Ακούω μουσική από βινύλιο (πρωτίστως), CD, SACD, και από το pc. Δε σνομπάρω κανένα μέσο εφόσον περιέχει τη μουσική που θέλω να ακούσω, αλλά και κανένα μέσο δεν πλησιάζει τη μέθεξη που προκαλεί η ακρόαση ενός καλού δίσκου. Είναι ο συνδυασμός του καλού ήχου (ναι, ένα βινύλιο των 20 ευρώ παιγμένο σε ένα πικάπ των 500 ευρώ έχει καλύτερο ήχο από ένα CD ίδιας τιμής παιγμένο σε ένα πλέιερ των 500 ευρώ και αυτό είναι που μετράει, δεν πάει να λένε οι ψηφιάκηδες ότι θέλουν, ας μην πω ονόματα και αρχίσουμε πάλι τους καβγάδες), του φετιχισμού των εξωφύλλων και της φροντίδας που χρειάζεται το μέσο που με έχει κάνει να έχω 1200 δίσκους και ούτε 300 CD.
@Σπύρος Σούρλας. Σπύρο και εγώ προτιμώ χίλιες φορές την Κάλλας, τον Φουρτ, τον Κλέμπερερ από τους διάφορους Νετρέμπκο, Ρατλ κλπ. 'Οταν ακούω όμως τις ηχογραφήσεις π.χ. του Furtwängler από τον πόλεμο έχω την ίδια αίσθηση που έχω και όταν βλέπω ένα σκίτσο του Λεονάρντο. Υπέροχο, αλλά κάτι λείπει, είναι το ερείπιο ενός μεγάλου έργου, όχι ένα μεγάλο έργο. Βέβαια ένα σκαρίφημα του Λεονάρντο ή του Ντύρερ έχει πιό πολλή ουσία και δύναμη από ολόκληρη αίθουσα με πίνακες του Πικάσο ή κάποιου άλλου σύγχρονου πασαλειφτή μουσαμάδων. Όπως και, για να επιστρέψουμε σε πιό πρόσφατο παράδειγμα, ο Παρθενώνας έχει απείρως μεγαλύτερη ακτινοβολία, ακόμα και τραγικά βανδαλισμένος, από το ανοσιούργημα του Τσούμι. Οπότε, χίλιες φορές καλύτερα τα ωραία ερείπια από τις καινούριες ασχήμιες.
Υπάρχουν όμως και ηχογραφήσεις τέλειες, μεγάλες ερμηνείες άψογα ηχογραφημένες, όπως του Κλέμπερερ για την ΕΜΙ, του Fritz Reiner στην RCA, του Pierre Monteux για την ίδια εταιρεία, των Solti και Ferrier για την DECCA, και, και, και...Εκεί έχουμε πλέον The best of both worlds. Με λίγη φαντασία μεταφέρεσαι στο Kingsway Hall το 1960 και ακούς το Deutsches Requiem διηυθυμένο από τα χέρια του Herr Otto. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
@Σπύρος Σούρλας. Σπύρο και εγώ προτιμώ χίλιες φορές την Κάλλας, τον Φουρτ, τον Κλέμπερερ από τους διάφορους Νετρέμπκο, Ρατλ κλπ. 'Οταν ακούω όμως τις ηχογραφήσεις π.χ. του Furtwängler από τον πόλεμο έχω την ίδια αίσθηση που έχω και όταν βλέπω ένα σκίτσο του Λεονάρντο. Υπέροχο, αλλά κάτι λείπει, είναι το ερείπιο ενός μεγάλου έργου, όχι ένα μεγάλο έργο. Βέβαια ένα σκαρίφημα του Λεονάρντο ή του Ντύρερ έχει πιό πολλή ουσία και δύναμη από ολόκληρη αίθουσα με πίνακες του Πικάσο ή κάποιου άλλου σύγχρονου πασαλειφτή μουσαμάδων. Όπως και, για να επιστρέψουμε σε πιό πρόσφατο παράδειγμα, ο Παρθενώνας έχει απείρως μεγαλύτερη ακτινοβολία, ακόμα και τραγικά βανδαλισμένος, από το ανοσιούργημα του Τσούμι. Οπότε, χίλιες φορές καλύτερα τα ωραία ερείπια από τις καινούριες ασχήμιες.
Υπάρχουν όμως και ηχογραφήσεις τέλειες, μεγάλες ερμηνείες άψογα ηχογραφημένες, όπως του Κλέμπερερ για την ΕΜΙ, του Fritz Reiner στην RCA, του Pierre Monteux για την ίδια εταιρεία, των Solti και Ferrier για την DECCA, και, και, και...Εκεί έχουμε πλέον The best of both worlds. Με λίγη φαντασία μεταφέρεσαι στο Kingsway Hall το 1960 και ακούς το Deutsches Requiem διηυθυμένο από τα χέρια του Herr Otto. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
