Nα διευκρινησω οτι δεν αναφερω τις προσωπικες μου αποψεις, απλα επισημαινω την οπτικη των εταιριων αλλα και την τελικη καταληξη της ιστοριας αυτης...Δλδ την αναγκη των εταιριων να βρουν παση θυσια ενα βρετανικο ροκ γκρουπ οπου να μπορεσει να ξαναεισβαλει δυναμικα στο Γιουναϊτεντ Στειτ οφ Αμερικα....
Αντιληπτό και ιδιαίτερα ενημερωτικά (και για μένα προσωπικά) όλα τα γραφόμενα. Έχει και η "ιστορία" του..."προφιτερόλ" τη σημασία της...
Να διευκρινήσω, με τη σειρά μου, ότι εκφέρω κυρίως προσωπικές απόψεις. Το τί ανάγκες είχαν ή έχουν οι εταιρίες δεν με απασχολεί (επί της ουσίας - "γεύσης").
Αν ήθελαν, ή θέλουν ακόμα, να φτιάχνουν "κονσέρβες" τύπου U2 και να τις πασάρουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με γειά τους με χαρά τους (αν και δεν νομίζω ότι στερήθηκαν ποτέ "κονσερβών" από τη δική τους εγχώρια παραγωγή...).
Έχει αλλού πορτοκαλιές, και μάλιστα πολλές...
Επισης ειπωθηκε μια μικρη ανακριβεια, οτι "τους (Simple Minds) ακολούθησαν και οι τάσεις μιας άλλης (νεότερης) εποχής (βλ. New Gold Dream)..."
Σορρυ αλλα καμια ταση δεν τους ακολουθησε, ποτε δεν εγινε κατι τετοιο...
Άν νοηθεί με αυτό τον τρόπο είναι μάλλον "μεγάλη" η ανακρίβεια.
Σόρυ κι από μένα διότι δεν έκανα σαφές τι εννοούσα "νεότερης"...
http://www.youtube.com/watch?v=7sPUpKGI1Z4
...Το New Gold Dream έπαιζε (και ίσως παίζει ακόμα) ανελλιπώς στα chill out rooms πολλών clubs της νεότερης εποχής. "Κάτι" πέρασε δηλαδή κι από αυτούς, κι ας μην ήταν νταρκ, φαντεζί ή ρηξικέλευθοι. Οι μιλένιουμ κλάμπερς (ας τους πω έτσι), και όσοι δεν θεωρούν τη συγκεκριμένη κάστα "χλέπα", πιστεύω πως το εκτιμούν...
Τοτε κι αν ακολουθουσαν την ταση της εποχης !Την γνωστη μιξη Νιου Γουειβ με Νιου Ρομαντικς οπου το προτυπο μουσικα και στυλιστικα ηταν οι Ροξυ Μιουζικ και ειδικα αυτος ο....απεριγραπτος Δανδης Μπαιαν Φερρυ και φυσικα ο (αμφιλεγομενος κατ'εμε) Δαβιδ Μποουι !
Αυτα για την αποκατασταση του ποια ηταν η τοτε επικρατουσα κατασταση.
Ορθό (σχετικά με τις επιρροές των Simple Minds). Επιρροές όμως έχουν όλοι. Δεν είναι "αμάρτημα". Το κομμάτι των Spaceman 3 λχ μου θυμίζει λίγο Doors. Φαντάζομαι ότι κι αυτοί δεν ήταν κουφοί, ώσπου μια μέρα ξύπνησαν ακούγοντας, κι έγραψαν αμέσως το συγκεκριμένο τρακ...
Συμφωνώ επίσης και για τον αμφιλεγόμενο κατ' εσέ, γιατί και κατ' εμέ κάπως έτσι είναι (με όλο το σεβασμό...). Διαφωνώ όμως για τον...απερίγραπτο τον οποίο θεωρώ φωνάρα. Υποκειμενικά όλα αυτά βέβαια, όπως και τα περισσότερα περί ήχου και μουσικής...
Οι Simple Minds, ειναι γνωστο πως εκαναν μεγαλη εμπορικη επιτυχια στο Γ.Σ. οφ Αμερικα. Αλλα οπως προειπα απεδειχθησαν λιγοι. Ηταν απο συντηρητικοι εως αδιαφοροι και αχρωμοι. Οσα λουλουδια και να εβαζαν δεν.....
Δεν πειράζει... κράτησαν "χαρακτήρα", και έμειναν στις καρδιές, στα πικάπ και στα σιντί πολλών συντηρητικών, αδιάφορων και άχρωμων όπως εγώ!
