Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Μα , οι άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα μιλάν συνέχεια μεταξύ τος . Οσοι διαφωνούν τα λένε μια φορά κι έπειτα οι δρόμοι τους χωρίζουν You say goodbye and I say hello.
THE BEATLES - REMASTERS 9-9-09
- Thread starter Nikos F
- Start date
Μα , οι άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα μιλάν συνέχεια μεταξύ τος . Οσοι διαφωνούν τα λένε μια φορά κι έπειτα οι δρόμοι τους χωρίζουν You say goodbye and I say hello.
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: THE BEATLES - REMASTERS 9-9-09
σιγά την ιεροσυλία. Τόσοι και τόσοι όταν εύρισκαν τα σκούρα από πλευρά εκτελεστικών δυνατοτήτων , φώναζαν κάποιον άλλο που τα κατάφερνε .
το ποιός το παίζει πάει στην ερώτηση που κάναμε το 1965.
ΤΟΤΕ δεν ξέραμε, μέχρι που είδαμε, ότι εισήλθε ο βέβηλοςδάκτυλος του Martin...
Τιιιι?
αυτό που ακούμε ΔΕΝ είναι ΜΟΝΟ fab 4 ?
Ιεροσυλία....
Τότε....
σιγά την ιεροσυλία. Τόσοι και τόσοι όταν εύρισκαν τα σκούρα από πλευρά εκτελεστικών δυνατοτήτων , φώναζαν κάποιον άλλο που τα κατάφερνε .
send
AVClub Fanatic
Re: Απάντηση: Re: THE BEATLES - REMASTERS 9-9-09
Εγώ τους ανακάλυψα ξαφνικά το 1988-89, στην τρίτη γυμνασίου, από μόνος μου. Εντελώς παρθένο έδαφος, άντε να είχα ακούσει μόνο το όνομα του συγκροτήματος και αυτό φευγαλέα, ίσως κάπου να είχε πάρει κάπου το αυτί μου τη μελωδία του yesterday, ενώ εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι σε μια διαφήμιση ...γαντιών κουζίνας αυτό που ακουγόταν ήταν τελικώς το ρεφρεν του I want to hold your hand, ότι αυτό που άκουγα στην τότε διαφήμιση της Άμστελ, ήταν η αρχή του Λοχία, και ότι ήταν δικό τους το When I'm 64 που ακουγόταν στην αρχή μιας ταινίας και μου είχε τραβήξει αμέσως την προσοχή. Α, και μία φίλη μου τώρα που ενθυμούμαι, μου είχε δείξει μια φωτο του Τζον και της Γιόκο (στα ντουζένια τους, με μούσια κομπλέ, από τπτ bed-ins θα ήταν) και είπα Χριστέ μου τι'ν'τούτο. Για τέτοια tabula rasa μιλάμε. Και μάλιστα tabula η οποία ένιωθε μάλλον απέχθεια τόσο για την παντοκρατορία της αδιάφορης 80's ποπ, όσο και των "heavy" που άκουγαν οι άρρενες έφηβοι συμμαθητές μου (στην συντριπτική τους πλειοψηφία, γυμνάσιο της Τούμπας γαρ, και σημερινοί "σκυλάδες" ως επί το πλείστον).
Πάντως δεν πρέπει να είχαν ιδιαίτερο airplay την εποχή εκείνη τα τραγούδια τους, καλά κι εγώ δεν ήμουν ο φανατικός του ραδιοφώνου, πάντως εν πάση περιπτώσει, δεν τα πέτυχα. Η μόνη συσκευή αναπαραγωγής στο σπίτι ήταν ένα κοινό φορητό ραδιοκασετόφωνο, οπότε, καταλαβαίνετε... Την ανωτέρω συσκευή μόλις είχαμε αντικαταστήσει, με ένα (ο Θεός να το κάνει) φορητό Philips με CD. Είχαμε βγει βόλτα θυμάμαι με τον πατέρα μου την ίδια ή την επόμενη ημέρα, και αυτός πήρε ...τα μπεστ των Bee Gees (ψιλοάκουγε) και το δικό μου χέρι έπεσε σε ένα CD όπου φιγουράριζαν οι 4 νεαροί τύποι, με τα οργανάκια τους έκαστος, καθισμένοι σε παράταξη στα φτιαχτά κόκκινα σκαλοπάτια κάποιας σκηνής... κάποια κομμάτια του Hard Day's Night με ολίγον από Beatles for Sale ήταν. Mε άγγιξαν αμέσως η μελωδία, ο λιτός τρόπος εκφοράς της μουσικής τους (λίγα όργανα, όχι προσπάθεια "συγκάλυψης", θέλω να πω, καταλάβαινα τι γινόταν και πώς γινόταν), και η φρεσκάδα που ανέδιδαν.
