Τη Σεχραζάντ την έχω ακούσει σε αρκετές εκδοχές, δε θα ξεχάσω όμως ποτέ 4 χρόνια πριν, τη ζωντανή εμπειρία στο Μέγαρο με την Berliner Philharmoniker και τον Sochiev.
Ναι, αυτό το έργο δε θα μείνει ποτέ ως μουσικό μνημείο, όμως εγώ από την αίθουσα εκείνο το βράδυ έφυγα με μια ανατριχίλα που κράτησε για ώρες μετά, και δάκρυα που δε στέγνωναν. Ίσως γιατί είναι ένα έργο που βασίζεται πολύ στα διάσπαρτα soli, και αυτά σε μια ορχήστρα αυτής της κλάσσης απλά απογειώνονται. Όπως απογειώνονται και τα χειμαρρώδη tutti των εγχόρδων και τον χάλκινων.
Από τις πιο δυνατές εμπειρίες που έχω ζήσει ως ακροατής, σε ένα έργο που ποτέ δεν περίμενα ότι θα μ'αγγιξει ποτέ μ'αυτόν τον τρόπο, κι από έναν μαέστρο που μου ήταν ουσιαστικά άγνωστος τότε. Και μάλιστα, σε μια συναυλία που το πρώτο της μέρος με είχε (σε σχέση με τις προσδοκίες μου πάντα) απογοητεύσει, με τον "πολύ" Lugansky να ερμηνεύει σχετικά ουδέτερα τις παραλλαγές σε θέμα του Paganini.
Αν έχετε συνδρομή στους Βερολινέζους, μπορείτε να βρείτε -σχεδόν- την ίδια ερμηνεία, σε συναυλία που έγινε από τους ίδιους συντελεστές 2 μέρες πριν στο Βερολίνο:
https://www.digitalconcerthall.com/en/concert/23444#