Αν τωρα θα πρεπει να κανω καποιες αντιπροτασεις απεναντι στην μουσικη των Simple Minds φοβαμαι πως θα τους αδικησω...
Πως να συγκρινεις το 100 Years των Cure η' το Christine της Siouxsie, το συγκλονιστικοτατο Bela Lugosi's Dead των Bauhaus, τις οποιες δουλειες εκανε ο Paul Weller με Jam και Style Counsil, το Sadinista των Clash...?
Σορρυ αλλα καμια τυχη οι συμπαθεις και φιλοτιμοι Simple Minds...
Θα μπορούσαν (ιδιαίτερα τα τρία πρώτα που ανέφερες) να συγκριθούν μεταξύ τους, ή με άλλα, πχ των Joy Division, Stooges, ακόμα ακόμα και με των Sisters of Mercy. Μου φαίνεται πιο "απτή" η σύγκριση των Simple Minds με μπάντες όπως οι U2, Echo & The Bunnymen, με τον...Δάνδη ή και με τη μεγάλη "παρτίδα επιτυχιών" των Cure (σίγουρα όμως όχι με τα Pornography και Faith).
Η μέρα και η νύχτα έχουν το νόημά τους. Το να τις συγκρίνει κανείς, δεν ξέρω τί νόημα μπορεί να έχει...
Οταν δε τελειωσε το πανηγυρι του πρωτου μισου των 80'ς εκει δυστυχως αλλαξε τελειως το κλιμα και οι τασεις και φυσικα οπως εχω προαναφερει ηδη ειχαν ερθει τα πρωτα σημαδια παρακμης μετα απο αυτο το ξεφρενο πανηγυρι που ειχε ξεκινησει απο τα μεσα περιπου των 70'ς.
Εκει ομως εμφανιστηκε ο απο μηχανης Θεος Μορισσεϊ και παιρνει ολη την Βρετανια στην πλατη του και με μεγαλη μαεστρια την ταρακουνα για τα καλα ! Αλλα θα ειναι και η τελευταια φορα που ταρακουνιεται η Βρετανια η οποια βρισκεται σε εναν μονιμο ληθαργο εδω και δυο δεκαετιες δυστυχως....
Η ακμή και η παρακμή είναι αρχή όλης της δημιουργίας (και απαραίτητη διαδικασία για την εξέλιξη και την ανανέωσή της), και η μουσική δεν θα μπορούσε να εξαιρείται...
Συμφωνώ με τα λεγόμενα σε ό,τι αφορά τον Morrissey... Τη μαεστρία του, την εκκεντρική και συνάμα λυρική του προσωπικότητα, και το ταρακούνημα που προκάλεσε... Φαντάζομαι πως το The queen is dead είναι ένα παράδειγμα ταρακουνήματος, ανατρεπτισμού... Άν είναι αυτό το στοιχείο που σχετίζεται άμεσα με το "λήθαργο" που αναφέρθηκε, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο λήθαργος αυτός δεν περιορίζεται στα όρια του ΓιουΚέι. Είναι παγκόσμια "μόδα" που (όοολως τυχαίως) ξεκινά στο τελείωμα των '80s. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι όποιος ψάχνει βρίσκει... και παραδείγματα όπως οι Radiohead, UNKLE, Massive Attack, Archive, μάλλον δεν χρειάζονται και πολλή αναζήτηση για να ανακαλυφθούν. Οπότε το "ανατρεπτικό" υπάρχει ακόμα (όσο pointless κι αν είναι). Τί δεν καλύπτεται; Ο "ήχος"; Η μουσική εξελίσσεται και μεταμορφώνεται... Δεν είναι άσχημο να εξυπηρετεί η τεχνολογία τη μουσική. Άσχημο είναι να εξυπηρετεί το σκοπό για τον οποίο τελικά εξελίχθηκε...
Ακομα λησμονουν τον Μορισσεϊ οι Αγγλοσαξωνες, και οσο και να ψαχνουν, ματαιο να βρουν αντικαταστατη του.
Μα...ακόμα δεν τραγουδάει;;; Τί έγινε; Μην τον έφαγε η "μόδα" που έλεγα νωρίτερα;
(Μετά το Bona Drag δεν έχω παρακολουθήσει...)
Εγω παντως την εποχη που μεσουρανουσαν οι Smiths τους γουσταρα, τους αναγνωριζα την αξια τους...
Παρομοίως. :ernaehrung004:
Και τότε και τώρα...
Όχι το κοινό της Αγγλίας βέβαια - Όλης της υπόλοιπης Ευρώπης όμως ναι...) 