Μετά αντέγραψα μια πολυκαιρισμένη (τρελό φύσημα και από υψηλές μηδέν) κασέτα από έναν συμμαθητή μου, είχε τα πιο γνωστά τους των ετών 1965-66, Day Tripper, We Can Work it Out, Yesterday, Girl, In My Life. Πραγματικά "έμεινα" με τις μελωδίες που άκουγα. Σιγά-σίγα άρχισα, καθ' όλη τη διάρκεια του Λυκείου, να αγοράζω τα CD τους -δεν είχε πολύ καιρό που είχε κυκλοφορήσει σε ψηφιακό η δισκογραφία τους-, αραιά και αγοράζοντας το καθένα αφού "χώνευα" το προηγούμενο, πρώτα το Help, το Rubber Soul, μετά το Sgt Peppers, μετά Past Masters I&II, Λευκό, Let it Be, Abbey Road, Yellow Submarine και τελευταίο πριν τις πανελλήνιες εάν θυμάμαι, το Revolver (ακολουθώντας κατά μία περίεργη σύμπτωση, περίπου "φυσιολογική" πορεία στην ανακάλυψή τους). Ήδη από την πρώτη Λυκείου είχα κολλήσει, ήταν περίπου το μόνο που άκουγα, ξανά και ξανά και ξανά. Έβρισκα εκεί κάτι που δεν είχα ξανακούσει, κάτι που υποψιαζόμουν, παρά τη μικρή εμπειρία μου, ότι πιθανότατα δεν έχει έκτοτε επαναληφθεί, κάτι ιδιοφυές.
Τώρα για τις "εσωτερικές" προτιμήσεις... αρχικά έκλινα προς το Rubber Soul, όσο προχωρούσε το Λύκειο είχα αδιαμφισβήτητα πρώτο τον "ύμνο" Let it Be, άργησα περισσότερο να χωνέψω τον Λοχία, και ακόμη περισσότερο να εκτιμήσω το Revolver. Το Λευκό ήταν πάντα ψηλά στις προτιμήσεις μου, τα τελευταία 10 χρόνια μάλλον καταλήγω στο Abbey Road, όπου συμβαίνουν ...όλα.
Lady Madonna, When I'm Sixty-Four, I'm so Tired, For No-one, And your Bird Can Sing, Happyness Is a Warm Gun, Honey Pie, Ι Want You, While my Guitar Gently Weeps οι κυριότερες "αδυναμίες" μου.
Εγώ τους ανακάλυψα ξαφνικά το 1988-89, στην τρίτη γυμνασίου, από μόνος μου. Εντελώς παρθένο έδαφος, άντε να είχα ακούσει μόνο το όνομα του συγκροτήματος και αυτό φευγαλέα, ίσως κάπου να είχε πάρει κάπου το αυτί μου τη μελωδία του yesterday, ενώ εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι σε μια διαφήμιση ...γαντιών κουζίνας αυτό που ακουγόταν ήταν τελικώς το ρεφρεν του I want to hold your hand, ότι αυτό που άκουγα στην τότε διαφήμιση της Άμστελ, ήταν η αρχή του Λοχία, και ότι ήταν δικό τους το When I'm 64 που ακουγόταν στην αρχή μιας ταινίας και μου είχε τραβήξει αμέσως την προσοχή. Α, και μία φίλη μου τώρα που ενθυμούμαι, μου είχε δείξει μια φωτο του Τζον και της Γιόκο (στα ντουζένια τους, με μούσια κομπλέ, από τπτ bed-ins θα ήταν) και είπα Χριστέ μου τι'ν'τούτο. Για τέτοια tabula rasa μιλάμε. Και μάλιστα tabula η οποία ένιωθε μάλλον απέχθεια τόσο για την παντοκρατορία της αδιάφορης 80's ποπ, όσο και των "heavy" που άκουγαν οι άρρενες έφηβοι συμμαθητές μου (στην συντριπτική τους πλειοψηφία, γυμνάσιο της Τούμπας γαρ, και σημερινοί "σκυλάδες" ως επί το πλείστον).
