Mου εχω κανει ενδελεχη ψυχαναλυση γιατι ΚΟΛΛΑΩ τοσο δυνατα με μασκοφορους πρωταγωνιστες(-ηρωες).
1) ταυτιζομαι με την μασκα (δεν προλαβαινουν να με ξενερωσουν τα χαρακτηριστικα του προσωπου του)
2) αρεσκομαι στο οτι η μασκα μπορει να βαστηξει δεκαετιες (ουσιαστικα ειναι ΑΓΕΡΑΣΤΗ) ενω ο ανθρωπος ΟΧΙ
3) αρεσκομαι στο οτι ειναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να διακρινεις συναισθηματα και αντιδρασεις προσωπου (στις οποιες
κολυμπαμε καθημερινα χωρις να το επιδιωκουμε ....)
Καποτε, συζητωντας μα μια κοπελα (για το ΑΝ επρεπε ο Stalone, ως Dredd, να βγαλει το κρανος του) ακουσα
τα εξης : "αει στο διαολο ρε καημενε, φοβασαι μην δουν οι υπολοιποι ποσο καημενος εισαι ... αστειε τυπε !"
Της εκοψα το κοκο για μια βδομαδα (εμενα με ετσουξε περισσοτερο) και καποια στιγμη, στο τηλεφωνο, μου λεει
"δεν μπορω να καταλαβω γιατι το πηρες τοις μετρητοις .... φιλοι δεν ειμαστε ? .... δεν μπορουμε να πουμε
δυο-τρεις κουβεντες ? ...."
Γιατι τα γραφω ολα αυτα ?
Γιατι το κολλημα με τις μασκες, οχι απλως δεν μου εφυγε ποτε, αλλα ρισκαρα μαλλον σημαντικοτερα "αγαθα"
απο μια απλη ταινια ..... ειμαι ΜΠΑΡΟΥΤΟΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟΣ στις επιλογες μου

roud: ... οχι πολυ, λιγο !