Σε ποιον ανήκουν τελικά οι παραλίες;

Δεβελέκος Στράτος

Δεβελέκος Στράτος

AVClub Addicted Member
17 June 2006
1,621
[FONT=&quot]Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος. Για να παραμείνει πράγματι ελεύθερος, οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι αποτελεί μέλος μιας κοινωνίας, με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ότι είναι ένας συνειδητός πολίτης και όχι ιδιώτης. Άλλως μετατρέπεται σε ανελεύθερο, που έχει την ψευδαίσθηση του ελεύθερου. Και αυτό είναι το χειρότερο. Το πόσο ελεύθερος είναι κάποιος, αποδεικνύεται από το πόσο συνειδητοποιημένος είναι, από το πόσο γνωρίζει τα δικαιώματά του, από το πόσο έχει μάθει να αγωνίζεται γι’ αυτά, από το πόσο συνεπής στις υποχρεώσεις του είναι.[/FONT]
[FONT=&quot]Το βασικότερο ανθρώπινο δικαίωμα είναι το δικαίωμα στη ζωή, δηλαδή το δικαίωμα να ζει σ’ ένα υγιές περιβάλλον. Είναι όμως γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η απληστία του κέρδους έχει οδηγήσει σε συνεχή βιασμό του περιβάλλοντος, σε άγρια εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου, κατά τρόπο προκαλούντα οργή, θλίψη και αγανάκτηση. Οι παραβιάσεις του Συντάγματος και των νόμων και μάλιστα, σε όχι λίγες περιπτώσεις, απ’ αυτούς που είναι εντεταλμένοι να τους προστατεύουν, έχει οδηγήσει στην αποθράσυνση και στην γελοιοποίηση θεσμών και κράτους Δικαίου.[/FONT]
[FONT=&quot]Ο αιγιαλός και η παραλία, τα παράκτια οικοσυστήματα ανήκουν στη δημόσια περιουσία του Κράτους (ως [/FONT][FONT=&quot]Imperium[/FONT][FONT=&quot] και όχι ως [/FONT][FONT=&quot]fiscus[/FONT][FONT=&quot]), και ως εκ τούτου είναι «πράγματα εκτός συναλλαγής». Δηλαδή, είναι δημόσια κοινόχρηστα πράγματα, ανήκοντα κατά κυριότητα και εξ αδιαιρέτου σε όλους μας και δεν πρέπει να παρεμποδίζεται η ακώλυτη και ελεύθερη απόλαυσή τους, που αποτελεί το βασικό και κύριο από την φύση προορισμό τους. Δεδομένου ότι οι ακτές αποτελούν ουσιώδες στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος, που συνιστά τη βάση της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης, προστατεύονται διεθνώς και εθνικά (από το Σύνταγμα και νόμους). Η συνταγματική προστασία των ακτών περιλαμβάνει την κατά φυσικό προορισμό χρήση τους και ιδίως της διασφάλιση του δικαιώματος της ελεύθερης πρόσβασης σε αυτές καθώς επίσης και την κοινοχρησία αυτών.[/FONT]

Ø[FONT=&quot]Το ειδικότερο εθνικό νομικό καθεστώς του αιγιαλού και της παραλίας.[/FONT]
[FONT=&quot]Ο αιγιαλός και η παραλία, ως ανήκοντα κατά κυριότητα στο Δημόσιο, ανήκουν εξ αδιαιρέτου σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, οι οποίοι έχουν δικαίωμα στη χρήση τους και κατά συνέπεια στην απόλυτη και ελεύθερη πρόσβαση και απόλαυσή τους.[/FONT]

[FONT=&quot]Στις ιδιαίτερες περιπτώσεις που ο Ν. 2971/2001 δίνει την δυνατότητα στη Διοίκηση για παραχώρηση αιγιαλού και παραλίας, καθώς και για εκτέλεση ορισμένων έργων για σπουδαίους σκοπούς, θέτει ως βασικό όρο και προϋπόθεση να εξασφαλίζεται και να μην παρεμποδίζεται η ελεύθερη και απρόσκοπτη πρόσβαση των πολιτών στην παραλία και αιγιαλό, εκτός αν τούτο επιβάλλεται για λόγους εθνικής άμυνας, δημόσιας τάξης και ασφάλειας, προστασίας αρχαίων, προστασίας του περιβάλλοντος ή της δημόσιας υγείας, αγαθά ύψιστης σημασίας και αξίας, τα οποία πρέπει να προστατεύονται κατά προτεραιότητα, γιατί εξασφαλίζουν αυτήν την ίδια ανθρώπινη ύπαρξη[/FONT]

[FONT=&quot]Με τη διαδικασία αυτή ανατίθετο στον Ε.Ο.Τ. η αποκλειστική διαχείριση των τμημάτων αιγιαλού, που είχαν επιλεγεί και κατά αυτόν τον τρόπο απεκλείετο ολοκληρωτικά η κοινοχρησία τους. Περαιτέρω, ο Ε.Ο.Τ., δια τους εποπτεύοντος Υπουργείου Ανάπτυξης, σύστησε την Εταιρεία «Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα» (Ε.Τ.Α.), που σήμερα έχει μετονομασθεί σε «Εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης», στην οποία μεταβίβασε τα Τουριστικά Δημόσια Κτήματα, προκειμένου να τα διαχειρίζεται αποκλειστικά. Ωστόσο, η Ε.Τ.Α. στη συνέχεια παραχώρησε κατά ένα μεγάλος μέρος τη διαχείριση αιγιαλών και παραλιών σε ιδιωτικούς φορείς προς οικονομική εκμετάλλευση και μόνο.[/FONT]
[FONT=&quot]Προβληματίζει, ωστόσο, η νομιμότητα έκδοσης των σχετικών πράξεων ως αντικείμενες στο Σύνταγμα αλλά και στην ειδικότερη νομοθεσία που ισχύει καθώς η εξουσία ([/FONT][FONT=&quot]Imperium[/FONT][FONT=&quot]) του Δημοσίου επί των κοινόχρηστων πραγμάτων (αιγιαλό-παραλία) είναι απολύτως εκτός συναλλαγής και επομένως αυστηρά αμεταβίβαστη[/FONT]
 
[FONT=&quot]Παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα μια συστηματική και έντονη παρέμβαση στις ακτές (θάλασσας, ποταμών, λιμνών), που ως αποτέλεσμα έχει αφενός να αναιρείται ο κοινόχρηστος χαρακτήρας τους και αφετέρου να προσβάλλεται και να υποβαθμίζεται το ευαίσθητο αυτό οικοσύστημα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι περιφράξεις παραλιακών εκτάσεων, η λειτουργία δραστηριοτήτων που δεν συνάδουν με την κατά φυσικό προορισμό των ακτών χρήση, η επιβολή χρηματικού αντιτίμου στους πολίτες προκειμένου να επιτραπεί η είσοδός τους στις παραλίες με αποτέλεσμα να παραβιάζεται το δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης του καθενός στις ακτές.[/FONT]
[FONT=&quot]Η σχετική νομοθεσία, εθνική και κοινοτική δεν εφαρμόζεται ενώ πρόσφατη νομοθετική πρωτοβουλία περί αιγιαλού και παραλίας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών επιχειρεί να διευρύνει ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα της οικονομικής εκμετάλλευσης του αιγιαλού και της παραλίας. [/FONT]
[FONT=&quot]Η δυνατότητα νομιμοποίησης που παρέχεται για όλα ανεξαιρέτως τα έργα, τις εγκαταστάσεις και τα κτίρια που έχουν γίνει στον αιγιαλό, την παραλία ή τη ζώνη λιμένα χωρίς άδεια ή με υπέρβαση αυτής, μέχρι τη δημοσίευση του νέου νόμου, αντίκειται ευθέως στις σχετικές εθνικές και κοινοτικές ρυθμίσεις για την περιβαλλοντική αδειοδότηση, στο Ν. 1650/1986 για το περιβάλλον (όπως τροποποιήθηκε από το Ν. 3010/2002) και στην επιταγή του συντακτικού νομοθέτη περί υποχρέωσης λήψης προληπτικών μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος

[/FONT] [FONT=&quot]Η σημερινή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις ακτές της χώρας, εξαιτίας συγκεκριμένων πράξεων και παραλείψεων της Διοίκησης, αντιβαίνει στις αρχές της προστασίας του περιβάλλοντος και της αειφόρου ανάπτυξης, όπως προκύπτει από τη συνδυαστική ερμηνεία των άρθρων 24 και 106 του Συντάγματος. Ωστόσο, το Κράτος δεν φαίνεται να σκοπεύει να αποκαταστήσει τη νομιμότητα που εξακολουθεί να παραβιάζεται αλλά αντίθετα, μετά και από την υποβολή του πρόσφατου σχεδίου νόμου περί αιγιαλού και παραλίας, φαίνεται να επιβραβεύει τις παράνομες δραστηριότητες, να παρέχει τη δυνατότητα νομιμοποίησης αυθαιρέτων εγκαταστάσεων και κτισμάτων και να περιορίζει τελικά τη χρήση ενός περιβαλλοντικού αγαθού, το οποίο όλοι δικαιούνται να απολαμβάνουν.[/FONT]

(Το παρόν μήνυμα βασίσθηκε σε κείμενο της 05ης/06/2007, που κατάρτισε και πρόβαλε ο Δ.Σ.Α., ερανιζόμενο αποσπάσματά του).
 
οι παραλιες ανηκουν σε αυτους που εχουν,

α) χοντρο βιζμα και πολλα λεφτα,
β) πολλα λεφτα και καλους δικηγορους (αυτους του Κολονακιου)
 
Διαβάζοντας μία σειρά άρθρων στο Βήμα της περασμένης Κυριακής επί του θέματος, κατάλαβα ότι υπάρχουν δύο αντιμαχόμενες απόψεις:
1. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις παραλίες - τελεία.
2. Επειδή είμαστε βρωμιάρηδες και κάνουμε τις παραλίες σαν τα μούτρα μας και δεν πρέπει όλοι να πληρώνουν για να καθαρίζονται όλες οι παραλίες, γιατί να μην να έχουμε ένα απειροελάχιστο ποσοστό κλειστών παραλιών, των οποίων οι χρήστες θα πληρώνουν για να κάνουν το μπάνια τους όπως θέλουν;

Η πρώτη λογική είναι υπερβολικά απόλυτη, ειδικά για μία χώρα που έχει ως βασικό εξαγώγιμο αγαθό τον τουρισμό. Χρειάζονται κλειστές παραλίες για να πουλάμε glamorous service σε glamorous tourists. Χρειάζονται και παραλιακά μπαράκια, κλαμπάκια, ταβερνάκια και άλλα πολλά, όχι μόνο για τους τουρίστες, αλλά και για μας. Εμένα δε με χαλάει καθόλου. Το μόνο που θέτω ως περιορισμό είναι να μην είναι παντού έτσι. Η συντριπτική πλειοψηφία των ακτών θα πρέπει να είναι ανοικτή. Ας θεσπίσει η πολιτεία για κάθε τόπο, τι ποσοστό μπορεί να αξιοποιηθεί και τι πρέπει να μείνει ανοιχτό (π.χ. Βούλα 50%, Νάξος 5%, Δονούσα 0.01%).

Η δεύτερη λογική... έχει πολύ πλάκα. Λέει περίπου "Εσείς που είστε βρωμιάρηδες, ας κάνετε μπάνιο στα σκουπίδια. Εμείς που είμαστε πλούσιοι βρωμιάρηδες, θα πληρώνουμε κάποιον να μας τα καθαρίζει". Όχι, κύριοι. Όπως η πολιτεία πρέπει να μεριμνά για την ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε και του νερού που πίνουμε, ας μεριμνήσει και για την άμμο που ξαπλώνουμε. Και αν αυτό είναι άδικο για τον Καρπενησιώτη, ας αναλάβουν το σχετικό κόστος οι παραθαλάσσιοι δήμοι. Ούτως ή άλλως, αυτοί θα τα πάρουν πίσω από την εμπορική δραστηριότητα γύρω από τις παραλίες τους.
 
Υπεύθυνη αρχή γαι την κατάσταση που επικρατεί με τον αιγιαλό είναι η κτηματική Υπηρεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ.
Η καταγγελίες απευθύνονται σε αυτήν, η οποία σε συνδυασμό με την Λιμενική αρχή ορίζει τα πρόστιμα για τις τυχόν παραβάσεις.
Από τους αρχαίους χρόνους είχε επισημανθεί η ανάγκη για τη δημιουργία και την προστασία του τμήματος αυτού της ξηράς που πρέπει να είναι κοινόχρηστο και να περιστοιχίζει τη θάλασσα. Το τμήμα αυτό είναι
ο «αιγιαλός».
Οι Ρωμαίοι θεσμοθέτησαν διατάξεις προστατευτικές του αιγιαλού που τον
θεωρούσαν από τα πράγματα που εξυπηρέτησαν την κοινή χρήση
(In Usu Publico).
Από τότε μάλιστα έδωσαν και τον
επιστημονικό ορισμό του αιγιαλού: «μέχρις ου το χειμέριον έξεισι κύμα»

Για τη χώρα μας η πρώτη διατύπωση του ορισμού του αιγιαλού έχει την προέλευσή της στο Βυζαντινορωμαϊκό Δίκαιο. Στο άρθρο 15 του από 21-6-1837 νόμου «περί διακρίσεως των κτημάτων» τέθηκε ο πρώτος ορισμός του
αιγιαλού όπως είχε διατυπωθεί και από τους Ρωμαίους και ορίστηκε ότι ο αιγιαλός ανήκει στη Δημόσια κτήση ή την Επικράτεια, δηλαδή
στα κοινής χρήσης πράγματα.

Ο σκοπός της χρησιμοποίησης του αιγιαλού για κοινή χρήση πρώτη φορά καθορίστηκε ρητά με ειδικό κανόνα του άρθρου 7 του Α.Ν. 2344/1940 με τον
οποίο ο αιγιαλός έχει κύριο και αρχικό προορισμό την επικοινωνία από τη
θάλασσα προς την ξηρά και αντιστρόφως μπορεί δε να εξυπηρετεί
και άλλους κοινωφελείς σκοπούς και να χρησιμεύει για εκμετάλλευση προς
το συμφέρον του Δημοσίου.

Έτσι, με τον Α.Ν. 2344/1940 έγινε η πρώτη προσπάθεια για την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση, του θέματος της διαχείρισης και προστασίας του
αιγιαλού και της παραλίας.
Στο Νόμο αυτό μπαίνουν για πρώτη φορά και διατάξεις διαπλατύνσεως του αιγιαλού για εκπλήρωση κυρίως του σκοπού της συγκοινωνίας με λωρίδα
γης από την παρακείμενη ξηρά που ονομάζεται παραλία.
Ο Α.Ν. 2344/1940 ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1940 - 1999, αιγιαλός είναι η «βρεχόμενη ζώνη ξηράς από τις μέγιστες συνηθισμένες αναβάσεις των κυμάτων.

Η ζώνη πλάτους μέχρι 20 m πέραν του ορίου του αιγιαλού καλείται παραλία και είναι δημόσιο κτήμα στο οποίο απαγορεύεται η
δόμηση.
Στο νόμο 2344/1940 δεν αναφέρεται πουθενά η κλίμακα που πρέπει να συντάσσονται τα διαγράμματα ούτε η μέθοδος για την εφαρμογή των
οριογραμμών στο έδαφος:
• Μέχρι και το 1967 τα τοπογραφικά διαγράμματα για τον καθορισμό του αιγιαλού και της παραλίας συντάσσονταν σε μεγάλες κλίμακες, συνήθως
1:2000
• οι οριογραμμές χαράσσονταν ως καμπύλες, με καμία εξάρτησή τους από σταθερά σημεία, λόγω της φύσης τους ακριβώς ως καμπύλες.
Έτσι από το 1970 περίπου, παρατηρούμε ότι τα διαγράμματα συντάσσονται υπό κλίμακα 1:500,
υπάρχουν υψομετρικές καμπύλες κάθε μισό ή ένα μέτρο, σημειώνονται όλες οι λεπτομέρειες που αφορούν ένα τοπογραφικό διάγραμμα, δηλαδή τα
τυχόν υπάρχοντα κτίσματα, μορφολογία του εδάφους, βλάστηση, πρανή κλπ., οι οποίες δίνουν μία σαφή αντίληψη της κατάστασης που επικρατεί
στην ακτή.
Ο Α.Ν. 2344/1940 ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1940 - 1999, αιγιαλός είναι η «βρεχόμενη ζώνη ξηράς από τις μέγιστες συνηθισμένες αναβάσεις των
κυμάτων.
Η ζώνη πλάτους μέχρι 20 m πέραν του ορίου του αιγιαλού καλείται παραλία και είναι δημόσιο κτήμα στο οποίο απαγορεύεται η
δόμηση.
Όμως, ο καθορισμός του αιγιαλού και
της παραλίας στα τοπογραφικά διαγράμματα έγινε:
• με εξαιρετικά βραδείς ρυθμούς
• δεν ολοκληρώθηκαν οι απαλλοτριώσεις της ζώνης της παραλίας
• δεν υπήρχε επιτήρηση των καταπατήσεων και των αυθαιρεσιών
• υπήρχε όμως έλλειψη κεντρικού και περιφερειακού σχεδιασμού
• Στο νόμο 2344/1940 δεν αναφέρεται πουθενά η κλίμακα που πρέπει να συντάσσονται τα διαγράμματα ούτε η μέθοδος για την εφαρμογή των
οριογραμμών στο έδαφος
• Μέχρι και το 1967 τα τοπογραφικά διαγράμματα για
τον καθορισμό του αιγιαλού και της παραλίας
συντάσσονταν σε μεγάλες κλίμακες, συνήθως
1:2000
• οι οριογραμμές χαράσσονταν ως καμπύλες, με
καμία εξάρτησή τους από σταθερά σημεία, λόγω
της φύσης τους ακριβώς ως καμπύλες.

Έτσι από το 1970 περίπου, παρατηρούμε ότι τα διαγράμματα συντάσσονται υπό κλίμακα 1:500, υπάρχουν υψομετρικές καμπύλες κάθε μισό ή ένα μέτρο,
σημειώνονται όλες οι λεπτομέρειες που αφορούν ένα τοπογραφικό διάγραμμα, δηλαδή τα τυχόν υπάρχοντα κτίσματα, μορφολογία του εδάφους, βλάστηση
οι οποίες δίνουν μία σαφή αντίληψη της κατάστασης που επικρατεί στην ακτή.

Ταυτόχρονα, γίνεται χρήση της πολυγωνικής
γραμμής, με την οποία υπάρχει η δυνατότητα να
εξασφαλισθούν τα όρια του αιγιαλού από σταθερά
σημεία και η οριογραμμή της παραλίας να χαραχθεί
σε ορισμένη απόσταση από την οριογραμμή του
αιγιαλού.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήτανκαι είναι:
• η πολεοδομική και χωροταξική αναρχία των παράκτιων περιοχών
• η καταπάτηση του κοινόχρηστου αγαθού της ζώνης της παραλίας με
αποκλεισμό των πολλών προς όφελος των λίγων
• η καταστροφή του περιβάλλοντος, η καταπάτηση του κοινόχρηστου
αγαθού της ζώνης της παραλίας με αποκλεισμό των πολλών προς
όφελος των λίγων.

Σημαντικές αλλαγές στον καθορισμό της ζώνης της παραλίας επέφερε το άρθρο 23 του Ν. 1337/83 σύμφωνα με το οποίο η παραλία ορίζεται σαν η συνεχόμενη του αιγιαλού ζώνη ξηράς μέχρι και βάθους 50 m. Παρά τη σημαντική επίδραση του νόμου 1337, ως το 1999 είχε οριοθετηθεί μόνο το 20% του ελληνικού αιγιαλού και με αυτό το ρυθμό
θα απαιτούνταν μισός αιώνας ακόμη για να ολοκληρωθεί.

Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί ότι ποτέ δεν έγιναν οι ακτές στο σύνολό τους αντικείμενο ιδιαίτερης νομοθετικής φροντίδας από την πλευρά της Πολιτείας.
Νομοθεσία αποσπασματική, πειραματισμός στη σχεδίαση και πολυαρχία είναι
τα χαρακτηριστικά του τρόπου με τον οποίο γίνεται η προστασία των ακτών
Ο Νόμος 2971/2001, περί αιγιαλού, « Αιγιαλός » είναι η ζώνη ξηράς, που βρέχεται από τη θάλασσα από τις μεγαλύτερες και συνήθεις
αναβάσεις των κυμάτων της « Παλαιός αιγιαλός » είναι η ζώνη της ξηράς που
προέκυψε από τη μετακίνηση της ακτογραμμής προς τη θάλασσα, οφείλεται σε φυσικές προσχώσεις ή τεχνικά έργα και προσδιορίζεται από
τη νέα οριογραμμή του αιγιαλού και το όριο του παλιότερα υφιστάμενου αιγιαλού, « Παραλία », είναι η ζώνη ξηράς που προστίθεται στον αιγιαλό, καθορίζεται δε σε πλάτος μέχρι και (50) μέτρα από την οριογραμμή του αιγιαλού, προς εξυπηρέτηση της επικοινωνίας της ξηράς με τη θάλασσα και αντίστροφα
Ο αιγιαλός, η παραλία, η όχθη και η παρόχθια ζώνη είναι πράγματα κοινόχρηστα και ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο τα
προστατεύει και τα διαχειρίζεται.
Η προστασία του οικοσυστήματος των ζωνών αυτών είναι ευθύνη του Κράτους.

Οι χρήσιμες πληροφορίες είναι από το
postgrasrv.hydro.ntua.gr/gr/edmaterial/education/doukakis/pres/7.pdf.

Ωστόσο είναι ευθύνη όλων μας η προστασία του αιγιαλού, έχω μια ευαισθησία με το θέμα επειδή γνώρισα την αναλγησία ορισμένων φορέων του Δημοσίου που εθελοτυφλούν στο τεράστιο θέμα, όταν στην περιοχή που διατηρώ εξοχική κατοικία υπάρχουν φαινόμενα καταπάτησης αιγιαλού,δασικής έκτασης και πολλών περιφεριακών ανομιών.
 
skysound said:
Σε αυτους που κλεισανε πεντε χιλιομετρα παραλιας στη Βουρβουρου της Χαλκιδικής.
Click to expand...

εγω αν ηταν παραλια που ξαφνικα μου την κλεινανε θα πηγαινα να μπω....και αν κανανε τους μαγκες θα φωναζα αστυνομια.

Με την απειλη αυτη και με το φοβο της δημοσιοποιησης ακομα και ο Αγιος Κοσμας στην αθηνα ανοιξε - για λιγο - για οσο επεμεναν αυτοι που εναντιωθηκαν.

Το οτι δεν υπαρχει σταθερη και αποφασισμενη αντιδραση ειναι και ο λογος που τους κανει να αποθρασυνονται
 
Νομίζω και με κάποια βία (πχ παραβιάζουμε/ρίχνουμε μάντρα) να μπει κανείς σε παραλία από όπου κάποιος τον έχει αποκλείσει, δεν διαπράττει πάντως το έγκλημα της αυτοδικίας. Μεταξύ των προϋποθέσεων που η νομολογία των δικαστηρίων μας αναγνωρίζει ως απαραίτητες για την τέλεση του τελευταίου, είναι και αυτή του αμφισβητούμενου από άλλον τρίτο δικαίωμα, ενώ το δικαίωμα στο περιβάλλον και ο εκτός συναλλαγής χαρακτήρας του αιγιαλού είναι εξ ορισμού ανεπίδεκτα αμφισβήτησης.
 
δηλαδή αν πάω στον Αστερα Βουλιαγμένης ή στο grand resort και πω χαίρεται πάω στην παραλια θα περάσω?
 
