Σύγχρονες ηχογραφήσεις κλασσικής μουσικής
- Thread starter Κώστας Γκαβάκος
- Start date
Δεν είμαι σίγουρος ότι θα την έβαζα στις καλύτερες. Η πρώτη εντύπωση ήταν έτσι και έτσι αλλά η ακρόαση ήταν αποσπασματική. Η Devieilhe μου άρεσε.
Το ίδιο ισχύει και για την πρόσφατη 7η Bruckner. Πολύ καλός ήχος, διεύθυνση καλή αλλά τίποτε το ιδιαίτερο.
Το ίδιο ισχύει και για την πρόσφατη 7η Bruckner. Πολύ καλός ήχος, διεύθυνση καλή αλλά τίποτε το ιδιαίτερο.
Last edited:
Alexandros_Wallace
Supreme Member
Αντίθετα με το έργο, ο Ροθ αρχίζει λίγο νωχελικά, αλλά σιγά σιγά ανεβαίνει.
Στη τρίτη κίνηση δίνει ρεσιτάλ, 20 μαγικά λεπτά.
Η τέταρτη κίνηση δεν θέλεις να τελειώσει και δεν καταλαβαίνεις πως πέρασαν
54 λεπτά τόσο γρήγορα.
Ο David Hurwitz στο κανάλι του στο ΥοuTube τη θάβει,
κάτι που αυτομάτως συνεπάγεται ότι θα μου αρέσει
Στη τρίτη κίνηση δίνει ρεσιτάλ, 20 μαγικά λεπτά.
Η τέταρτη κίνηση δεν θέλεις να τελειώσει και δεν καταλαβαίνεις πως πέρασαν
54 λεπτά τόσο γρήγορα.
Ο David Hurwitz στο κανάλι του στο ΥοuTube τη θάβει,
κάτι που αυτομάτως συνεπάγεται ότι θα μου αρέσει
Δημοκηδής
Μέλος Σωματείου
- 23 June 2006
- 10,217
Θα την βάλω απόψε και θα σας πω την γνώμη μου..
Η τύπισσα μου αρέσει ούτως ή άλλως πολύ ...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Η τύπισσα μου αρέσει ούτως ή άλλως πολύ ...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Αυτή την φορά δεν με συγκίνησε. Τεχνικά άρτια αλλά συναισθηματικά ρηχή και κυρίως με πλήρη απουσία βακχικής διάθεσης.
Δεν καταφέρνει να συλλάβει την γιορτή της φύσης.
Δημοκηδής
Μέλος Σωματείου
- 23 June 2006
- 10,217
Συμφωνώ με τον προλαλήσαντα, κάπως λείπει η συναισθηματική εμπλοκή, πλην του 4ου μέρους, όπου η φωνή σώζει τα πράγματα ...
Από την άλλη όσο και να λατρεύω τον Μάλερ, τα τελευταία χρόνια θέλω να ακούω νέα πράγματα και όχι μια ακόμη ερμηνεία κάποιου έργου που πλέον γνωρίζω σαν τις τσέπες μου ... και αυτό βέβαια ισχύει και για όλα τα ιερά τέρατα και λατρεμένους συνθέτες ... δεν έχω χρόνο για άλλη μια έβδομη Μπετόβεν, ένατη Μπρούκνερ, τέταρτη Μπράμς ... θέλω να ακούσω νέα πράγματα σε όλο το φάσμα των μουσικών που με ενδιαφέρουν ... μια νέα ανάγνωση των γνωστών ελάχιστα μου προσφέρει πια ... σε αυτά τα πλαίσια, το spotify και το qobuz έχουν σώσει την μουσική ζωή μου ... but, that's just me ...
