Photis
Supreme Member
Δυστυχώς όμως το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει παράγει μέχρι σήμερα επιστήμονες ολκής. Γιαυτό έχουμε πληρώσει δισεκκατομύροα ευρώ, για την μελέτη της γέφυρας Ριο-Αντίριο, του μετρό, των ΠΑΘΕ και σε όλα τα μεγάλα έργα. Πουθενά Ελληνική εταιρία. Τον Παρθενώνα όμως τον σχεδίασαν Ελληνες και τον κατασκεύασαν, δεν ηταν δημόσια η Παιδεία τότε. Αναφέρετέ μου μια αξιόλογη επιτυχία του Ελληνικού δημόσιου τομέα και αναλογιστείτε πόσα χρήματα καταναλώνει...
Χωρίς να πιστεύω ότι το Ελληνικό Πανεπιστήμιο καταρτίζει δυνατούς επιστήμονες και μηχανικούς, δεν συμφωνώ με αρκετές από τις παρατηρήσεις σας.
1ον. Σε όλα τα μεγάλα έργα που αναφέρετε, ανάδοχοι ήταν κοινοπραξίες στις οποίες συμμετείχαν και ελληνικές κατασκευαστικές εταιρίες. Οι μελέτες των συράγγων στην Δυτική Εγνατία το γνωρίζετε ότι έγιναν αποκλειστικά απο Ελληνικά μελετητικά γραφεία;
2ον. Όσο το Ελληνικό Δημόσιο είχε δικαίωμα βάσει νόμου να αναλαμβάνει μεγάλα έργα, (μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, δηλαδή μέχρι να μπούμε στην τότε ΕΟΚ) γινόντουσαν μεγάλα έργα από το δημόσιο με σχετική αξιοπιστία. Το τότε Εθνικό οδικό δίκτυο (τίποτα τρομερό αλλά σκεφτείτε τους πόρους που είχαμε και τις δυσκολίες του φυσικού περιβάλλοντος στην Β. Ελλάδα) και το στήσιμο της ΔΕΗ τις δεκαετίες του 50, και του 60 αλλά και τα έργα της ΜΟΜΑ (που ακόμα και σήμερα αποτελούν κατασκευαστικά πρότυπα όσον αφορά της αντοχή τους), το στίσημο του ΟΤΕ τις δεκαετίες του 60 και του 70, την είσοδο της τηλεόρασης στη ζωή μας τη δεκαετία του 70 είναι μερικά μόνο από τα έργα που έγιναν από το ελληνικό δημόσιο. Ακόμα και τα ιδιωτικά ηλεκτρονικά ΜΜΕ, που στήθηκαν από και επανδρώθηκαν με στελέχη της ΕΡΤ έχουν άρωμα δημοσίου. Όλα τα παραπάνω για την εποχή τους δουλεύανε σχετικά καλά. Και σύγκριση με τα αντίστοιχα επιτεύγματα του ιδιωτικού τομέα δεν υπάρχει, γιατί ο ιδιωτικός τομέας ασχολείτο με την ανοικοδόμηση της Αθήνας, αυτό το αίσχος που βιώνουμε δηλαδή όλοι οι Αθηναίοι σήμερα.
Εγώ συμφωνώ με αυτό που αναφέρετε στο τέλος όμως. Ότι υπάρχει υπερκατανάλωση και σπατάλη του Δημοσίου χρήματος. Και υπάρχει σε δύο επίπεδα: Το πρώτο έχει να κάνει με συντήρηση υπηρεσιών άνευ αντικειμένου. Το δεύτερο όμως έχει να κάνει με τις κρατικές προμήθειες και -κυρίως- τις αναθέσεις δημοσίων έργων σε ιδιώτες. Θεωρώ ότι τα περισσότερα μεγάλα έργα οδοποιίας που αναλαμβάνουν ιδιώτες είναι προβληματικά. Ειδικά στο επαρχιακό δίκτυο. Και θεωρώ και το κράτος υπεύθυνο γι αυτό γιατί υπάρχει πλήρης απουσία ελέγχου κατά την εκτέλεση του έργου. Τους ενδιαφέρει μόνο η παράδοση του έργου εντός της ορισμένης προθεσμίας. Το γεγονός ότι μπορεί να έχουν χρησιμοποιηθεί τα μισά από τα προβλεπόμενα υλικά, ή το να υπάρχουν κακοτεχνίες, δεν βαρύνει καθόλου τη συνείδηση των υπαλλήλων του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ, μιας και αυτοί "απλά αναθέτουν το έργο σε ιδιώτη". Αυτή η νοοτροπία για εμένα είναι το μεγαλύτερο κόστος.