Πάντως δεν πρέπει να είχαν ιδιαίτερο airplay την εποχή εκείνη τα τραγούδια τους, καλά κι εγώ δεν ήμουν ο φανατικός του ραδιοφώνου, πάντως εν πάση περιπτώσει, δεν τα πέτυχα. Η μόνη συσκευή αναπαραγωγής στο σπίτι ήταν ένα κοινό φορητό ραδιοκασετόφωνο, οπότε, καταλαβαίνετε... Την ανωτέρω συσκευή μόλις είχαμε αντικαταστήσει, με ένα (ο Θεός να το κάνει) φορητό Philips με CD. Είχαμε βγει βόλτα θυμάμαι με τον πατέρα μου την ίδια ή την επόμενη ημέρα, και αυτός πήρε ...τα μπεστ των Bee Gees (ψιλοάκουγε) και το δικό μου χέρι έπεσε σε ένα CD όπου φιγουράριζαν οι 4 νεαροί τύποι, με τα οργανάκια τους έκαστος, καθισμένοι σε παράταξη στα φτιαχτά κόκκινα σκαλοπάτια κάποιας σκηνής... κάποια κομμάτια του Hard Day's Night με ολίγον από Beatles for Sale ήταν. Mε άγγιξαν αμέσως η μελωδία, ο λιτός τρόπος εκφοράς της μουσικής τους (λίγα όργανα, όχι προσπάθεια "συγκάλυψης", θέλω να πω, καταλάβαινα τι γινόταν και πώς γινόταν), και η φρεσκάδα που ανέδιδαν.
Μετά αντέγραψα μια πολυκαιρισμένη (τρελό φύσημα και από υψηλές μηδέν) κασέτα από έναν συμμαθητή μου, είχε τα πιο γνωστά τους των ετών 1965-66, Day Tripper, We Can Work it Out, Yesterday, Girl, In My Life. Πραγματικά "έμεινα" με τις μελωδίες που άκουγα. Σιγά-σίγα άρχισα, καθ' όλη τη διάρκεια του Λυκείου, να αγοράζω τα CD τους -δεν είχε πολύ καιρό που είχε κυκλοφορήσει σε ψηφιακό η δισκογραφία τους-, αραιά και αγοράζοντας το καθένα αφού "χώνευα" το προηγούμενο, πρώτα το Help, το Rubber Soul, μετά το Sgt Peppers, μετά Past Masters I&II, Λευκό, Let it Be, Abbey Road, Yellow Submarine και τελευταίο πριν τις πανελλήνιες εάν θυμάμαι, το Revolver (ακολουθώντας κατά μία περίεργη σύμπτωση, περίπου "φυσιολογική" πορεία στην ανακάλυψή τους). Ήδη από την πρώτη Λυκείου είχα κολλήσει, ήταν περίπου το μόνο που άκουγα, ξανά και ξανά και ξανά. Έβρισκα εκεί κάτι που δεν είχα ξανακούσει, κάτι που υποψιαζόμουν, παρά τη μικρή εμπειρία μου, ότι πιθανότατα δεν έχει έκτοτε επαναληφθεί, κάτι ιδιοφυές.
Τώρα για τις "εσωτερικές" προτιμήσεις... αρχικά έκλινα προς το Rubber Soul, όσο προχωρούσε το Λύκειο είχα αδιαμφισβήτητα πρώτο τον "ύμνο" Let it Be, άργησα περισσότερο να χωνέψω τον Λοχία, και ακόμη περισσότερο να εκτιμήσω το Revolver. Το Λευκό ήταν πάντα ψηλά στις προτιμήσεις μου, τα τελευταία 10 χρόνια μάλλον καταλήγω στο Abbey Road, όπου συμβαίνουν ...όλα.
Lady Madonna, When I'm Sixty-Four, I'm so Tired, For No-one, And your Bird Can Sing, Happyness Is a Warm Gun, Honey Pie, Ι Want You, While my Guitar Gently Weeps οι κυριότερες "αδυναμίες" μου.
Last edited:
Μα , οι άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα μιλάν συνέχεια μεταξύ τος . Οσοι διαφωνούν τα λένε μια φορά κι έπειτα οι δρόμοι τους χωρίζουν You say goodbye and I say hello.
Χεχε, σωστο κι αυτο.
By the way, oι τυποι ειχαν και πολυ καλο γουστο βεβαια. Δεν ειχαν "αστοχιες", οπως πολλοι αλλοι. Σιγουρα βοηθησε η μικρη διαρκεια της καριερας τους ως συγκροτημα σε αυτο.
Ερωτησουλα: Ειμαι ο μονος που πιστευω πως το Ob-La-Di, Ob-La-Da δεν "κολλαει" με το υπολοιπο αλμπουμ? Το συγκεκριμενο κομματι οταν το πετυχαινω πχ, στο ραδιοφωνο, το ακουω ευχαριστα. Οταν βαζω το White Album ομως, το κανω skip.:nounder:
send
AVClub Fanatic
Re: Απάντηση: Re: THE BEATLES - REMASTERS 9-9-09
Μπα, προηγήθηκε ο Λένον: "the only thing you done was yesterday" ("How do you sleep", από το Imagine)
Εισαι ο ΤΟΠ μηδενιστης ολων των εποχων!!!!!!!!!!!!
Μπα, προηγήθηκε ο Λένον: "the only thing you done was yesterday" ("How do you sleep", από το Imagine)
send
AVClub Fanatic
Re: Απάντηση: THE BEATLES - REMASTERS 9-9-09
Όπως κολλάνε και ο Μπανγκαλοου Μπιλ, τα Γουρουνάκια, το κοπρόσκυλο η Μάρθα (οκ, σκωτσέζικο τσομπανόσκυλο), ο Ρόκυ Ρακούν, τα σοκολατάκια τρούφας, το δεν το κάνουμε στο δρόμο κλπ κλπ.
Ο συνεκτικός κρίκος του άλμπουμ είναι ακριβώς αυτό, το όλοι οι καλοί χωράνε. Το αστείο είναι το πόσα ακόμη κόπηκαν.
Πάντως κι εγώ όταν θα βάλω να ακούσω το Λευκό, στον πρώτο δίσκο θα περάσω κατευθείαν στο Dear Prudence, θα ακούσω το Glass Onion, θα πηδήξω τα επόμενα, θα φτάσω στο While my Guitar, θα ακούσω οπωσδήποτε το Happiness is a Warm Gun, θα πηδήξω τη Μάρθα, και από το I'm so tired και μετά θα φτάσω μέχρι το τέλος του δίσκου.
Όπως κολλάνε και ο Μπανγκαλοου Μπιλ, τα Γουρουνάκια, το κοπρόσκυλο η Μάρθα (οκ, σκωτσέζικο τσομπανόσκυλο), ο Ρόκυ Ρακούν, τα σοκολατάκια τρούφας, το δεν το κάνουμε στο δρόμο κλπ κλπ.
Ο συνεκτικός κρίκος του άλμπουμ είναι ακριβώς αυτό, το όλοι οι καλοί χωράνε. Το αστείο είναι το πόσα ακόμη κόπηκαν.
Πάντως κι εγώ όταν θα βάλω να ακούσω το Λευκό, στον πρώτο δίσκο θα περάσω κατευθείαν στο Dear Prudence, θα ακούσω το Glass Onion, θα πηδήξω τα επόμενα, θα φτάσω στο While my Guitar, θα ακούσω οπωσδήποτε το Happiness is a Warm Gun, θα πηδήξω τη Μάρθα, και από το I'm so tired και μετά θα φτάσω μέχρι το τέλος του δίσκου.
Last edited:
send
AVClub Fanatic
χμ.... τελικά έχω μείνει πίσω στην ...φιλολογία:
Για αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, φαίνεται ότι το κουαρτέτο εγχόρδων στο Yesterday αποτελείτο από τους:
Kenneth Essex: Viola
Francisco Gabarro: Cello
Tony Gilbert: Violin
Sidney Sax: Violin
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Απάντηση: THE BEATLES - REMASTERS 9-9-09
Τι σου είναι αυτοί οι φανς :slapface: . Πηδάς το Back in the U.S.S.R.; Θα μας τρελλάνεις ; Το καλύτερο ροκ κομμάτι που έγραψε ο Μακκα ; Αλλά θα μου πείς εσένα δεν σε αρέσει και το Get Back :damnyou:
Τέλος πάντων από το Λευκό πηδάω μόνο - αν πρέπει να πηδήξω κάτι -το I will και το Julia.
Τι σου είναι αυτοί οι φανς :slapface: . Πηδάς το Back in the U.S.S.R.; Θα μας τρελλάνεις ; Το καλύτερο ροκ κομμάτι που έγραψε ο Μακκα ; Αλλά θα μου πείς εσένα δεν σε αρέσει και το Get Back :damnyou:
Τέλος πάντων από το Λευκό πηδάω μόνο - αν πρέπει να πηδήξω κάτι -το I will και το Julia.
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,609
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
send
AVClub Fanatic
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: THE BEATLES - REMASTERS 9-9-09
Back in the USSR - Get Back - Band on the Run, βήματα του ίδιου μονοπατιού. Προτιμώ άλλα του σερ Μακ.
Back in the USSR - Get Back - Band on the Run, βήματα του ίδιου μονοπατιού. Προτιμώ άλλα του σερ Μακ.
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: THE BEATLES - REMASTERS 9-9-09
τα 2 πρώτα καμμία σχέση με το τριτο ( φαντάζομαι εννοείς τραγούδι ), Τα δυο πρωτα είναι ροκιές , το δεύτερο είναι uptempo κιθαριστική μπαλάντα . Αν έλεγες το jet πχ θα το δεχόμουν . Τραγουδάρες . Ωστε μου είσαι μελό τύπος ; βρε βρε βρε
τα 2 πρώτα καμμία σχέση με το τριτο ( φαντάζομαι εννοείς τραγούδι ), Τα δυο πρωτα είναι ροκιές , το δεύτερο είναι uptempo κιθαριστική μπαλάντα . Αν έλεγες το jet πχ θα το δεχόμουν . Τραγουδάρες . Ωστε μου είσαι μελό τύπος ; βρε βρε βρε
send
AVClub Fanatic
Όχι απαραίτητα, απλά θεωρώ άλλες προσπάθειες του σερ Μακ καλύτερες. Να το θέσω αλλιώς, με έλκουν περισσότερο αυτά τα οποία δεν θα μπορούσαν να είχαν φτιάξει άλλοι, και ούτε το Get Back ούτε η επιστροφή στην ΕΣΣΔ είναι κατά τη γνώμη μου τέτοια. Δεν είπα ότι δεν είναι καλά ή δεν μου αρέσουν, τώρα το ότι προσπερνάω την Επιστροφή δεν σημαίνει από μόνο του και πολλά, τόσες φορές που έχω ακούσει το Λευκό. Και ούτε τα Hapiness is a Warm Gun/Yer Blues/Helter Skelter του ιδίου δίσκου, τα οποία εξακολουθώ να προτιμώ έναντι της Επιστροφής στην ΕΣΣΔ είναι ακριβώς μελό.
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: THE BEATLES - REMASTERS 9-9-09
συνεχίζω την συζήτηση διότι μου αρέσουν αυτές οι μικρές αντιφάσεις - αντιθέσεις μεταξύ των οπαδών . Βέβαια το ζεστό όπλο και τα μπλούζ είναι του Λένον και όχι του Μακκα για τον οποίον μιλάμε . Το περίεργο είναι ότι η Επιστροφή μ' αρέσει περισσότερο από αυτά , παρ' όλο που ο Λέννον μ' αρέσει περισσότερο από τον Μάκκα. Το Helter Skelter δεν μου είπε ποτέ τίποτα πάντως....
συνεχίζω την συζήτηση διότι μου αρέσουν αυτές οι μικρές αντιφάσεις - αντιθέσεις μεταξύ των οπαδών . Βέβαια το ζεστό όπλο και τα μπλούζ είναι του Λένον και όχι του Μακκα για τον οποίον μιλάμε . Το περίεργο είναι ότι η Επιστροφή μ' αρέσει περισσότερο από αυτά , παρ' όλο που ο Λέννον μ' αρέσει περισσότερο από τον Μάκκα. Το Helter Skelter δεν μου είπε ποτέ τίποτα πάντως....
supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,609
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: THE BEATLES - REMASTERS 9-9-09
μου ακούγεται ελαφρώς εκτός κλίματος . Εντυπωσιάστηκα όταν ήμουν μικρός αλλά πλέον ....όχι
μου ακούγεται ελαφρώς εκτός κλίματος . Εντυπωσιάστηκα όταν ήμουν μικρός αλλά πλέον ....όχι
send
AVClub Fanatic
Re: Απάντηση: Re: THE BEATLES - REMASTERS 9-9-09
Ε του πήγαιναν πιο πολύ οι ροκιές από ό,τι του Μακκα, πώς να το κάνουμε. Ο ένας έβγαζε την ΕΣΣΔ και ο άλλος την ίδια περίοδο το Revolution, ε πώς να το κάνουμε, σε τέτοια ήταν πιο μπροστά ο Τζον. Δεν είμαι τελικά εγώ μελό, αλλά ο Μάκκα. Αλλά τα "μελό" του με τους 4 ήταν αλλού, και ποτέ γλυκανάλατα. Ακόμη και όταν μιλούσαν για μελόπιτες.
Ε του πήγαιναν πιο πολύ οι ροκιές από ό,τι του Μακκα, πώς να το κάνουμε. Ο ένας έβγαζε την ΕΣΣΔ και ο άλλος την ίδια περίοδο το Revolution, ε πώς να το κάνουμε, σε τέτοια ήταν πιο μπροστά ο Τζον. Δεν είμαι τελικά εγώ μελό, αλλά ο Μάκκα. Αλλά τα "μελό" του με τους 4 ήταν αλλού, και ποτέ γλυκανάλατα. Ακόμη και όταν μιλούσαν για μελόπιτες.