Από την άλλη όσο και να λατρεύω τον Μάλερ, τα τελευταία χρόνια θέλω να ακούω νέα πράγματα και όχι μια ακόμη ερμηνεία κάποιου έργου που πλέον γνωρίζω σαν τις τσέπες μου ... και αυτό βέβαια ισχύει και για όλα τα ιερά τέρατα και λατρεμένους συνθέτες ... δεν έχω χρόνο για άλλη μια έβδομη Μπετόβεν, ένατη Μπρούκνερ, τέταρτη Μπράμς ... θέλω να ακούσω νέα πράγματα σε όλο το φάσμα των μουσικών που με ενδιαφέρουν ... μια νέα ανάγνωση των γνωστών ελάχιστα μου προσφέρει πια ... σε αυτά τα πλαίσια, το spotify και το qobuz έχουν σώσει την μουσική ζωή μου ... but, that's just me ...
Τον τελευταίο καιρό έχω στραφεί στην ακρόαση έργων που έχω παραμελήσει (επαναξιολογήσεις) αλλά και σημαντικών νέων εκδόσεων άλλων περισσότερο γνωστών έργων.
Στην δεύτερη κατηγορία, των γνωστών-δημοφιλών έργων, σύντομα θέλω να αναφερθώ στον Sibelius.
O Klaus Makela θα μας απασχολεί όλο και συχνότερα. Είναι νεότατος και μαέστρος της Φιλαρμονικής του Oslo, μουσικός διευθυντής της Ορχήστρας του Παρισιού και το 2027 αναλαμβάνει την διεύθυνση μιας από τις μεγαλύτερες ορχήστρες της Concertgebouw. Είναι ο τρίτος μαέστρος μετά τους Solti και Chailly που η Decca κάνει αποκλειστικό συμβόλαιο. Πρόσφατα έβγαλε κύκλο των συμφωνιών του Sibelius που το Gramophone χαρακτήρισε σαν <superb>. Προσωπικά θεωρώ τον κύκλο άνισο, για παράδειγμα θεωρώ ότι η 2η είναι πολύ καλή και η 5η διεκπεραιωτική.
Αντίθετα άκουσα μια 2η Sibelius από τον Kitajenko –Gurzenlich Ορχήστρα Κολωνίας που μπαίνει στις εκτελέσεις αναφοράς. Ως τώρα ο Kitajenko μου ήταν γνωστός από τις εξαιρετικές ηχογραφήσεις του στο Ρωσικό ρεπερτόριο Prokofiev, Shostakovich, Rachmaninov.
Επίσης άκουσα μια θαυμάσια εκτέλεση της 7ης του Sibelius σε υψηλή ανάλυση από Mravinsky- Leningrad. Αυτή υπήρχε σε δίσκο του 60 από την Μελόντια. Για την 3η του Sibelius, που επίσης περιλαμβάνεται, θα έχω άποψη όταν την ακούσω συγκριτικά με την αναφορά μου σε αυτή την συμφωνία, τον Colin Davis που έχω σε βινύλια.
Στην πρώτη τώρα κατηγορία, αυτή των επαναξιολογήσεων, περιλαμβάνονται.
Η μουσική του Johann Christian Bach του λεγόμενου Άγγλου Bach. Δεν είναι τόσο σημαντικός στην εξέλιξη της μουσικής όσο o αδελφός του CPE Bach αλλά έχει συνθέσει την συμφωνία Op.6 No6 που περιλαμβάνει όλα τα πάθη και την ευαισθησία του 18ου αιώνα. Παύει έτσι να αποτελεί μόνο έναν εξαιρετικό μελωδό και προάγγελο του Mozart. Από βινύλια της Philips που εδώ είναι σε ψηφιακή μορφή.
Σημαντική αλλά παραγνωρισμένη είναι η Faust Symphony του Liszt. Επηρεασμένη από τον Φάουστ του Goethe, αποτελείται από τις μουσικές του Φαόυστ, της Μαργαρίτας και του Μεφιστοφελή, Αυτές οι μουσικές δεν περιγράφουν αλλά μετατρέπουν τους χαρακτήρες του έργου σε συναίσθημα. Έργο ορισμός του Γερμανικού ρομαντισμού. Με την ευκαιρία προτείνω την λιγότερο γνωστή αλλά εξίσου ή και περισσότερο ενδιαφέρουσα συμφωνία πάνω στην Θεία Κωμωδία του Δάντη.
Εδώ με τον Gianandrea Noseda (έχει κάνει όλο τα συμφωνικά του Liszt) αλλά εξαιρετικές εκτελέσεις από τον Bernstein με Boston ή τον Solti με Chicago.
