φθορά του παλιού δίσκου. To two sisters, σ' αυτό ακριβώς το κλίμα, μου 'χει γίνει πλέον απαραίτητο!

Έχω δηλώσει κατά καιρούς την αδυναμία μου στο γερμανικό εξπρεσσιονισμό των Βάιλ/Μπρεχτ και των συνθετών του Βερολινέζικου καμπαρέ του μεσοπολέμου. Αν υπάρχει κάτι σήμερα που μπορεί να πάρει τη σκυτάλη, δεν είναι τα ναρκισσιστικά show της Ούτε Λέμπερ. Είναι δίσκοι σαν αυτόν εδώ.
 
Bawlers μακράν το καλύτερο γιά μένα, μετά brawlers γιά το bastards δεν θα μπορέσω.

Η ατμόσφαιρα σαγηνευτική, ιδιαίτερο άκουσμα γιά σκοτάδι, ξάπλα, γερό χειμωνιάτικο κουκούλωμα στη θαλπωρή ενός παπλώματος.
Κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις.
Γιά να καταφέρει να το κάνει αυτό σε μένα ο αξύριστος είναι μεγάλη επιβράβευση.
 
Απάντηση: Re: Sardonic Blues

Bawlers μακράν το καλύτερο γιά μένα, μετά brawlers γιά το bastards δεν θα μπορέσω.

Η ατμόσφαιρα σαγηνευτική, ιδιαίτερο άκουσμα γιά σκοτάδι, ξάπλα, γερό χειμωνιάτικο κουκούλωμα στη θαλπωρή ενός παπλώματος.
Κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις.
Γιά να καταφέρει να το κάνει αυτό σε μένα ο αξύριστος είναι μεγάλη επιβράβευση.

α ρε αυτοί οι σεβεντάδες από το ίδιο καλούπι βγαίνουνε ; :grandpa: