Γυρνώ μέσα στην πόλη, την πόλη ΜΟΥ, και δεν τη γνωρίζω. Μου φαίνεται σα να έρχεται από το κακό παρελθόν, από μια εποχή που δεν έζησα. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να συνηθίσω ότι η Θεσσαλονίκη βρίσκεται πλέον σε χειρότερη κατάσταση από τη Σόφια της Βουλγαρίαςόπου έζησα για ένα χρόνο.
Μου είναι πολύ δύσκολο τώρα που ξαναγύρισα να τριγυρνώ με τη μεγάλη τη μηχανή και να τραβώ φωτογραφίες. Φοβάμαι μήπως με κλέψουν; Όχι δεν είναι αυτό... ηθικά είναι κάτι χειρότερο.
Τις πρώτες μέρες που έκανα βόλτα μόνος μου στα τουριστικά μέρη προσπαθώντας να πάρω κάποια καλά πλάνα τα απογεύματα φαίνεται ότι έμοιαζα για ξένος. Από άλλη χώρα. Έτσι διαπίστωσα ότι οι ντόπιοι μου φέρονται σαν ξένο. Κι έτσι μέσα στις 3-4 μέρες με πλησίασαν έμποροι κρακ και πρέζας, έμποροι λευκής (και μαύρης σάρκας) ακόμη και γυναίκας μιας κάποιας ηλικίας που μου προσφέρονταν για 10 ή και 5 ευρώ. Όταν αυτό σου συμβαίνει μια δυο φορές, το ανέχεσαι. Όταν όμως ξεπερνά τις 6-7 περιπτώσεις την ημέρα κάθε μέρα, τότε σε φθάνει στα όριά σου. Εκεί που χτύπησα κόκκινο όμως ήταν όταν αναγνώρισα στο πρόσωπο και μάλλον στο σώμα μια πρώην συμμαθήτριά μου. Εκείνη δεν με κατάλαβε... εγώ όμως γνώρισα τη φωνή, την ιδιαίτερη φωνή, το γύρισμα του αριστερού ποδιού προς τα μέσα και κάποια άλλα πράγματα. Δεν ήταν όμως ο άνθρωπος που ήξερα. Τώρα ήταν κάτι άλλο. Και σίγουρα δεν ήταν πρεζόνι. Είχε φθάσει όμως στα κάτω κάτω σκαλοπάτια αφού πλέον δίνεται για λίγα ευρώ σε τουρίστες από τις πρώην ανατολικές χώρες.
Έτσι είπα να αρχίσω να τραβώ άλλες καταστάσεις. Π.χ ζώα, τα ζώα της πόλης μας. και τότε είδα και τα ζώα... Ποιά ζώα, που έχουν λιγοστέψει εξαιρετικά. Ούτε τα μισά έχουν απομείνει (εκτός από τα πετούμενα). Κι αυτά σε άθλια κατάσταση. Τόσο που απορροφημένοι από το προσωπικό μας δράμα δεν βλέπουμε τί γίνεται γύρω μας, στα πόδια μας.
Πάρτε μερικές λήψεις....
στις πρώτες που τράβηξα με το κινητό καθώς σε όποια μηχανή ο σκύλς αγρίευε, έχουμε ένα γνωστό σκύλο που γυρνά κοντά στο πανεπιστήμιο. Φαίνεται ότι πεινά. Έτσι μια μέρα πυ περίμενα στη στάση το λεωφορείο, τον βλέπω να σέρνει μια γάτα, μάλλον ήταν σκοτωμένη από πριν και να την ξεσκίζει. Η πείνα του φαινόταν μεγάλη.
Η φύση όπως δεν τη γνωρίσαμε και δεν την περιμένουμε. Κι όμως δίπλα μας.
Μου είναι πολύ δύσκολο τώρα που ξαναγύρισα να τριγυρνώ με τη μεγάλη τη μηχανή και να τραβώ φωτογραφίες. Φοβάμαι μήπως με κλέψουν; Όχι δεν είναι αυτό... ηθικά είναι κάτι χειρότερο.
Τις πρώτες μέρες που έκανα βόλτα μόνος μου στα τουριστικά μέρη προσπαθώντας να πάρω κάποια καλά πλάνα τα απογεύματα φαίνεται ότι έμοιαζα για ξένος. Από άλλη χώρα. Έτσι διαπίστωσα ότι οι ντόπιοι μου φέρονται σαν ξένο. Κι έτσι μέσα στις 3-4 μέρες με πλησίασαν έμποροι κρακ και πρέζας, έμποροι λευκής (και μαύρης σάρκας) ακόμη και γυναίκας μιας κάποιας ηλικίας που μου προσφέρονταν για 10 ή και 5 ευρώ. Όταν αυτό σου συμβαίνει μια δυο φορές, το ανέχεσαι. Όταν όμως ξεπερνά τις 6-7 περιπτώσεις την ημέρα κάθε μέρα, τότε σε φθάνει στα όριά σου. Εκεί που χτύπησα κόκκινο όμως ήταν όταν αναγνώρισα στο πρόσωπο και μάλλον στο σώμα μια πρώην συμμαθήτριά μου. Εκείνη δεν με κατάλαβε... εγώ όμως γνώρισα τη φωνή, την ιδιαίτερη φωνή, το γύρισμα του αριστερού ποδιού προς τα μέσα και κάποια άλλα πράγματα. Δεν ήταν όμως ο άνθρωπος που ήξερα. Τώρα ήταν κάτι άλλο. Και σίγουρα δεν ήταν πρεζόνι. Είχε φθάσει όμως στα κάτω κάτω σκαλοπάτια αφού πλέον δίνεται για λίγα ευρώ σε τουρίστες από τις πρώην ανατολικές χώρες.
Έτσι είπα να αρχίσω να τραβώ άλλες καταστάσεις. Π.χ ζώα, τα ζώα της πόλης μας. και τότε είδα και τα ζώα... Ποιά ζώα, που έχουν λιγοστέψει εξαιρετικά. Ούτε τα μισά έχουν απομείνει (εκτός από τα πετούμενα). Κι αυτά σε άθλια κατάσταση. Τόσο που απορροφημένοι από το προσωπικό μας δράμα δεν βλέπουμε τί γίνεται γύρω μας, στα πόδια μας.
Πάρτε μερικές λήψεις....
στις πρώτες που τράβηξα με το κινητό καθώς σε όποια μηχανή ο σκύλς αγρίευε, έχουμε ένα γνωστό σκύλο που γυρνά κοντά στο πανεπιστήμιο. Φαίνεται ότι πεινά. Έτσι μια μέρα πυ περίμενα στη στάση το λεωφορείο, τον βλέπω να σέρνει μια γάτα, μάλλον ήταν σκοτωμένη από πριν και να την ξεσκίζει. Η πείνα του φαινόταν μεγάλη.
Η φύση όπως δεν τη γνωρίσαμε και δεν την περιμένουμε. Κι όμως δίπλα μας.