Μια συμφωνία διάρκειας 17 λεπτών είναι η 10η του παραγνωρισμένου Myaskovsky σύγχρονου του Shostakovich. Αφορμή για το έργο είναι το ποίημα του Πούσκιν για τον Μπρούτζινο Καβαλάρη, το άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου στην Αγία Πετρούπολη. Το άγαλμα που, όταν κάποιος το καταράστηκε για τον χαμό της αγαπημένης του, ζωντάνεψε και τον κυνήγησε μέχρι να πνιγεί στον ποταμό Νέβα. Έργο του 1927 με αγριότητα, ένταση, μεγάλες ταχύτητες, γιγαντιαίες ορχηστρικές δυνάμεις.
Φυσικά από τον Svetlanov που έχει ηχογραφήσει και τις 17 συμφωνίες του Myaskovsky μια και δεν παίζεται εκτός Σοβιετικής Ένωσης. Τελευταία βλέπω ότι ο Vasily Petrenko με την Oslo Philharmonic έχει ηχογραφήσει μαζί με συμφωνίες του Prokofiev και τις 21, 27 του Myaskovky. H ηχογράφηση του Svetlanov είναι σε υψηλή ανάλυση.
Και ερχόμαστε στην Αμερική. Υπάρχει κατ’ αρχάς η 4η συμφωνία του Ives και άλλες όπως η 1η του Barber, η 3η του William Schuman και η 3η του Roy Harris. Επιλέγω την 3η συμφωνία του Copland, ένα αισιόδοξο έργο αποτέλεσμα της ευφορίας του τέλους ενός μεγάλου πολέμου. Παραγγελία του Koussevitsky και της ορχήστρας της Βοστώνης πρεμιέρα το 1946. Ο Koussevitsky την θεωρούσε σαν την μεγαλύτερη Αμερικανική συμφωνία και ο Bernstein έλεγε ότι έχει καταστεί ένα Αμερικανικό μνημείο σαν το Washington Monument ή το Lincoln Memorial.
Ακρόαση από τον ίδιο με London Symphony Orchestra αλλά και Bernstein-New York και Michael Tilson Thomas-San Francisco.
Και φθάνουμε στο 1968 και τον μεταμοντερνισμό. Εδώ ξεχωρίζω την Sinfonia για 8 φωνές και ορχήστρα του Luciano Berio. Το έργο περιλαμβάνει 5 μέρη. Σημαντικότερο και με διαφορά είναι το 3ο μέρος που επιγράφεται In ruhig fliessende Bewegung όπως το σκέρτσο της 2ης συμφωνίας του Mahler. To τρίτο μέρος αποτελεί ένα κολάζ της 2ης του Mahler, του Valse του Ravel, της Ιεροτελεστίας, της Θάλασσας του Debussy κ.α ‘Ένα χάος παραθέσεων και μεταμορφώσεων ορχηστρικών θραυσμάτων σε μια χιουμοριστική μουσική ταπισερί με την διάθεση να χαλάει από τις επανειλημμένες φωνητικές παροτρύνσεις keep going.
Δεν έχω ακούσει τις ηχογραφήσεις των Boulez, Chailly…, εδώ με τον Lintu και τους Φιλανδούς.
Στην κατηγορία των επαναξιολογήσεων με βοήθησαν σχόλια της εφημερίδας Guardian.
Στην δεύτερη κατηγορία, των γνωστών-δημοφιλών έργων, σύντομα θέλω να αναφερθώ στον Sibelius.
O Klaus Makela θα μας απασχολεί όλο και συχνότερα. Είναι νεότατος και μαέστρος της Φιλαρμονικής του Oslo, μουσικός διευθυντής της Ορχήστρας του Παρισιού και το 2027 αναλαμβάνει την διεύθυνση μιας από τις μεγαλύτερες ορχήστρες της Concertgebouw. Είναι ο τρίτος μαέστρος μετά τους Solti και Chailly που η Decca κάνει αποκλειστικό συμβόλαιο. Πρόσφατα έβγαλε κύκλο των συμφωνιών του Sibelius που το Gramophone χαρακτήρισε σαν <superb>. Προσωπικά θεωρώ τον κύκλο άνισο, για παράδειγμα θεωρώ ότι η 2η είναι πολύ καλή και η 5η διεκπεραιωτική.
Αντίθετα άκουσα μια 2η Sibelius από τον Kitajenko –Gurzenlich Ορχήστρα Κολωνίας που μπαίνει στις εκτελέσεις αναφοράς. Ως τώρα ο Kitajenko μου ήταν γνωστός από τις εξαιρετικές ηχογραφήσεις του στο Ρωσικό ρεπερτόριο Prokofiev, Shostakovich, Rachmaninov.
Επίσης άκουσα μια θαυμάσια εκτέλεση της 7ης του Sibelius σε υψηλή ανάλυση από Mravinsky- Leningrad. Αυτή υπήρχε σε δίσκο του 60 από την Μελόντια. Για την 3η του Sibelius, που επίσης περιλαμβάνεται, θα έχω άποψη όταν την ακούσω συγκριτικά με την αναφορά μου σε αυτή την συμφωνία, τον Colin Davis που έχω σε βινύλια.
Στην πρώτη τώρα κατηγορία, αυτή των επαναξιολογήσεων, περιλαμβάνονται.
Η μουσική του Johann Christian Bach του λεγόμενου Άγγλου Bach. Δεν είναι τόσο σημαντικός στην εξέλιξη της μουσικής όσο o αδελφός του CPE Bach αλλά έχει συνθέσει την συμφωνία Op.6 No6 που περιλαμβάνει όλα τα πάθη και την ευαισθησία του 18ου αιώνα. Παύει έτσι να αποτελεί μόνο έναν εξαιρετικό μελωδό και προάγγελο του Mozart. Από βινύλια της Philips που εδώ είναι σε ψηφιακή μορφή.
Σημαντική αλλά παραγνωρισμένη είναι η Faust Symphony του Liszt. Επηρεασμένη από τον Φάουστ του Goethe, αποτελείται από τις μουσικές του Φαόυστ, της Μαργαρίτας και του Μεφιστοφελή, Αυτές οι μουσικές δεν περιγράφουν αλλά μετατρέπουν τους χαρακτήρες του έργου σε συναίσθημα. Έργο ορισμός του Γερμανικού ρομαντισμού. Με την ευκαιρία προτείνω την λιγότερο γνωστή αλλά εξίσου ή και περισσότερο ενδιαφέρουσα συμφωνία πάνω στην Θεία Κωμωδία του Δάντη.
Εδώ με τον Gianandrea Noseda (έχει κάνει όλο τα συμφωνικά του Liszt) αλλά εξαιρετικές εκτελέσεις από τον Bernstein με Boston ή τον Solti με Chicago.
Μια συμφωνία διάρκειας 17 λεπτών είναι η 10η του παραγνωρισμένου Myaskovsky σύγχρονου του Shostakovich. Αφορμή για το έργο είναι το ποίημα του Πούσκιν για τον Μπρούτζινο Καβαλάρη, το άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου στην Αγία Πετρούπολη. Το άγαλμα που, όταν κάποιος το καταράστηκε για τον χαμό της αγαπημένης του, ζωντάνεψε και τον κυνήγησε μέχρι να πνιγεί στον ποταμό Νέβα. Έργο του 1927 με αγριότητα, ένταση, μεγάλες ταχύτητες, γιγαντιαίες ορχηστρικές δυνάμεις.
Φυσικά από τον Svetlanov που έχει ηχογραφήσει και τις 17 συμφωνίες του Myaskovsky μια και δεν παίζεται εκτός Σοβιετικής Ένωσης. Τελευταία βλέπω ότι ο Vasily Petrenko με την Oslo Philharmonic έχει ηχογραφήσει μαζί με συμφωνίες του Prokofiev και τις 21, 27 του Myaskovky. H ηχογράφηση του Svetlanov είναι σε υψηλή ανάλυση.
Και ερχόμαστε στην Αμερική. Υπάρχει κατ’ αρχάς η 4η συμφωνία του Ives και άλλες όπως η 1η του Barber, η 3η του William Schuman και η 3η του Roy Harris. Επιλέγω την 3η συμφωνία του Copland, ένα αισιόδοξο έργο αποτέλεσμα της ευφορίας του τέλους ενός μεγάλου πολέμου. Παραγγελία του Koussevitsky και της ορχήστρας της Βοστώνης πρεμιέρα το 1946. Ο Koussevitsky την θεωρούσε σαν την μεγαλύτερη Αμερικανική συμφωνία και ο Bernstein έλεγε ότι έχει καταστεί ένα Αμερικανικό μνημείο σαν το Washington Monument ή το Lincoln Memorial.
Ακρόαση από τον ίδιο με London Symphony Orchestra αλλά και Bernstein-New York και Michael Tilson Thomas-San Francisco.
Και φθάνουμε στο 1968 και τον μεταμοντερνισμό. Εδώ ξεχωρίζω την Sinfonia για 8 φωνές και ορχήστρα του Luciano Berio. Το έργο περιλαμβάνει 5 μέρη. Σημαντικότερο και με διαφορά είναι το 3ο μέρος που επιγράφεται In ruhig fliessende Bewegung όπως το σκέρτσο της 2ης συμφωνίας του Mahler. To τρίτο μέρος αποτελεί ένα κολάζ της 2ης του Mahler, του Valse του Ravel, της Ιεροτελεστίας, της Θάλασσας του Debussy κ.α ‘Ένα χάος παραθέσεων και μεταμορφώσεων ορχηστρικών θραυσμάτων σε μια χιουμοριστική μουσική ταπισερί με την διάθεση να χαλάει από τις επανειλημμένες φωνητικές παροτρύνσεις keep going.
Δεν έχω ακούσει τις ηχογραφήσεις των Boulez, Chailly…, εδώ με τον Lintu και τους Φιλανδούς.
Στην κατηγορία των επαναξιολογήσεων με βοήθησαν σχόλια της εφημερίδας Guardian.
Last edited:
Alexandros_Wallace
Supreme Member
Πολύ υλικό για ακρόαση αλλά και για συζήτηση.
Αρχικά ο μικρός είναι φοβερός.
H φιλαρμονική του Όσλο είχε από τα πιο ενδιαφέροντα κανάλια στο youtube κατά τη διάρκεια της καραντίνας.
Είχα παρακολουθήσει όλα τα βίντεο που είχαν αναρτήσει και δεν υπήρχε ούτε μια ηχογράφηση που να μην ήταν πολύ καλή.
Την έχω δει τη διαφήμιση του συγκεκριμένου κύκλου αλλά δεν είχα χρόνο δυστυχώς για ακρόαση.
Με την πρώτη ευκαιρία θα τα τον ακούσω.
Αρχικά ο μικρός είναι φοβερός.
H φιλαρμονική του Όσλο είχε από τα πιο ενδιαφέροντα κανάλια στο youtube κατά τη διάρκεια της καραντίνας.
Είχα παρακολουθήσει όλα τα βίντεο που είχαν αναρτήσει και δεν υπήρχε ούτε μια ηχογράφηση που να μην ήταν πολύ καλή.
Την έχω δει τη διαφήμιση του συγκεκριμένου κύκλου αλλά δεν είχα χρόνο δυστυχώς για ακρόαση.
Με την πρώτη ευκαιρία θα τα τον ακούσω.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό στον Sibelius, αλλά μπορώ να πω ότι τον κύκλο τον απόλαυσα δέοντος πριν από λίγο καιρό που τον άκουσα.
Αναφορά σε εκτέλεση και ποιότητα ήχου (24/96). Την τοποθετώ ανάμεσα στις κορυφαίες.
Mε τον καιρό σου εδραιώνεται η εντύπωση ότι από κάποιες μεγάλες ορχήστρες σαν την Τσέχικη Φιλαρμονική θα ακούσεις σίγουρα κάτι καλό, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία του Bychkov. Θα ακολουθήσει η ακρόαση της 4ης με τους ίδιους συντελεστές και ελπίζω ότι θα επιβεβαιωθώ.