Αν σε πλακώσουν, δεν θα χρειαστείς την ηλιοθεραπεία για μαύρισμα πάντως... :flipout:

Φυσικά και όλες οι συμφωνίες που αναφέρθηκαν είναι παράνομες, αλλά όσο το κράτος στην καλύτερη περίπτωση απέχει, στη χειρότερη παρανομεί και το ίδιο, ισχύει ο νόμος της ζούγκλας.
 
στον Αστερα παντως απ εξω υπαρχει και περιπολικο για παν ενδεχομενο.... αν κάνεις την πλακα να μπεις.... εισαι για να σε μαζευουν.....
 
Καλά, εγώ είπα τη γνώμη μου θεωρητικώς, ότι και να μπεις με το έτσι θέλω δεν διαπράττεις αυτοδικία. Το πώς θα καταφέρεις να μπεις με το έτσι θέλω με τις παραπάνω συνθήκες είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Εάν μαζευτούν όμως 200 πολίτες, ποιος θα τους εμποδίσει να κάνουν κάτι καθ' όλα νόμιμο? Διότι το δικαίωμα το έχουν αδιαμφισβήτητα και κατά τη γνώμη μου ούτε κατά την ενάσκησή του παρανομούν ή αυτοδικούν.
 
Φοβάμαι οτι στον Αστέρα οι λουόμενοι πολίτες θα συμφωνήσουν με την ´Διεύθυνση´.
Ο Ορισμός τού νεόπλουτου τής τελευταίας εικοσαετίας ´πλερώνει´εκεί για να ξεχωρίζει απο την ´πλέμπα´.
 
πέραν των ανωτέρω, ζήτημα δημιουργείται και με τα διάφορα ξενοδοχεία, μπαράκια ή απλώς το κάθε καρυδιάς καρύδι που χώνει 20 ομπρέλες στην παραλία, ουσιαστικά καταλαμβάνοντας τη μισή, και τις νοικιάζει.
 
Για την "πλέμπα" ομιλούσα αγαπητέ.
Στο θέμα μας.
Μα για να αφήνει το κράτος όλα αυτά, κάποιους εξυπηρετεί. Και αυτοί οι κάποιοι, δυστυχώς δεν είναι λίγοι
 
Σπύρος Σούρλας said:
Φοβάμαι οτι στον Αστέρα οι λουόμενοι πολίτες θα συμφωνήσουν με την ´Διεύθυνση´.
Ο Ορισμός τού νεόπλουτου τής τελευταίας εικοσαετίας ´πλερώνει´εκεί για να ξεχωρίζει απο την ´πλέμπα´.
Click to expand...

Σπυρο, διαφωνω αλλα για να συνεννοηθουμε θα πρεπει να πηγαινεις σχετικα συχνα για μπανιο στις παραλιες της Αθηνας. Προσωπικα, πηγαινω συχνα για μπανιο στον αστερα και δεν το κανω για τους λογους που αναφερεις. Ο αστερας προσφέρει facilities και ειναι σιγουρο πως εκει θα κανεις μπανιο. Δεν υπαρχει κοντινοτερη παραλια που αν ξεκλεψεις λιγο χρονο απο τη δουλεια σου για να κανεις μια βουτια, θα την κανεις ΣΙΓΟΥΡΑ. 99% η θαλασσα ειναι καθαρη. Μεχρι να καταλήξω εκει εφαγα τις βρομικες θαλασσες με το κουταλι. Ασε που διαθετει αποδυτήρια. Εχεις το μαγιο στο αμαξι και φτανεις με τα πολιτικα σου ρουχα στην παραλια. Αλλαζεις εκει, αφηνεις τα ρουχα σου σε δικο σου δωματιο και βουτας. Το εχω ψαξει το θεμα σου λεω!
 
Πέτρο υπάρχει μέρος τών λουομένων εκεί(μερος έτσι??)που πληρώνει την είσοδο και κάνει οικονομία ολόκληρη την εβδομάδα μετά.
Μου θυμίζει μιά κατηγορία ανθρώπων που πάνε Σ-Κ στην Μυκονο (δεν μου φταιει το πανεμορφο νησί τίποτα)και μετά περνανε το υπόλοιπο της αδειας τους στην Αθήνα .Που πάνε απλά για να πούνε οτι ήταν και αυτοί εκεί.
 
Top Bottom