Ένα σχόλιο για την επιρροή τους στη σύγχρονη μουσική σχολή.
Παρότι έζησα οριακά εκείνη την εποχή, μου έχει δημιουργηθεί μία εντύπωση για το τι επικρατούσε.
Νοιώθω οτι το έζησα, ακούγοντας με ακουστικά τον Λοχία και διαβάζοντας τους στίχους ένα χειμωνιάτικο βράδυ του 75 (νομίζω). Σαν να μου ανοίξανε για πρώτη φορά τα μάτια. Και βλέπω οτι πολλοί έχουν την ίδια άποψη (μέχρι και ο Φαληρέας τέτοια έλεγε για την εποχή εκείνη

perator

.
Σημερά, μετά απο σχεδόν τρισίμισυ δεκαετίες έχω αλλάξει εντύπωση.
Δεν ήταν κάποια ιδιότυπη επιφοίτηση η αιτία του δημιουργικού αυτού ξεσπάσματος που κράτησε μερικά χρόνια. Ούτε φταίνε οι εξωγήινοι (Αυτό το έχει διατυπώσει σαν ιδέα και ο συγχωρεμένος ο Adams στο καλύτερο μυθιστόρημά του, αλλά για τη μουσική του Μπάχ...)
Απλά μιλάμε για την μουσική σαν προϊόν και τα χρόνια αυτά συνέβησαν κάποιες αλλαγές στον τεχνικό τομέα που είχαν έναν πρώτο άμεσο αντίκτυπο στη δημιουργικότητα.
Κύριο μέσο ακρόασης μουσικής έγινε πιά το LP των 33 στροφών στη θέση του 45ριού με αποτέλεσμα σύντομα να φθάσουμε στην έννοια του concept album. Αυτό ξεκίνησε γύρω στο 66, οι δισκογραφικές είδαν οτι πουλάει και το προώθησαν.
Μόνο που ένα καλό concept album θέλει τους δημιουργούς απαλλαγμένους απο οποιοδήποτε περιορισμό τους θέτει η εταιρεία. Με έντονα τα σημάδια της σιελόρροιας οι δισκογραφικές το επέτρεψαν (και σε μερικές περιπτώσεις όπως του λοχία σχεδόν το επέβαλαν, θέλω να πω δηλαδή πως σίγουρα ο λοχίας είναι το magnum opus των Beatles αλλά έχω πιά την εντύπωση οτι φτιάχτηκε απο την αρχή με σκοπό να είναι τέτοιο).
Αυτή ήταν η κίνηση που γέννησε τα αριστουργήματα της εποχής
τα οποία συγχρόνως έκαναν και πωλήσεις. Οι δημιουργοί επηρέαζαν ο ένας τον άλλο, ενώ συγχρόνως η μεγάλη διάδοση των δίσκων αυτών έδωσαν έμπνευση σε χιλιάδες μικρότερους δημιουργούς. Αυτό είναι το "big bang" των σίξτυς, τίποτα παραπάνω - τίποτα λιγότερο.
Χώρια (και σόρρυ για το off topic) που πιστεύω οτι η διαδικασία αυτή (όπως και το πραγματικό big bang) συνεχίζεται ακόμη. Δηλαδή οι δημιουργοί επηρεάζουν τους νεώτερους οι οποίοι είναι βέβαια περισσότεροι και το πράγμα εξελίσσεται εκθετικά. Οι εταιρείες όπως κάποια στιγμή έκλεισαν τις κάνουλες (π.χ. έκοψαν το smile, γκρινιάζαν που οι Jef. airplane κάθονταν στην νοικιασμένη απο την εταιρεία έπαυλη και ομφαλοσκοπούσαν και άλλα πολλά) και οι δημιουργοί πέρασαν ξανά στο περιθώριο για να ξαναεμφανιστούν την τριετία 78-81 με την έκρηξη της ανεξάρτητης σκηνής.
Και πάλι η αιτία ήταν κάποια τεχνική εξέλιξη, Η μείωση του κόστους δημιουργίας ενός στούντιο έκανε δυνατή την ύπαρξη ιδιωτικών στούντιος ηχογραφήσεων και όχι της καθετοποιημένης δομής που είχαν τα προηγούμενα χρόνια οι παντοδύναμες δισκογραφικές. Έτσι απλά νοίκιαζες κάποιες ώρες για ηχογράφηση και post processing, τύπωνες και τα εξώφυλλα και διένειμες τα άλμπουμ μέσω μίας (δικής σου συνήθως) ανεξάρτητης εταιρείας.
Ξαναγυρνώντας στο θέμα:
1. ΚΑΛΥΤΕΡΟ - ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ LP - SPLHCB
2. AΓΑΠΗΜΕΝΟ LP- White album
3. AΔΥΝΑΜΟ LP κανένα
4. ΚΑΛΥΤΕΡΟ - ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ SINGLE OR NON SINGLE ALBUM TRACK - Strawberry fields forever / Penny Lane
5. AΓΑΠΗΜΕΝΟ SINGLE - Tomorrow never knows / Lady Madonna
6. XEIΡΟΤΕΡΟ SINGLE... The ballad of John & Yoko
Δεν αναφέρομαι σε προ του help άλμπουμς, έχω δεκαετίες να τ'ακούσω.