Το ερώτημα, εάν θέλουμε να το δούμε ευρύτερα, είναι θεμελιώδες, πέρα από τη συγκεκριμένη διλληματική διατύπωση. Ανέκαθεν οι διάφορες φιλοσοφικές σχολές, με την ύλη και το πνεύμα, πάλευαν να δώσουν διέξοδο και να καθορίσουν τους νόμους που διέπουν την οπτική μας. Το σίγουρο είναι ότι η αλληλοσύνδεση, αλληλοεξάρτηση και αλληλοεπίδραση, ύλης και πνεύματος, είναι δεδομένη. Εάν σβήσει κάποιο από τα δύο, ανεξάρτητα ποιο θεωρείται πρωταρχικό, εξαφανίζεται και το άλλο. Εάν σβήσει ο πλανήτης και πρέπει να μείνει κάτι, μπορεί να είναι οτιδήποτε.
Ένα παιχνίδι, ένα τραγούδι, μια γέφυρα, ένας ναός, ένα μηχάνημα, ένα όπλο. Όλα είναι απότοκά μας, το καθένα από μόνο του, αποδεικνύει την ύπαρξη ύλης και πνεύματος και υποδηλώνει το επίπεδο της συνείδησης που διαμορφώθηκε. Άλλωστε στη συγκυρία της δεδομένης κρίσης, περισσότερο θα ενδιαφέρει η ανακάλυψη της "ύπαρξης", παρά τα χαρακτηριστικά της. Η εκ νέου πυροδότηση νέας κατάστασης θα ακολουθούσε πάλι μια εξελικτική πορεία χιλιάδων χιλιετιών με ανάλογα ή αντίθετα αποτελέσματα εξαρτώμενα της διαδραστικότητας των δομικών συστατικών, ύλης και πνεύματος.
Ο Δημιουργός ή η Τυχαιότητα θα δώσουν πάλι τη Λύση. Εμάς όλα αυτά μας Ξεπερνάνε...