Περπατούσα στο δρόμο σήμερα , στο κέντρο της Θεσσαλονίκης , έχοντας μόλις πληρώσει τρείς λογαριασμούς ΔΕΗ με δυσθεώρητο κόστος και με ξαλαφρωμένη την τσέπη . Κατευθυνόμουν προς το γραφείο , όταν ο διάολος με τα πολλά ποδάρια , εισήγαγε τον πειρασμό στο μυαλό μου και οδήγησε τα πόδια προς το Μετρόπολις . Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου , αλλά υπάκουσα στον κόκκινο φίλο μας και μπήκα . Και πάλι ο διαολάκος μ’ έκανε να σκύψω στην ντάνα με τα βινύλια , έτσι από περιέργεια , κάτι που είχα πολύ καιρό να κάνω . Είχε ενδιαφέροντα κομμάτια , όμως σε ορισμένα από αυτά οι τιμές ήταν απαράδεκτα υψηλές και όσο και να μου πιπιλούσε το μυαλό ο φιλαράκος με την τρίαινα και τις φλόγες δεν θα ενέδιδα , τουλάχιστον όχι πριν πάρω μια δεύτερη γνώμη . Διότι 36 ευρώ , για δίσκο , τον οποίον ανατύπωσε η Four Men With Beards δεν τα δίνω , γνωρίζοντας τις τιμές που δίνει στα προϊόντα της η συγκεκριμένη εταιρία .
Εφυγα λοιπόν και κατευθύνθηκα προς έτερο κατάστημα του κέντρου . Βρήκα τον φίλο μου τον Σταύρο εκεί και , μετά από ένα μικρό ψάξιμο στην database του καταστήματος του , ως του θαύματος , το ίδιο LP , θα μπορούσε να έρθει στην κατοχή μου έναντι 20-22 ευρώ το πολύ . Τέλεια . Όμως ο διαολάκος δεν έλεγε να ησυχάσει και μ’ έβαζε να ψάχνω ….λίγο απο ‘δώ , λίγο από ‘κεί…Τρωγόμουν βλέπεις να ξελαφρώσω τις τσέπες μου λίγο ακόμη…και ξαφνικά το είδα , χωμένο ανάμεσα σε κάτι Madeleine Peyroux και κάτι Alan Parsons Project.
Και εύλογα θα με ξαναρωτήσετε "καλά , δεν το έχεις ξαναδεί;" Μα φυσικά , και ποιός δεν τόχει ξαναδεί ; Αλλά ποτέ με το sticker πάνω στο νάυλον να γράφει 200 gr – Quiex SV-P !!!!!. Αμέσως ρώτησα τον Σταύρο , «ποιος το βγαλε αυτό ;» «Η Classic Records» μου λέει . Σχεδόν την ίδια στιγμή παρατηρώ καλύτερα το sticker και βλέπω πως το γράφει επάνω – όπως σε όλα τα βινύλια της . Ρωτάω για την τιμή , αλλά αμέσως , συνειδητοποιώ ότι δεν με ενδιαφέρει . Θα το πάρω όποια κι αν είναι η τιμή . Κατεβαίνω γρήγορα κάτω να πληρώσω . Στο μυαλό μου έρχονται οι παλιές εποχές και σχεδόν ξαναδοκιμάζω την χαρά των τότε χρόνων , όταν μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες , πέφταμε ξαφνικά πάνω στο αντικείμενο του πόθου μας . Και η συνάντηση ήταν κεραυνοβόλος έρωτας , παράφορο πάθος και δεν υπήρχε χώρος για υλικά ζητήματα ( πόσο κάνει ; ).
Θα μου πείτε , δεν τον έχεις το δίσκο ; Καλά , δεν θέλω χαζές ερωτήσεις . Φυσικά και τον έχω . Σε απλό βινύλιο ελληνικής εκτύπωσης δυστυχώς ( με μονό κουτσουρεμένο εξώφυλλο) , σε απλό cd της Ryko , σε γιαπωνέζικο cardboard sleeve cd ( mini-LP ) . Ε και ; Εδώ μιλάμε για έκδοση Classic records. «Remember the sound?» που τόσο εύστοχα αναγράφει στο site της .
