... θα έχετε καταλάβει ότι κάτι τρέχει με τον Βλασίδη. Κι όχι μέσα στο avclub το οποίο υπεραγαπώ και θα συνεχίσω να το υπηρετώ.
Όμως στα τέλη Αυγούστου δέχθηκα ένα χτύπημα εσωτερικό (εμφάνιση προσωπικής αδυναμίας) που με εξάντλησε ψυχικά. Πολύ δύσκολα σηκώνω μηχανή, πολύ δύσκολα γράφω κάτι σοβαρό, και δεν μπορώ να δουλέψω παραγωγικα όπως παλιά.. μετά από 8-10 ώρες τα παρατώ, διότι χάνω την αυτοσυγκέντρωσή μου. Ακόμα και τα χλμ. που κάνω τα κάνω με πολύ κόπο και κούραση.
Γιατί; Τί φταίει;
Όπως ίσως θυμάστε στις 17 Αυγούστου ξεκίνησα να ανεβώ στην κορυφή του Άθω με τον πεθερό μου. Αυτό το ταξίδι με σημάδεψε... διότι λιποψύχησα , όταν όλοι οι άλλοι με πίστη εκπλήρωσαν το στόχο τους. Το δρομολόγιο ξεκινά από το επίπεδο της θάλασσας, ανεβαίνουμε στα 1500 μέτρα με κατακόρυφη ανάβαση και μετά από ξεκούραση, ανεβαίνουμε στην κορυφή, όπου ο κόσμος μένει όλη τη νύχτα και ψάλλει την αγρυπνία μέχρι να φέξει η επόμενη μέρα. Όλοι (καμιά 500αριά άτομα) όρθιοι οι περισσότεροι μέσα στο απόλυτο σκοτάδι στην κορυφή του βουνού και γύρω γύρω γκρεμός.
Εγώ ανέβηκα μέχρι επάνω, αλλά δεν άντεξα να μείνω... κατέβηκα στα 1500 μέτρα (στο εκκλησάκι της Παναγίας όπου πέρασα τη νύχτα). Η κάθοδος όμως από την κορυφή ήταν εξαιρετικά οδυνηρή ψυχικά, καθώς έβλεπα όλο τον κόσμο με πομπή να ανεβαίνει στην κορυφή. Κι όχι μόνον άνθρωποι προετοιμασμένοι ορειβατικά όπως εγώ. Αλλά άνθρωποι μεγάλοι στην ηλικία, χωρίς sleeping bags χωρίς αντιανεμικά (το βράδυ η θερμοκρασία έπεσε στους 5 βαθμούς και πάλι πανηγύριζαν διότι άλλες χρονιές όλη τη νύχτα έβρεχε καταρρακτωδώς!!!) χωρίς προμήθειες, με μόνο εφόδιο την πίστη.
Οι περισσότεροι Έλληνες, αλλά υπήρχαν και πάνω από 100 άτομα από τη Ρουμανία, την Ουκρανία και τη Ρωσία (πολίτες, όχι μοναχοί). Άνθρωποι που έζησαν μια ζωή ευτυχισμένη όπως εγώ, αλλά σε κάποια φάση είδαν να χάνουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους και στράφηκαν στο θεό. Γνώρισα δυο άτομα που έρχονταν από τη Γεωργία (!!!) με τα πόδια μέσω Ουκρανίας και περπατούσαν σχεδόν κάθε νύχτα όλη νύχτα για να είναι στην κορυφή του Άθωνα την παραμονή της Μεταμορφώσεως.... κι εγώ δεν άντεξα. Δεν ειχα πίστη....
Γι αυτό και πέρασα μια δοκιμασία ψυχική, από την οποία δεν έχω βγει ακόμη. Θα προσπαθήσω να αρχίσω να ξαναπατώ το κλείστρο και θα αρχίσω να σηκώνω φωτογραφίες. Ελπίζω να αποκτήσω και πάλι την αυτοπεποίθηση που λείπει.
Σας παρακαλώ να με στηρίξετε, ώστε να ξεπεράσω το πρόβλημά μου .
Όμως στα τέλη Αυγούστου δέχθηκα ένα χτύπημα εσωτερικό (εμφάνιση προσωπικής αδυναμίας) που με εξάντλησε ψυχικά. Πολύ δύσκολα σηκώνω μηχανή, πολύ δύσκολα γράφω κάτι σοβαρό, και δεν μπορώ να δουλέψω παραγωγικα όπως παλιά.. μετά από 8-10 ώρες τα παρατώ, διότι χάνω την αυτοσυγκέντρωσή μου. Ακόμα και τα χλμ. που κάνω τα κάνω με πολύ κόπο και κούραση.
Γιατί; Τί φταίει;
Όπως ίσως θυμάστε στις 17 Αυγούστου ξεκίνησα να ανεβώ στην κορυφή του Άθω με τον πεθερό μου. Αυτό το ταξίδι με σημάδεψε... διότι λιποψύχησα , όταν όλοι οι άλλοι με πίστη εκπλήρωσαν το στόχο τους. Το δρομολόγιο ξεκινά από το επίπεδο της θάλασσας, ανεβαίνουμε στα 1500 μέτρα με κατακόρυφη ανάβαση και μετά από ξεκούραση, ανεβαίνουμε στην κορυφή, όπου ο κόσμος μένει όλη τη νύχτα και ψάλλει την αγρυπνία μέχρι να φέξει η επόμενη μέρα. Όλοι (καμιά 500αριά άτομα) όρθιοι οι περισσότεροι μέσα στο απόλυτο σκοτάδι στην κορυφή του βουνού και γύρω γύρω γκρεμός.
Εγώ ανέβηκα μέχρι επάνω, αλλά δεν άντεξα να μείνω... κατέβηκα στα 1500 μέτρα (στο εκκλησάκι της Παναγίας όπου πέρασα τη νύχτα). Η κάθοδος όμως από την κορυφή ήταν εξαιρετικά οδυνηρή ψυχικά, καθώς έβλεπα όλο τον κόσμο με πομπή να ανεβαίνει στην κορυφή. Κι όχι μόνον άνθρωποι προετοιμασμένοι ορειβατικά όπως εγώ. Αλλά άνθρωποι μεγάλοι στην ηλικία, χωρίς sleeping bags χωρίς αντιανεμικά (το βράδυ η θερμοκρασία έπεσε στους 5 βαθμούς και πάλι πανηγύριζαν διότι άλλες χρονιές όλη τη νύχτα έβρεχε καταρρακτωδώς!!!) χωρίς προμήθειες, με μόνο εφόδιο την πίστη.
Οι περισσότεροι Έλληνες, αλλά υπήρχαν και πάνω από 100 άτομα από τη Ρουμανία, την Ουκρανία και τη Ρωσία (πολίτες, όχι μοναχοί). Άνθρωποι που έζησαν μια ζωή ευτυχισμένη όπως εγώ, αλλά σε κάποια φάση είδαν να χάνουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους και στράφηκαν στο θεό. Γνώρισα δυο άτομα που έρχονταν από τη Γεωργία (!!!) με τα πόδια μέσω Ουκρανίας και περπατούσαν σχεδόν κάθε νύχτα όλη νύχτα για να είναι στην κορυφή του Άθωνα την παραμονή της Μεταμορφώσεως.... κι εγώ δεν άντεξα. Δεν ειχα πίστη....
Γι αυτό και πέρασα μια δοκιμασία ψυχική, από την οποία δεν έχω βγει ακόμη. Θα προσπαθήσω να αρχίσω να ξαναπατώ το κλείστρο και θα αρχίσω να σηκώνω φωτογραφίες. Ελπίζω να αποκτήσω και πάλι την αυτοπεποίθηση που λείπει.
Σας παρακαλώ να με στηρίξετε, ώστε να ξεπεράσω το πρόβλημά μου .
Last edited:
