Αναγνωρίζω το γεγονός οτι η ταινία είχε ροή, δεν είχε καθόλου κοιλιά και πολύ φρέσκια σκηνοθεσία. Το σενάριο ήταν αρκετά ενδιαφέρον αν εξαιρέσει κανείς τον διδακτισμό του τέλους με επιμύθιο "ο καθένας έχει δικαίωμα στο όνειρο", μια ινδική βερσιόν του αμερικάνικου ονείρου. Όσο για το χορευτικό στο τέλος, το βρήκα αστείο, μια εμφανή παραπομπή στο ινδικό bollywwod όπου όλες οι ταινίες έχουν υποχρεωτικά ένα τέτοιο "χορικό" κάτι σαν τις ταινίες του Δαλιανίδη. Τώρα για το εάν άξιζε το όσκαρ καλύτερης ταινίας, μάλλον ναι ανάμεσα σε αυτές που είχαν προταθεί (αν και δεν έχω δει το frost-nixon). Πάντως από το να τό έπαιρνε ο Benjamin Button καλύτερα αυτή η ταινία. Αντιθέτως, είμαι περίεργος να δω τι θα κάνει την Κυριακή ο Jenson Button στην Αυστραλία!!!!