Κάτι τέτοιο , δεν θα το νιώσω ποτέ με κάποιο cd ή με κάποιο mp3 ή flac ή όπως αλλοιώς θα λέγεται στο άμεσο ή απώτερο μέλλον. Για λίγες ώρες έγινα ξανά 18 , 20 χρονών. Ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να το ακούσω . Να ζήσω την διττή συγκίνηση που θα μου προσφέρει . Την εξαιρετική ηχητική ποιότητα αφ’ ενός , αλλά και την ψευδαίσθηση ότι «βρήκα» κάτι , βουτώντας στο κουτί με τις μνήμες .
Το βράδυ θα σας μεταφέρω και τις ακουστικές εντυπώσεις
Εφυγα λοιπόν και κατευθύνθηκα προς έτερο κατάστημα του κέντρου . Βρήκα τον φίλο μου τον Σταύρο εκεί και , μετά από ένα μικρό ψάξιμο στην database του καταστήματος του , ως του θαύματος , το ίδιο LP , θα μπορούσε να έρθει στην κατοχή μου έναντι 20-22 ευρώ το πολύ . Τέλεια . Όμως ο διαολάκος δεν έλεγε να ησυχάσει και μ’ έβαζε να ψάχνω ….λίγο απο ‘δώ , λίγο από ‘κεί…Τρωγόμουν βλέπεις να ξελαφρώσω τις τσέπες μου λίγο ακόμη…και ξαφνικά το είδα , χωμένο ανάμεσα σε κάτι Madeleine Peyroux και κάτι Alan Parsons Project.
Και εύλογα θα με ξαναρωτήσετε "καλά , δεν το έχεις ξαναδεί;" Μα φυσικά , και ποιός δεν τόχει ξαναδεί ; Αλλά ποτέ με το sticker πάνω στο νάυλον να γράφει 200 gr – Quiex SV-P !!!!!. Αμέσως ρώτησα τον Σταύρο , «ποιος το βγαλε αυτό ;» «Η Classic Records» μου λέει . Σχεδόν την ίδια στιγμή παρατηρώ καλύτερα το sticker και βλέπω πως το γράφει επάνω – όπως σε όλα τα βινύλια της . Ρωτάω για την τιμή , αλλά αμέσως , συνειδητοποιώ ότι δεν με ενδιαφέρει . Θα το πάρω όποια κι αν είναι η τιμή . Κατεβαίνω γρήγορα κάτω να πληρώσω . Στο μυαλό μου έρχονται οι παλιές εποχές και σχεδόν ξαναδοκιμάζω την χαρά των τότε χρόνων , όταν μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες , πέφταμε ξαφνικά πάνω στο αντικείμενο του πόθου μας . Και η συνάντηση ήταν κεραυνοβόλος έρωτας , παράφορο πάθος και δεν υπήρχε χώρος για υλικά ζητήματα ( πόσο κάνει ; ).
Θα μου πείτε , δεν τον έχεις το δίσκο ; Καλά , δεν θέλω χαζές ερωτήσεις . Φυσικά και τον έχω . Σε απλό βινύλιο ελληνικής εκτύπωσης δυστυχώς ( με μονό κουτσουρεμένο εξώφυλλο) , σε απλό cd της Ryko , σε γιαπωνέζικο cardboard sleeve cd ( mini-LP ) . Ε και ; Εδώ μιλάμε για έκδοση Classic records. «Remember the sound?» που τόσο εύστοχα αναγράφει στο site της .
Κάτι τέτοιο , δεν θα το νιώσω ποτέ με κάποιο cd ή με κάποιο mp3 ή flac ή όπως αλλοιώς θα λέγεται στο άμεσο ή απώτερο μέλλον. Για λίγες ώρες έγινα ξανά 18 , 20 χρονών. Ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να το ακούσω . Να ζήσω την διττή συγκίνηση που θα μου προσφέρει . Την εξαιρετική ηχητική ποιότητα αφ’ ενός , αλλά και την ψευδαίσθηση ότι «βρήκα» κάτι , βουτώντας στο κουτί με τις μνήμες .
Το βράδυ θα σας μεταφέρω και τις ακουστικές εντυπώσεις