Θύελλα σκέτη, αριστούργημα. Ο εξαίρετος ήχος απλά κερασάκι. Εν τω μεταξύ, αρχίζω να τον θεωρώ από τους πιο ευέλικτους μαέστρους που πέρασαν τα τελευταία χρόνια, σχεδόν σαν τον Αbaddo, ό,τι ακουμπήσει το απογειώνει. Τεράστια απώλεια. Για την ορχήστρα τι να πει κανείς.
Όσο συμφωνώ για τον Jansons άλλο τόσο διαφωνώ για τον Abaddo, αλλά γούστα είναι αυτά!Θύελλα σκέτη, αριστούργημα. Ο εξαίρετος ήχος απλά κερασάκι. Εν τω μεταξύ, αρχίζω να τον θεωρώ από τους πιο ευέλικτους μαέστρους που πέρασαν τα τελευταία χρόνια, σχεδόν σαν τον Αbaddo, ό,τι ακουμπήσει το απογειώνει. Τεράστια απώλεια. Για την ορχήστρα τι να πει κανείς.
Last edited:
Μεγάλοι-κορυφαίοι μαέστροι τόσο ο Jansons όσο και ο Abbado. Αν κάποιος διαφωνεί με εκτελέσεις του Abbado πολύ δύσκολα θα καταφέρει να επιχειρηματολογήσει λόγω της τεράστιας δισκογραφίας του και των περιόδων του. Λόγου χάριν διαφωνεί με την περίοδο του Σικάγο ή του Βερολίνου.
Την αναφερόμενη ηχογράφηση του <Ζαρατούστρα> την αγνοούσα.
Η απορία μου σχετικά με τον Jansons είναι γιατί δεν ηχογράφησε όπερες εκτός της Ντάμα Πίκα.
Την θέση του Jansons στο Μόναχο παίρνει ο Rattle που μάλλον θα είναι ταυτόχρονα και αρχιμαέστρος της LSO. Έχει κάνει αίτηση για την απόκτηση της Γερμανικής υπηκοότητας. Θα είναι ο μόνος Γερμανός φανατικός οπαδός της Λίβερπουλ.
Την αναφερόμενη ηχογράφηση του <Ζαρατούστρα> την αγνοούσα.
Η απορία μου σχετικά με τον Jansons είναι γιατί δεν ηχογράφησε όπερες εκτός της Ντάμα Πίκα.
Την θέση του Jansons στο Μόναχο παίρνει ο Rattle που μάλλον θα είναι ταυτόχρονα και αρχιμαέστρος της LSO. Έχει κάνει αίτηση για την απόκτηση της Γερμανικής υπηκοότητας. Θα είναι ο μόνος Γερμανός φανατικός οπαδός της Λίβερπουλ.
θα τον δεχτούν με ανοιχτές αγκάλες μιας και η Λίβερπουλ πήρε κεφάλι με γερμανό προπονητή.. 
Μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη κυκλοφορία με μουσική μπαρόκ είναι το Baroque Arabesque του Αυστριακού συγκροτήματος των Fiori Musicali.
To ενδιαφέρον συνίσταται στο ότι συνδέουν το πρώιμο μπαρόκ με την Σεφαρδίτικη παραδοσιακή μουσική.
Τις μουσικές της ανατολής με τις μουσικές της δύσης.
Την μουσική από την Alcina του Handel με τις Σμυρναίικες για τα αυτιά μου μελωδίες της Τουρκάλας (Κωνσταντινοπολίτισας) Kevser Hanim ή με ένα παραδοσιακό Ελληνικό χορό του Πόντου
Τα όργανα του συγκροτήματος είναι μπαρόκ βιολί, βιόλα ντα γκάμπα, κρουστά, τσέμπαλο και ούτι από τον Σύριο Orwa Saleh. Τα τραγούδια ερμηνεύει με αισθαντικό τρόπο η Κουρδο-Τουρκάλα Ozlem Bulut.
Το δεύτερο τραγούδι που είναι το Σεφαρδίτικο <Yo me enamore de un aire> (κάτι σαν ο ερωτάς μου είναι αέρας) το είχα ακούσει και σε ένα άλλο εξαιρετικό cd που περιλάμβανε μόνο Σεφαρδίτικη μουσική.
Δυστυχώς αυτό το cd είναι πλέον εκτός κυκλοφορίας. Πάντως αν το πετύχετε ακούστε το track no 2 που η εισαγωγή του είναι ίδια με το δικό μας <θάλασσα τους θαλασσινούς>.
Αποφεύγω να προτείνω ποιο παλαιές εκτελέσεις αν δεν μου έχουν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Είναι μια κυκλοφορία του 2017 της Αυστριακής Ingrid Marsoner στις Nr 24,28 & 32 σονάτες και στο Οp. 129, γνωστό σαν rage over a lost penny, του Beethoven. Μου ήταν παντελώς άγνωστη, την πρώτο άκουσα στο you tube και αρχικά μου έκανε εντύπωση η καθαρή της άρθρωση.
Αυτό που με κέρδισε στην ερμηνεία της , πέρα από τις εκφραστικές και τεχνικές της δυνατότητες, είναι η απλότητα και η έλλειψη κάθε επιτήδευσης.
Απλότητα και φυσικότητα είναι το κύριο χαρακτηριστικό μιας ακόμη σπουδαίας ηχογράφησης σε σονάτες του Schubert από τον Paul Lewis. Νομίζω ότι του πηγαίνει πολύ ο Schubert. Και εδώ η μουσική απλά ρέει.
Επιτέλους μπόρεσα να την ακούσω.
Δυστυχώς έχασα μια πολύτιμη ώρα.
Πιο βαρετή και δίχως νεύρο πέμπτη του Mahler νομίζω ότι δεν έχω ακούσει.
Πλήρης έλλειψη δράματος και έντασης, οι δύο πρώτες κινήσεις ειδικά είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Μετά από έναν άνοστο και άγευστο κύκλο Tchaikovsky, ο Bychkov μας δείχνει γιατί δεν μπόρεσε τελικά να ξεχωρίσει και να κάνει σοβαρή καριέρα.
Εδώ έχουμε την καλύτερη ίσως ενάτη του Schubert, με ή χωρίς όργανα εποχής, από τον μοναδικό Jordi Savall ο οποίος, να είναι καλά, έχει καταπιαστεί με το κλασσικό ρεπερτόριο και μας έχει δώσει εξαιρετικής οπτικής ερμηνείες σε Mozart και Beethoven.
Όσο αφορά την 5η Mahler-
Σήμερα διάβασα μια κριτική στο τελευταίο gramophone Νοεμβρίου που έχει μια εκτεταμένη κριτική για την συγκεκριμένη ηχογράφηση που ίσως έχει ενδιαφέρον. Συμπτωματικά το είχα ακούσει συγκριτικά με την ηχογράφηση του Bernstein- Νέα Υόρκη (όχι με την Βιέννη όπως ο αρθρογράφος).
Ο αρθρογράφος μας λέει διακριτικά ότι δεν του άρεσε πράγμα το οποίο δεν μπορεί να γράψει ξεκάθαρα λόγω της θέσης του.
Ξεκινάει φυσικά λέγοντας μας πόσο καλή είναι η Τσέχικη φιλαρμονική.
Εντάξει το ξέρουμε ότι είναι μες τις καλύτερες ορχήστρες του κόσμου.
Αρκεί να ακούσει κανείς τον κύκλο Dvorak.
Ξεχωρίζει και τονίζει κάποια καλά σημεία, αφού τα αφαιρέσει από το σύνολο, τα οποία προφανώς και υπάρχουν όπως συμβαίνει άλλωστε με τις περισσότερες ερμηνείες.
Σαν σύνολο όμως πρόκειται για μια μάλλον αδιάφορη πέμπτη.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η άλλη κριτική για τον Mozart.
Έχεις το υπόλοιπο άρθρο;
Την βρίσκω εξαιρετικά φρέσκια, αν και ελαφρώς προβοκατόρικη, ερμηνεία.
Το έχω ακούσει πάνω από πέντε φορές.